Η επιλογή της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ μπροστά στα δύσκολα ερωτήματα που βάζει το εκλογικό αποτέλεσμα είναι, δυστυχώς, η φυγή προς τα… πίσω! Προς τα πίσω, στις γνωστές, πολυχρησιμοποιημένες αλλά αποδεδειγμένα αποτυχημένες συνταγές. Μετά το ρεπορτάζ της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας περί διαφωνιών στο εσωτερικό του κόμματος, δεν χρειαζόταν και μεγάλη φαντασία για το τι θα ακολουθούσε στο Ριζοσπάστη. Ούτε μετά την κριτική ή τη σάτιρα του Λ. Λαζόπουλου υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για το τι λιβέλους θα εξαπέλυε την επομένη το δημοσιογραφικό όργανο της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Θα αποτελούσε πραγματικά μεγάλη έκπληξη μία διαφορετική εξέλιξη.
Τι θα είχε, αλήθεια, να φοβηθεί η καθοδήγηση από μία μεγάλη δημόσια και ανοιχτή συζήτηση για την πολιτική γραμμή του μεγαλύτερου κόμματος της Αριστεράς, η οποία έχει αποδειχτεί στην πράξη αναποτελεσματική στο να δώσει ώθηση σε ζωντανούς αγώνες, που θα εμπλέκουν ευρύτερα στρώματα νέων, ανέργων και εργαζόμενων; Έχει εξαγγελθεί, εδώ και χρόνια, ένα αντιμονοπωλιακό, αντιμπεριαλιστικό λαϊκό μέτωπο και η εξαπόλυση μίας λαϊκής αντεπίθεσης. Για το πρώτο δεν υπάρχει καμία αποτίμηση, κανένας απολογισμός. Ποιες διαδικασίες, ποιες πρωτοβουλίες, με ποιους συμμάχους, ποια υλικά, ορατά προχωρήματα και κατακτήσεις έχουν λάβει χώρα; Τίποτα. Σιωπή για όλα αυτά στα κομματικά ντοκουμέντα. Το “Μέτωπο”, βέβαια, υπάρχει παντού σαν εικόνισμα, ένα κενό νοήματος και ζωντανής υπόστασης στερεότυπο. Όσο για την… “αντεπίθεση”, η τελευταία απόφαση της Κ.Ε., που αποτιμά το εκλογικό αποτέλεσμα, μας πληροφορεί επισήμως ότι ακόμη δεν εξαπολύθηκε.
Σε τι θα ήταν άραγε βλαπτικό να ανοίξει ο προβληματισμός και ο διάλογος για μία πολιτική που, ενώ με συνέπεια έχει ασκηθεί, δεν έχει αποδώσει –κάθε άλλο– στο να ελκύσει ευρύτερα τον κόσμο της λαϊκής δυσαρέσκειας και της κοινωνικής διαμαρτυρίας; Αυτός ο κόσμος υπάρχει, εμφανίζεται με χίλιες δυο αφορμές, πάρα πολλούς τρόπους και μορφές. Έχει φτάσει η ώρα η Αριστερά, σε όλες της τις υπαρκτές εκδοχές, να αναμετρηθεί με την ουσία του πολιτικού και κοινωνικού προβλήματος. Έχει φτάσει η ώρα και για το ΚΚΕ. Οφείλει η ηγεσία του να το αντιληφθεί. Και επειδή δεν πρόκειται ούτε για πολιτικά αφελείς ούτε για πολιτικά τυφλούς, ο δρόμος που έχει επιλεγεί είναι δρόμος χειρισμού, υπεκφυγής και κουκουλώματος του προβλήματος. Μοναδικός στόχος η πολιτική επιβίωση μίας αποστειρωμένης και αυτοϊκανοποιημένης κομματικής γραφειοκρατίας στο, μικρό μεν, αλλά ιδιόκτητο και μη αμφισβητούμενο από απρόσκλητους επισκέπτες κομματικό κάστρο.
Γι’ αυτό, περισσότερο κι από τις θεωρίες συνωμοσίας και τις έμμονες ιδέες καταδίωξης, που κατακλύσανε τον κομματικό Τύπο, είναι ενδεικτικές οι δηλώσεις της γ.γ. του κόμματος στις περιοδείες κομματικού εφησυχασμού που οργανώθηκαν στο άψε-σβήσε: “Εμείς δεν καθορίζουμε τους στόχους μας από τη μία ως την άλλη εκλογική αναμέτρηση, αλλά με βάση το στόχο της λαϊκής εξουσίας… ήδη συναντάμε πολίτες που μας λένε ότι μετάνιωσαν που την τελευταία στιγμή δίστασαν να κάνουν το βήμα για να μας ψηφίσουν…”. Δηλώσεις σε συνέχεια του μεγαλοφυούς “Ψηφίστε μας, κι ας μη συμφωνείτε μαζί μας”. Στο πρόσφατο βαρόμετρο της Public Issue, πάνω από 20% των πολιτών δηλώνει “Καμία από τις δύο” στην ερώτηση “Ποια είναι η πιο κατάλληλη κυβέρνηση, του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ;”. Λέει τίποτα αυτό στις σημερινές συνθήκες επικοινωνιακού ολοκληρωτισμού στους επιτελείς του Περισσού;
Δ.Υ.