Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ: Η προεκλογική περίοδος άρχισε (σχεδόν επίσημα)

Όλα δείχνουν ότι οι αποφάσεις έχουν παρθεί και πάμε για εκλογές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ολόκληρος ο οικονομικός κόσμος έχει δηλώσει καθαρά την πρόθεση να ξεδιαλύνει το τοπίο, τα διεθνή κέντρα δεν φαίνεται να έχουν κάποια μετατόπιση, και σύμπας ο πολιτικός κόσμος συναινεί σε μια εκλογική αναμέτρηση προτού ανοίξουν διάπλατα οι ασκοί του Αιόλου των σκανδάλων, των ομολόγων, των ξεπουλημάτων. Το βασικό ζήτημα είναι να λειτουργήσει απρόσκοπτα ο δικομματισμός, δηλαδή να συγκεντρώσει ποσοστό πάνω από 80% και γύρω στο 85%.

Οι αστικοί σχεδιασμοί ήσαν λίγο διαφορετικοί όταν μπαίναμε στο 2007. Οι συντριπτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις θα συμπληρώνονταν από μια συναινετική αναθεώρηση του προγράμματος στο θέμα της παιδείας με την κατάργηση του άρθρου 16 –ανοίγοντας δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης– και ίσως του άρθρου 24, που θα παρέδιδε τα δάση στη βορά των μεγαλοκατασκευαστών και οικοπεδοφάγων. Παράλληλα, μαζί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, χέρι-χέρι θα προετοίμαζαν το έδαφος για τις αλλαγές που χρειάζονται στο ασφαλιστικό. Η άτυπη ατζέντα κάπου στο διάστημα αυτό τοποθετούσε και τη δυνατότητα προσφυγής σε έναν εκλογικό αιφνιδιασμό από πλευράς Καραμανλή (ο ίδιος μάλιστα δήλωσε πως μια τέτοια ιδέα θα ήταν ιδιαίτερα πιθανή αν το ΠΑΣΟΚ ψήφιζε τη συνταγματική αναθεώρηση).

Τα πράγματα δεν πήγαν έτσι. Για δύο λόγους. Ο πρώτος αφορά την ανατίναξη της συναινετικής αναθεώρησης του Συντάγματος λόγω του μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος και των τριβών που προκάλεσε στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Ο δεύτερος σχετίζεται με τα σκάνδαλα των ομολόγων, που τραυμάτισαν σε μεγάλο βαθμό το προφίλ του ίδιου του Καραμανλή και όλων των ρητορικών του για «μεταρρύθμιση» και πάταξη της διαφθοράς. Έτσι μπήκαμε σε μια περιπέτεια –ακόμα μικρής έντασης– για τον αστισμό, και γι’ αυτό εκδηλώνονται ανησυχίες, γίνονται προτάσεις αλλαγής του εκλογικού νόμου κλπ κλπ. Ποιο είναι το πρόβλημα; Όπως δεν προχώρησε η συνταγματική αναθεώρηση, όπως έσκασαν σκάνδαλα (και ίσως έπεται συνέχεια μεγαλύτερη) με αποτέλεσμα τη φθορά της κυβέρνησης, έτσι και τώρα δεν είναι τόσο απλό το σχέδιο μιας άνετης επικράτησης της ΝΔ για μια ακόμα 3-4ετία και προετοιμασίας της εφεδρείας του ΠΑΣΟΚ για μετά το 2010. Υπάρχει ο κίνδυνος μιας ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με την ύπαρξη μιας πεντακομματικής βουλής, που φυσικά δημιουργεί δυσκολίες στην άσκηση κυβερνητικού έργου. Η συζήτηση για την αλλαγή του εκλογικού νόμου δεν αφορά τις προσεχείς εκλογές, αλλά τις μεθεπόμενες, που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι θα γίνουν πιο έντονο και πρόωρο –από το συνηθισμένο– χαρακτήρα.

Με το ταξίδι του Καραμανλή στην Αυστραλία άρχισε σχεδόν επίσημα η προεκλογική περίοδος. Η άρση της επιτήρησης από την ΕΕ γιορτάζεται ως εθνική νίκη, ένα πακέτο μικροπαροχών προσπαθεί να λαδώσει την εκλογική μηχανή, ενώ θα μοιράζεται απλόχερα (γιατί δεν κοστίζει τίποτα) ένα μπουκέτο υποσχέσεων και ταξιμάτων «στα δικά μας παιδιά».

Από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, όλα δείχνουν ότι η συσπείρωση παραδοσιακών πασοκικών δυνάμεων γίνεται με τέτοιο τρόπο που να μην υπάρχει καμιά αμφισβήτηση του Γιώργου Παπανδρέου σε περίπτωση εκλογικής ήττας του. Όλα πρέπει να στηθούν έτσι που ακόμα και μια ήττα να παρουσιαστεί σαν «νίκη», με την έννοια ότι όπου να ‘ναι σύντομα θα κυβερνήσει γιατί η δεξιά δεν θα μπορέσει να σταθεί.

