Η Αριστερά απέναντι στην κλεπτοκρατία, του Σπύρου Παναγιώτου

Με αφορμή τη βρώμικη επίθεση στο ΚΚΕ και την Αριστερά

Η επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ, με αφορμή την υπόθεση της εξαγοράς της "Γερμανός" από την Cosmote, προκάλεσε αγανάκτηση σε ολόκληρο τον κόσμο της Αριστεράς, για δύο λόγους:

Πρώτο, γιατί οι γκεμπελίσκοι του ΛΑΟΣ ξέρασαν αντικομμουνιστικό δηλητήριο από τα ΜΜΕ, που πρόθυμα τους παραχωρούσαν βήμα και άφθονο τηλεοπτικό χρόνο. Καθόλου συμπτωματικά, ο ΛΑΟΣ είναι η δύναμη κρούσης. Το ίδιο ήταν και στο παρελθόν, σε στιγμές που δοκιμαζόταν η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία. Ο ΛΑΟΣ δεν πρωτοστάτησε στην κατασυκοφάντηση του κινήματος για την υπεράσπιση του Άρθρου 16; Ο ΛΑΟΣ δεν άνοιξε το δρόμο τότε για να αρχίσει η επίθεση ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ, ότι βρίσκεται εκτός συνταγματικού πλαισίου, για να ακολουθήσουν μετά Ρουσόπουλος, Πολύδωρας κ.λπ.; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου που ακολουθούν μετά το ΛΑΟΣ. Σ’ αυτή την οργανωμένη εκστρατεία, το ΠΑΣΟΚ είχε το βασικό ρόλο, σχεδόν του υποβολέα, και βέβαια (μη χάσει ευκαιρία αντικομμουνιστικής προπαγάνδας) το συγκρότημα Λαμπράκη και το "Βήμα" των Ψυχάρη, Πρετεντέρη. Πρόκειται για απύθμενο θράσος των υπευθύνων του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί που οδήγησαν στο γιγάντωμα της διαφθοράς, αυτοί που σε στενή διαπλοκή με τις πολυεθνικές και τα ντόπια "νέα τζάκια" οδήγησαν στην καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, αυτοί που αποτελούν οργανικό κομμάτι της κλεπτοκρατίας, επιχειρούν από κατηγορούμενοι να μετατραπούν σε εισαγγελείς, ταυτίζοντας με προκλητικό τρόπο τις εισφορές και τις ενισχύσεις (που από το εισόδημά του δίνει ο ευρύτερος προοδευτικός κόσμος στις οργανώσεις και στα κόμματα της Αριστεράς) με τις ανταποδοτικές μίζες, με τις οποίες οι πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο επιχορηγούν το δικομματισμό (και, το τελευταίο διάστημα, και το ΛΑΟΣ). Στην ουσία, οι μεγάλες αρπαχτές του ΠΑΣΟΚ, ο βίος και η πολιτεία των κυβερνήσεών του, αποτελούν το καλύτερο στήριγμα και άλλοθι για τη ΝΔ, η οποία σε άλλες συνθήκες και με την ύπαρξη μιας αντιπολίτευσης δεν θα μπορούσε να κρατηθεί στην εξουσία…

