Απάντηση του Γιώργου Παπαϊωάννου, μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, σε ερωτήσεις του Π. Μιχόπουλου από την εφημερίδα «Εποχή»

– Ο ΣυΡιζΑ γεννήθηκε μέσα από κοινωνικές διεργασίες που ουσιαστικά «επέβαλλαν» στις ηγεσίες των διαφόρων συνιστωσών τη σύνθεση της πολιτικής και την κοινή πορεία. Τώρα γίνεται ένα ακόμα βήμα. Τι περιμένουμε από το «ιδρυτικό» συνέδριο;
Πράγματι, η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, πριν δέκα περίπου χρόνια, ήρθε σε μια εποχή που ωρίμαζε το αίτημα της συμπόρευσης των δυνάμεων της Αριστεράς και, παράλληλα, εμφανίζονταν διεθνικά κινήματα που έθεταν με νέο τρόπο ζητήματα που είχαν ξεχαστεί ή συσκοτιστεί εξ αιτίας κυρίως των ιστορικών εξελίξεων που είχαν συμβεί σε μια προηγούμενη φάση, με ορόσημο τη διετία 1989-91. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούμε να πούμε ότι, έστω με δυσκολίες και όχι ευθύγραμμα, ανταποκρίθηκε σε όσα τέθηκαν τότε και έκφρασε τις διαθέσεις για ενότητα της Αριστεράς και αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό. Εκείνη η φάση έχει ξεπεραστεί. Δεν έχουμε σήμερα να αναμετρηθούμε με αυτά τα δύο καθήκοντα. Ακριβώς γιατί μπήκαμε πριν τρία χρόνια σε μια νέα περίοδο κατά την οποία έντονες κοινωνικές διεργασίες, αυτή τη φορά πιο ορμητικές και θυελλώδεις, επηρεάζουν το ΣΥΡΙΖΑ και καθορίζουν ή απαιτούν να καθορίσουν τη φυσιογνωμία του.

Οι κοινωνικές αυτές διεργασίες, ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός με πιο χαρακτηριστική του έκφραση το κίνημα των πλατειών, έφερε στο προσκήνιο και έθεσε νέους στόχους: Πραγματική δημοκρατία. Ανατροπή του μνημονιακού – τροϊκανού καθεστώτος. Σάρωμα του πολιτικού συστήματος. Εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα βαθμό καθορίστηκε από αυτά που το μαζικό κίνημα έθεσε, έπεισε ότι κάπως μπορεί να συμβάλει σε αυτά και έτσι οδηγήθηκε σε πολλαπλασιασμό της πολιτικής του επιρροής. Δεν είναι, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ του 2004 ή του 2007 που έπεισε, με μια χρονική καθυστέρηση, τον κόσμο άρα νοσταλγικά αυτόν πρέπει να διατηρήσουμε ή σε αυτόν πρέπει να επιστρέψουμε. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ολοκληρώσουμε αυτή τη συνάντηση. Γιατί είναι ανολοκλήρωτη. Δεν έχει φυσήξει δυνατά μέσα από τις πόρτες και τα παράθυρα των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ αυτός ο αέρας του σύγχρονου λαϊκού ριζοσπαστισμού. Πόσα νέα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις δικές μας διαδικασίες και κληρονομημένες συνήθειες, με αποτέλεσμα την αποστασιοποίηση και την απογοήτευση; Ορισμένοι θέλουν να τα διαπαιδαγωγήσουμε και να τα αναδιαπαιδαγωγήσουμε μέχρι να μάθουν να αντέχουν! Ε, όχι, καλύτερα να ανοίξουμε τις πόρτες και τα παράθυρα. Καλύτερα να οικοδομήσουμε ένα φορέα που να μπορεί να εκφράσει πλειοψηφικά λαϊκά στρώματα, να συγκρουστεί με το μνημονιακό μπλοκ και να συμβάλει στη μετάβαση της χώρας σε ένα μετατροϊκανό τοπίο. Αυτό είναι σήμερα ό,τι πιο ριζοσπαστικό έχουμε να κάνουμε. Βήματα προς τα εκεί θέλουμε να κάνει το συνέδριο.
– Τις τελευταίες ημέρες διαφαίνεται ο κίνδυνος να πολωθούν οι διαδικασίες γύρω από εσωτερικά ζητήματα, δηλαδή να γίνει ένα συνέδριο εσωστρέφειας. Για παράδειγμα να τεθούν ζητήματα όπως το πώς θα εκλέγεται ο πρόεδρος, τις λίστες, τη διπλή ένταξη, το ρόλο των συνιστωσών, τις τάσεις, κ.λπ. Θα απαντήσει ο ΣυΡιζΑ στην ιστορική πρόκληση ή το συνέδριο θα αναλωθεί σε εσωτερικές διαδικασίες;
Κάτω από ορισμένους όρους θα μπορούσαν αυτά τα δύο να μην είναι σε απόκλιση μεταξύ τους. Θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και σε θέματα που σχετίζονται με την «εσωτερική του ζωή», να δώσει μηνύματα που να συνδέονται με την ιστορική πρόκληση μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. Θέλουμε ένα ΣΥΡΙΖΑ –ας το πούμε σχηματικά- των εκατό χιλιάδων, και πλέον, μελών. Θέλουμε ένα ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτό στην κοινωνία και το λαϊκό ριζοσπαστισμό, πρωτότυπο, μεταβατικό, ζωντανό οργανισμό και όχι πεδίο αντιπαράθεσης μηχανισμών και ιδεοληψιών. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητος για μια μεγάλη στροφή στην κοινωνία. Έτσι, το διπλό μήνυμα που θα μπορούσε να στείλει ένα συνέδριο ουσίας θα ήταν: Χτίζουμε το νέο, δημοκρατικό, μαζικό ΣΥΡΙΖΑ. Ενωνόμαστε με το λαό για τη μεγάλη ανατροπή, για μια νέα Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.
Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από ουσιαστικούς μετασχηματισμούς και αλλαγές. Από αυτή την άποψη, είναι λογικό να ανοίγει η συζήτηση για βήματα πιο ενιαίας λειτουργίας και έκφρασης. Για να γίνουν όμως αυτά χωρίς να μας σπρώξουν στην εσωστρέφεια, χρειάζεται να διαμορφωθούν δύο πράγματα. Πρώτο, μια σοβαρή πολιτική για την οικοδόμηση του φορέα. Δεύτερο, ένα πλαίσιο, ένα έδαφος ουσιαστικής συζήτησης στο σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ με έμφαση στη βάση, στις οργανώσεις των μελών. Είναι εύκολο να διαμορφωθούν αυτά; Καθόλου, όπως και γενικότερα η υπόθεσή μας! Ακριβώς γι’ αυτό αξίζει να προσπαθήσουμε.

Πηγή: Εποχή