Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Η άποψή μας

Μπορούμε να τους νικήσουμε! Ενότητα – Συντονισμός – Κλιμάκωση

Πολλοί συγκρίνουν την απεργία της 12ης Δεκεμβρίου με αυτήν που έγινε το 2001 για τα μέτρα Γιαννίτση. Όλοι διαπιστώνουν πως η πρόσφατη ήταν πιο μαζική, η συμμετοχή στην απεργία πιο μεγάλη, και σε πανελλαδικό επίπεδο έγιναν συγκεντρώσεις και πορείες που δεν είχαν ξαναγίνει από την εποχή της μεταπολίτευσης (π.χ. Θεσσαλονίκη 25.000, Πάτρα 10.000, Βόλος 2.000, Ηράκλειο 5.000, Χανιά 2.000 κλπ). Σίγουρα η 12η Δεκεμβρίου είναι ιστορική μέρα απεργίας και διαδήλωσης. Γνήσια έκφραση των πραγματικών διαθέσεων των εργαζομένων για την κυβερνητική πολιτική και τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που τους πλήττουν συνεχώς και διαρκώς τις τελευταίες δεκαετίες. Υπάρχει όμως μια πιο ορατή διαφορά με την απεργία του 2001. Το στοιχείο αυτό συνίσταται στη συνείδηση που έχει ο κινητοποιούμενος κόσμος σχετικά με το νεοφιλελευθερισμό, το δικομματισμό, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την πολιτική της, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ. Έχουν ξεθωριάσει τα δόγματα της «ελεύθερης αγοράς», του «ανταγωνισμού», του «εκσυγχρονισμού», της «μεταρρύθμισης». Δεύτερο, η 12η Δεκεμβρίου δεν έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία, σαν ένα μεγάλο αυθόρμητο ξέσπασμα, αλλά μετά από κινητοποιήσεις και μεγάλους αγώνες στο χώρο της παιδείας πέρσι και μετά από ένα καλοκαίρι μεγάλων καταστροφών με τις πυρκαγιές που έδειξαν τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού-δικομματισμού. Η μάχη για το ασφαλιστικό είναι η δεύτερη μεγάλη μάχη μετά από αυτήν της παιδείας και του άρθρου 16, και όλα δείχνουν πως είναι δυνατόν να μην περάσουν τα αντισφαλιστικά μέτρα και οι ιδιωτικοποιήσεις, καθώς και το ξεπούλημα σε τομείς όπως η Ολυμπιακή Αεροπορία, το Ελληνικό κλπ.

Δύο είναι τα κρίσιμα ζητήματα που πρέπει να αξιολογηθούν και να βρεθούν οι πιο αποτελεσματικοί τρόποι για την αντιμετώπισή τους:

Το πρώτο αφορά τις διαιρετικές πολιτικές, που αποτελούν ένα βασικό μοχλό για να περάσει ο νεοφιλελευθερισμός. Παρόλο που αυτές στην πράξη έχουν υποστεί ρήγματα ή έχουν ξεπεραστεί μέσα στους μεγάλους αγώνες, το ζήτημα είναι υπαρκτό σε επίπεδο συνείδησης των εργαζομένων και γενικά της κοινωνίας, και δεν πρέπει να υποτιμιέται ο ρόλος των ΜΜΕ στην προώθηση των διαιρετικών πολιτικών. Πάνω σε αυτές στηρίζονται μέχρι τώρα όλοι οι ελιγμοί των κυβερνήσεων όταν στριμώχνονται, και αυτές πρέπει να ξεπεράσουν τα αιτήματα και οι κινητοποιήσεις ώστε να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας. Αν λοιπόν η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις της και η ΕΕ προωθούν μέσα από διαιρετικές πολιτικές (νέοι και παλιοί εργαζόμενοι, εργαζόμενοι με πλήρη απασχόληση και συμβασιούχοι, έλληνες και ξένοι κλπ κλπ) τις νεοφιλελεύθερες ρυθμίσεις, η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα πρέπει να εξασφαλίζεται από την αντίπαλη πλευρά για να έχει αποτελεσματικότητα ο αγώνας, για να έχει και νίκες. Η ιδιόμορφη διαιρετική πολιτική που προωθεί ένα τμήμα της αριστεράς στο όνομα της «καθαρότητας και ταξικότητας» πρέπει να απομονωθεί, γιατί δεν κάνει άλλο από το να μην συγκεντρώνει τα κύρια πυρά προς τον αντίπαλο. Αντίθετα, τον διευκολύνει σε χειρισμούς και ελιγμούς.

