Κόλαφος για το ΚΚΕ η στάση του ενάντια στη νεολαιίστικη εξέγερση, του Χρίστου Καραμάνου

Δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο να αφιερώνει ο "Ριζοσπάστης" άρθρα σε καθημερινή βάση για να απαντά στην κριτική που δέχεται το ΚΚΕ. Αυτό και μόνο δείχνει την έκταση της πίεσης, από το διεθνές κίνημα, από τον αριστερό κόσμο στην Ελλάδα, από την άμεση επιρροή του και το εσωτερικό του.

Η ΚΟΕ στην κριτική της προς το ΚΚΕ ("Αριστερά!" φ. 258, σελ. 25) τεκμηρίωσε απόλυτα τις θέσεις της. Θα μπορούσε και το ΚΚΕ να κάνει κάτι ανάλογο. Αλλά δεν το έκανε (γιατί άραγε;), τη στιγμή που καταναλώνει σελίδες επί σελίδων για να "απαντήσει" στην ΚΟΕ. Αντίθετα, επιστρατεύει τη γνωστή μέθοδο: όχι τα επιχειρήματα, αλλά την προβοκατορολογία. Καθυστέρησε, είναι αλήθεια, γιατί ενώ στα άρθρα του Δεκέμβρη η ΚΟΕ αναφέρεται ως ΚΟΕ, μόλις στα μέσα Γενάρη πληροφορούνται οι αναγνώστες του "Ριζοσπάστη" για τη "λεγόμενη ΚΟΕ" και για "το ρόλο της". Ορισμένα ενδεικτικά αποσπάσματα:

• Στο πρωτοσέλιδο του "Ρ" (15/1/2009) "ΑντιΚΚΕ προβοκάτσιες", η απάντηση που δίνεται στην ΚΟΕ είναι ότι… δεν δικαιούται να κάνει κριτική στο ΚΚΕ. Απλά πράγματα: "Αυτοί που ενώ έχουν υποταχτεί στον ευρωμονόδρομο και στη διαχείριση του συστήματος, μιλούν για τάχα "καθεστωτικό κόμμα". Σ’ αυτή την κατεύθυνση δούλεψε η λεγόμενη ΚΟΕ". Σε λίγο ο κύριος Μαΐλης θα εκδίδει και… πιστοποιητικά δυνατότητας άσκησης κριτικής.
• Ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ, προκειμένου να απαντήσει με ολοσέλιδο άρθρο ("Ρ" 14/1/2009, σελ. 7) στην κριτική από μια σειρά κομμουνιστικές δυνάμεις ανά τον πλανήτη, ανακαλύπτει "κακόβουλους μεταφραστές, ή καλύτερα προβοκάτορες". Να όμως που μόνος του επαληθεύει την κριτική της ΚΟΕ: "Λες και το ΚΚΕ αναγνώρισε καμία "εξέγερση" και μάλιστα τάχθηκε αντίθετο σ’ αυτήν".
• Η ίδια γραμμή αναπαράγεται σε κεντρικό άρθρο την επόμενη μέρα ("Ρ" 15/1/2009, σελ. 4): "Ο λόγος για τη λεγόμενη "διεθνή καμπάνια" που κάνουν διάφορες οργανώσεις και γκρουπ όπως ΚΟΕ ("Κομμουνιστική" Οργάνωση Ελλάδας) – συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ -… που εμφανίζουν σε διεθνείς ιστοσελίδες τους το ΚΚΕ ως απομονωμένο, συστημικό, προσαρμοσμένο στο σύστημα που αντιπαλεύει στη χώρα μας τη λεγόμενη "νεανική εξέγερση"".
• Ο Μάκης Μαϊλης ("Ρ" 18/1/2009, σελ. 14) κορυφώνει: "Έρχονται θύελλες (που πρέπει να ευχόμαστε – αξιοποιούμε)". Αλήθεια πώς; Όπως τον Δεκέμβρη; "Χρειάζονται ατσάλινα τιμόνια. Σε καμιά περίπτωση να μην "καταπιεί" τον εργάτη η μικροαστική ψυχολογία". Αλλά μήπως το μικροαστισμό δεν θωρακίζουν, όταν διακηρύσσουν δια στόματος Αλέκας Παπαρήγα ότι στην "πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι";

Κι αν η Αλέκα Παπαρήγα είχε χαρακτηρίσει σαν προδότες όσους έφυγαν από το ΚΚΕ, σήμερα ο Μάκης Μαΐλης καλεί σε πόλεμο ενάντια στους πράκτορες του εχθρού. Φυσικά εχθρός είναι η ενωτική και κινηματική Αριστερά – όχι ο δικομματισμός. Λέει: "Πόλεμο στις απόψεις περί "ενότητας ή κοινής δράσης της αριστεράς", όπως πιέζουν και διάφοροι διανοούμενοι, που, συνειδητά ή όχι, πρακτορεύουν επιδιώξεις της "προοδευτικής" αστικής τάξης και του οπορτουνισμού" ("Ρ" 18/1/2009). Έφθασαν να παίρνουν συγχαρητήρια από το ΛΑΟΣ, από την κυβέρνηση, από την "Αυριανή". Έφθασαν στην παγκόσμια πρωτοτυπία να κάνουν διασπαστικές πορείες ακόμη και στο ζήτημα της Παλαιστίνης. Να απέχουν από μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις, όπως στις 9 Γενάρη, βλέποντας από τα γραφεία τους την Αστυνομία να εξαπολύει όργιο βίας. Επιτέλους, να τον χαίρεται τον "πόλεμό" του ο Μάκης Μαΐλης!

Το ΚΚΕ μπροστά σε νέα δεδομένα

Η τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ στοχεύει στο να στήσει υγειονομικές ζώνες, να περιχαρακώσει τις γραμμές του, να διαπαιδαγωγήσει σε αντιδραστική και καθυστερημένη κατεύθυνση τα μέλη του μπροστά στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Ίσως συσπειρώσει το πιο καθυστερημένο και αποστεωμένο κομμάτι του κομματικού μηχανισμού, αλλά δεν μπορεί να απαντήσει στα νέα δεδομένα:

• Πρώτο, ο συσχετισμός μέσα στην Αριστερά έχει αλλάξει. Είναι πλέον πιο ισχυρή η αντίληψη της κοινής δράσης σε αντινεοφιλελεύθερη και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εκφράσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την ανάγκη, και υπάρχουν δυνάμεις που αγωνίζονται για να την κατοχυρώσουν και να τη βαθύνουν. Και, επιπλέον, μέσα σ’ αυτό το μέτωπο υπάρχει μια σημαντική επιρροή της Κομμουνιστικής Αριστεράς.
• Δεύτερο, έχει αλλάξει ο συσχετισμός μέσα στο κίνημα. Δεν μπορεί πλέον η ηγεσία του ΚΚΕ να το ελέγξει, να παίζει άνετα το γνωστό πυροσβεστικό ρόλο του ρεφορμισμού. Ισχυροποιείται η ενωτική και αγωνιστική κατεύθυνση.
• Τρίτο, η γραμμή του ΚΚΕ όλο και πιο συχνά θα δοκιμάζεται, όπως στο κίνημα για το άρθρο 16 και, ακόμη πιο έντονα, στη νεολαιίστικη εξέγερση. Στη συντηρητική αναδίπλωση του μηχανισμού του (για να γίνει αρεστό το κόμμα στους νοικοκυραίους και χρήσιμο στην αστική νομιμότητα) αντιδρά αρκετός κόσμος πλέον – κι αυτό επιχειρεί να αποτρέψει ο στενός περί την ηγεσία πυρήνας.

Χρίστος Καραμάνος