Είναι σίγουρο ότι, κάτω από το τραπέζι και πίσω από τη δημοσιότητα, υπάρχει συνεννόηση ανάμεσα στα δύο κόμματα ώστε να κρατηθούν ορισμένα όρια, να μην αμφισβητηθούν από δεξιά ή τα αριστερά, να κάνουν αυτοί «παιχνίδι». Όπως είναι σίγουρο ότι το δικομματικό σύστημα θα κινηθεί εντός των ορίων που θέλει η αμερικάνικη πολιτική στη χώρα και την περιοχή. Αυτό δεν αποκλείει διόλου και τον κλεφτοπόλεμο ανάμεσά τους, με την έννοια ότι η ενίσχυση π.χ. του ΛΑΟΣ πλήττει τη ΝΔ, και η καλή πορεία της αριστεράς το ΠΑΣΟΚ. Όμως δεν μπορούν να νοηθούν σε μια κλίμακα διεμβολισμού του δικομματισμού (π.χ. να συγκέντρωνε μόνο 75%).

Και ενώ στήνεται όλο το προεκλογικό σκηνικό με όλες τις φιοριτούρες του (μεταγραφές, υποσχέσεις, γκάλοπ, ερμηνεία γκάλοπ, πάνελ και αψιμαχίες τηλεοπτικές, διαφημιστικές καμπάνιες, «άσοι» των τελευταίων ημερών κλπ), το πλιάτσικο σε βάρος του Δημοσίου συνεχίζεται – και είναι πρακτική των κυβερνήσεων λίγο πριν τις εκλογές να «ρυθμίζουν» μια σειρά υποχρεώσεις που έχουν. Έτσι, η κυβέρνηση της ΝΔ φέρνει σχέδιο νόμου με τίτλο «Πώληση και Ταυτόχρονη Μίσθωση Ακινήτων του Δημοσίου, Μακροχρόνιες και Χρηματοδοτικές Μισθώσεις του Δημοσίου» με το οποίο θα ξεπουληθεί περιουσία του Δημοσίου σε τράπεζες και εταιρείες ακινήτων, έτσι ώστε και έσοδα να υπάρξουν για το κράτος αλλά και να μισθώνονται (από το κράτος, πάλι δηλαδή από τους φορολογούμενους) με ληστρικούς όρους μέχρι και για 99 χρόνια. Δηλαδή απλά μπορεί το κτίριο ενός υπουργείου να πωληθεί σε μια τράπεζα και μετά η χρήση του χώρου να ενοικιάζεται από το κράτος, πληρώνοντας ένα νοίκι-δόση στην τράπεζα. Παραγωγικότατη επένδυση βέβαια, αλλά τέτοια που προσφέρει κέρδη σε τράπεζες και εταιρείες και χαρατσώνει κι άλλο το λαό. Έτσι ο «περιορισμός του κράτους» μετατρέπεται σε ένα κερδοφόρο πλιάτσικο μιας δράκας κλεπτοκρατών.

Το ίδιο γίνεται και με τα δημόσια νοσοκομεία. Μέσα από ένα «αθώο» νομοσχέδιο για τις προμήθειες στην υγεία παρέχεται η δυνατότητα να εξαγοραστούν τα δημόσια νοσοκομεία από τις τράπεζες. Με ένα απλό τρικ: Τα δημόσια νοσοκομεία μπορούν πλέον να δανειστούν χωρίς την εγγύηση του Δημοσίου. Αν λοιπόν δεν μπορούν να αποπληρώνουν τα δάνεια –και αυτό είναι σίγουρο με τις περικοπές που κάνει το κράτος– οι τράπεζες θα διεκδικήσουν την ακίνητη περιουσία που θα έχουν πάρει ως υποθήκη. Τόσο απλά…

Την ίδια στιγμή που στήνεται το προεκλογικό σκηνικό και κορυφώνεται το πλιάτσικο, η αριστερά δεν φαίνεται να βγαίνει από τη νάρκη της. Το μεν ΚΚΕ δηλώνει ψηφίστε ΚΚΕ να τρομάξουμε τον δικομματισμό, ο δε ΣΥΝ ενώ στα λόγια λέει ότι η Αριστερά δεν πρέπει να πάθει αυτό που έπαθε στη Γαλλία, παραλύει από την ατολμία του.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση, είναι αναγκαίες οι κινήσεις και οι πρωτοβουλίες, οι ταχτικές και οι συνεργασίες που θα φέρνουν στην επιφάνεια την ανάγκη να οικοδομηθεί ένα πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού.