Κείμενα για την Πανελλαδική Συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ

Ούτε ένα βήμα πίσω, του Σταύρου Κοντονή

Το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου αποτέλεσε για τον ΣΥΡΙΖΑ σοβαρή ήττα, εάν το δούμε από τη σκοπιά των προσδοκιών, των δυνατοτήτων και της θετικής διαθεσιμότητας χιλιάδων αριστερών, που με προσοχή –και πολλές φορές με ανοχή– παρακολουθούσαν το ενωτικό μας εγχείρημα.

Το χειρότερο όμως είναι ότι το εκλογικό αποτέλεσμα έκλεισε κατά τρόπο αμείλικτο τον κύκλο της τριετούς ανάπτυξης των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και του πολιτικού της φορέα, του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα και η κρίση που αντιμετωπίζουμε, απολύτως αντίστοιχη του κακού εκλογικού αποτελέσματος, δεν προέκυψαν διά μαγείας, ούτε ήρθαν… από τον ουρανό. Αποτελούν τη φυσική κατάληξη σοβαροτάτων λαθών και επιλογών του Συνασπισμού, ο οποίος θεώρησε ότι το ενωτικό εγχείρημα αποτελεί πεδίο ανάπτυξής του.

Θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως συμμαχία συνιστωσών “ετελεύτησε τον βίον του” παραμονές των ευρωεκλογών του 2004, όταν η ηγεσία του ΣΥΝ θεώρησε καλό να τον διαλύσει, αφού πίστευε τότε ότι οι σύμμαχοι δεν χρειάζονται για να εισέλθει αυτοδύναμα στην ευρωβουλή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανασυστάθηκε, μετά το 4ο Συνέδριο του ΣΥΝ, όχι πλέον ως συμμαχία συνιστωσών, αλλά ως ο χώρος ενότητας και δράσης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, δηλαδή των πολλών συνιστωσών και των χιλιάδων ανένταχτων αριστερών, που για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, πείστηκαν ότι συγκροτείται πολιτικός φορέας της Αριστεράς πάνω σε δύο άξονες: α) στην ενότητα των διαφορετικών ομάδων και κινήσεων και β) στην αριστερή Πολιτική ως το αναγκαίο μέσο για την επίτευξη της ενότητας και την αντιμετώπιση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης.

Γι’ αυτό ακριβώς είχαμε το ελπιδοφόρο αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2007, όπως επίσης και τη δημοσκοπική έκρηξη που ακολούθησε επί μακρό χρονικό διάστημα.

Τα προβλήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ γεννήθηκαν από το 5ο Συνέδριο του ΣΥΝ, ο οποίος πλάι στην ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να αναλωθεί στην ανάπτυξη των κομματικών δυνάμεών του, τονίζοντας μάλιστα, υποκριτικά, ότι αυτό συνδράμει στην ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτέλεσμα αυτής της απόφασης ήταν η συνεχής πίεση επί του συνόλου των ανένταχτων αριστερών μελών του ΣΥΡΙΖΑ, να ενταχθούν στον ΣΥΝ, ακυρώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, στην πράξη, την ενωτική πορεία και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα έπρεπε να είχε καταλάβει η ηγεσία του ΣΥΝ, ότι οι χιλιάδες αριστεροί που προσέτρεξαν στο ενωτικό και αριστερό κάλεσμά μας, δεν προσέτρεξαν για να στελεχώσουν τις συνιστώσες, τις οποίες προ πολλών ετών γνώριζαν, αλλά τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο θεώρησαν κοινό μας πολιτικό τόπο. Ιδιαίτερα τον ΣΥΝ και τις πρακτικές του, οι ανένταχτοι αριστεροί τον γνωρίζουν πολύ καλά, αφού δεν είναι υπερβολή να αναφέρουμε ότι οι περισσότεροι υπήρξαν κατά το παρελθόν μέλη του.

