Κρίσιμη καμπή η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη

Μάκης Σπαθής, γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ, ανένταχτος

Ο ΣΥΡΙΖΑ αρχικά συγκροτήθηκε σαν ένα ενωτικό πολιτικό εγχείρημα της Αριστεράς με στόχο να στηρίζει κάθε κοινωνική αντίσταση που αναδεικνύεται και να την εκπροσωπεί στην κεντρική πολιτική σκηνή. Στη στόχευση αυτή εξοπλίστηκε με διακριτό πολιτικό πλαίσιο, που χαρακτηρίζεται από αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό, αντίθεση σε κάθε εκδοχή κεντροαριστερής διακυβέρνησης και την πάλη ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τις επιπτώσεις της.

Τα τελευταία δύο χρόνια, με τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, παρά τις επιμέρους κατακτήσεις του, το πολιτικό αυτό εγχείρημα καταγράφηκε κυρίως ως εκλογική συνεργασία κομμάτων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων με τη συνδρομή ανένταχτων αριστερών.

Το πολιτικό αυτό πλαίσιο δεν είναι πλέον επαρκές, απαιτεί εμπλουτισμό και νέες διατυπώσεις, ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα στα σημεία των καιρών αξιοποιώντας την προηγούμενη εμπειρία.

Καταρχήν, πιστεύω στην ανάγκη ανασύνθεσης της Αριστεράς, με σταθερά βήματα, για τη συγκρότησή της σε ενιαίο πολιτικό υποκείμενο, με υποχώρηση της παθογένειας που προκύπτει από την εμμονή των επιμέρους πολιτικών στοχεύσεων κάθε συνιστώσας. Αυτό απαιτεί βασανιστική και εκτεταμένη συζήτηση με συμμετοχή κάθε μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, από τη βάση ως την κορυφή. Μια συζήτηση που θα εξαντλεί και θα αναλύει τη σημερινή διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, τη στρεβλή εκπροσώπησή της από τα αστικά κόμματα εξουσίας και θα σκιαγραφεί με μεγαλύτερη σαφήνεια τον οραματικό στόχο της Αριστεράς για την κοινωνική απελευθέρωση και το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Για να πετύχει όμως αυτό, πρέπει να πειστούν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες για την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ στη διαχείριση των σημερινών πολιτικών στοχεύσεων.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη στα τέλη Νοεμβρίου θα αποτελέσει μια κρίσιμη καμπή για την πορεία και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Οι προτάσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, με δημοκρατικούς όρους και συμμετοχή όλων χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, έχουν κατατεθεί από διάφορες συνιστώσες και ανένταχτους. Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετά στοιχεία σύγκλισης, χωρίς όμως να λείπουν και οι διαφορές, που μπορεί να ανδειχθούν καθοριστικές για την τύχη και το μέλλον του όλου πολιτικού εγχειρήματος. Από τον ορισμό και την έννοια του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον τρόπο και τη συγκρότηση των οργάνων που υλοποιούν τις πολιτικές αποφάσεις, όπως αυτές διαμεσολαβούνται από τα θεμελιώδη κύτταρα του ΣΥΡΙΖΑ (οργανώσεις βάσης), υπάρχουν σοβαρές αντιθέσεις τόσο μεταξύ διαφόρων συνιστωσών όσο και στο εσωτερικό της μεγαλύτερης εξ αυτών, δηλαδή του ΣΥΝ. Στα μάτια του αριστερού αγωνιστή, που προβληματίζεται και αγωνιά για την τύχη του εγχειρήματος, θεωρείται ακατανόητο να μην συμπεριλαμβάνεται στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή τη συμμετοχή, ο κάθε σύντροφος και η κάθε συντρόφισσα που αυτοβούλως προσέρχεται στις κλαδικές ή θεματικές οργανώσεις του. Πολύ δε περισσότερο από αυτό, αν τελικά υλοποιηθεί, θεωρείται πολιτικά απαράδεκτο να μην έχει το δικαίωμα να εκλέγει και να εκλέγεται σε κάθε όργανο που αποφασίζει και υλοποιεί το πολιτικό σχέδιο και ορίζει τους εκπροσώπους του, από την Κοινοβουλευτική Ομάδα μέχρι τη δημόσια παρουσίαση και εκφορά των λόγων και των έργων του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κόσμος της Αριστεράς, με διάφορους τρόπους, μας εγκαλεί να δείξουμε πολιτική ωριμότητα και ευθύνη. Αν αφήσουμε πίσω τον κακό μας εαυτό, που μεγαλούργησε την προηγούμενη περίοδο, θα ξεπεράσουμε τις απολίτικες συμπεριφορές και θα οικοδομήσουμε μια νέα πολιτική συλλογικότητα με ελπιδοφόρα προοπτική που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των κοινωνικών ομάδων που ασφυκτιούν κάτω από τις επιθέσεις και τις επιλογές κάθε νεοφιλελεύθερης εκδοχής, με φόντο πάντα την οικονομική κρίση, που ξεδιπλώνεται στην παρούσα ιστορική στιγμή.