Το δεύτερο αφορά το ζήτημα του συντονισμού και της κλιμάκωσης. Το ζήτημα είναι σοβαρό. Αν έχει μούτρα ο Πολυζωγόπουλος, νυν βουλευτής και πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ, μια μέρα μετά την 12η Δεκεμβρίου να βγαίνει στην τηλεόραση και να υποστηρίζει ότι η απεργία και η διαδήλωση έγιναν για την υπεράσπιση και γνήσια εφαρμογή του νόμου Ρέππα, είναι απολύτως σαφές ότι ο υποταγμένος συνδικαλισμός δεν θα ενδιαφερθεί και πολύ για την κλιμάκωση και τη ματαίωση των αντιασφαλιστικών μέτρων, που σημαίνουν απλά και ρητά κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του Σιούφα και του Ρέππα. Ο σχεδιασμός της ΓΣΕΕ ήταν μια απλή 24ωρη για την τιμή των όπλων σχετικά με τον προϋπολογισμό, και έγινε η μεγαλύτερη απεργία και διαδήλωση από τον καιρό της μεταπολίτευσης. Επομένως αυτή επιβλήθηκε εκ των πραγμάτων και από τη διάθεση του κόσμου, όχι γιατί η ΓΣΕΕ έκανε κάτι ιδιαίτερο αλλά γιατί κινητοποιήθηκε ο κόσμος σε διάφορους κλάδους και γειτονιές, κι έγιναν ιδιαίτερες ζυμώσεις για το ασφαλιστικό (Σημειωτέον ότι για το ζήτημα η ΓΣΕΕ είχε συμφωνήσει στη δημιουργία ενός «κουμπαρά» στον οποίο θα έμπαιναν και χρήματα από τις αποκρατικοποιήσεις, π.χ. αν πουλιόταν η Ολυμπιακή ένα μέρος από το τίμημα θα έμπαινε στο κουμπαρά για το 2045…). Και βεβαίως γιατί η κυβέρνηση, είτε ζαλισμένη από την αλαζονεία είτε δεσμευμένη από υποχρεώσεις προς την ΕΕ, κατόρθωσε να ενώσει όσους ήθελε να διαιρέσει. Επομένως η κυβέρνηση και ο εξαρτώμενος από τον δικομματισμό συνδικαλισμός θα ελιχθούν προς την κατεύθυνση του κατευνασμού, της συνδιαλλαγής και εν τέλει της προώθησης ρυθμίσεων τύπου Σιούφα-Ρέππα-ΕΕ.

Στην πορεία οι διαδηλωτές φώναζαν πολλά συνθήματα που η ουσία τους ήταν πως δεν είναι αρκετή μια απεργία, χρειάζεται κλιμάκωση, και η 12η Δεκεμβρίου είναι μόνο η αρχή κλπ. Ανάδειξαν δηλαδή μιαν ανάγκη που φοβάται η κυβέρνηση και «ξεχνάει» ο υποταγμένος συνδικαλισμός. Αυτό που θέλουν οι εργαζόμενοι δεν είναι μια φραστική κλιμάκωση, μια κλιμάκωση εικονικών ή διαχωριστικών κινήσεων στιλ ΠΑΜΕ, αλλά μια ουσιαστική ενωτική κλιμάκωση. Τι χαρακτήρα θα μπορούσε να έχει αυτή; Προτάσεις μπορούν να βρεθούν πολλές, όπως π.χ. 3-5νθήμερη απεργία που παραλύει όλη τη χώρα στους βασικούς τομείς μέχρι να πάρει πίσω η κυβέρνηση τα σχέδιά της, ή ακόμα και κάθε ορισμένη μέρα (Δευτέρα ή Τρίτη) διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις κλπ. Το βασικό είναι να βρεθούν οι πιο κατάλληλοι τρόποι, αλλά και να πιεστούν όλοι για πραγματική κλιμάκωση. Στην κατεύθυνση αυτή, όπως έπαιξαν ρόλο ορισμένοι κλάδοι (π.χ. δημοσιογράφοι με την απεργία τους κλπ) για την επιτυχία της 12ης Δεκεμβρίου, έτσι και αγώνες σε άλλους κλάδους, π.χ. Ολυμπιακή ή αλλού, μπορούν να δώσουν το έναυσμα αλλά και να αποτελέσουν πόλο συσπείρωσης και συντονισμού ευρύτατων δυνάμεων.

Τέλος, οι επιτροπές για το ασφαλιστικό που συγκροτούνται αλλά και πρωτότυπες μορφές συλλογικότητας, ιδίως νέων εργαζομένων, μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες που να οδηγούν στο συντονισμό και στην κλιμάκωση.

Η 12η Δεκεμβρίου έφερε στην επιφάνεια νέες δυνατότητες και νέες ανάγκες. Φόβισε την κυβέρνηση και έδειξε ότι υπάρχει η δυνατότητα να τους νικήσουμε. Παιδεία – ασφαλιστικό – ακρίβεια και φτώχεια συγκροτούν τον κορμό των αγώνων που μπορούν να γεννήσουν ένα μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού! Με την έννοια αυτή, το δύσκολο για τους εργαζόμενους 2007 έκλεισε με έναν πλούσιο απολογισμό κινητοποιήσεων και με παρακαταθήκες για συνέχιση του αγώνα και το νέο χρόνο. Καλή μας χρονιά λοιπόν, και καλό αγώνα!