Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ: Όλα πάνε δεξιότερα… Απάντηση; Αριστερότερα!

Η εκλογή Σαρκοζί στην Γαλλία, οι εξελίξεις στην Ιταλία –αμέσως μετά την κρίση του κεντροαριστερού συνασπισμού που είναι στην κυβέρνηση– καθώς και όσα γίνονται στη γειτονική Τουρκία, δείχνουν ότι η προς τα δεξιά μετατόπιση του πολιτικού πεδίου είναι η απάντηση των αρχουσών τάξεων μπροστά στην κρίση και τις ρωγμές που παρουσιάζονταν το τελευταίο διάστημα.

Αυτή η σκλήρυνση φαίνεται ότι θα έχει συνέχεια και αποτελεί κάτι περισσότερο από μια συγκυριακή επικράτηση δεξιών και νεοδεξιών δυνάμεων. Οι κοινωνικές εκρήξεις του τελευταίου δίχρονου στη Γαλλία, η κρίση που αγκαλιάζει όλο το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, οι αντιθέσεις που πυροδοτούνται στο εσωτερικό πιστών συμμάχων (π.χ. Τουρκία) από την ακολουθούμενη πολιτική στο Ιράκ (βλ. κουρδικό), δείχνουν ότι η σκλήρυνση που αναφέρουμε αποτελεί μια πρώτη απάντηση ιμπεριαλιστικών και αντιδραστικών δυνάμεων, ώστε τουλάχιστον να τιθασσευτούν ορισμένες από τις επιπτώσεις που έφεραν οι ακολουθούμενες έως σήμερα πολιτικές.

Όπως η φυγή προς τον πόλεμο, έτσι και η σκλήρυνση και η δεξιά μετατόπιση του πολιτικού στοιχείου αποτελούν βαθύτερες ανάγκες του κεφάλαιου, εξυπηρετούν καλύτερα και αναδεικνύουν νέα μπλοκ αστικών δυνάμεων, πιο επιθετικά και πιο αποφασισμένα. Το κεφάλαιο έχει ανάγκη από μια πιο επιθετική και πιο αποφασιστική πολιτική για να υπερνικήσει και τα προβλήματα που γεννά ο ενδο-αστικός και ενδο-ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, αλλά πρωτίστως η αντίσταση των λαών και της εργατικής τάξης, ο νέος μεγάλος κύκλος αγώνων που έχει ξεσπάσει διεθνώς.

Τα κηρύγματα για «κοινωνική ευαισθησία», για «δικαιώματα των πολιτών», για «κράτος δικαίου και ανοχής», για «αλληλεγγύη» κ.λπ. δεν έχουν θέση στο νέο πολιτικό σκηνικό. Ακριβέστερα, όσες αστικές δυνάμεις τα υιοθετούν σαν κεντρικά συνθήματα και σαν ταυτότητά τους, πρόκειται να χάσουν.

Βέβαια η εξέλιξη αυτή αποσκοπεί σε μια τιθάσσευση και δεν μπορεί να καταργήσει ούτε τους ανταγωνισμούς ούτε τη λαϊκή πάλη. Μπορεί να προκαλέσει, φυσικά, προσωρινά αποτελέσματα που να διευκολύνουν την αστική πολιτική, αλλά είναι αυταπάτη να θεωρηθεί ότι αποτελούν ένα όχημα που θα μπορέσει για καμιά 20ριά χρόνια να οδηγήσει το «πλοίο». Όσοι βιάστηκαν να παραλληλίσουν τον Σαρκοζί με τη Θάτσερ θα διαψευστούν, γιατί οι γενικοί όροι και συσχετισμοί είναι διαφορετικοί. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει δείξει τα δόντια του, έχει προκαλέσει πολλή δυστυχία, δεν έχει την υποστήριξη που είχε μέσα στις λαϊκές μάζες. Ο ακροδεξιός λαϊκίστικος λόγος δεν μπορεί να υπερβεί το νεοφιλελευθερισμό, αλλά πρέπει να τον υπηρετήσει καταφεύγοντας στο «νόμος, τάξη, ασφάλεια» για το κεφάλαιο και τα κέρδη, «αστυνομία, καταστολή, αποκλεισμός, φτώχεια» για τους εργαζόμενους, ρατσισμός, ξενοφοβία και δόσεις ανέξοδου πατριωτισμού για συσπείρωση των πιο καθυστερημένων στρωμάτων.

Η απάντηση του «σοσιαλιστικού» χώρου, της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς είναι χλωμή και μοιάζει μπερδεμένη και ασαφής. Όταν η Σεγκολέν απευθύνεται στους Γάλλους με το χαρακτηριστικό «συμπατριώτες μου», για να θυμηθεί μετά στο δεύτερο γύρο ότι ο Σαρκοζί είναι επικίνδυνος, έχει ήδη χάσει το επικοινωνιακό παιχνίδι. Η «εθνική αναδίπλωση» συσπείρωσε εντυπωσιακά ρεκόρ συμμετοχής στις εκλογές, αλλά σε αυτές έχασε συνολικά η αριστερά.

