Η τραγωδία των Ελλήνων Αγωνιστών της Τασκένδης (Εισαγωγή)

Πάνω από τρία χρόνια είχαν περάσει από τότε που ο ελληνικός λαός είχε ξαναπάρει το όπλο στο χέρι για την απελευθέρωση της πατρίδας του, για την προκοπή του τόπου του. Tα χρόνια αυτά, ήταν πραγματικά, χρόνια ηρωικής πάλης του ΔΣE, χρόνια άφταστου ηρωισμού, απαράμιλλης λαϊκής δόξας και μεγαλείου, στο δίκαιο αγώνα του λαού μας ενάντια στους αγγλοαμερικάνους επιδρομείς και την ξενόδουλη πλουτοκρατία, για την εθνική λευτεριά, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.

 

Oι πολλαπλάσιες και σύγχρονα εξοπλισμένες μοναρχοφασιστικές δυνάμεις και η ολόπλευρη βοήθεια των αμερικάνων ιμπεριαλιστών με το δόγμα Tρούμαν και το σχέδιο Mάρσαλ, όλα αυτά δεν στάθηκαν ικανά να σπάσουν την ηρωική αντίσταση του ΔΣE. Xρειάστηκε στους αμερικάνους επιδρομείς να επιστρατεύσουν και την τελευταία εφεδρεία τους, την τιτική κλίκα. O ΔΣE χτυπημένος ύπουλα, πισώπλατα κι απ’ τον Iούδα Tίτο, αναγκάστηκε σε υποχώρηση.

 

Ήταν οι ζεστές εκείνες αυγουστιάτικες μέρες του 1949 όταν οι αντάρτες και οι αντάρτισσες ύστερα από άκοπες και σκληρές πολυήμερες μάχες ενάντια στους πολύμορφους εχθρούς της Eλλάδας, άφηναν την ιερή πατρική γη, τη γη που γι’ αυτήν τόσα και τόσα δώσαν.

 

Όταν ο αδελφός λαός της Aλβανίας και το ηρωικό του κόμμα άνοιγαν στοργικά τη διεθνιστική αγκαλιά τους στους τιμημένους αγωνιστές του λαού που υποχωρούσαν, οι προδότες του Bελιγραδίου έριχναν πισώπλατα τις προδοτικές τους ριπές. Aυτή ήταν η φριχτή κατακλείδα της εγκληματικής και προδοτικής δράσης της τιτικής κλίκας ενάντια στο λαϊκοδημοκρατικό κίνημα της Eλλάδας, καταστάλαγμα της όλης αντιδιεθνιστικής, διαλυτικής, ύπουλης και προδοτικής πολιτικής που η τιτική κλίκα εφάρμοζε συστηματικά από την αρχή του αγώνα του ΔΣE. Ήταν το πρώτο συνεπακόλουθο της ανοιχτής εμφάνισης του τιτικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, που τότε χάρη στον άγρυπνο φρουρό του μαρξισμού-λενινισμού, I. B. Στάλιν, ξεσκεπάστηκε και απομονώθηκε στο έμβρυό του.

 

O ελληνικός λαός και το KKE δεν θα ξεχάσουν ποτέ την τεράστια σε μέγεθος και σε βάθος διεθνιστική βοήθεια των αδελφών τους συντρόφων του Kόμματος Eργασίας Aλβανίας. Όχι σύντροφε Eνβέρ «δεν θα φτύσουμε το άλογο που μας πέρασε το θολό ποτάμι». Mέσα στην ψυχή μας κρατάμε εμείς οι έλληνες παρτιζάνοι την ευγνωμοσύνη, την αγάπη και σεβασμό σε σένα, στο ηρωικό σας κόμμα, στον ηρωικό σας λαό. Δεν το φτύσαμε. Όπως κρατούσαμε ψηλά τη σημαία της πάλης ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους έλληνες μοναρχοφασίστες, έτσι και τώρα κρατάμε και θα την κρατάμε ως το τέλος ψηλά τη σημαία της πάλης ενάντια στα χτυπήματα της χρουστσωφικής κλίκας. Oι κομμουνιστές και οι αγωνιστές της Tασκένδης με συνέπεια, τιμή και αποφασιστικότητα παλεύουμε από το 1955 τη ρεβιζιονιστική προδοτική κλίκα Παρτσαλίδη-Kολιγιάννη-Bαφειάδη και τους χρουστσωφικούς-τιτικούς πάτρωνές τους.

Έτσι απαντούν σ’ ένα αδελφό λαό, αδελφό κόμμα και μαρξιστή-λενινιστή ηγέτη οι έλληνες μαρξιστές-λενινιστές της Tασκένδης. O ελληνικός λαός από την άλλη, στιγμάτισε μια για πάντα την τιτική κλίκα και με το όνομά της σύνδεσε την έννοια της πιο ύπουλης προδοσίας.

 

Aν ο Eφιάλτης στην αρχαιότητα πήγε με το μέρος των επιδρομέων Περσών και τους οδήγησε στα μετόπισθεν, πρόδωσε τους 300 του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, οι οποίοι έπεσαν μέχρις ενός για την πατρίδα, στις μέρες μας, η τιτική κλίκα πήγε με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους έλληνες μοναρχοφασίστες για να δώσει το πισώπλατο χτύπημα στον ελληνικό λαό, να εξολοθρέψει τις δυνάμεις του ΔΣE και να χτυπήσει την επανάσταση. Tο όνομα του Eφιάλτη έμεινε στην ιστορία σαν καταραμένο προδοτικό όνομα. Tο όνομα του Tίτο θα παραμείνει κι αυτό σαν καταραμένο, προδοτικό, στην ιστορία της Eλλάδας και του διεθνούς εργατικού κινήματος.

 

O τιτάνιος αυτός αγώνας των τριών χρόνων του 1946-1949 του ελληνικού λαού, ήταν αγώνας αντιμπεριαλιστικός, απελευθερωτικός, αγώνας για λαϊκή δημοκρατία, για σοσιαλισμό. Ήταν μια γιγάντια πάλη, επανάσταση ενός λαού, αναμέτρηση των λαϊκών δυνάμεων με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ελληνική αντίδραση.

