Η Ελλάδα υπηρέτης των ΗΠΑ και εταίρος των ισραηλινών νεοναζί, του Νίκου Ταυρή

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της ανατολικής Μεσογείου που κράτησε τόσο επαίσχυντη και βοηθητική στο Ισραήλ στάση, με εξόφθαλμο γνώμονα να μη στενοχωρήσει το κοινό αφεντικό, τις ΗΠΑ. Το Ισραήλ και η εγκληματική του εισβολή στη Γάζα δεν καταδικάστηκε ρητά ούτε στο ελάχιστο από κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση. Ακόμη και η Αίγυπτος, που όλα δείχνουν ότι γνώριζε και συγκατένευσε στην ισραηλινή επιδρομή, καταδίκασε την τελευταία –τουλάχιστον στα λόγια–, όταν ξεκίνησαν οι χερσαίες επιχειρήσεις. Εδώ καταδίκαζαν τη βία και το φαύλο κύκλο της βίας… Από κοινού και σε αγαστή ομοψυχία Μπακογιάννη και Παπανδρέου.

Υπάρχουν τρεις σειρές παραγόντων που ωθούν σε αυτή την επαίσχυντη και επικίνδυνη στάση. Ο πρώτος είναι η φιλοαμερικανική επιλογή των ηγετικών κύκλων του αστισμού στην Ελλάδα εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου, για συμπόρευση-ευθυγράμμιση σε γεωστρατηγικό και στρατιωτικό επίπεδο κατά πρώτο λόγο με τις ΗΠΑ και, ειδικότερα, η επιλογή αξιοποίησης της Ελλάδας ως πολλαπλού κόμβου στους νεοταξικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και, βέβαια, σε όλους τους νεοταξικούς πολέμους. Αν η Σούδα είναι μια στρατηγική βάση των ΗΠΑ για την περιοχή, που έχει το ελεύθερο να χρησιμοποιείται όπως γουστάρουν οι ΗΠΑ σε πολέμους και μη, αν η ελληνοτουρκική προσέγγιση και νατοϊκή επικυριαρχία στο Αιγαίο δίπλα σε μια προκλητικά επιθετική Τουρκία είναι μια σεβαστή επιθυμία των ΗΠΑ, αν η "επίλυση" του Κυπριακού αλά Ανάν είναι κι αυτό μια σεβαστή επιθυμία των ΗΠΑ που –κομμάτια να γίνει– κάπως θα προχωρήσει, ε, το Ισραήλ είναι ο σημαντικότερος εταίρος των ΗΠΑ στην ανατολική Μεσόγειο κι αυτό θα γίνει επίσης σεβαστό. Όχι μόνο θα γίνει σεβαστό, αλλά ποια καλύτερη ευκαιρία να αποδείξουμε την αξία μας ως κόμβου –διαμετακομιστικού και όχι μόνο– από έναν πόλεμο; Αν η τελευταία διαμετακόμιση από τον Αστακό ματαιώθηκε, αυτό είναι κάτι που δεν άρεσε καθόλου στους ντόπιους υπηρέτες των ΗΠΑ, αφού έτσι μειώνεται η αξιοπιστία και σταθερότητα του "κόμβου", αλλά τι να γίνει…

Δεύτερο, αν την ίδια στιγμή ο αστισμός στην Ελλάδα είναι υποχρεωμένος σε "παραφωνίες", όπως το βέτο για την ΠΓΔΜ, αν είναι υποχρεωμένος σε ανοίγματα και προς άλλες κατευθύνσεις, όπως τα ενεργειακά και στρατιωτικά ανοίγματα προς Ρωσία, αυτά (ιδιαίτερα στην επικίνδυνη, ειδικά για χώρες όπως η Ελλάδα, οικονομική κρίση) πρέπει να αντισταθμίζονται με "πυραύλους" ακραίας επίδειξης συμμόρφωσης προς την άλλη, την κύρια, πλευρά. Τέτοιοι "πύραυλοι" ήταν η "αναπάντεχη" υπεράσπιση της αντιπυραυλικής προστασίας των ΗΠΑ στην ανατολική Ευρώπη, η επίσης "αναπάντεχη" ρητή καταδίκη της Ρωσίας για την επέμβαση στη Γεωργία και ευθυγράμμιση στα δύο αυτά θέματα με τις ατλαντικές δυνάμεις της ΕΕ και, τέλος, η επίσης "αναπάντεχη" κοινή με το Ισραήλ άσκηση-πρόβα του τελευταίου για αεροπορική επιδρομή στο Ιράν το προηγούμενο καλοκαίρι. Όλα αυτά έγιναν υπό την Ντόρα και με τη σιωπή ουσιαστικά του Γιωργάκη. Λοιπόν, η βοήθεια στο Ισραήλ και η ανοχή στα εγκλήματά του δεν είναι τόσο αναπάντεχη.

Ο τρίτος παράγοντας σχετίζεται με τις σχετικά ταχείες εξελίξεις που συντελούνται τελευταία στο τρίγωνο Ισραήλ-Τουρκία-Ελλάδα. Είναι η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που οι σχέσεις Ισραήλ-Ελλάδας είναι καλύτερες από τις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας που διέρχονται μια σοβαρή κρίση. Η αποκατάσταση τυπικών διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ, μόλις το 1990, επί Μητσοτάκη και η αναβάθμιση αυτών των σχέσεων επί Σημίτη, στα μέσα της δεκαετίας, υστερούσαν κατά πολύ των ισραηλινο-τουρκικών σχέσεων. Η συμβολή της Μοσάντ στην απαγωγή Οτσαλάν όπως και οι στρατιωτικές συμφωνίες Ισραήλ-Τουρκίας το αποδεικνύουν. Τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν με την αμερικανική κατοχή του Ιράκ και την αναδιαπραγμάτευση του κουρδικού προβλήματος, για να φτάσουμε στο κατώτερο σημείο για τις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας με την επιδρομή της πρώτης στη Γάζα. Το πόσο τυχοδιωκτικές, εθελότυφλες, επικίνδυνες και τελικά γελοίες είναι οι προσδοκίες της κυβέρνησης από τη σημερινή προσέγγιση της Ελλάδας με το Ισραήλ, προσδοκίες εκμετάλλευσής της τάχα της αντίθεσης Ελλάδας-Τουρκίας, φαίνεται μόνο αν αναλογιστούμε την υποχωρητική στάση που την ίδια στιγμή κρατά η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στις προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο.

Νίκος Ταυρής