Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ: Η αντικαπιταλιστική πάλη όρος επιβίωσης για το λαό, πρώτιστο καθήκον για την Αριστερά

Δεν έχει ακόμα συνειδητοποιηθεί το μέγεθος και το βάθος της οικονομικής κρίσης και ο ρόλος που θα παίξει στη δραματική χειροτέρευση των υλικών και πνευματικών όρων διαβίωσης – επιβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων (αν όχι δισεκατομμυρίων) ανθρώπων στον πλανήτη.

Οι εργαζόμενοι και οι λαοί θα κληθούν να πληρώσουν το λογαριασμό ενός αναχρονιστικού συστήματος και ενός αδιέξοδου μοντέλου, που για 3 δεκαετίες απομυζούσε κέρδη και γιγάντωνε κερδοσκοπώντας και σπεκουλάροντας με την καζινο-οικονομία που είχε στηθεί. Η πλανητική λιτότητα, τα προγράμματα έκτακτης ανάγκης, οι θεραπείες-σοκ, οι πτωχεύσεις, οι απολύσεις, τα λουκέτα, οι χρεωκοπίες χωρών είναι στην ημερήσια διάταξη. Τώρα οι καπιταλιστές προσπαθούν να διασώσουν το νευρικό ιστό του συστήματος, το τραπεζικό τους σύστημα, και αμέσως μετά θα στείλουν σε όλους μας το λογαριασμό. Ναι, κάποιοι καπιταλιστές θα εξαφανιστούν, και άλλοι θα πάρουν τη θέση τους: πιο αρπαχτικοί, πιο εύρωστοι, πιο κυνικοί. Άλλοι θα το ρίξουν στην παλιά καλή συνταγή, τους πόλεμους. Παντού θα απλωθούν τα γκέτο και οι παραγκουπόλεις. Η φτωχοποίηση θα αγκαλιάσει και μεσαία στρώματα, που μέχρι τώρα τα ψιλοκατάφερναν. Η φασιστικοποίηση θα είναι μια κάποια λύση για την αποτροπή κοινωνικών εκρήξεων.

Η καρδιά του καπιταλισμού κτυπήθηκε από τις ίδιες τις αντιφάσεις του καπιταλισμού. Όχι από τρομοκράτες, ούτε από μελαμψούς φονταμενταλιστές ή υποχθόνιους κομμουνιστές. Ούτε το Ιράν έριξε πυρηνικά όπλα, ούτε η Βόρεια Κορέα έστειλε τους πυραύλους της στη Νέα Υόρκη… Ο ίδιος ο νεοφιλελευθερισμός ανατίναξε το καπιταλιστικό οικοδόμημα. Ή μάλλον, η απόσπαση της οικονομίας των χαρτιών από την πραγματική οικονομία δεν μπορούσε να διαρκέσει κι άλλο, δεν μπορούσε να παραταθεί άλλο χωρίς κλυδωνισμούς. Και ο οικονομικός νόμος εκδηλώθηκε, η κρίση εκδηλώθηκε – πιο βαθιά, πιο δυνατή, πιο ριζική. Ποια η λύση; Ο "σοσιαλισμός": Καταιγισμός κρατικοποιήσεων των υπό κατάρρευση τραπεζών για να σωθούν τα ιδρύματα χάρη στα χρήματα των φορολογουμένων. Άρα το κράτος πρέπει να παρέμβει για το καλό των καπιταλιστών για άλλη μια φορά…

Ποιο είναι το κεντρικό συμπέρασμα από όλα αυτά; Ότι ο καπιταλισμός –σαν σύστημα κοινωνικών σχέσεων, σαν σύστημα– αδυνατεί να δώσει λύση στα πιο απλά και στοιχειώδη προβλήματα επιβίωσης των ανθρώπων. Ο καπιταλισμός και η διαιώνισή του αποτελεί το μεγαλύτερο αναχρονισμό της σύγχρονης ιστορίας. Αυτό το σύστημα φρενάρει, μπλοκάρει κάθε πρόοδο, είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πρόοδο των ανθρώπων και της κοινωνίας. Όχι, δεν είναι παράλογο σύστημα ο καπιταλισμός – είναι αναχρονιστικό και εμποδίζει την επιβίωση και την πρόοδο της κοινωνίας. Σήμερα μπορεί να τραφεί μόνο με γενοκτονίες, εκατόμβες, οικολογικές καταστροφές, με οικονομικά και πραγματικά ολοκαυτώματα των εργαζομένων.

