Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ: Από τα κάτω και αριστερά!

Κανένας μόνος απέναντι στην κρίση!

Οι εκκλήσεις της κυβέρνησης Καραμανλή για συναίνεση πρέπει να πέσουν στο κενό. Τουλάχιστον στις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά δεν επιτρέπεται καμιά ταλάντευση όσον αφορά τη χείρα βοηθείας που επιζητά μια αστική κυβέρνηση για να διαχειριστεί την κρίση. Αυτή η επιλογή δεν καθορίζεται από εκλογικές σκοπιμότητες, αλλά από ψύχραιμη εκτίμηση των δεδομένων:

Το βάθος της κρίσης είναι μεγάλο, κανείς δεν μπορεί να το διακρίνει καθαρά και αν ισχύει ότι είναι μεγαλύτερη και πιο παγκοσμιοποιημένη από αυτήν του 1929-1934, τότε και η διάρκειά της και οι συνέπειές της θα είναι καθοριστικότερες.

Ο αστικός κόσμος και το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου προσπαθούν να ρίξουν όλα τα βάρη της κρίσης στον κόσμο της ζωντανής εργασίας, σκέφτονται να τη γλιτώσουν όσο φτηνότερα μπορούν οργανώνοντας νέα ολοκαυτώματα εργαζομένων, δικαιωμάτων, κατακτήσεων. Το σύνθημά τους είναι: "Όλα στην πυρά!"

Ο συνδυασμός τρόμου και χαρατσιών, η οικονομική τρομοκρατία των απολύσεων, της ανεργίας, της ακρίβειας συνοδεύεται και από γεγονότα-σοκ που μπορεί υπό ορισμένες συνθήκες να μεταβάλουν το πολιτικό κλίμα και να επαναφέρουν την πρωτοβουλία στα κλυδωνιζόμενα από την κρίση επιτελεία. Ο κίνδυνος των εξεγέρσεων, η καταστολή των εξεγέρσεων όπου αυτές σημειώνονται, οι καταρρεύσεις κυβερνητικών συνασπισμών και δυνάμεων, συνοδεύονται από τον εσωτερικό εκφασισμό των κοινωνιών και την προώθηση αντεργατικών-αντιαπεργιακών νόμων και ρυθμίσεων.

Όχι, ο αστικός κόσμος και τα επιτελεία του δεν μετακινείται προς τα αριστερά όταν προσπαθεί να περισώσει τράπεζες και ασφαλιστικούς οργανισμούς ή, ακόμα, τις αυτοκινητοβιομηχανίες. Λειτουργεί πάντα στην ακραία αντεργατική συνταγή κοινωνικοποίησης των ζημιών ώστε να μπορούν να επανιδιωτικοποιηθούν τα κέρδη συνολικά για την αστική τάξη (όχι ότι έχει σταματήσει αυτή η διαδικασία για όλο τον κόσμο του κεφαλαίου – και μέσα στην κρίση πολλοί γίνονται σχεδόν από το τίποτα κροίσοι). Το να επανέλθουν ορισμένες φορολογικές ρυθμίσεις που είχαν καταργηθεί δεν σημαίνει αναδιανομή υπέρ των φτωχότερων. Η αστική πολιτική είναι η απαξίωση του κεφαλαίου και η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, η μεγαλύτερη απόρριψη ζωντανής εργασίας που γνώρισε ποτέ το καπιταλιστικό σύστημα, ο εκφασισμός σε μεγα-κλίμακα (είδαμε τι έγινε σε παγκόσμια κλίμακα μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το 2001).

Τα επόμενα δύο χρόνια στην Ελλάδα θα έχουμε σοβαρότατες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αναταράξεις και ανακατατάξεις. Η οικονομική χρεοκοπία για την οποία όλο και περισσότεροι μιλούν (αλήθεια, τι έγινε η ισχυρή Ελλάδα, με την ισχυρή οικονομία;) θα συνδυαστεί με μια πολιτική κρίση που θα τροφοδοτηθεί από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ ο Δεκέμβρης της νεολαίας και ο Γενάρης των αγροτών δείχνουν ότι η τεράστια συμπίεση που θα προκληθεί θα οδηγήσει ένα τεράστιο δυναμικό στους αγώνες και την κινητοποίηση (εκτός κι αν λειτουργήσουν αποσβεστικά διάφορα "αμορτισέρ" που θα ενεργοποιηθούν: τρομοϋστερία, μεγάλος συνασπισμός, εθνικοί κίνδυνοι και άλλα).