Έχασε η αριστερά στη Γαλλία, γνωρίζει τεράστια κρίση στην Ιταλία ενώ κυβερνά, επειδή δεν μπόρεσε να συγκροτήσει ένα πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό κάθε απόχρωσης. Στη Γαλλία έχασε επειδή, κατατεμαχισμένη, ουσιαστικά δεν προσπάθησε να δώσει ζωή σε ένα πολιτικό εγχείρημα το οποίο θα αποτελούσε τη συνέχεια των 1.400 επιτροπών βάσης που είχαν συγκροτηθεί για το «όχι» στο ευρωσύνταγμα. Και στη συνέχεια, στο δεύτερο γύρο, όλες οι πτέρυγές της ψήφισαν την Σεγκολέν για να μην βγει ο Σαρκοζί. Έτσι έχασαν ακόμα περισσότερη αξιοπιστία, δεν διαχωρίστηκαν από την κεντροαριστερά, δεν εμπόδισαν την εκλογή του Σαρκοζί, βυθίζονται σε μεγαλύτερη κρίση. Στην Ιταλία, με πρόσχημα να μην πέσει η κυβέρνηση και να υπάρχει «κυβερνητικότητα», η αριστερά ψηφίζει μετά μανίας όλους τους νόμους και τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού και ετοιμάζεται για μεγάλες περιπέτειες ανοιχτής σοσιαλδημοκρατικοποίησης της φυσιογνωμίας της. Στην πράξη υποκύπτει και στις επιταγές του αμερικάνικου και ιταλικού ιμπεριαλισμού σε όλα τα μέτωπα.

Είναι τεράστια η ενσωμάτωση και η πολιτική περιθωριοποίηση που γνωρίζει η αριστερά στην Ευρώπη. Τα όσα γίνονται στην Εσθονία (με την ανοχή των Βρυξελλών και της ΕΕ) είναι το κερασάκι στην τούρτα: Η Ευρώπη θα αποκομμουνιστικοποιηθεί και θα αποκαταστήσει, θα αναθεωρήσει την πρόσφατη ιστορία της. Όλα τα παιδιά του κεφάλαιου, γνήσια και εξώγαμα, θα αναγνωριστούν. Τα ναζιστικά SS και οι χτεσινοί τους συνεργάτες θα αναγνωριστούν εν χορδαίς και οργάνοις.

Στην Ελλάδα, τι θα γίνει; Οι «αγγαρεία ποιούντες» και οι «εκτίοντες ποινές» αστοί (εκπρόσωποι, αντιπρόσωποι, πράκτορες, μεταπράτες, διαμεσολαβητές, αεριτζήδες, κουμπάροι, νταβατζήδες, ανανήψαντες σύντροφοι και λοιποί) θα παίρνουν αποστάσεις από τον Σαρκοζί (όπως ο Καρατζαφέρης παίρνει από τον Λεπέν), ή θα σκληρύνουν κι αυτοί τη στάση τους, ακολουθώντας τη «μόδα»; Όλα δείχνουν ότι πρέπει να αναζητηθούν σκληρές κυβερνήσεις και σκληροί πολιτικοί. Επομένως θα μετατοπιστεί δεξιότερα το πολιτικό σκηνικό και στην Ελλάδα. Ολόκληρος ο δικομματισμός αυτό θα κάνει. Ίσως θυσιαστούν τα ανοίγματα προς την επίσημη αριστερά ή ακόμα οι καλές σχέσεις με τμήματά της. Όσο περνά ο καιρός αυτό μπορεί να γίνεται με μικρό κόστος.

Ποια πολιτική μπορεί να φράξει το δρόμο στη δεξιά μετατόπιση και ποια πολιτική μπορεί να συγκροτήσει ένα ελπιδοφόρο εγχείρημα της αριστεράς; Όσο και να μοιάζει δύσκολη η απάντηση του ερωτήματος αυτού, φαίνεται ότι σήμερα πολύ περισσότεροι άνθρωποι το διατυπώνουν και πολύ περισσότεροι περιμένουν «κάτι» για να το απαντήσουν. Όμως η διατύπωση ενός ερωτήματος και η αναμονή κάποιας λύσης δεν είναι όροι επίλυσης των προβλημάτων. Χρειάζεται άμεση και συνειδητή εμπλοκή πολλών δυνάμεων για να δώσουν πρακτική απάντηση στο ερώτημα.

Το 2ο Συνέδριο της ΚΟΕ στοχεύει να δυναμώσει τους όρους που είναι αναγκαίοι για την υπέρβαση αυτής της δύσκολης και σύνθετης φάσης. Το 2ο Συνέδριο της ΚΟΕ στοχεύει να βάλει σοβαρές βάσεις για εγχειρήματα και αγώνες που έρχονται.

Η απάντηση στο αστικό – ιμπεριαλιστικό «δεξιότερα», είναι μία: «Αριστερότερα». Μια αριστερά αποδεσμευμένη και σε σύγκρουση με το δικομματισμό. Μια αριστερά που θα συγκροτεί τις λαϊκές μάζες σε έναν ανταγωνιστικό πόλο, σε αντίπαλη δύναμη προς το νεοφιλελευθερισμό. Μια αριστερά που τα προτάγματά της θα υπερβαίνουν το στενό αστικό ορίζοντα και θα ανοίγουν δρόμους για μια άλλη κοινωνική οργάνωση.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Υπάρχουμε για να συμβάλουμε σε αυτή την προοπτική! Καλούμαστε όλοι να διανοίξουμε το δρόμο αυτό!