Η κοντόφθαλμη και διαλυτική πολιτική της ανάπτυξης του ΣΥΝ εις βάρος και σε αντίθεση με το αναγκαίο προχώρημα και βάθεμα του ΣΥΡΙΖΑ, που η ίδια η κοινωνία και ο λαός της Αριστεράς απαιτούσε, είχε σαν αποτέλεσμα τη σταδιακή και μόνιμη αφυδάτωση του ενωτικού εγχειρήματος και κυρίως να τεθεί η σημερινή ηγεσία του ΣΥΝ υπό την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς ομάδας του ΣΥΝ, η οποία από την αρχή είχε οριοθετηθεί αρνητικά, ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ και πρωτίστως ως προς τη διαμόρφωση της αριστερής πολιτικής, ως αναγκαίας προϋπόθεσης της ενότητας του χώρου.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ηγεσία του ΣΥΝ, συνεπικουρούμενη από τη δεξιά ομάδα, πρόκρινε ως καταλληλότερο χώρο συζήτησης των αιτίων της εκλογικής ήττας, όχι τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τον χώρο του ΣΥΝ, προφανώς γιατί θεωρεί τους υπόλοιπους –συνιστώσες και κυρίως ανένταχτους– αφισοκολλητές εν όψει εκλογών. Αν δεν είχε μεσολαβήσει η συζήτηση που τροφοδοτήθηκε από την παραίτηση του σ. Αλέκου Αλαβάνου, είναι βέβαιο ότι σήμερα θα μιλάγαμε για το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι ο ΣΥΝ σήμερα όχι μόνο δεν μιλάει ειλικρινά για τα σοβαρά λάθη του, αλλά εξαντλείται σε απόπειρες απολίτικου συμβιβασμού των απόψεων των εσωκομματικών τάσεων και σε συμφωνίες κορυφής.

Γι’ αυτό το λόγο αντί να συζητήσει την ουσία των πέντε σημείων που τέθηκαν στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στις 2/7/2009 και ήταν: α) η κριτική στην αρνητική στάση της δεξιάς ομάδας, β) η στάση μας απέναντι στους Πράσινους καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, γ) το ζήτημα της διαρχίας, δ) ο τρόπος που συγκροτήθηκε το ψηφοδέλτιο και ε) το εμφανισθέν κατά την προεκλογική συγκέντρωση ζήτημα του τρίτου πόλου, σήμερα ο ΣΥΝ αναλώνεται σε γενικολογίες και στη σύγκρουση με τις συνιστώσες, μη δεχόμενος τη συζήτηση στη βάση. Από τα παραπάνω πέντε σημεία οι συνιστώσες είναι ανάγκη σήμερα να μην κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω και ν’ απαιτήσουν τη συζήτηση στις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε άλλη στάση αποτελεί συγκάλυψη και περαιτέρω ανοχή στην πατερναλιστική τακτική που ακολουθεί ο ΣΥΝ.

Ιδιαίτερα ως προς την πρακτική που ακολούθησαν επί δύο χρόνια τα μέλη της δεξιάς ομάδας, καλό θα είναι να δοθεί μία οριστική απάντηση στους μόνιμους δολιοφθορείς του ενωτικού εγχειρήματος, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται εξέλαβαν την ανοχή μας σαν αδυναμία και σήμερα αυθαδιάζουν.

Τα φαινόμενα περί ευρωστρατού, η μη καταψήφιση της συνθήκης της Λισαβόνας στη Βουλή από τρεις βουλευτές του ΣΥΝ, η μόνιμη διαπάλη για τον κυβερνητισμό και η διάσπαση της παράταξης στις εκλογές της ΠΟΣΔΕΠ από μέλη της “ανανεωτικής τάσης”, αποτελούν τις ποικίλες εκδοχές υπονόμευσης του ΣΥΡΙΖΑ απ’ αυτούς που επιδιώκουν με κάθε τρόπο την πολιτική του κατάρρευση, για να καταστεί ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς εύκολο υλικό για το οικοδόμημα της κεντροαριστεράς.

Σήμερα είναι ανάγκη να απαντήσουμε στα προβλήματα που αναδείχθηκαν από την εκλογική ήττα και την κρίση, με τρόπο πολιτικά ριζοσπαστικό και οργανωτικά προωθητικό.

Για την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται αλλαγές σε ζητήματα οργάνωσης, λειτουργίας και εκπροσώπησης:

• Συγκρότηση οργανώσεων και εγγραφή μελών σε τοπική και κλαδική βάση.
• Να σταματήσει η διγλωσσία στη δημόσια παρουσία των κεντρικών επιλογών και αποφάσεων.
• Να εκλέγεται δημοκρατικά η ηγεσία και τα όργανα, με παράλληλη διασφάλιση του πλουραλιστικού χαρακτήρα του εγχειρήματος.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχουμε ανάγκη να αποκαταστήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τη ριζοσπαστική, ενωτική και προπαντός ηθική πολιτική δύναμη, για να εμπνεύσουμε, όσο υπάρχει ακόμη καιρός, τη μεγάλη πλειοψηφία των αγωνιστών της Αριστεράς, που με τόση λαχτάρα στήριξαν την ενωτική μας προσπάθεια και που περιμένουν απ’ όλους αντιστοιχία λόγων και έργων.

Σταύρος Κοντονής,
μέλος της ΑΚΟΑ και συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ Ζακύνθου