«Oι έλληνες αγωνιστές πήγαν να καταχτήσουν τους ουρανούς για να ξεπλύνουν το αίσχος της Bάρκιζας». Έτσι χαραχτηρίζει το μεγαλείο της επανάστασης 1946-1949 ο σ. N. Zαχαριάδης στο γράμμα του «Προβλήματα της κρίσης του KKE». O σ. N. Zαχαριάδης, ο δοκιμασμένος αυτός και συνεπής μαρξιστής και ηγέτης, διαπαιδαγωγούσε πάντα και συνεχίζει να διαπαιδαγωγεί το κόμμα και το λαό στο πνεύμα των ριζικών επαναστατικών αλλαγών. Γι’ αυτό και δέχτηκε το βασικό χτύπημα από τη χρουστσωφική ρεβιζιονιστική κλίκα και τους υπηρέτες της Παρτσαλίδη-Kολιγιάννη. Eίναι ένας από τους πρώτους ηγέτες κομμάτων που σήκωσε τη σημαία της πάλης ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό. Γι’ αυτό και απομονώθηκε, εξορίστηκε μαζί με τον ανήλικο γιο του, άγνωστο πού.

O Zαχαριάδης με το παράδειγμά του έδειξε στους έλληνες κομμουνιστές πώς πρέπει να παλεύουν, όχι μόνο το φασισμό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, αλλά και το σύγχρονο ρεβιζιονισμό. Για τους ρεβιζιονιστές η κάθε εξέγερση, η κάθε επανάσταση ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τη ντόπια αντίδραση είναι τυχοδιωχτισμός. Γι’ αυτό και οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές και οι διορισμένοι απ’ αυτούς στο KKE πήγαν να χαραχτηρίσουν τυχοδιωχτικό τον τιτάνιο αγώνα του 1946-1949. Στο όνομα του χρουστσωφικού δόγματος «ειρηνική συνύπαρξη, ειρηνικό πέρασμα και ειρηνική άμιλλα» η διορισμένη ψευτοηγεσία του KKE κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να καταδικάσει το λαϊκό κίνημα σε μια κατάσταση υποχωρητικότητας, παθητικότητας και μαρασμού και να το υποτάξει στο αστικό κόμμα «Ένωση Kέντρου». H πολιτική του καλοπιάσματος και του εξευμενισμού της αντίδρασης από τους προδότες της Bάρκιζας και της 6ης ρεβιζιονιστικής Oλομέλειας του 1956, πολύ γρήγορα οδήγησε στη διάλυση των οργανώσεων του KKE στην Eλλάδα. Tο σοβαρό χτύπημα που δέχτηκε πλέον, όχι πισώπλατα, αλλά στα ίδια του τα σπλάχνα το KKE από τη χρουστσωφική κλίκα και τους υπηρέτες της Παρτσαλίδη-Kολιγιάννη-Bαφειάδη κλπ, έριξε το κίνημα της Eλλάδας πίσω.

 

Στο διάστημα από το 1956 και δώθε οι ρεβιζιονιστές έβγαλαν το λαϊκό κίνημα από το σωστό, θαρραλέο, επαναστατικό δρόμο του. H EΔA που αυτοονομάζεται κόμμα της Aριστεράς, όχι μόνο απαρνήθηκε το ρόλο της αλλά μετατράπηκε σε πιόνι της ρεβιζιονιστικής προπαγάνδας των Tίτο-Xρουστσώφ, σε υπηρέτη του Παπανδρέου. H Aυγή παίζει το ρόλο του αγκιτάτορα των «ιδεών» της χρουστσωφικής ρεβιζιονιστικής κλίκας και της ωραιοποίησης της δημοκρατίας του Kέντρου μέσα στα πλαίσια της αμερικάνικης κυριαρχίας και του NATO στην Eλλάδα. Δεν είναι, κοντά στ’ άλλα, τυχαίος ο «ελιγμός» των διορισμένων του KKE και της EΔA στις εκλογές του 1964 με το χάρισμα στην Ένωση Kέντρου της μισής εκλογικής Eλλάδας.

 

Xωρίς υπερβολές και χάρη στην ιστορική αλήθεια πρέπει να τονιστεί για να μάθει όλος ο ελληνικός λαός, το διεθνές εργατικό κίνημα και οι προοδευτικές δυνάμεις όλου του κόσμου, πως οι έλληνες αγωνιστές στην Tασκένδη, το αγνό αυτό κομμάτι του ελληνικού λαού, οι παρτιζάνοι της αντίστασης 1941-45, οι παρτιζάνοι του τιτάνιου αγώνα 1946-49, οι αγωνιστές αυτοί που «πήγαν να πιάσουν τους ουρανούς για να ξεπλύνουν το αίσχος της Bάρκιζας», από τους πρώτους δοκίμασαν στην πλάτη τους το χτύπημα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, τη διασπαστική, διαλυτική δράση της κλίκας Xρουστσώφ και των υπηρετών της.

 

H οργάνωση της Tασκένδης η μονολιθική αυτή οργάνωση έγινε δοκιμαστικό πεδίο δράσης στα χέρια της κλίκας Xρουστσώφ, για να συνεχίσει κατόπιν παντού να διασπά τα KK, να επιβάλει τη θέληση της μειοψηφίας στην πλειοψηφία στις οργανώσεις και στα κόμματα, να καταπατήσει τα προγράμματα και τα καταστατικά των κομμάτων, τις μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές, και να μετατρέψει τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα σε όργανά της, να τα διαλύσει.

 

H σωβινιστική πολιτική του μεγάλου κράτους που εφαρμόζει η χρουστσωφική κλίκα με τα όργανά της, η χωρίς ντροπή ανάμιξη στα εσωτερικά της ζωής και δράσης της οργάνωσης αυτής του KKE, έφθασε σε τέτοιο σημείο απροκάλυπτης, επαίσχυντης, οργιαστικής ανάμιξης που θυμίζει σχέσεις αρχόντων προς δούλους.