Δεύτερο, γιατί η επίθεση στο ΚΚΕ αποτελεί μία κατάφωρη προσπάθεια αντιπερισπασμού του βουτηγμένου στη διαπλοκή και τη διαφθορά αστικού δικομματικού πολιτικού κόσμου. Στόχος των εκπροσώπων της κλεπτοκρατίας είναι να εγχαραχτεί στη λαϊκή συνείδηση η αντίληψη ότι "όλοι ίδιοι είναι". Για τον αστικό κόσμο, που (στη διαπλοκή του για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και στους ανταγωνισμούς για τον έλεγχο της χώρας) βγάζει στη φόρα ο ένας τα άπλυτα του άλλου, είναι χρήσιμο και αναγκαίο να εμφανιστεί ότι συνολικά η Αριστερά "παίζει μέσα στο παιχνίδι της διαφθοράς". Όπως, κατά το δημοσκοπικό εύρημα, "κανένας" δεν είναι κατάλληλος για να βγάλει τη χώρα και την κοινωνία από τα αδιέξοδα, που (φυσικά, αυτό δε λέγεται από τα ΜΜΕ) γεννά ο νεοφιλελευθερισμός και η ιμπεριαλιστική επικυριαρχία. Με δυο λόγια, είμαστε αντιμέτωποι με μια θρασύτατη επιχείρηση όχι απλά συκοφάντησης ενός κόμματος της Αριστεράς, αλλά μιας επίθεσης που αφορά την Αριστερά σε ουσιαστικά στοιχεία της ταυτότητάς της, της πολιτικής συμπεριφοράς, των οραμάτων της.

Η απάντηση του ΚΚΕ και τα όριά της

Όλα τα παραπάνω, που είναι τα βασικά, δεν οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Αριστερά και τα κόμματά της δεν μπορούν να ελεγχθούν από τον κόσμο της Αριστεράς, από το λαό, και όχι φυσικά από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Οι αντιδράσεις του ΚΚΕ, σε ένα βαθμό, είναι δικαιολογημένες. Από ένα σημείο κι ύστερα, όμως, καταντούν απλά μια περιχαράκωση άνευ ουσίας και, ειδικά, για θέματα που είναι σοβαρά για την πορεία και τη συμπεριφορά της Αριστεράς. Στο ζήτημα αυτό υπάρχει μια "ιστορία" και υπάρχει και μια "τωρινή πολιτική στάση".

Τι λέει η ιστορία για όποιον θέλει να είναι σοβαρός; Η αντιγραφή της αστικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα, η ενσωμάτωση πλευρών και λειτουργιών των κομμάτων της Αριστεράς στα πλαίσια μιας αστικής κοινοβουλευτικής πραχτικής, η επαγγελματοποίηση –σε τέτοιες συνθήκες– τμημάτων των κομμάτων και οι παρεπόμενες οικονομικές επιχειρηματικές δραστηριότητες που απόκτησαν δημιουργούν ένα υπόστρωμα που εύκολα μπορεί να τροφοδοτήσει παρεκκλίσεις, καπετανάτα, σατραπίσκους ή ακόμα και νέα αστικά στοιχεία (που, αφού ανελιχθούν μέσα στα κομματικά πλαίσια, αρμενίζουν για άλλους χώρους). Αυτή η διαπίστωση δεν είναι αντικομμουνισμός, αλλά αντίθετα είναι υπεράσπιση του κομμουνισμού από τις εμφυτεύσεις της αστικής και καπιταλιστικής πολιτικής. Μια ουσιαστική αυτοκριτική τοποθέτηση για την περίοδο του μπρεζνιεφισμού, που ενίσχυσε τέτοιες συμπεριφορές, θα ήταν ό,τι καλύτερο για την υπόθεση της κομμουνιστικής Αριστεράς, γιατί ο κομμουνισμός δεν φοβάται ούτε τις ποταπότητες ή ακόμα και τις ελεεινότητες που μπορεί να εκδηλώθηκαν μέσα στις γραμμές του. Αντίθετα, η στάση ότι όποιος αναρωτηθεί γι’ αυτά τα θέματα ή τα θέσει ανοικτά είναι αντικομμουνιστής ή υπηρετεί τον αντικομμουνισμό είναι συνέχεια μιας αδιέξοδης και, μερικές φορές, θρασείας στάσης. Αυτή είναι η "ιστορία".

Η τωρινή πολιτική στάση έχει δύο πτυχές: Η πρώτη μαρτυρεί ότι η Αριστερά στο σύνολό της, αλλά και το ΚΚΕ ειδικά, δεν σήκωσαν το βάρος καμιάς αποκάλυψης, δεν έφεραν στο φως κανένα σκάνδαλο, δεν πρωταγωνίστησαν για την αποκάλυψη υπευθύνων και μιζαδόρων. Η πολιτική κριτική και ο τόνος της Αριστεράς, και ειδικά του ΚΚΕ, παραμένουν ανεπαρκείς. Στο ζήτημα της διαφθοράς και της διαπλοκής του μεγάλου κεφαλαίου και πολιτικών διαχειριστών θα όφειλε η Αριστερά όχι μόνο γενικόλογα να καταγγέλλει το σύστημα, αλλά να είναι η ίδια που να ξεμπροστιάζει τον αστισμό, βγάζοντας στην επιφάνεια όλες τις σκανδαλώδεις μεθοδεύσεις που υπάρχουν σε όλες τις μεγάλες συμβάσεις και προμήθειες του δημοσίου. Αυτό επαληθεύεται και από την υπόθεση Siemens, που ξεκίνησε από τον ΟΤΕ και σιγά-σιγά αποδεικνύεται ότι αφορά όλο το πλέγμα των δραστηριοτήτων της πολυεθνικής μέχρι τον ΟΣΕ και το Υπουργείο Πολιτισμού. Κι αυτό ισχύει για κάθε Siemens, κάθε JP Morgan (ομόλογα), κάθε Δέλτα (καρτέλ στο γάλα), κάθε σύμβαση των Κόκκαλη, Λαμπράκη, Βαρδινογιάννη, Βγενόπουλου, Μπόμπολα. Και όλα αυτά γίνονται και επί ΝΔ…

Είναι κανόνας οι επιφυλακτικές τοποθετήσεις, κάθε φορά που έρχεται στην επιφάνεια ένα σκάνδαλο. Είναι γνωστό το μοτίβο για "σκανδαλολογία που αποπροσανατολίζει από τα λαϊκά προβλήματα". Είναι διαδεδομένη η τοποθέτηση κορυφαίων στελεχών ότι "δεν ασχολούμαστε με τη σκανδαλολογία, γιατί θέλουμε να αναδείξουμε την υπεροχή μας στις αξίες και στα οράματα". Πρόκειται για το γνωστό "στρίβειν διά του αρραβώνος", καθότι μια χαρά θα μπορούσε να αναπτυχθεί η πάλη για τα λαϊκά προβλήματα και να αναδειχθούν οι αξίες και τα οράματα της Αριστεράς όχι αδιαφορώντας και υποβαθμίζοντας το ζήτημα της διαφθοράς, αλλά αντίθετα αναδεικνύοντάς το και συνδέοντάς το άμεσα με τις αιτίες των λαϊκών προβλημάτων. Ο κόσμος της Αριστεράς δεν κατανοεί αυτή την υποτίμηση. Και, ανεξάρτητα από δικαιολογίες, η αλήθεια είναι πικρή: Στα 34 χρόνια της μεταπολίτευσης, πολλά, πάρα πολλά σκάνδαλα ήρθαν στην επιφάνεια, αλλά ούτε ένα δεν αναδείχτηκε από τη δουλειά της Αριστεράς. Άραγε δεν μάθαιναν; Δεν είχαν πληροφόρηση; Δεν ερευνούσαν; Δεν είχαν τα μέσα και τις προσβάσεις; Ή μήπως πρυτάνευε στις διάφορες πτέρυγες μια πολιτική αντίληψη που ήθελε (και θέλει) μια χλιαρή πρακτική διαφοροποίηση, αλλά δεν ήθελε (και δεν θέλει) μια άμεση σύγκρουση με την πολιτική και επιχειρηματική δράση των μονοπωλίων;

Η δεύτερη πτυχή είναι ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν αντιλήφθηκε ορισμένα απλά πράγματα: α) η επίθεση δεν αφορά μόνο το ΚΚΕ, αλλά συνολικά την Αριστερά, τη δύναμη της οποίας επιχειρεί να ανακόψει ο δικομματισμός με το "όλοι ίδιοι είναι" και β) το ΠΑΣΟΚ λειτουργεί όχι μόνο προς ίδιον όφελος, αλλά προς όφελος συνολικά του δικομματισμού, του νεοφιλελευθερισμού και του βουτηγμένου στη διαφθορά συστήματος της κλεπτοκρατίας – γι’ αυτό καμιάς ασυλίας δεν θα έπρεπε να τύχει η ΝΔ, πολύ δε περισσότερο αφού αυτή φέρει την κύρια ευθύνη για τη βρώμικη δουλειά Γερμανός-Cosmote. Η ηγεσία του ΚΚΕ επιτέθηκε σε ΛΑΟΣ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ενώ λίγα είπε για τη ΝΔ. Σήμερα το μεγαλύτερο σκάνδαλο, το σκάνδαλο των σκανδάλων, είναι να παραμένει στην εξουσία αυτή η κυβέρνηση, που γκρεμίζει κατακτήσεις και δικαιώματα, που προωθεί το νεοφιλελευθερισμό, και να μην οργανώνεται μια μεγάλη λαϊκή αντεπίθεση ενάντιά της, να μη στοχοποιείται, να μην αποτελεί προϋπόθεση η άμεση απομάκρυνσή της. Όχι για να έρθει πάλι το ΠΑΣΟΚ, αλλά για να γκρεμιστούν νεοφιλελεύθερες ρυθμίσεις, να ανοίξει ο δρόμος σε άλλους συσχετισμούς. Τέλος, αυτή η πολιτική στάση, συνοδεύτηκε με μια νέα εκδοχή μίνι εμφυλίου από τις στήλες των εφημερίδων "Ριζοσπάστης" και "Αυγή", και αντί να υπάρξει μια κοινή στάση απέναντι στο δικομματισμό και στη διαφθορά, δημιουργεί άσχημες εντυπώσεις και απογοητεύει τον κόσμο της Αριστεράς.

Σ’ αυτή την αντίληψη, της κόσμιας συμπεριφοράς απέναντι στον κόσμο της δικομματικής διαφθοράς και της καταλήστευσης, πρέπει πλέον να μπει φραγμός. Η Αριστερά πρέπει να ξεκόψει όλες τις γέφυρες με το δικομματισμό και ό,τι αυτός συνεπάγεται. Είναι ελπιδοφόρο ότι μέσα στην κοινωνία γεννιούνται κινήματα που καταγγέλλουν ληστρικές και σκανδαλώδεις συμβάσεις. Δεν είναι ασήμαντο το γεγονός, επίσης, που ουδόλως προβλήθηκε από τα ΜΜΕ, ότι κάτω απ’ τη λαϊκή κατακραυγή υποχρεώθηκε η κλεπτοκρατία, που είχε φορτώσει στα ασφαλιστικά ταμεία τα αμαρτωλά δομημένα ομόλογα, να τα επαναγοράσει και να επιστρέψει τα λεφτά στα ταμεία. Όλα αυτά δείχνουν δυνατότητες που ξεκινούν από την κινηματική, ριζοσπαστική πρακτική και θα πιέσουν την "κόσμια συμπεριφορά" ορισμένων κορυφών. Η βάση, ο κόσμος της Αριστεράς, τα κινήματα, καλούνται να παίξουν, και στο ζήτημα της διαφθοράς, των σκανδάλων, του δικομματισμού, καταλυτικό ρόλο. Μια αντικυβερνητική, αντιδικομματική πολιτική, με συγκεκριμένες αιχμές και αιτήματα, είναι το ζητούμενο. Αυτό ζητιέται επί της ουσίας από την Αριστερά. Το ερώτημα υπάρχει: Μπορεί να ανταποκριθεί, θέλει να ανταποκριθεί, κάνει πραχτικά βήματα σ’ αυτή την κατεύθυνση; Σε τελική ανάλυση, απ’ αυτά θα κριθεί και θα αξιολογηθεί.

Σπύρος Παναγιώτου