Ιδού το σχέδιο του πλούτου: Προς τον ακρο-νεοφιλελευθερισμό, του Χρίστου Καραμάνου

Οι μετεκλογικές εξελίξεις δείχνουν μια σαφή μετατόπιση της πολιτικής σκηνής προς τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, με θύματα τα λαϊκά στρώματα και τα πιο αδύναμα τμήματα τους. Από μέρα σε μέρα ανακοινώνεται το νέο πακέτο με τη βαριά αύξηση των φόρων, που θα πληρώσει ο λαός. Είμαστε, βλέπετε, για δεύτερη φορά, υπό “κοινοτική επιτήρηση”. Παράλληλα, κορυφώνεται η αντιμεταναστευτική υστερία και ετοιμάζονται πογκρόμ, στρατόπεδα συγκέντρωσης και μαζικές απελάσεις. Το αποτέλεσμα της κάλπης, με την άνοδο του ΛΑΟΣ και με το δικομματισμό να μην έχει πάρει ένα σαφές απορριπτικό μήνυμα, οδηγεί σε αυτή τη στροφή. Τα δύο μεγάλα κόμματα του πλούτου, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλληλοσυμπληρώνονται, ενώ το ΛΑΟΣ παίζει ρόλο λαγού στην αντιδημοκρατική σκλήρυνση.

Η μετατόπιση προς τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό θα οδηγήσει σε σημαντικές αλλαγές το πολιτικό σκηνικό και σε ανακατατάξεις και συνεργασίες μέσα σε κάθε στρατόπεδο. Ακόμα και στον πολιτικό λόγο, τόσο της κεντροδεξιάς όσο και της σοσιαλδημοκρατίας. Σε όλη την Ευρώπη διαμορφώνονται, εδώ και χρόνια, ανάλογες τάσεις, με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Γαλλίας, όπου ο κεντροδεξιός Σαρκοζί υιοθέτησε και εφάρμοσε τον πολιτικό λόγο της ακροδεξιάς, ενώ το σοσιαλιστικό κόμμα έκανε σημαία του την “ασφάλεια” των πολιτών δίπλα σε έναν καθαρό νεοφιλελευθερισμό.

“Να πληρώσει ο λαός”, αυτό είναι το δόγμα τους

Το καλοκαιρινό πακέτο της κυβέρνησης Καραμανλή έχει προαναγγελθεί και περιλαμβάνει μεγάλη αύξηση των έμμεσων φόρων κατανάλωσης (καύσιμα, τσιγάρα, ποτά). Στόχος της κυβέρνησης είναι να συγκεντρώσει περίπου 4 δισ. ευρώ. Ο (σοσιαλδημοκράτης”) επίτροπος της ΕΕ, κ. Αλμούνια, δήλωσε αμέσως μετά τις εκλογές ότι το πακέτο μέτρων έχει διαρρεύσει στις εφημερίδες και είναι πάνω-κάτω γνωστό. Μάλιστα, τον Οκτώβριο θα ανακοινωθούν πρόσθετα κι ακόμη πιο σκληρά μέτρα. Γνωρίζουμε δε, από το Μάρτιο, ότι οι αυξήσεις των μισθών και των συντάξεων είναι για φέτος σχεδόν μηδενικές. Καμία συζήτηση δεν έγινε για όλα αυτά στην προεκλογική περίοδο. Η σαφής προσπάθεια του συστήματος του πλούτου (κόμματα, ΜΜΕ, επιχειρηματικοί όμιλοι) είναι όλ’ αυτά να περάσουν σαν αντικειμενικές απαιτήσεις μπροστά σε μια κρίση που τάχα είναι ένα ανεξήγητο γεγονός, που πρέπει μοιρολατρικά να υποστούμε.

Η πρόκληση είναι μεγάλη. Το δημόσιο ταμείο αδειάζει, γιατί δεν πληρώνουν οι πλούσιοι, ενώ ο λαός κυριολεκτικά υφίσταται αφαίμαξη. Ο πίνακας που δημοσιεύουμε το δείχνει ανάγλυφα. Αν λάβουμε υπόψη ότι οι έμμεσοι φόροι επιβαρύνουν εξίσου κάθε πολίτη –ένας φτωχός πληρώνει όσο κι ένας πλούσιος (που έχει και πολλούς τρόπους για να μην πληρώνει)–, τότε είναι ολοφάνερη η μεγάλη κοινωνική αδικία, την οποία όλοι επιμελώς την αποκρύπτουν. “Να πληρώσει ο λαός” είναι το δόγμα και των πλουσίων και του δικομματισμού και της ΕΕ. Και δεν αφορά μόνο τους φόρους αλλά και τις απολύσεις και την ανεργία και την ακρίβεια και το “πάγωμα” των μισθών και των συντάξεων και την ελαστική εργασία και τη μισή εβδομάδα εργασίας με μισό μισθό (οι ανάγκες, όμως, μένουν ολόκληρες).