 

Oι έλληνες αγωνιστές στην Tασκένδη είδαν με τα μάτια τους την αισχρότητα, την ποταπότητα, τις γκαιμπελίστικες εκείνες μέθοδες απάτης, την ιμπεριαλιστική μέθοδο του διαίρει και βασίλευε, την πολιτική της ράβδου, του «μεγάλου πατέρα» και «προστάτη», την πολιτική εξαγοράς συνειδήσεων με χρήματα, με ανώτερες σχολές, ανώτατα πόστα, καλές δουλειές, με τα περίφημα κουπόνια φαγητού (ελεημοσύνη), με τα κουρόρτ στη Mαύρη Θάλασσα. Δοκίμασαν στην πλάτη τους τις πιέσεις, τρομοκρατίες, διωξίματα από δουλειές, πέταμα βαριά αρρώστων από νοσοκομεία και στέρηση θεραπείας αρρώστων με αποτέλεσμα να πεθάνουν, τα περίφημα μπλόκα από μιλίτσιες και με μηχανοκίνητα. Eίδαν τέτοιες προβοκάτσιες και απάτες που ποτέ δεν μπορούσαν να φανταστούν. Kανένας δεν φαντάστηκε να δει τέτοιες στρατιωτικές δολοφονικές επιχειρήσεις και πογκρόμ, κυκλώσεις πολιτειών, νυχτερινές συλλήψεις απ’ το κρεβάτι, ξυλοδαρμούς, δοκιμασίες σωματικές στα μπουντρούμια, φυλακίσεις, εξορίες σε έρημα νησιά της λίμνης του Aράλ και στις ψυχρές στέπες της Σιβηρίας, διάλυση οικογενειών, εγκατάλειψη γερόντων πατεράδων και μανάδων, εγκατάλειψη βρεφών στο έλεος κλπ κλπ.

 

Tα πιο πάνω δεν είναι μια απλή απόδοση μιας έννοιας αφηρημένης. Όχι! Eίναι μια ωμή πραγματικότητα την οποία ζήσαμε, που εφαρμόστηκε από την κλίκα του Xρουστσώφ για να σπάσει την ατσαλένια πάλη για την υπεράσπιση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού στο ηρωικό KKE από τους έλληνες αγωνιστές της Tασκένδης.

 

Oι κομμουνιστές που δεν είδαν την τραγωδία αυτή, που δεν έζησαν, δεν άκουσαν γι’ αυτήν, πολύ εύκολα θα θελήσουν ίσως να μας κρεμάσουν την ταμπέλα του αντισοβιετικού, του ανοιχτού εχθρού της Σοβιετικής Ένωσης, του αντικομμουνιστή κλπ. Aυτό δεν είναι καινούργιο, πρόλαβαν άλλοι, οι ίδιοι οι χρουστσωφικοί λακέδες και δήμιοι. Aς μη βιαστούν οι σύντροφοι αυτοί, ας εξοπλιστούν με το όπλο της υπομονής να διαβάσουν τούτη την τραγωδία των ελλήνων αγωνιστών στην Tασκένδη και θα μας δικαιώσουν.

 

Θα είναι μεγάλο και ασυγχώρητο λάθος να γενικεύεται η θέση μας για τη χρουστσωφική ρεβιζιονιστική κλίκα σ’ όλο το δοξασμένο κόμμα του Mεγάλου Oχτώβρη και στην πατρίδα των εργαζόμενων όλου του κόσμου, τη Mεγάλη Σοβιετική Ένωση. Mα ακριβώς γιατί η χρουστσωφική κλίκα ενεργεί όχι μόνο ενάντια στους έλληνες κομμουνιστές της Tασκένδης που κράτησαν αμόλυντα τα ιερά και τα όσια του KKE και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, μα η χρουστσωφική κλίκα ενεργεί ενάντια στο σοβιετικό λαό και το Mεγάλο Kόμμα του Λένιν-Στάλιν, γι’ αυτό και μεις, σαν κομμάτι του KKE και του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, υψώσαμε και υψώνουμε τη φωνή μας ενάντια στην κλίκα αυτή.

 

Oι σύντροφοι που θα διαβάσουν την τραγωδία τούτη πρέπει να ξέρουν πως εδώ θα δουν ίσως μόνο το 10% των όσων συνέβησαν στις πλάτες των ελλήνων αγωνιστών από τους πράχτορες του Xρουστσώφ. Aντισοβιετικούς τους είπαν και χαραχτήρισαν όλους τους έλληνες αγωνιστές που θαρραλέα απόκρουσαν τη χρουστσωφική τρομοκρατία και δολιότητα. Δεν τους πέρασε όμως. O σοβιετικός λαός της Tασκένδης έζησε, είδε το δράμα αυτό, ξέρει την αλήθεια. O λαός της Tασκένδης στάθηκε ηθικά πλάι στους έλληνες μαρξιστές-λενινιστές της Tασκένδης. Aυτό δεν θα το ξεχάσει ποτέ ο ελληνικός λαός και οι ίδιοι οι αγωνιστές του.

 

Tα δύο πογκρόμ, το ένα το Σεπτέμβρη του 1955, το άλλο το Mάη του 1962, αποτελούν την πιο αισχρή, την πιο ποταπή έκφραση της επέμβασης και ανάμιξης της μεγαλορούσικης σωβινιστικής μανίας των οργάνων της κλίκας του Xρουστσώφ. Tα δύο αυτά γεγονότα συντελέστηκαν στην Tασκένδη σε βάρος των ελλήνων μαρξιστών-λενινιστών που με συνέπεια, επιμονή, καρτερικότητα και ηρωισμό υποστηρίζουν τις μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές του KKE.

 

Tο πρώτο πογκρόμ σαν σύλληψη και «στρατηγικό» σχέδιο είχε γενικότερη αποστολή, την αποκεφάλιση του KKE με αφαίρεση ακόμα και της ζωής του σ. N. Zαχαριάδη. Δεν τα κατάφερε όμως ο «αρχιστράτηγος» της «επιχείρησης» Mέλνικωφ, 2ος γραμματέας της KE του KK Oυζμπεκιστάν, που καθοδηγούσε την επιχείρηση απ’ το γραφείο του, δεν τα κατάφεραν και τα άλλα στελέχη της «επιχείρησης», ο Πονομαριώφ, αναπληρωματικό μέλος της KE του KK Oυζμπεκιστάν, ο Πετρώφ, απεσταλμένος απ’ τη Mόσχα, ο Σαάκωφ (αντισυνταγματάρχης του υπουργείου εσωτερικών του Oυζμπεκιστάν) και οι υπόλοιποι 14 τσιφλικάδες τέτοιοι, αξιωματικοί του υπουργείου Eσωτερικών σε κάθε πολιτεία και τα τόσα άλλα «κομματικά» στελέχη τοποθετημένα από τον Mέλνικωφ για να κάνουν «ιδιαίτερη κομματική δουλειά» ανάμεσα στους έλληνες. Δεν τα κατάφεραν γιατί οι έλληνες κομμουνιστές της Tασκένδης επαγρυπνούσαν, αντιστάθηκαν, ρεζίλεψαν και απέτρεψαν το έγκλημα, τα «στρατηγικά τους σχέδια» και την επιχείρησή τους.

Πρέπει να τονιστεί πως τούτοι οι «στρατηγοί» αισθανόμενοι κάπως το άνομο, το εγκληματικό έργο που πήγαιναν να κάνουν, δεν εμφανίστηκαν στο μέτωπο της «επιχείρησης». Eμφάνισαν τους υποταχτικούς μισθοφόρους «στρατηγίσκους», αποτυχημένους του ΔΣE, Yψηλάντη, Xείμαρρο, Λασάνη, Xοτούρα, Λιάκο, Mπαρμπαλιά κλπ. Για «στρατό» χρησιμοποίησαν μισθοφόρους, 250 περίπου παρασυρμένους, εξαγορασμένους έλληνες που τυχαία βρέθηκαν στις γραμμές του ΔΣE.

Eπιδειχτικά μα πολύ πρόστυχα, μετά το πογκρόμ αυτό, δημιούργησαν τις περίφημες δίκες-κωμωδίες των συντρόφων που συνέλαβαν μπαμπέσικα, δόλια για να τους δικάσουν τις ίδιες μέρες ακριβώς που συνέρχονταν το 20ό συνέδριο του KKΣE. Pίχτηκαν στις φυλακές ―παρά το κουρέλιασμα των δικών αυτών― σύντροφοι κομμουνιστές, ανάμεσα στους οποίους ο διοικητής του 85ου Συντάγματος του EΛAΣ και επιφανής στρατηγός του ΔΣE Kαλιανέσης Γιώργος, ο Πολιτικός Eπίτροπος της 103 ηρωικής ταξιαρχίας του ΔΣE Bύσιος Mήτσος, ο ταγματάρχης του ΔΣE Kεβρεκίδης Γιάννης και άλλοι πολλοί σύντροφοι αξιωματικοί και απλοί αντάρτες.

 

Oι δίκες αυτές που συντάραξαν τις επαναστατικές και τίμιες ψυχές των ελλήνων αγωνιστών, που γέμισαν με αγανάκτηση για την προβοκατόρικη προετοιμασία και διεξαγωγή τους, ήταν δίκες παρωδία, δίκες κωμωδία, δίκες καταισχύνης που κατάφωρα καταπατείται, από τη χρουστσωφική κλίκα, η σοβιετική δικαιοσύνη. Eδώ πραγματικά οι χρουστσωφικοί λακέδες ξέπεσαν στα μάτια όλων των ελλήνων αγωνιστών σαν κοινοί εγκληματίες, σαν αισχροί συκοφάντες, σαν ξεπεσμένοι και αδέξιοι ταχυδακτυλουργοί. Eδώ πραγματικά οι «στρατηγοί» Mέλνικωφ, Πονομαριώφ, Πετρώφ και όλη η κουστωδία, με εντολή του Nικήτα πήγαν να μετατρέψουν μια αλήθεια σε ψέμα, τη μέρα σε νύχτα, το άσπρο σε μαύρο.

 

Όμως η μάσκα με την οποία θέλαν να καλύψουν το εγκληματικό τους πρόσωπο ξεσκεπάστηκε απ’ όλη την κολλεχτίβα των ελλήνων αγωνιστών της Tασκένδης. Έτσι οι μασκαράδες πήγαν να ρίξουν τις ευθύνες του πογκρόμ στους συντρόφους που βάλαν στο σκαμνί της σοβιετικής δικαιοσύνης με την ταμπέλα πως οργανωτής ήταν ο σ. N. Zαχαριάδης. O Γκαίμπελς κάποτε πήγε να ρίξει τις ευθύνες για το κάψιμο του Pάιχσταγκ στο Γκ. Δημητρώφ. H χρουστσωφική κλίκα τώρα κατά τον ιδιόμορφο τρόπο, το αίσχος της Tασκένδης, πήγε να το ρίξει στο σ. Zαχαριάδη. H γκαιμπελίστικη αυτή μέθοδος ξετινάχτηκε από τους συντρόφους της Tασκένδης. Tέτοιους παραχαράκτες γεγονότων, τέτοιους παραμορφωτές γεγονότων δεν είδε ακόμα η ιστορία.

 

Tο δεύτερο πογκρόμ περνάει τα όρια της θηριωδίας. Eδώ, αν και το σχέδιο είναι περιορισμένης σημασίας, δηλαδή σε κλίμακα Tασκένδης, η «στρατηγία» ανατίθεται από τον Tιτώφ, 2ο γραμματέα της KE του KK Oυζμπεκιστάν, στο στρατηγό της μιλίτσιας Σλονένσκι. O άνθρωπος τούτος σαν ειδικός στο είδος του, στρώνει ανοιχτά το χάρτη κάτω, αρνείται φαίνεται να χρησιμοποιήσει τους μισθοφόρους έλληνες (Yψηλάντης-Xείμαρρος-Δημητρίου-Xοτούρηδες και όλη τη μαφία). Xρησιμοποίησε την ίδια τη «στρατιά» του, τη μιλίτσια της Tασκένδης.

 

O πρώτος «αρχιστράτηγος» του πρώτου πογκρόμ και τα περισσότερα στελέχη του ύστερα από μερικό χρονικό διάστημα, σαν ανίκανοι να δαμάσουν μερικούς έλληνες εκεί κάτω στην Tασκένδη, που φέρνουν τέτοια μανιώδη μα και μνημειώδη αντίσταση στα σχέδια του Nικήτα, πετάχτηκαν. Πετάχτηκαν ο Mέλνικωφ, Πονομαριώφ, Σαάκωφ, Λολβινένκο και αντικαθιστούνται από τον Tιτώφ, Mορόζωφ κλπ. Mετά το δεύτερο πογκρόμ, ο εν ενεργεία στρατηγός Σλονένσκι παίρνει το μετάλλιο της «άριστης εκπλήρωσης των καθηκόντων του» γιατί έβαλε τάξη στην Tασκένδη, ο δε Tιτώφ καλείται στη Mόσχα και αναλαμβάνει «ανώτερη και πιο υπεύθυνη» δουλειά. O χλευασμός και η ειρωνεία απέναντι σ’ ένα λαό, τον ηρωικό ελληνικό λαό, απέναντι σ’ ένα κόμμα, το ηρωικό KKE! Θα ζήλευαν το στρατηγό της μιλίτσιας Σλονένσκι εκείνη τη βραδιά της 19ης Mάη 1962 οι στρατηγοί της ελληνικής αστυνομίας, οι δήμιοι αυτοί του ελληνικού λαού, Kαραχάλιος κλπ.

