Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ: Αγώνες μέσα στην κρίση – Η ανάσα των λαών

"Εσείς στη μίζα – εμείς στην πρίζα"

Έτσι απλά, χωρίς πολλά λόγια οι απολυμένοι της κλωστοϋφαντουργίας εκφράστηκαν για την κατάσταση, φωνάζοντας αυτό το σύνθημα και κρατώντας μαύρες σημαίες. Το ίδιο, οι "επιτροπές ενάντια στην ακρίβεια", στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου είχαν πανό με σύνθημα "28 δις για τους τραπεζίτες – Τότε και τώρα με τους μαυραγορίτες". Οι κόκκινες πικέτες και τα άλλα υλικά των επιτροπών γίνονται με γρήγορο τρόπο σημάδια αναγνωρίσιμα και αγκαλιάζονται με θέρμη από τον κόσμο, που δεν αντέχει άλλο την επέλαση της ακρίβειας και της κρίσης.

Η κατάσταση μετά την εκδήλωση της κρίσης χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, και αυτά που έρχονται θα είναι ακόμα χειρότερα για τους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους, τους φτωχούς. Ήδη τα λουκέτα και οι απολύσεις σε διάφορους χώρους μας δίνουν μια γεύση. Και τι κάνουν οι "από πάνω"; Το είδαμε καθαρά: χρηματοδοτούν τις τράπεζές τους ληστεύοντας τους εργαζόμενους για να σώσουν αυτά τα ευαγή ιδρύματα επίσημης τοκογλυφίας και ληστείας. Ναι, αυτή είναι η βασική τους μέριμνα. Κατά τα άλλα, ακόμα μπουρδολογούν για "λύσεις" και μέτρα εξόδου, γιατί ακόμα δεν ξέρουν το μέγεθος της ζημιάς. Έτσι τρώμε και γερές δόσεις δουλέματος. Το G4, το G8, το G20 και άλλες συναντήσεις σε διεθνές επίπεδο ακόμα δεν στέλνουν συγκεκριμένα μαντάτα. Λέγεται εν είδει αστείου ότι ο Μπους δεν γνώριζε καν ότι θα γίνει G20, και πάντως ο Ομπάμα, αφού δεν έχει αναλάβει, δεν πρόκειται να πάει. Κατά τα άλλα αφήνουν την μπουρδολογία να φουντώνει: Άλλοι μιλάνε για το "μετά την κρίση" λες και τελείωσε το τσουνάμι της, άλλοι νοσταλγούν έναν κεϋνσιανισμό αλλά δεν βλέπουν κανένα ενθαρρυντικό σημάδι στην κατεύθυνση αυτή. Οι υπαρκτές κυβερνήσεις και ο πολιτικός κόσμος συμμορφώνεται και πάλι στις ανάγκες της σε κρίση καπιταλιστικής οικονομίας: μέτρα στήριξης των τραπεζών – άγρια λιτότητα και περιορισμός της φερέγγυας ζήτησης. Φούντωμα της ανεργίας και περισσότερος νεοφιλελευθερισμός σε όλους τους τομείς. Η Γαλλία μέσα στην αναμπουμπούλα ψήφισε την αύξηση των ορίων σύνταξης στα 70 από τα 65 χρόνια (προαιρετικά λένε…). Ο Μπερλουσκόνι προσπάθησε να κάνει περικοπές στην παιδεία και υγεία που δεν έχει ξαναγνωρίσει η ιταλική κοινωνία. Στην Ισπανία όπως και αλλού κλείνουν… σαν τα μανιτάρια τα εργοστάσια παραγωγής. