Άρθρο του Ν. Γαλάνη, στελέχους της ΚΟΕ, στην Ελευθεροτυπία, 19/5/2010
Ζούμε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη ιστορική κατάσταση. Κρίσιμη, γιατί είτε θα οδηγήσει στην εξαθλίωση και τον εξανδραποδισμό της χώρας και του λαού είτε θα ακυρωθεί μέσα από μαζικούς, πολύπλευρους και ανυποχώρητους αγώνες.
Το αμετάφραστο κείμενο, που στις 5/5/2010 έγινε νόμος από μια κυβέρνηση που βρίσκεται στα όρια της νομιμότητας, δεν επικυρώνει μια απλή επιτήρηση και κατοχή από τα αρπακτικά του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Δεν πρόκειται απλώς για κάποια αντιλαϊκά μέτρα. Πρόκειται για την κήρυξη ενός άγριου κοινωνικού πολέμου, για το τέλος μιας εποχής 35 και πλέον χρόνων, για την επιστροφή στην Ελλάδα της μετανάστευσης, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της βάρβαρης βίας και της καταστολής.
Ο κοινωνικός πόλεμος έχει στόχο τους εργαζόμενους, την αγροτιά και τα μικρομεσαία στρώματα. Στο κέντρο του στόχου βρίσκεται ο ανθός, η ελπίδα της κοινωνίας, η νεολαία. Δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει πρόοδος, δεν υπάρχει αξιοπρέπεια για τη νέα γενιά.
Τέλος εποχής ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, της όποιας εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας, που εκφωνήθηκε και στην ιδρυτική του ΠΑΣΟΚ.
Εγκυμονείται μια νέα κατάσταση, όχι κατ’ ανάγκην θετική. Παρακολουθούμε μια μαζική αμφισβήτηση ιδεών, αξιών, κατεστημένης γλώσσας, πολιτικής εκπροσώπησης.
Είναι θυμός, αγανάκτηση, αντίσταση. Σίγουρα πρόκειται για τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος. Πρόκειται για μια υπόκωφη σήμερα, πιο φανερή αύριο, μάχη ανάμεσα στο παλιό και το νέο σε όλα τα επίπεδα, μια μάχη που θα κρίνει νικητές και νικημένους, που θα κρίνει την κοινωνική απελευθέρωση και προκοπή.
Το σημερινό ερώτημα είναι τούτο: Μπορεί η Αριστερά να γίνει η νέα ευκαιρία του πολιτικού βίου; Η ευκαιρία για ένα νέο πολιτικό σκηνικό, για την έκφραση των πραγματικών αναγκών και συμφερόντων του λαού, για το χτίσιμο νέων μορφών κοινωνικής οργάνωσης, για το ξεδίπλωμα νέων πολιτιστικών κινημάτων;
Μπορεί η Αριστερά να βάλει τον εαυτό της μέσα στην ιστορία, ενώ ταυτόχρονα θα αποδεικνύει ότι είναι εκτός του σημερινού πολιτικού συστήματος; Μπορεί η Αριστερά να βλέπει την κοινωνία και όχι το σπίτι της, το κάστρο της, τους μηχανισμούς της, τα μικροκομματικά της συμφέροντα; Για να γίνει η Αριστερά πρωταγωνίστρια στην ιστορία (για να γράψει ιστορία, όπως στην εποχή του ΕΑΜ) πρέπει να μετασχηματιστεί, γιατί δυστυχώς η σημερινή Αριστερά είναι ανυπόληπτη, δίγλωσση, κλειστή, είναι έξω από τον κόσμο και τις ανάγκες του.
Χρειάζεται να θέσει τον εαυτό της στην υπηρεσία του λαού, να τον κινητοποιεί και να τον ενθαρρύνει, και να σταθεί ανυποχώρητα απέναντι στο σημερινό σύστημα και τους κυβερνήτες του.
Απαιτείται να απαντήσει στα συγκεκριμένα λαϊκά ερωτήματα «πώς θα τους σταματήσουμε», «τι να κάνουμε», «τι θα γίνει παραπέρα».
Η απάντηση πρέπει να ‘ναι η οικοδόμηση ενός μετώπου αλλαγής και αλληλεγγύης, ενός λαϊκού μετώπου. Ενωμένες οι δυνάμεις της Αριστεράς, οι έντιμες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, με τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους διανοούμενους, τα μικρομεσαία στρώματα, τη νεολαία, κάτω από τη σημαία ενός νέου ΕΑΜ που θα παλεύει για:
– Να ακυρωθεί η συνθήκη υποδούλωσης σε ΔΝΤ και Ε.Ε.
– Να φύγει η κατοχική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.
– Αρνηση πληρωμής του χρέους και έξοδος από την ευρωζώνη.
– Εθνικοποίηση τραπεζών, δημόσιο έλεγχο οικονομίας και κεφαλαίων.
– Παραγωγική ανασυγκρότηση με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων.
Υπάρχει εναλλακτική λύση. Οι μύθοι του μονόδρομου χρεοκόπησαν μαζί με το σύστημά τους. Ο λαός το καταλαβαίνει, δεν παραμυθιάζεται από τους Πρετεντέρηδες. Αγωνίζεται και αντιλαμβάνεται πως «μας φαίνονταν μεγάλοι γιατί ήμασταν σκυφτοί-σηκώσαμε κεφάλι, θα σκύψουνε αυτοί».