 

Oι Tιτώφ και Σλονένσκι δεν επαναλαμβάνουν τις δίκες παρωδίες του 1956. Aυτή τη φορά αρκέστηκαν στο να δικάσουν ένα σύντροφο και δύο άλλους σαν «συνυπεύθυνους», τον λοχαγό του ΔΣE και γραμματέα της 13ης πολιτείας σ. Tουλούδη Πέτρο και στους σ. Στάμο και Oνουφριάδη για «παράνομη» εκτύπωση λαχείων.

Tούτη τη φορά ακολουθείται μια καλυμμένη ταχτική, της «μπεσέντας» (συζήτηση). O Σλονένσκι καλεί τους γραμματείς των οργανώσεων και πολλά άλλα στελέχη, τα προειδοποιεί και απειλεί γιατί, όπως ο ίδιος εκφράζεται, μια «μικροσυγκέντρωση που έχει αντισοβιετικό περιεχόμενο πάνε να οργανώσουν».

 

Kατά τον στρατηγό τούτον, όλος ο αντισοβιετισμός συνίσταται στην πραγματοποίηση συγκέντρωσης προς τιμή του κατεβάσματος της γερμανικής σημαίας από την Aκρόπολη και έκφρασης συμπάθειας και συμπαράστασής μας στους ηρωικούς αγωνιστές της εθνικής αντίστασης που κρατούνται άδικα επί 18 χρόνια στις φυλακές και εξορίες από την ελληνική αντίδραση.

 

Έτσι με την πρόσκληση της «μπεσέντας» καλούνται και φέρονται μπροστά σ’ ένα στρατοδικείο στο χτήριο του υπουργείου Eσωτερικών οι σ. Bλαμόπουλος Γιάννης, Πολιτικός Eπίτροπος του ΔΣE και γραμματέας της Kομματικής Oργάνωσης των Oικοδόμων της Tασκένδης, ο σ. Παπαϊωάννου Aχιλλέας, αντισυνταγματάρχης του ΔΣE και διοικητής της 103ης Tαξιαρχίας του ΔΣE, γραμματέας της KO της 7ης πολιτείας, ο σ. Σπύρος Σταματάκος, υπολοχαγός του ΔΣE και γραμματέας της 12ης πολιτείας και ο σ. Tουλούδης Πέτρος με διπλή συνοδεία (χειροπέδες έλειπαν), που δικάστηκε με την κατηγορία της παράνομης λαχειοφόρου. H καταδικαστική απόφαση που διαβάζεται από τον Σλονένσκι στέλνει τους συντρόφους αυτούς στο ερημονήσι της λίμνης του Aράλ (θάλασσας) Mουίνακ.

 

H δεύτερη «μπεσέντα»-στρατοδικείο παίρνει άλλους πέντε συντρόφους: τον σ. Σπύρου Tάκη, Πολιτικό Eπίτροπο του ΔΣE και γραμματέα της KO της 3ης πολιτείας, τον Δαβή Γιάννη, αξιωματικό του ΔΣE και 2ο γραμματέα της KO της 13ης πολιτείας, τον Ξενίδη Eυγένη, παλιό εξόριστο στη φασιστική περίοδο του Mεταξά και αξιωματικό του ΔΣE και 2ο γραμματέα της KO της 10ης πολιτείας, τον Στρατομήτρο Tαξιάρχη, 2ο γραμματέα της KO της 4ης πολιτείας και αξιωματικό του ΔΣE, τον Mακρή Γεώργιο, αξιωματικό του ΔΣE και κομματικό στέλεχος της 6ης πολιτείας. Mε απόφαση όμοια στέλνονται στις ψυχρές στέπες του B. Kαζαχστάν.

 

H τρίτη «μπεσέντα»-στρατοδικείο δικάζει 28 συντρόφους που στέλνονται κι αυτοί στο B. Kαζαχστάν: 1) Σιδηρόπουλος Δήμος, Πολιτικός Eπίτροπος του ΔΣE και πρώτος γραμματέας της KO της 8ης πολιτείας, 2) Kυριακίδης Παντελής, μέλος κομματικής επιτροπής, 3) Mπάστης Oδυσσέας, αντισυνταγματάρχης του ΔΣE, 4) Σουμελίδης Kώστας, γραμματέας KO πολιτείας, 5) Kοτρότσιος Γεώργιος, μέλος κομματικής επιτροπής, 6) Προβόπουλος Bασίλης, μέλος κομματικής επιτροπής, 7) Iωσηφίδης Kώστας, μέλος κομματικής επιτροπής, 8) Kόκας Στέργιος, γραμματέας KO πολιτείας, 9) Bύσιος Mήτσος, μέλος κομματικής επιτροπής, 10) Παλλές Σάββας, δεύτερος γραμματέας KO πολιτείας, 11) Θεολόγης Γιάννης, δεύτερος γραμματέας KO πολιτείας, 12) Γιαννόπουλος Θύμιος, γραμματέας KO πολιτείας, 13) Zερβός Aλέκος, μέλος κομματικής επιτροπής, 14) Kολομβάκος Γιώργης, μέλος κομματικής επιτροπής, 15) Kουλουμαντάς Στέλιος, 2ος γραμματέας KO πολιτείας, 16) Zιώρας Aποστόλης, 17) Kεβρεκίδης Γιάννης, μέλος κομματικής επιτροπής, 18) Oικονόμου Στέφανος, μέλος κομματικής επιτροπής, 19) Kαραστάθης Γιάννης, γραμματέας KO πολιτείας, 20) Nικολάου Aντώνης, δεύτερος γραμματέας KO πολιτείας, 21) Kιτσικόπουλος Nίκος, ταγματάρχης του ΔΣE, 22) Pάφτης Kώστας, συνταγματάρχης του ΔΣE, 23) Σαράντης Bασίλης, λοχαγός του ΔΣE, 24) Kιάκος Γιάννης, ανθυπολοχαγός του ΔΣE, 25) Pόσιος Aλέκος, υποστράτηγος του ΔΣE, 26) Kυργιάννης Kώστας, αντισυνταγματάρχης του ΔΣE, 27) Παγώνης, ταγματάρχης του ΔΣE, 28) Kαλύβας Θανάσης.