Ιδιαίτερα προκλητική είναι η ουσιαστική συναίνεση του ΠΑΣΟΚ. Γνωρίζουν το σχέδιο της κυβέρνησης, αλλά δεν κάνουν τίποτα. Το συγκαλύπτουν. Όταν θα ανακοινωθεί επισήμως, τότε μόνο θα κάνουν θόρυβο για 2-3 μέρες το πολύ και για το θεαθήναι. Άλλωστε, ο ομοϊδεάτης τους κ. Αλμούνια είναι που επιτηρεί την ελληνική οικονομία και ζητά αυτά τα μέτρα. Ο δε επίσημος συνδικαλισμός κοιμάται και αδιαφορεί. Ουδεμία προετοιμασία κινητοποίησης, ουδεμία ενημέρωση. Δεν χρειάζεται οι εργαζόμενοι να ασχολούνται με αυτά.

Η Αριστερά οφείλει να δημιουργήσει τους όρους μιας μαζικής λαϊκής απάντησης. Να σπάσει αυτό το πέπλο σιωπής και αποχαύνωσης. Δεν αξιοποίησε την προεκλογική περίοδο γι’ αυτό. Πρέπει κατ’ αρχάς να αποκαλύψει σε όλο το λαό αυτή την προκλητική πολιτική – γιατί δεν είναι γνωστή και ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει ούτε καν τι πληρώνει ούτε γιατί το πληρώνει. Για παράδειγμα, η βενζίνη θα ξαναγυρίσει στα επίπεδα του 1,15 ευρώ το λίτρο, λόγω των νέων φόρων αλλά και λόγω του καρτέλ Λάτση – Βαρδινογιάννη, που αυξάνει τις τιμές. Αυτή είναι η αιτία και όχι αυτά που λένε τα παπαγαλάκια, ότι τάχα αυξήθηκε η ζήτηση και ανέβηκε η τιμή του πετρελαίου.

Παράλληλα, η Αριστερά πρέπει να θέσει με μαζικό τρόπο το αίτημα: “Να πληρώσει επιτέλους ο πλούτος”. Λεφτά υπάρχουν – κι ας ρωτάνε οι τηλεαστέρες δημοσιογράφοι “μα πού θα βρείτε τα λεφτά;” Και μπορούμε να τα πάρουμε από αυτούς που ζουν στη χλιδή και στα προκλητικά κέρδη. Και αυτό γίνεται με συγκεκριμένα μέτρα:

• Να αυξηθεί ο φορολογικός συντελεστής των κερδών στο 45%, όταν από 51%, πριν 10 χρόνια, το ΠΑΣΟΚ τον πήγε στο 35% και η ΝΔ, με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, στο 25%. Παράλληλα, να σταματήσουν οι χαριστικές ρυθμίσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό το μέτρο και μόνο θα αρκούσε για να λυθεί το πρόβλημα του προϋπολογισμού και να μαζευτούν από εκεί τα 4 δισ. ευρώ. Αλλά δεν το κάνουν.
• Να σταματήσει η φορολογική ασυλία που ισχύει για τους εφοπλιστές και την εκκλησία.
• Να κλείσουν οι offshore, που εξυπηρετούν μόνο δύο πράγματα, φοροδιαφυγή και μαύρο πολιτικό χρήμα.
• Να ελαφρυνθεί ο λαός. Να καταργηθεί ο ΦΠΑ στα είδη βασικής κατανάλωσης.
• Να παρθούν μέτρα προστασίας του λαού από την κρίση και όχι προστασίας των κερδών: έλεγχος στις τιμές, διατίμηση στα βασικά προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης, χτύπημα στα καρτέλ, απαγόρευση των απολύσεων στις μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις.
• Τα 28 δισ., αντί για τις τράπεζες, να πάνε για την κοινωνική και την παραγωγική ανασυγκρότηση: Αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, να καλυφθούν οι κενές θέσεις εργασίας στην Υγεία και την Παιδεία, να καταργηθούν οι νόμοι που φέρνουν τον εργασιακό μεσαίωνα και το δουλεμπόριο με τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, να σταματήσει η ομηρία των συμβασιούχων και η ανασφάλιστη εργασία (stage), να γίνουν επενδύσεις με μοχλό ένα νέο και διευρυμένο δημόσιο τομέα με εθνικοποιήσεις σε τράπεζες, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές κ.λπ.

