Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ: Αλλαγή και όχι εναλλαγή σε Ελλάδα και Ευρώπη

Στις χώρες της Ευρώπης που μετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση (γιατί αυτή δεν είναι ολόκληρη η Ευρώπη, παρά 27 χώρες της Γηραιάς ηπείρου) θα πραγματοποιηθεί μια εκλογική αναμέτρηση –η πρώτη μέσα σε συνθήκες ξεσπάσματος της καπιταλιστικής κρίσης– που θα καταγράψει ορισμένους συσχετισμούς κυρίως ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις.

Τα ποσοστά της αποχής και της αδιαφορίας απέναντι σε αυτές τις εκλογές αναμένεται να αυξηθούν και αυτό αποτελεί ένα από τα κύρια ζητήματα που προσπαθούν να μπαλώσουν οι ιθύνοντες της Κομισιόν με διαφημιστικές πανευρωπαϊκές καμπάνιες. Από ό,τι φαίνεται το αίτημα για μια ριζική αλλαγή στο χώρο της Ευρώπης, δηλαδή την πολιτική ήττα των δύο μεγάλων “οικογενειών”, ευρωδεξιάς και ευρωσοσιαλιστών, που μαζί διαχειρίζονται το “ευρωπαϊκό οικοδόμημα” (και κυρίως την ήττα της πολιτικής που “τσιμεντάρει” αυτό το αντιδραστικό αντιλαϊκό και αντεργατικό “οίκημα”, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού), δεν τίθεται με σαφήνεια και με άμεσο πολιτικό τρόπο μέσα σε αυτές τις διαδικασίες. Μπαίνει βέβαια, εν μέρει σε διάφορες χώρες από την παρουσία και τα συνθήματα της Αριστεράς στην εκλογική διαδικασία, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει συγκροτηθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ένα ανταγωνιστικό ρεύμα που θα εκφραστεί και στις ευρωεκλογές θέτοντας το αίτημα μιας ριζικής αλλαγής με την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού και του πανευρωπαϊκού δικομματισμού. Κι όλα αυτά σε συνθήκες που οι πολιτικές της ΕΕ έχουν ξεφτίσει στα μάτια των εργαζομένων, όταν η ανεργία εκτοξεύεται στα 28 εκατομμύρια ανθρώπους, η φτώχεια στα 130 εκατομμύρια και οι υπεύθυνοι της ΕΕ αποφασίζουν και διατάσσουν “περισσότερο νεοφιλελευθερισμό”: Στην Πράγα, στην τελευταία σύνοδο κορυφής, πήραν μόνο μια απόφαση – και αυτή αφορούσε το άπλωμα και την εμβάθυνση της μερικής απασχόλησης!

Αν όμως πολιτικά δεν τίθεται το αίτημα της ανατροπής και αλλαγής αυτής της Ευρώπης του νεοφιλελευθερισμού, του ρατσισμού και του πόλεμου, ιδιαίτερα τώρα που μπήκαμε για τα καλά στην κρίση, τίθεται όμως κοινωνικά και κινηματικά, ιδιαίτερα από τους χώρους που πλήττονται ακόμα περισσότερο: Σε ολόκληρη την Ευρώπη, λίγες μέρες μετά τις προειδοποιήσεις για “πολιτικό εξτρεμισμό” και “κίνδυνο εξεγέρσεων” που έγιναν από τα πιο επίσημα χείλη της Κομισιόν, ξέσπασαν μεγάλοι εργατικοί αγώνες με επίκεντρο το πρόβλημα της ανεργίας. Ταυτόχρονα οι κινητοποιήσεις στο χώρο της εκπαίδευσης σε Γαλλία, Ιταλία κ.λπ. πιστοποιούν ότι υπάρχει πρόβλημα (και μάλιστα έντονο) και στη νέα γενιά της γηραιάς ηπείρου. Ολόκληρη η Ευρώπη νοσεί, νοσεί από νεοφιλελευθερισμό και καπιταλισμό. Ολοένα και περισσότερο γίνεται κατανοητό πως ο μοναδικός τρόπος να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση είναι να αγωνιστούν για την ανατροπή των συσχετισμών σε κάθε χώρο και για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, των πολιτικών σχημάτων που τον στηρίζουν και το άνοιγμα του δρόμου σε μια διαφορετική κατεύθυνση, με γνώμονα τις ανάγκες των πολλών. Αυτά απλά, καθαρά και σταράτα στην Ευρώπη σημαίνουν: ένταση της αντικαπιταλιστικής πάλης, συγκρότηση και ενότητα του σύγχρονου προλεταριάτου, μεγάλα κινήματα για τη εργασία και το περιβάλλον.