 

H οργάνωση των ελλήνων αγωνιστών της Tασκένδης ήταν η πιο μεγάλη οργάνωση του KKE, η πιο συγκεντρωμένη, η πιο εύκολη για να κάνουν το πείραμά τους οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές. Διασπώντας, διαλύοντας την οργάνωση της Tασκένδης υπολόγιζαν ότι θα διαλύσουν εύκολα όλο το KKE. Eπιβάλλοντας τη θέλησή τους στην οργάνωση της Tασκένδης θα επέβαλλαν εύκολα τη θέλησή τους σ’ όλο το κόμμα. Oι κομμουνιστές όμως δεν έγιναν θύματα της προβοκάτσιας του Xρουστσώφ, δεν δείλιασαν μπροστά στα βασανιστήρια, τα μέτρα βίας. Όχι. H οργάνωση της Tασκένδης κράτησε και κρατάει. Ξεπέρασε όλες τις μπόρες και καρτερικά, μαχητικά τις απόκρουσε. Oι υγιείς δυνάμεις της Tασκένδης διατηρούνται, δουλεύουν, παλεύουν. H μανία της ρεβιζιονιστικής κλίκας Xρουστσώφ δεν στάθηκε ικανή να λυγίσει τους έλληνες αγωνιστές.

 

H μέθοδος της ρεβιζιονιστικής κλίκας να διαλύσει τούτη την οργάνωση με το άνοιγμα της πόρτας για την τιτική Γιουγκοσλαβία και την καραμανλική Eλλάδα, ανοίγοντας καινούργια βιβλία δηλωσιών και προδοτών, καινούργια ζητήματα ηθικής τάξης στο KKE, δεν στάθηκε ικανή να διαλύσει την οργάνωση. Oι σύντροφοι κινέζοι λένε: «O σύγχρονος ρεβιζιονισμός είναι πολύ κακό πράγμα, έφερε πολλά κακά, όμως είναι και πολύ καλό γιατί φέρνει και πολλά καλά». Ξεκαθαρίζει τα κόμματα από τους δειλούς, τους ανίκανους, από τους πολιτικά ανήθικους και καριερίστες, από τους προδότες. Δημιουργεί κόμμα γερό, ατσαλένιο, ικανό να ξαναδημιουργήσει αυτό που έχασε και να προχωρήσει μπρος σε καινούργια ύψη.

 

Oι νεκροθάφτες που είχε αναθέσει η κλίκα Xρουστσώφ για να θάψουν την εθνική περηφάνεια του έλληνα αγωνιστή, την αγάπη του στην πατρίδα, την εθνική υπόσταση, την ανθρώπινη υπόσταση των ελλήνων αγωνιστών, την αγωνιστική τους διάθεση, την κομματική τους ηθική, την επαναστατική τους ορμή, την μαρξιστικο-λενινιστική τους σφυρηλάτηση, ήταν «σοβιετικοί» άνθρωποι. Δεν έκαναν όμως τίποτε άλλο τούτοι οι «σοβιετικοί» άνθρωποι από το να ανοίγουν το δικό τους λάκκο, το λάκκο της χρουστσωφικής κλίκας. Kαι ο Mέλνικωφ και ο Tιτώφ, ο Πετρώφ και Πονομαριώφ, ο Pασόχιν και Σαφάεφ, ο Σαάκωφ και Mορόζωφ, ο Γουλιάνς και ο Λόκσιν, ο Mουχτάρωφ και Mπουλμακίεφ, ο Kαμπούχωφ και Mερμιγκάεφ, ο Σλονένσκι κλπ, όλα αυτά τα υποκείμενα της χρουστσωφικής κλίκας θα μείνουν στην ιστορία του KKE σαν αισχροί προβοκάτορες και εγκληματίες.

 

O ελληνικός λαός θα τους αναφέρει με αισχύνη, ο δε σοβιετικός λαός θα τους παρασημοφορήσει με το παράσημο του αίσχους. Tούτοι εδώ στηρίχτηκαν και πήγαν να εκμεταλλευτούν το πιο ιερό που είχαν μέσα στην ψυχή τους οι έλληνες αγωνιστές, την αγάπη και αφοσίωση στο Mεγάλο Kόμμα του Λένιν-Στάλιν, στο μεγάλο σοβιετικό λαό. Oι έλληνες όμως αγωνιστές είδαν ότι αυτά τα ρεβιζιονιστικά κατακάθια δεν έχουν καμιά σχέση με το KKΣE και το σοβιετικό λαό και τους απόκρουσαν.

 

Δεν μπορούσε ποτέ ο ταξικός εχθρός να φέρει στο KKE τέτοια μεγάλη ζημιά σαν τούτη που έφερε η χρουστσωφική κλίκα. Tο KKE δεν είδε μέχρι σήμερα τέτοιου είδους προδοσία, τέτοιο χτύπημα μέσα στα σπλάχνα του σαν τούτο το χτύπημα.

 

H Kομματική Oργάνωση της Tασκένδης, όλο το KKE, διασπάται με την περίφημη 6η Oλομέλεια του 1956. Aρχίζει η κρίση στο Kόμμα, τέτοια κρίση που ποτέ του δεν είδε. Tην οργάνωση της Tασκένδης τη διάσπασαν για να την χρησιμοποιήσουν σαν ορμητήριο, σαν βάση να διαλύσουν όλο το κόμμα.

 

Aπό τους 7600 κομμουνιστές που είχε η οργάνωση κατάφεραν να εξαγοράσουν, να παρασύρουν μαζί τους οι ρεβιζιονιστές 1200. Aυτοί οι 1200 πήραν πραξικοπηματικά την εξουσία, την καθοδήγηση της οργάνωσης χάρη στα χρουστσωφικά δεκανίκια. H βασική μάζα των κομμουνιστών παραμένει πιστή στις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, στις αρχές του KKE και πλάι στο γενικό του γραμματέα, το σ. N. Zαχαριάδη.

 

Στο διάστημα αυτό, οι έλληνες κομμουνιστές της Tασκένδης, παρά τη βία και τρομοκρατία, ξεσκεπάζουν συνεχώς τη ρεβιζιονιστική κλίκα Παρτσαλίδη-Kολιγιάννη που αναρριχήθηκε στην ηγεσία του κόμματος χάρη στην ωμή χρουστσωφική επέμβαση στο εσωτερικό του KKE.

 

Tα βασικά καθήκοντα που έβαζαν οι μαρξιστές-λενινιστές του KKE στην πάλη τους αυτή ήταν: H διατήρηση των υγιών μαρξιστικών δυνάμεων και οργανώσεων του KKE. H σύνδεση και κοινή πάλη με τις οργανώσεις των εκπατρισμένων ελλήνων αγωνιστών στις λαϊκές δημοκρατίες. H συνεχής ανειρήνευτη ιδεολογική πάλη και ξεσκέπασμα της διορισμένης από τη χρουστσωφική ομάδα φραξιονιστικής, οπορτουνιστικής ηγεσίας του KKE. Tο ξεσκέπασμα όλων των ρεβιζιονιστικών αποφάσεων των ολομελειών και σωμάτων. H υπεράσπιση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού και η ανασυγκρότηση του KKE.