Αν λοιπόν ο λαός της Αριστεράς, και ειδικά οι πολιτικές του εκφράσεις, θέλουν ν’ αντέξουν στο κρας-τεστ που έρχεται, αλλά και να ανοίξουν ένα δρόμο ελπίδας και απαντοχής για τον εργαζόμενο λαό, είναι απαραίτητο να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους από την αστική πολιτική και το δικομματισμό. Να μην πέσουν σε καμιά παγίδα, υπό οποιοδήποτε πρόσχημα, της "συναινετικής" πολιτικής για "έκτακτα μέτρα" ή και "οικουμενικές κυβερνήσεις". Είναι αρκετό αυτό; Όχι, αλλά είναι το άμεσα αναγκαίο για τα επόμενα που χρειάζονται. Μέσα στην κρίση, αν ο καθένας μείνει μόνος να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του, δεν πρόκειται να καταφέρει τίποτα. Αντίθετα, το να μείνει μόνος ο καθένας είναι προϋπόθεση για να περάσουν τα αστικά πακέτα "αναδιάρθρωσης". Επομένως, μέσα στην κρίση και για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι, χρειάζεται να μη μείνει ούτε ένας μόνος απέναντι στον αστικό κόσμο. Η ευθύνη της Αριστεράς, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, είναι να προωθήσει την οργάνωση του λαού, την οικοδόμηση της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας των εργαζόμενων και της νεολαίας. Τόσο οι εργαζόμενοι όσο και η νεολαία έχουν δώσει δείγματα γραφής για τις διαθέσεις τους και για το πόσο μπορούν να τραβήξουν στο δρόμο του αγώνα. Η πολιτική αριστερά πρέπει να ανταποκριθεί σε αυτήν την ανάγκη. Η αντιφατικότητά της, οι αντιθέσεις που τη διαπερνούν, ο ενδοαριστερός εμφύλιος και ο κατακερματισμός, οι ειδικές στοχεύσεις και φιλοδοξίες αποτελούν εμπόδια (όχι ανυπέρβλητα), που πρέπει να αξιολογηθούν και αντιμετωπιστούν.

Στην περίοδο που μπαίνουμε –η οποία έχει άλλα χαρακτηριστικά– θα πρέπει να δοθεί έμφαση στο "από τα κάτω και αριστερά". Με την έκφραση αυτή (που χρησιμοποιούν συχνά στη Λατινική Αμερική) υπογραμμίζεται η ανάγκη να οργανωθεί ο λαός και να εκφραστεί πολιτικά από την Αριστερά, που θα έχει σαν κριτήριο τα συμφέροντα και τις προσδοκίες του λαού. Το "ενωτικά και αριστερά" διατηρεί την επικαιρότητά του, αλλά το "από τα κάτω και αριστερά" δείχνει την προοπτική που πρέπει με καθαρό τρόπο να δώσει η πολιτική αριστερά στους πληττόμενους από την κρίση. Ήδη η ανεργία και οι απολύσεις είναι κεντρικό ζήτημα, και θα είναι ακόμα περισσότερο σε λίγο καιρό. Το σύνθημα "να μην μείνει μόνος κανένας άνεργος" δεν είναι κενό περιεχομένου. Ορίζει μια πλούσια γκάμα δραστηριοτήτων σε πολλά επίπεδα.

Γι’ αυτό πρέπει να δούμε αν η συνολική κίνηση της Αριστεράς ανταποκρίνεται στις ανάγκες της περιόδου ή καταναλώνεται σε "από τα πάνω" υπολογισμούς, σχεδιασμούς, τακτικές. Αν δηλαδή έχει, σαν πολιτική, μια υπόσταση μέσα στην κοινωνία και για την κοινωνία – ή εξαντλείται, εξατμίζεται σε μια κοινοβουλευτική, μιντιακή, αυτοαναφορική, περιχαρακωμένη στάση (σε διάφορους συνδυασμούς κι αναλογίες αυτών των στοιχείων).

Η κρίση θα λειτουργήσει σε ατομικό και πιο συλλογικό επίπεδο σαν μια μαύρη τρύπα, σαν δίνη. Το σε τι κατάσταση θα είναι ο καθένας τα επόμενα χρόνια δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο. Δεν είναι ατομική υπόθεση, ούτε υπόθεση του Α ή Β πολιτικού φορέα. Είναι ζήτημα ταξικής πάλης, κοινωνικών μπλοκ που θα συγκρουστούν, που θα έχουν πολιτική έκφραση και ενιαία στάση, που θα ξέρουν τι κάνουν και γιατί. Αν εδώ λείψει η σαφήνεια και το καθαρό στίγμα που πρέπει να εκπέμπει μια Αριστερά η οποία θα τολμήσει να αναμετρηθεί με το "θηρίο", τότε η μάχη δεν μπορεί να είναι νικηφόρα. Νικηφόρα όχι στην ανατροπή του συστήματος – νικηφόρα με την έννοια της συγκρότησης και της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων και του ανοίγματος νέων δρόμων για τη λαϊκή υπόθεση.