Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ: Ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος!

Αυτό το σύνθημα, που αποτελεί παράφραση του γνωστού συνθήματος του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός", αποκτά πλέον δραματική επικαιρότητα για τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη μας. Ο γερασμένος καπιταλισμός βυθίζει τον πλανήτη σε μια βαθιά κρίση, και οι συνέπειες της κρίσης αυτής –αν τα πράγματα μείνουν ως έχουν από πλευράς λαϊκού κινήματος– θα είναι τραγικές για τους εργαζόμενους, τους λαούς, τις νέες γενιές. Η αποτυχία του καπιταλισμού σήμερα, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να καταδειχτεί πως χρειάζεται μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση, πως είναι αναγκαία η υπέρβαση του καπιταλισμού για την επιβίωση της ανθρωπότητας και την αντιμετώπιση της οικολογικής καταστροφής.

Ούτως ή άλλως, τα πράγματα δεν θα μείνουν ως έχουν. Η καπιταλιστική απάντηση στην κρίση είναι η ένταση της επιθετικότητας απέναντι στον κόσμο της ζωντανής εργασίας, η θωράκιση του αστικού περιβάλλοντος και η φασιστικοποίηση, η στοχοποίηση ιδιαίτερων κατηγοριών ανθρώπων, η μετακύλιση της κρίσης στις πλάτες των ασθενέστερων, ο πόλεμος. Τι είδους διαχείριση επιφυλάσσουν τα αστικά επιτελεία για τα 40 εκατομμύρια νέων ανέργων που θα δημιουργήσει η κρίση; Τι είδους διαχείριση για τα 200 εκατομμύρια νέων πεινασμένων, που θα προστεθούν –αν δεν έχουν ήδη προστεθεί– στα 925 εκατομμύρια πεινασμένων του πλανήτη; Τι είδους διαχείριση για τα λουκέτα των επιχειρήσεων, για τις κατασχέσεις σπιτιών, για τις ουρές για ένα συσσίτιο; Μια τρομαχτική συμπίεση θα αγκαλιάσει τα λαϊκά στρώματα, η φτωχοποίηση θα πάρει τεράστιες διαστάσεις, η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα θα ενισχυθούν. Μια εφικτή καπιταλιστική βαρβαρότητα θα είναι η απάντηση, μέσα από εκατόμβες και δυστυχία.

Ούτως ή άλλως, τα πράγματα δεν θα μείνουν ως έχουν. Η απάντηση των "από κάτω" μπορεί να γίνει διαφορετική. Μπορεί να υπάρξουν αγώνες, εξεγέρσεις, κινήματα, μορφές οργάνωσης και πάλης που θα επιτρέπουν την επιβίωση μέσα στο περιβάλλον της κρίσης. Μπορεί να υπάρξουν κινήματα της εργατικής τάξης και μορφές ενότητας εργαζομένων – ανέργων – μεταναστών που να δημιουργήσουν ένα άλλο κοινωνικό τοπίο. Μπορεί να υπάρξουν ξεσπάσματα της νεολαίας και των ανέργων, εξεγέρσεις των γκέτο απέναντι στον κοινωνικό αποκλεισμό. Η βαρβαρότητα μπορεί να αποτραπεί. Ο νόμος της ζούγκλας μπορεί να υπερνικηθεί. Με μια προϋπόθεση: Να υψωθεί ξανά και να ανεμιστεί η σημαία ενός άλλου κοινωνικού συστήματος, του σοσιαλισμού. Το σύνθημα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" θα αποκτήσει μια θεαματική εκλαΐκευση και μια επείγουσα επικαιρότητα.