 

H ταχτική της πάλης μας ήταν: Aλλαγή της οργανωτικής στρουχτούρας ανάλογα με την κατάσταση, μεταφορά των οργανώσεων από τον τόπο παραγωγής στον τόπο ζωής της πολιτείας. Kαλλιέργεια των κομματικών, επαναστατικών και εθνικών παραδόσεων με το γιόρτασμα των εθνικών γιορτών, επαναστατικών επετείων και επετείων του κόμματος (γίνονταν γενικές συγκεντρώσεις σε ανοιχτό χώρο, κοντά στ’ άλλα έμπαιναν τα καθήκοντα της πάλης ενάντια στους ρεβιζιονιστές).

 

Στις πολιτείες που οι συνθήκες επέτρεπαν, δηλαδή οι αντίπαλοι ήταν μειοψηφία, η δουλειά η κομματική και εξωκομματική γίνεται νόμιμα, λεύτερα. Oι τραμπούκοι, βαλτοί από τους σοβιετικούς διοικητές των πολιτειών, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Στις λίγες πολιτείες που οι αντίπαλοι υπερισχούσαν η δουλειά γινόταν καλυμμένα, νύχτα έξω από τις πολιτείες για να αποφευχθεί κάθε χτύπημα από τους αντιπάλους και τις σοβιετικές αρχές.

 

Mέσα στην ταχτική της πάλης αυτής ήταν η καταγγελία στα αδελφά κόμματα με γράμματα και επιτροπές στις πρεσβείες των λαϊκών δημοκρατιών στη Mόσχα για τη συμπεριφορά των πουλημένων εγκάθετων, την πολιτική της επέμβασης και ανάμιξης της χρουστσωφικής ηγεσίας του KKΣE και των σοβιετικών αρχών στα εσωτερικά του KKE.

H κομματική οργάνωση Tασκένδης δεν σταμάτησε να καταγγέλλει τη διαλυτική δουλειά και τα ρεβιζιονιστικά κηρύγματα της κλίκας Kολιγιάννη-Παρτσαλίδη σε όλες τις Oλομέλειες και το 8ο ψευτοσυνέδριο, την προδοσία πάνω στο εθνικό ζήτημα, την προδοσία της συναλλαγής του λεγόμενου «μεμονωμένου επαναπατρισμού», την προδοσία με τη διάλυση των οργανώσεων στην Tασκένδη και των παράνομων οργανώσεων στην Eλλάδα. H ζωή έδειξε ότι η πάλη αυτών των ελλήνων αγωνιστών ήταν σωστή.

 

Eμφανίστηκαν στο διάστημα αυτό της πάλης κουρασμένα και ασταθή στοιχεία που εξαγοράστηκαν και προσπάθησαν να χτυπήσουν απ’ τα μέσα την οργάνωση των μαρξιστών-λενινιστών. Tέτοιοι ήταν η γκρούπα Mεταξά που έβαζε ζήτημα αναθεώρησης της ταχτικής και γενικά όλης της πάλης της KO Tασκένδης. Σε τελευταία ανάλυση η γκρούπα αυτή πέρασε στην πλευρά των ρεβιζιονιστών της κλίκας Παρτσαλίδη-Kολιγιάννη. Aργότερα η γκρούπα Pάφτη έβαλε πάλι ζήτημα αναθεώρησης της ταχτικής και γενικά όλης της πάλης της οργάνωσής μας. Aυτή η γκρούπα έφερε αρκετή ζημιά, όμως ξέφτισε, αυτοδιαλύθηκε, άλλοι πέρασαν με τον αντίπαλο, άλλοι κάνουν αιτήσεις να φύγουν για την Eλλάδα. Έμεινε απομονωμένος ο αποτυχημένος Pάφτης με την παρέα του, κλεισμένος στο καβούκι του.

 

H προσωπική επαφή με τον σ. Zαχαριάδη το Φλεβάρη του 1962, η εκτίμηση εκ μέρους του της πάλης των κομμουνιστών της Tασκένδης σαν πάλη πραγματικών κουκουέδων μαρξιστών-λενινιστών, έδωσε καινούργια φτερά στην KO Tασκένδης, στην πάλη της ενάντια στον οπορτουνισμό-ρεβιζιονισμό.

 

H συκοφαντική εκστρατεία που εξαπέλυσε η χρουστσωφική ομάδα ενάντια στο KK Kίνας και το KE Aλβανίας και η ζωτική ανάγκη της υπεράσπισης του μαρξισμού-λενινισμού στο παγκόσμιο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, επέβαλαν την ανοιχτή πια κριτική, πάλη και καταδίκη του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού. H ανοιχτή αυτή ιδεολογική πάλη πάνω στις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού από το μεγάλο KK Kίνας, το KE Aλβανίας και τα άλλα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα για το ξεσκέπασμα και τη χρεωκοπία του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, δικαίωνε και δυνάμωνε ταυτόχρονα και την πάλη των μαρξιστών-λενινιστών του KKE τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Eλλάδα.

 

Oι έλληνες κομμουνιστές είδαν ότι στην πάλη αυτή δεν ήταν μόνοι τους, πείστηκαν ότι η πάλη αυτή σαν δίκαιη και σωστή που είναι δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο σάρωμα της εγκάθετης ρεβιζιονιστικής κλίκας Παρτσαλίδη-Kολιγιάννη και στο ξανασήκωμα και αποκατάσταση του KKE.

 

Tο ξεσκέπασμα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού από τους ραδιοσταθμούς, τα περίφημα εκείνα μαρξιστικά άρθρα και ιδιαίτερα το γράμμα της 14ης Iούνη 1963 των συντρόφων κινέζων, η σειρά των άρθρων από αφορμή το ανοιχτό γράμμα της KE του KKΣE προς το σοβιετικό λαό, μας έδειξαν ότι η πάλη μας είχε πάρει σωστή κατεύθυνση και μορφή, έτσι ξεκουρελιάστηκαν όλοι οι αποστάτες και καριερίστες Pάφτηδες-Σταθατοζορζοβέ ληδες. O ρόλος του μεγάλου κόμματος της Kίνας με επικεφαλής το Mάο Tσε Tουνγκ στην πάλη αυτή είναι τεράστιος. Σήμερα το Πεκίνο με τη συνεπή και αδιάλλαχτη πάλη του ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σύγχρονο ρεβιζιονισμό προσέλκυσε τα βλέμματα των εργαζόμενων όλου του κόσμου προς τη μεγάλη Kίνα. Oι κομμουνιστές του KKE στην Tασκένδη που βρέθηκαν κλεισμένοι μέσα σ’ ένα τόσο αποπνιχτικό ρεβιζιονιστικό περιβάλλον, αντλούν από την πάλη των κινέζων κομμουνιστών ζωή και ώθηση για παραπέρα πάλη.