Στη χώρα μας οι ευρωεκλογές παίρνουν ένα ενδιάμεσο χαρακτήρα, κάτι ανάμεσα σε βουλευτικές και ευρωεκλογές. Σωστά τις χαρακτήρισαν “εθνικές ευρωεκλογές”. Διότι γίνονται σε μια περίοδο που η πολιτική κρίση ξαναφουντώνει, η κυβέρνηση της ΝΔ χρεοκοπεί και ο δικομματισμός φαίνεται να χάνει ποσοστά μέσα στα λαϊκά στρώματα. Η χωρίς τραντάγματα και αναταράξεις δικομματική εναλλαγή δεν φαίνεται πιθανό σενάριο και, παρ’ όλη τη στήριξη προς το ΠΑΣΟΚ, είναι εντελώς αβέβαιο πότε και πώς θα έρθει στην κυβέρνηση και υπό ποιους όρους – και κυρίως, τι θα μπορέσει να κάνει. Ο αστισμός θέλει στην Ελλάδα την εναλλαγή, κάνει ό,τι μπορεί για να την πετύχει. Αλλά ο δικομματισμός, το βασικό όχημα της εναλλαγής, πάσχει από καύσιμα και αξιοπιστία.

Τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας στήθηκε μια μεγάλη επιχείρηση προβολής και στήριξης του πράσινου χρώματος. Πρώτα ο Γιώργος Παπανδρέου αναβαθμίστηκε από εντελώς ανίκανος σε… τεράστιο λαϊκό ηγέτη που εμπνέει και παρασύρει τον ελληνικό λαό σε μια νέα πορεία. Βέβαια τα αποτελέσματα ήταν να εμφανίζουν το ΠΑΣΟΚ σαν το βέβαιο νικητή, αλλά όχι αξιόπιστη λύση, γιατί το ποσοστό του δικομματισμού θα είναι πεσμένο, με αμφίβολη την αυτοδυναμία και πάντως μάλλον οριακή. Πρόσφατα δε, σε μια απόπειρα να μην πάει η ψήφος διαμαρτυρίας προς τα αριστερά, ανακαλύφθηκαν οι Οικολόγοι Πράσινοι και με το στανιό πρέπει να επιβληθούν σαν τρίτο κόμμα στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι ίδιοι όπου σταθούν και όπου βρεθούν τονίζουν ότι θέλουν να συμβάλουν στην κουλτούρα της συνεργασίας που δεν είναι αναπτυγμένη στην Ελλάδα (…), και δεν αποκλείουν να πάρουν μέρος ή να στηρίξουν οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα αν χρειαστεί – με ορισμένα περιβαλλοντικά επιχρίσματα. Τη μόνη μεγάλη αλλαγή που βλέπουν στον ορίζοντα οι Οικολόγοι-Πράσινοι είναι η πολιτική τους παρουσία, και όχι η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού και δικομματισμού. Γι’ αυτό το σύστημα τους “παίζει” και τους προβάλλει τόσο κραυγαλέα.

Στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον πολιτικό του λόγο και τη δράση του μέσα και έξω από τη Βουλή, απέδειξε ότι είναι η μόνη πραγματική αντιπολίτευση. Με τη δράση του και τη στήριξη των κινημάτων έδειξε τι δυνατότητες υπάρχουν αν υπάρξει παρέμβαση και πολιτική βούληση για σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ τόλμησε σε πολλά μέτωπα και είχε σημαντικές επιτυχίες, ή συνέβαλε για να έρθουν μικρές και μεγάλες νίκες. Κυρίως όμως με το εγχείρημά του έδειξε ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, ότι είναι αναγκαία η ενωτική και ριζοσπαστική Αριστερά. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ καταπολεμήθηκε, συκοφαντήθηκε, όσο κανένα άλλο κόμμα – όχι μόνο από το δικομματισμό αλλά και από άλλες δυνάμεις, που διέγνωσαν τον κίνδυνο να γίνει πρωταγωνιστική δύναμη. Η κραυγαλέα προσπάθεια σμίκρυνσης της δύναμης και της εμβέλειας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάλογη με την προσπάθεια προβολής του “πράσινου” που αναφέραμε πριν. Πριμοδοτούν το ακίνδυνο, νεοφιλελεύθερο και αντιαριστερό “πράσινο” (ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι Πράσινοι) και καταπολεμούν τον κόκκινο – πράσινο – μοβ ΣΥΡΙΖΑ. Στο πρόσωπό του καταπολεμούν τη δυνατότητα να αποκτήσουν τη δική τους φωνή, το δικό τους πολιτικό κέντρο – δύναμη οι εργαζόμενοι και η νεολαία, οι καταπιεσμένοι και οι αποκλεισμένοι.

Το απλό συμπέρασμα, όχι μόνο για τις ευρωεκλογές αλλά για τα χρόνια που έρχονται, είναι πως όποιος θέλει να δει μια μεγάλη αλλαγή στον τόπο, μια αλλαγή πορείας, μια στροφή που θα αντιστρατεύεται νεοφιλελευθερισμό και δικομματισμό, οφείλει από τώρα να ενισχύσει και να στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι βάζει συγκεκριμένα εμπόδια στην απόπειρα αστικής εναλλαγής, που θα μαυρίσει κι άλλο τη ζωή μας!