Αυτή είναι η ατζέντα της Αριστεράς προς τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Και πρέπει να τη θέσει με χειροπιαστό τρόπο, μέσα στον κόσμο, με συνεχή προσπάθεια να κινηθεί ο κόσμος, να σηκωθεί από τον καναπέ. Δεν λύνεται το ζήτημα με επικοινωνιακά κόλπα. Χρειάζεται να χτιστούν δεσμοί μέσα από τη ζωντανή επαφή.

Δεν αξιοποιήθηκε σε αυτή την κατεύθυνση ούτε η προεκλογική περίοδος ούτε η προηγούμενη περίοδος. Γι’ αυτό και δεν στάλθηκε στο δικομματισμό το σαφές μήνυμα που έπρεπε να σταλεί. Να δοκιμάσουμε τώρα σε αυτή την κατεύθυνση. Όχι όπως πριν!

Χρίστος Καραμάνος

Ατζέντα Καρατζαφέρη

Η άνοδος του ΛΑΟΣ οδήγησε στο να αναγορευτεί από το πολιτικό σύστημα σαν κυρίαρχο ζήτημα το μεταναστευτικό. Όχι στην πραγματική του διάσταση, αλλά στο να ληφθούν ριζικά μέτρα ενάντια στους μετανάστες (βλέπε σελ. 5). Εδώ θα περιοριστούμε να σημειώσουμε το τι δείχνει η μεθόδευση αυτή από κεντρική πολιτική άποψη.

Το κόμμα του Καρατζαφέρη πριμοδοτήθηκε από μεγάλα επιχειρηματικά συγκροτήματα (καθοριστική η συμμετοχή της Νίκης Τζαβέλλα) καθώς εκφράζει την πιο επιθετική πολιτική απέναντι στους εργαζόμενους. Στηρίχθηκε επίσης στην ευρωπαϊκή εμπειρία και ώθηση από την άνοδο της ακροδεξιάς, καθώς πλέον σε πολλές και βασικές χώρες η ακροδεξιά είτε συγκυβερνά είτε έχει μεγάλα ποσοστά και ενεργό πολιτικό ρόλο, δηλαδή δεν είναι πια δύναμη του περιθωρίου. Είναι σαφές ότι η στόχευση όλης αυτής της ώθησης είναι να μπει και να καθορίσει την κεντρική πολιτική σκηνή και τις κοινωνικές διεργασίες η ατζέντα της ακροδεξιάς. Να διαποτιστεί το κοινωνικό σώμα με ρατσιστικό δηλητήριο, με τεχνητούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε εργαζόμενους. Με το τρίπτυχο αστυνομία-εταιρία-συμμορία. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ακροδεξιά δεν σημαίνει μόνο ρατσισμός. Σημαίνει και καθαρός νεοφιλελευθερισμός και ιδιωτικοποιήσεις και επιχειρηματικότητα αλλά και εμπέδωση της ιδέας ότι μόνο μέσα από κυκλώματα και συμμορίες μπορείς να επιβιώσεις.

Μετεκλογικά βλέπουμε τη ΝΔ να αρχίζει τις επιχειρήσει-σκούπα κατά των μεταναστών, το ΠΑΣΟΚ και τον Γ. Παπανδρέου να διακηρύσσει “μηδενική ανοχή στην παράνομη μετανάστευση”, αλλά και το ΛΑΟΣ να παίρνει νέες και πιο κεντρικές πρωτοβουλίες. Τα όσα λέει για την ίδια “πολυκατοικία” με τη ΝΔ και το κεντροδεξιό προφίλ που επιχειρεί να οικοδομήσει έχουν διπλή στόχευση. Άμεσα επιδιώκει να εισπράξει από τη νεοδημοκρατική δυσαρέσκεια. Μεσοπρόθεσμα θέλει να παίξει ηγετικό ρόλο σε μια ανασύνθεση του χώρου της κεντροδεξιάς και της ακροδεξιάς. Θέλει να είναι αυτός που θα εκφράσει τον ακρο-νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα. Διδάχθηκε από το πάθημα του Λεπέν στη Γαλλία, ενώ εμπνέεται από το παράδειγμα Σαρκοζί. Με τη στήριξη που έχει, οι φιλοδοξίες του είναι μεγάλες, γι’ αυτό και γίνεται πιο επικίνδυνος για το λαό.