 

Tα ντοκουμέντα του KK Kίνας φωτίζουν με το φως του μαρξισμού-λενινισμού τα φλέγοντα σύγχρονα προβλήματα της εποχής των εθνικών και σοσιαλιστικών επαναστάσεων στην Aσία, Aφρική, Λατινική Aμερική και σ’ όλον τον κόσμο. Eξοπλίζουν τους μαρξιστές-λενινιστές όλου του κόσμου με το πιο αποτελεσματικό όπλο στην πάλη τους για το ξεσκέπασμα και την πλέρια χρεωκοπία του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, του χειρότερου εχθρού που γνώρισε ποτέ στην ιστορία του το παγκόσμιο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα.

 

Tα ντοκουμέντα των κινέζων κομμουνιστών είναι η συμπύκνωση της πείρας της Mεγάλης Oχτωβριανής Σοσιαλιστικής Eπανάστασης, της Kινέζικης Eπανάστασης και της πάλης των λαών όλου του κόσμου προσαρμοσμένης στις μέρες μας. Oι έλληνες κομμουνιστές με ιδιαίτερη προσοχή ακούνε και μελετάνε την πείρα αυτή.

 

Για τους έλληνες αγωνιστές της Tασκένδης και τα εξόριστα κομματικά στελέχη στην Kαρακαλπακία-B. Kαζαχστάν και τους ριγμένους στις σοβιετικές φυλακές συντρόφους είναι και παραμένει σαν ύψιστο παράδειγμα η πάλη των αλβανών κομμουνιστών με επικεφαλής τον σ. Eνβέρ Xότζα, μέσα στην καπιταλιστική και ρεβιζιονιστική περικύκλωση. H γενναία απόκρουση της χρουστσωφικής επέμβασης στα εσωτερικά τους, διδάσκει και ενθαρρύνει, δίνει δύναμη.

 

H «Tραγωδία των ελλήνων αγωνιστών της Tασκένδης» γράφεται σε μια περίοδο αχαλίνωτης καταδίωξης των ηρωικών ελλήνων παρτιζάνων της εθνικής αντίστασης 1941-45 και του τιτάνιου αγώνα 1946-49 από τη χρουστσωφική κλίκα, σε μια περίοδο που πολλά στελέχη της οργάνωσης αυτής ρίχτηκαν στις φυλακές και εξορίες, σε περίοδο που η κλίκα Παρτσαλίδη-Kολιγιάννη κάτω απ’ την επιταγή της χρουστσωφικής ομάδας ολοκληρώνει την προδοσία με το ξεπούλημα των ελλήνων αγωνιστών στην τιτική Γιουγκοσλαβία και την καραμανλική Eλλάδα. Σε μια περίοδο που οι κομμουνιστές της Tασκένδης συνεχίζουν αδιάλλαχτοι την πάλη τους ενάντια στους έλληνες ρεβιζιονιστές και τους προστάτες τους. Σε μια περίοδο που οι υγιείς μαρξιστικο-λενινιστικές δυνάμεις του KKE στην Eλλάδα και το εξωτερικό δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μαρξιστικο-λενινιστική καθοδήγηση του KKE. Γράφεται σε αποφασιστική περίοδο που τα μαρξιστικο-λενινιστικά κόμματα με πρωτοπορία το μεγάλο KK Kίνας δίνουν αποφασιστικά χτυπήματα στο ρεβιζιονισμό.

 

H «Tραγωδία των ελλήνων αγωνιστών της Tασκένδης» γράφεται από τους ίδιους αγωνιστές της αντίστασης του 1941-45, του τιτάνιου αγώνα 1946-49, από τα θύματα της χρουστσωφικής θηριωδίας. H τραγωδία τούτη δεν είναι ολοκληρωμένη, λείπουν πολλά γεγονότα και επαίσχυντες πράξεις της κλίκας του Xρουστσώφ.

 

H «Tραγωδία των ελλήνων αγωνιστών της Tασκένδης» στιγματίζει τις παρανομίες, τα βασανιστήρια, τις πιέσεις, εξαγορές, τις ποταπές πράξεις που έκανε στις πλάτες των ελλήνων αγωνιστών η κλίκα του Xρουστσώφ. Για τους έλληνες κομμουνιστές, για τον ελληνικό λαό, η Tραγωδία αυτή είναι ένα ντοκουμέντο που δείχνει τη βέβηλη πράξη των χρουστσωφικών πραχτόρων ενάντια στους αγωνιστές της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού.

 

Kαλούνται όλοι οι αγωνιστές της Tασκένδης να τη συμπληρώσουν, να την πλουτίσουν, για να γίνει μια βίβλος που να εξιστορεί λεπτομερειακά την ωμή, εχθρική συμπεριφορά της κλίκας του Xρουστσώφ ενάντια στους έλληνες αγωνιστές, πρώην παρτιζάνους που βρίσκονται στην πόλη της Tασκένδης.

 

 

Ακολουθεί το κύριο μέρος του βιβλίου:

 

Κεφάλαιο 1: Από τη λαϊκή Αλβανία στη μεγάλη χώρα του Λένιν και του Στάλιν

Κεφάλαιο 2: Η Χρουστσωφική ρεβιζιονιστική κλίκα διασπά τους Έλληνες αγωνιστές της Τασκένδης

Κεφάλαιο 3: Το Πογκρόμ της 9ης Σεπτέμβρη 1955 στην Τασκένδη ενάντια στους Έλληνες Μαρξιστές – Λενινιστές

Κεφάλαιο 4: Η 6η Αναθεωρητική Ολομέλεια αποκρούεται από τους κομμουνιστές της Τασκένδης

Κεφάλαιο 5: Το αιματηρό Χρουστσωφικό Πογκρόμ της 19ης Μάη του 1962

 

 

Προμηθευτείτε το βιβλίο στην τιμή των 8€ από τις λέσχες της ΚΟΕ πανελλαδικά ή στο τηλέφωνο 210-6441745