Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ: Στα σκουπίδια ο νόμος και η κυβέρνηση!

Το πρόσφατο απεργιακό κύμα που εξαπολύθηκε από σωματεία και κλάδους που πλήττονται άμεσα από το νομοσχέδιο της κυρίας Πετραλιά και η γενική απεργία της 19/3, που ξεπέρασε σε μαζικότητα κάθε προηγούμενη (εκατομμύρια απεργοί, εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους), οδηγεί σε μεγάλα αδιέξοδα και τεράστιους πονοκεφάλους στα επιτελεία της ΝΔ και του Κ. Καραμανλή προσωπικά. Μέσα σε λίγους μήνες έχει γνωρίσει τέτοια φθορά η κυβέρνησή του, έχει συσσωρευτεί τέτοια αγανάκτηση και αηδία στους πολίτες της χώρας, και έχει ραγίσει η περίεργη ασυλία που απολάμβανε ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Συνεχίζουμε να βιώνουμε μια κατάσταση όπου το πολιτικό σύστημα γνωρίζει μια μεγάλη κρίση, που γεννιέται από την ανικανότητά του να περάσει μέτρα και ρυθμίσεις που είναι απαραίτητες στο κεφάλαιο και κυρίως σε συνθήκες που η λαϊκή δυσαρέσκεια μετατρέπεται σε αντίσταση, αγώνα, και ολοένα περισσότερο ραγίζει η ηγεμονία που είχε ο νεοφιλελεύθερος λόγος μέσα στην κοινωνία.

Τα πρόσφατα στοιχεία είναι εντυπωσιακά: 74% των πολιτών ζητούν να αποσυρθεί το νομοσχέδιο και αύριο θα ζητούν να καταργηθεί ο νόμος αυτός και ίσως μαζί με αυτόν και οι νόμοι Σιούφα-Ρέππα. 76% των πολιτών υποστηρίζουν ότι ο Καραμανλής τους είπε ψέματα προεκλογικά με τα τρία "δεν". Και το σπουδαιότερο: 69% των πολιτών θεωρούν πως είναι δικαιολογημένες οι απεργίες. Τα στοιχεία αυτά καταγράφουν μια βαθιά και σημαντική μεταστροφή στη συνείδηση των εργαζόμενων λαϊκών μαζών και δείχνουν ότι έρχονται μεγάλες ανακατατάξεις, και μάλιστα με πιο γρήγορο ρυθμό απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς.

Τη στιγμή επομένως που η κυβέρνηση Καραμανλή επιχειρεί να επιδείξει έργο ψηφίζοντας αυτό το νόμο και ξεπουλώντας ενέργεια, τηλεπικοινωνίες και λιμάνια, θα μπορούσε να υπάρχει μια κορύφωση της λαϊκής πάλης και μια κλιμάκωση, ειδικά σε πολιτικό επίπεδο. Το σύνθημα-φράση "αποσύρτε το νομοσχέδιο ή φύγετε" έπρεπε και μπορούσε να γίνει κεντρικό σύνθημα κομμάτων, συνδικάτων, απεργιών, έτσι ώστε να οδηγούσε σε μια κλιμάκωση. Αυτό δεν έγινε (λέχθηκε αλλά δεν στηρίχτηκε) γιατί κανένας δεν είναι πραγματικά έτοιμος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες μιας πτώσης με τέτοιους όρους της κυβέρνησης Καραμανλή. Όμως το να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να ανατραπούν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που έχει πάρει και παίρνει είναι βασικό ζητούμενο για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία. Το 1992 με την απεργία της ΕΑΣ το τεράστιο κύμα συμπαράστασης και έκφρασης της δυσαρέσκειας απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και το σύνθημα "αέρα, αέρα να φύγει η χολέρα" επιτάχυναν τις εξελίξεις και έφεραν την πτώση του λίγους μήνες μετά.

