ΚΚΕ και ΕΕ: στρίβειν δια του αρραβώνος, του Γιώργου Τσίπρα

Οι πολιτικές της ΕΕ και του κεφαλαίου. Οι κατευθύνσεις των Βρυξελλών. Τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Και άλλα πολλά. Πόσες από τις ανακοινώσεις και δηλώσεις του ΚΚΕ, του Γραφείου Τύπου του, της γραμματέως του δεν περιέχουν αναφορές στην αντιδραστική, αντιλαϊκή Ευρωπαϊκή Ένωση; Ελάχιστες. Στη διακήρυξη για τις ερχόμενες ευρωεκλογές το ΚΚΕ λέει “ένα μεγάλο ΟΧΙ στην ΕΕ των μονοπωλίων, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, του μιλιταρισμού, των επεμβάσεων”. Θα περίμενε κανείς ότι αυτό το κόμμα έχει μια συγκεκριμένη γραμμή και κατεύθυνση που να αντιστοιχεί σε αυτή την πλειοδοσία αντι-ΕΕ δηλώσεων. Αλλά όσο και αν ψάχνει κανείς μάταια θα ψάχνει! Κι αν ψάξει ειδικά στο τελευταίο συνέδριο θα βρει απλώς το τέλειο τίποτα!

Για τα καθήκοντα και τις αιχμές του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας το ΚΚΕ κατά ένα περίεργο τρόπο -και ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία- παραπέμπει σχεδόν τα πάντα στη λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία που προς το παρόν περνά μόνο μέσα από την εκλογική ενίσχυση του κόμματος και όχι την ανάπτυξη κινημάτων. Κατά το ΚΚΕ, επιμέρους νίκες του κινήματος δεν μπορούν να υπάρξουν. Πίσω από τη θολούρα της “αντεπίθεσης” υπάρχει μονάχα η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ, και ξανά η ενίσχυση του ΚΚΕ που θα οδηγήσει με μαγικό τρόπο –άγνωστο πώς- στη λαϊκή οικονομία και εξουσία και στο σοσιαλισμό. Οτιδήποτε άλλο παρεισφρήσει σε αυτό το… προτσές, πχ η ανάπτυξη ενός πλατιού μαζικού κινήματος με τακτικούς στόχους είναι μάλλον αποπροσανατολισμός. Κι αν το κίνημα δεν ελέγχεται από το ΚΚΕ είναι αποπροσανατολισμός ύποπτος, επικίνδυνος, καταγγελτέος κλπ.

Για τη στάση απέναντι στην ΕΕ τα πράγματα είναι χειρότερα. Τυπικά, έστω από παλιότερα συνέδρια, το ΚΚΕ τυπικά έχει ταχθεί υπέρ “της απειθαρχίας στις πολιτικές της ΕΕ, της αποδέσμευσης, της διάλυσης της ΕΕ”. Για τη μεν απειθαρχία δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκεκριμένο από τότε που διατυπώθηκε ο όρος, ούτε κάποιος απολογισμός. Η δε αποδέσμευση της Ελλάδας και η διάλυση της ΕΕ παραπέμπονται εμμέσως πλην σαφώς αφενός στη λαϊκή οικονομία κλπ στη χώρα μας και αφετέρου –ακόμη χειρότερα- στο σοσιαλισμό σε όλη την Ευρώπη…

Αναφερόμενος στις πολιτικές της ΕΕ μέσα στην κρίση ο Μ. Παπαδόπουλος στο “Ρ” 8/3/09 υποστηρίζει ότι “ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική διαχείρισης της κρίσης δεν μπορεί να αποκτήσει συνέχεια και διάρκεια, αν δεν ανυψωθεί στο επίπεδο της αμφισβήτησης συνολικά της ΕΕ, γενικότερα του ιμπεριαλισμού και της εξουσίας των μονοπωλίων”. Το ερώτημα που ο συντάκτης του Ριζοσπάστης και το ΚΚΕ αποφεύγουν να απαντήσουν είναι τι γίνεται όσο δεν έχουμε φτάσει στην “ανύψωση”. Για παράδειγμα, αν και το ΚΚΕ είχε σνομπάρει τότε το αίτημα για δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα, μετά το γαλλικό ΟΧΙ το θεωρούσε, και σωστά, ένα “ως πρώτο βήμα απειθαρχίας”, “ένα πρώτο βήμα στον αγώνα κατά της ΕΕ” κλπ. Αλλά, αν δεν κάνουμε λάθος, η καμπάνια και το κίνημα του ΟΧΙ συσπείρωσε ένα ετερόκλητο πλατύ δυναμικό που δεν είχε “ανυψωθεί στο επίπεδο της αμφισβήτησης συνολικά της ΕΕ, γενικότερα του ιμπεριαλισμού και της εξουσίας των μονοπωλίων”.

Συμπέρασμα; Αν και το ζήτημα της προοπτικής και της “ανύψωσης” είναι πράγματι σημαντικά, η δυνατότητα στοχοποίησης συγκεκριμένων τακτικών στόχων, η δυνατότητα συσπείρωσης πλατύτερων δυνάμεων με βάση αυτούς, η δυνατότητα ανάπτυξης κινημάτων και κατάκτησης τακτικών νικών δεν περιμένουν την “ανύψωση”, αφορούν το τώρα, και αποτελούν το δρόμο για την “ανύψωση”.

Πίσω από τη θολούρα της αντι-ΕΕ πλειοδοσίας του ΚΚΕ υπάρχει παντελής έλλειψη τακτικών στόχων που θα μπορούσαν να συσπειρώσουν πλατύτερες δυνάμεις, κοινωνικές και πολιτικές (ναι, άλλα τμήματα της αριστεράς!), που πιθανόν δεν έχουν “ανυψωθεί στο επίπεδο της αμφισβήτησης συνολικά της ΕΕ, γενικότερα του ιμπεριαλισμού και της εξουσίας των μονοπωλίων”, και να πετύχουν κάποια “πρώτα βήματα απειθαρχίας”. Για παράδειγμα το αίτημα για κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, χωρίς αυτό να συνδέεται για όποιον συμφωνούσε κατ’ ανάγκη και με την αποδέσμευση και διάλυση της ΕΕ, σηματοδοτεί ένα τέτοιο στόχο.

Έτσι, κάθε φορά που το ΚΚΕ επιτίθεται στο ΣΥΡΙΖΑ για την ΕΕ, επειδή ο δεύτερος δεν έχει την “ξεκάθαρη” τάχα στάση του πρώτου, υπηρετεί απλώς τον ακρογωνιαίο στόχο της περιχαράκωσης από την υπόλοιπη αριστερά και στην πράξη δεν κάνει απολύτως τίποτα που να σχετίζεται με τη λαϊκή οικονομία, τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό, την αποδέσμευση και διάλυση της ΕΕ και μπλα, μπλα, μπλα… Όσο γρηγορότερα το αντιληφθεί αυτό κόσμος του ΚΚΕ που αγωνιά, τόσο το καλύτερο.

Γιώργος Τσίπρας