Σκεφτείτε το καλά: Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ξεκίνησε με ένα διπλό μήνυμα: Με την ανατολή ενός νέου μεγάλου κύκλου αγώνων σε ολόκληρο τον κόσμο – και με την εκδήλωση της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Με άλλα λόγια, η ίδια η λογική των πραγμάτων θέτει ξανά και ξανά ορισμένα ώριμα καθήκοντα, που πρέπει να γίνουν συνείδηση και κτήμα των πραγματικών πρωταγωνιστών της ιστορίας: της εργατικής τάξης και των λαών. Μέχρι σήμερα και επί 40 περίπου χρόνια οι λαοί και η εργατική τάξη θεωρήθηκαν και αντιμετωπίστηκαν όχι σαν υποκείμενο, αλλά σαν αντικείμενο. Ή, πιο κυριολεκτικά, σαν καύσιμη ύλη για να τροφοδοτείται το κυνηγητό του υπερκέρδους και να στήνεται ο απίθανος χορός κανίβαλων – εμπρηστών της παγκοσμιοποίησης, που καταδίκαζε τον πλανήτη σε μια τεράστια άβυσσο φτώχειας και αποκλεισμού, και επέβαλε γενοκτονίες που δεν ξαναγνώρισε η ανθρώπινη ιστορία.

Με ποια συνθήματα η εργατική τάξη και οι λαοί του κόσμου μπορούν να ξαναγίνουν ιστορικά υποκείμενα; Με ποια συνθήματα και στόχους μπορούν να οχυρωθούν σε μια αποτελεσματική γραμμή αντιμετώπισης της αστικής απάντησης στην κρίση; Με ποια συνθήματα και στόχους μπορούν να αλλάξουν εδώ και τώρα τους συσχετισμούς; Με ποια συνθήματα και στόχους, και κυρίως με ποια πράξη, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα;

Τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας η δράση ομάδων πολιτών κατόρθωσε να θέσει ορισμένα καίρια ζητήματα σχετικά με το τελευταίο ερώτημα. Το άνοιγμα διοδίων από επιτροπές ενάντια στην ακρίβεια, η συμμετοχή στις παρελάσεις με αγωνιστικά μπλοκ και συνθήματα των εργαζομένων στη Θεσσαλονίκη (Siemens), στα Χανιά (Ολυμπιακή) και αλλού, των πυρόπληκτων στον Πύργο, καθώς και των επιτροπών Ακρίβεια-STOP σε πολλές γειτονιές της Αθήνας και άλλων πόλεων, η ακύρωση κατασχέσεων που έγινε από την ομοσπονδία των δανειοληπτών, δείχνουν αρκετά πράγματα. Πρώτο, ότι είναι ώριμο να περάσουμε στη δράση και στην πράξη. Δεύτερο, ότι ο απλός κόσμος αγκαλιάζει με θέρμη και στηρίζει αυτές τις πρωτοβουλίες. Τρίτο, ότι έχουν αποτελεσματικότητα αυτές οι παρεμβάσεις. Τέταρτο, όλες αυτές έγιναν μέρες και στιγμές που ο πολιτικός κόσμος "αργεί" (γιορτές και παρασκευοσαββατοκύριακα δεν "δουλεύουν" οι σοβαροί), και δεν έγιναν από μεγάλα κόμματα ή από μεγάλες δυνάμεις της Αριστεράς. Δηλαδή, μάλλον η κοινωνία και οι ανάγκες της είναι πιο μπροστά από τον επίσημο πολιτικό κόσμο και τον τρόπο που αυτός αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις.

Ένα σύνθημα που ακούστηκε σε όλες αυτές τις παρεμβάσεις ήταν το "Επιτροπές παντού – Αντίσταση λαού". Η υλοποίηση του μηνύματος ενός τέτοιου συνθήματος και η γενίκευσή του σε διάφορους κοινωνικούς χώρους μπορεί να κάνει τη διαφορά, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω, μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, μπορεί να ενεργοποιήσει προς άλλες κατευθύνσεις τα πράγματα. Ενότητα και συμμετοχή του κόσμου στα μικρά και μεγάλα προβλήματα, αγωνιστική κατεύθυνση – διεκδίκηση στοιχειωδών αιτημάτων που κάνουν δυνατή την επιβίωση, ξεπέρασμα των διλημμάτων και των διαιρετικών πολιτικών.

Αυτοί θα κινηθούν στη γραμμή μιας εφικτής (καπιταλιστικής) βαρβαρότητας.

Εμείς θα αγωνιστούμε για να νικήσει η ζωή!

Στο έδαφος αυτής της εκρηκτικής αντίθεσης, "τα πράγματα δεν θα μείνουν ως έχουν"!