Κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής, άρθρο του Χ. Κατσούλα

Άρθρο του Χρίστου Κατσούλα στην εφημερίδα Εποχή, 14/6/2010

Η ανάταξη του ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη μέρα έχει δύο ισχυρές προϋποθέσεις: Η πρώτη είναι η διαμόρφωση μιας άλλης πολιτικής φυσιογνωμίας. Η δεύτερη είναι να θέλουμε όλοι τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον ίδιο περίπου τρόπο.

Εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρόβλημα. Δεν αφορά την Ανανεωτική Πτέρυγα. Άλλωστε και η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας δεν αφορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια οριζόντια πολιτική αναμόρφωση που προετοιμάζει λύσεις για την επόμενη μέρα. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανεπάρκεια ανταπόκρισης στο νέο καθεστώς επιτήρησης – κηδεμονίας – χρεοκοπίας της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αυτή η κεντρική ανεπάρκεια πυροδότησε τα επιμέρους προβλήματα, τις φυγόκεντρες δυνάμεις, τις τάσεις αποσυσπείρωσης, τις οξύνσεις και τους διχασμούς. Αντί λοιπόν να ψάχνουμε τα αποτελέσματα ας αναζητήσουμε τις αιτίες.

Το ΔΝΤ και η ΕΕ σχηματίζουν ένα «νέο καθεστώς» καταργώντας τη λαϊκή κυριαρχία. Ο συσσωρευμένος κοινωνικός θυμός δημιουργεί μια τεράστια ευκαιρία. Αρκεί να θέλουμε να ακούσουμε και να μπορούμε να μετασχηματιστούμε. Η ριζική αλλαγή του πολιτικού και κοινωνικού τοπίου είναι το ώριμο κεντρικό αίτημα. Λείπει όμως το ικανό πολιτικό υποκείμενο που συνδέει αγώνες και κινήματα και συγκεντρώνει την τεράστια, αποσπασματική και αυθόρμητη δύναμη του λαού.

Αποτελεσματική απάντηση σήμερα είναι η συγκρότηση ενός αντιπάλου του «νέου κράτος» της συνθήκης ΔΝΤ – ΕΕ.

Ο αντίπαλος δεν φαίνεται να είναι μια υπαρκτή σήμερα δύναμη. Μπορεί όμως να είναι ένα μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που συνδέονται, ενώνονται, οργανώνονται και αυτοοργανώνονται, που βρίσκονται μέσα στην κοινωνία, τα πολιτικά υποκείμενα, την ανυπάκουη νεολαία που ασφυκτιά.

Τα κεντρικά σημεία ενός τέτοιου μετώπου είναι:
Να ακυρωθεί η συμφωνία ΕΕ – ΔΝΤ.
Να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να σαρωθεί όλο το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας, της υποτέλειας, της διαφθοράς.
Να εξασφαλιστεί ο μισθός, η δουλειά, το εισόδημα, η σύνταξη του εργαζόμενου κόσμου.
Να μπουν τα θεμέλια μιας ριζικής αλλαγής. Για μια Ελλάδα της ζωντανής εργασίας, κυρίαρχη, παραγωγική, που θα υπηρετεί τις ανάγκες και τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Αποτελούν τα παραπάνω ένα «ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο»; Ανταγωνιστικό απέναντι σε ποιο ακριβώς σαφές και κατανοητό από την κοινωνία πολιτικό σχέδιο; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατήσει σε μια τέτοια απόπειρα οικοδόμησης μετώπου, με σταθμό την 4^η Συνδιάσκεψή του, μπορεί να καταγράψει πορεία πλεύσης που να δημιουργεί νέα ελπίδα και προσδοκίες. Ας το τολμήσουμε, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ρήξη με πολιτικά δόγματα και πρακτικές του παρελθόντος.

Σήμερα κανείς δεν μπορεί να ονειρεύεται ένα ΣΥΡΙΖΑ μικρό, μίζερο και στενάχωρο εκλογικό σχηματισμό. Όσοι πρωταγωνίστησαν στην εκστρατεία εναντίον του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ότι δήθεν διασπά τον ΣΥΡΙΖΑ εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα, καθώς η διάσπαση ήρθε από την Ανανεωτική Πτέρυγα και αφορούσε τον ΣΥΝ. Υπήρξε ανικανότητα εκτίμησης και κάποιοι νόμιζαν ότι στοχοποιώντας το Μέτωπο εξευμενίζουν την Ανανεωτική Πτέρυγα; Ή απλώς πρυτάνευσε η σκοπιμότητα; Όπως κι αν έχει, η κοινωνία εγγράφει αρνητικά την οποιαδήποτε διάσπαση αλλά και το τεχνητό κλίμα όξυνσης εντός της αριστεράς. Έχει λοιπόν σημασία να επιβεβαιώσουμε στην πράξη μια αλλαγή πορείας στην πολιτική στόχευση  και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.

Υ.Γ. Ανάμεσα στην αποχώρηση ενός κόμματος από μια κοινοβουλευτική συζήτηση ως ένδειξη ισχυρής διαφωνίας (όπως αμέτρητες φορές έχει συμβεί και από τα καθεστωτικά κόμματα), και στην εκλογική αποχή του ΚΚΕ την άνοιξη του 1946, υπάρχουν εκατοντάδες άλλες συμπεριφορές που συμβολικά και πραγματικά θα έβγαζαν τον ΣΥΡΙΖΑ από το κάδρο του Κοινοβουλίου και ίσως να τον αναβάπτιζαν στην κοινωνία. Επομένως λιγότερες τερατολογίες, λιγότερες υποτιμητικές αναφορές στο φάντασμα του αριστερισμού ή των ηρωικών και ανεπίστρεπτων εποχών. Η ματιά μας στην κοινωνία και στις ανάγκες της.