Τρεις είναι οι επιλογές που μπορεί να κάνει κάποιος απέναντι στην κρίση: α) Παθητικά να την παρακολουθεί ή να την καταγράφει και να τη σχολιάζει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που αυτή έχει ή παραλύοντας μπροστά στα δεινά που αυτή φέρνει. β) Να μπει στο χορό της "θετικής διεξόδου από την κρίση" μέσα από προτάσεις και μεταρρυθμίσεις "για να σωθεί η οικονομία μας" και άλλα τέτοια. γ) Αντλώντας μαθήματα από το παρελθόν και το παρόν του καπιταλισμού, να θέσει ζήτημα να τελειώνουμε με αυτό το σύστημα, να αγωνιστεί για να διαβούμε από το κατώφλι του καπιταλισμού μέσα από αγώνες, αντιστάσεις, μέτωπα, ρήξεις, εξεγέρσεις, επαναστάσεις. Τρεις διαφορετικές επιλογές, με διαφορετικό προσανατολισμό και διαφορετικές συνέπειες.

Η τρίτη επιλογή ορίζει μια εμπλοκή και μια διαρκή προσπάθεια οργάνωσης της αντίστασης και συγκρότησης των εργαζομένων σε ανεξάρτητο κοινωνικό υποκείμενο που αγωνίζεται για μια άλλη κοινωνία χωρίς κέρδος, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς φτώχεια και πόλεμο.

Στις σημερινές συνθήκες, η οργάνωση της αντίστασης είναι όρος επιβίωσης για το λαό και πρώτιστο καθήκον για την Αριστερά. Η οικοδόμηση του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, το μέτωπο των φτωχών και νεόπτωχων ενάντια στο μέτωπο των πλούσιων, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν χωρίς να καταδειχθεί ο αναχρονισμός του καπιταλισμού. Το αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο της πάλης μας πρέπει να αναδύεται μέσα από κάθε πρωτοβουλία, από κάθε κίνηση, από κάθε λόγο. Ένοχοι για την παγκόσμια δυστυχία είναι ο καπιταλισμός, και ιδιαίτερα οι ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις.

Στη χώρα μας η αναγέννηση του εργατικού κινήματος θα γίνει μέσα από την πλατιά συνειδητοποίηση πως ο καπιταλισμός αποτελεί τη βασική αιτία και μήτρα της σύγχρονης δυστυχίας. Το να μπολιαστούν με αντικαπιταλιστική συνείδηση οι δεκάδες χιλιάδες, οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι που θα μπουν στην τροχιά του αγώνα είναι ζωτικής σημασίας για την επόμενη δεκαετία, και όχι μόνο. Η κομμουνιστική αριστερά, αγωνιζόμενη ώστε να ανατραπούν οι συσχετισμοί υπέρ των εργαζομένων, προσπαθώντας να δώσει ζωή σε έναν αριστερό πόλο, υποστηρίζοντας το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και την προς τα αριστερά διεύρυνσή του, οφείλει να προετοιμάσει και προετοιμαστεί η ίδια για μια παρατεταμένη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική αντεπίθεση.

Μέσα στην κοινωνία, μαζί με τις αντιστάσεις, μέσα στις εξεγέρσεις και τους μικρούς και μεγάλους αγώνες να σφυρηλατήσει νέους, γερούς δεσμούς με το τμήμα της κοινωνίας που θα δει στον αγώνα τη μοναδική διέξοδο.