Σήμερα μια ανάλογη εξέλιξη θα προκαλούσε ένα πολύ πιο βαθύ ρήγμα. Θα άλλαζε ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό. Το ΠΑΣΟΚ είναι σε βαθιά κρίση, οι εργαζόμενοι έχουν γευτεί το νεοφιλελευθερισμό (σημιτικό "εκσυγχρονισμό" και καραμανλική "μεταρρύθμιση"), υπάρχει μια στροφή προς την Αριστερά και ιδιαίτερα προς την ενωτική ριζοσπαστική Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, και μπορούν να προβληθούν αιτήματα και θέσεις που να αλλάζουν τα πράγματα σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Ένας νέος μαζικός κινηματικός ρεαλισμός θα μπορούσε να επιβάλει ρυθμίσεις και λύσεις τέτοιες ώστε να ανακόπτονταν οι ρυθμοί επέλασης του νεοφιλελευθερισμού, να ανατρέπονταν νόμοι και διατάξεις που έχουν επιβαρύνει τη θέση των εργαζομένων, να δίνονταν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, να γινόταν έλεγχος στις τιμές, να έμπαινε φρένο στην τραπεζική τοκογλυφία. Μια "νέα μεταπολίτευση από τα κάτω" είναι αναγκαία, χρήσιμη και ζωογόνα για τους εργαζόμενους, τη χώρα, την κοινωνία, το περιβάλλον, τον πολιτισμό.

Η κυβέρνηση Καραμανλή επιζητεί να "αγοράσει" χρόνο και να επιδείξει "έργο". Η αξιωματική αντιπολίτευση, αμήχανη μέσα στη δίνη της κρίσης της, θέλει να κερδίσει χρόνο, να βγάλει τη βρώμικη δουλειά ο Καραμανλής και να έρθει η σειρά της όταν η ΝΔ φθαρεί τελείως. Η Αριστερά; Το πιο μεγάλο κόμμα, το ΚΚΕ, μοιάζει να ανησυχεί μήπως και υπάρξουν ραγδαίες εξελίξεις και ανατραπούν οι συσχετισμοί. Συμπεριφέρεται σαν να μην θέλει να αλλάξουν οι σημερινοί συσχετισμοί, ενώ δεν μπορεί να κρύψει τον εκνευρισμό του από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΝ διστάζει να θέσει με αποφασιστικότητα ζητήματα και να προωθήσει ό,τι θα ήταν λογικό για μια θέση περί "νέας μεταπολίτευσης από τα κάτω" και φαίνεται να θέλει να εισπράξει σε εκλογικό επίπεδο τη μερίδα του λέοντος στις επόμενες εκλογές όποτε και να γίνουν αυτές, χωρίς να πολυβιάζεται…

Όμως ο πολιτικός χρόνος έχει τη δική του λογική για τους κυβερνώντες και τη δική του για τους κυβερνώμενους. Έχει δηλαδή τεράστια σημασία πότε, πώς και με ποιο τρόπο παρεμβαίνει κανείς και ποια τα αποτελέσματα της παρέμβασης. Οι ευκαιρίες που έχουν παρουσιαστεί από το Γενάρη (που ξεκίνησε η κρίση με την υπόθεση Ζαχόπουλου) μέχρι σήμερα με το ασφαλιστικό δεν θα έχουν παρατεταμένο χαρακτήρα, ειδικά για την Αριστερά. Το αστικό πολιτικό σύστημα δεν θα σταθεί ακίνητο, χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς δυνατότητες μεταστροφής του κλίματος.

Για παράδειγμα, η ολιγωρία της Αριστεράς την περίοδο των πυρκαγιών έδωσε τη δυνατότητα στον Καραμανλή να "αγοράσει" τις εκλογές και να διασωθεί έστω την τελευταία στιγμή με την διαφορά των 30.000 ψήφων που του εξασφάλισαν αυτοδυναμία. Τώρα στηρίζεται στη διαφορά που έχει με το ΠΑΣΟΚ και στο μπόνους των 50 εδρών που εξασφαλίζει με το νέο εκλογικό νόμο που μόλις ψήφισε. Όμως μια πτώση του κάτω από λαϊκή κατακραυγή θα ακύρωνε πολλούς από τους σχεδιασμούς του και θα τον έστελνε στο καλάθι των αναλώσιμων, σε συνθήκες που το αστικό σύστημα δεν έχει έτοιμη μια πολιτική εφεδρεία, σε συνθήκες ανάπτυξης αγώνων και παρέμβασης της Αριστεράς, και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ.

Για αυτό η κλιμάκωση πρέπει να έχει και πολιτικό χαρακτήρα. Όχι απλά να μην εφαρμοστεί ο νόμος για το ασφαλιστικό, αλλά να προωθηθεί το σύνθημα "στα σκουπίδια το νομοσχέδιο και η κυβέρνηση"!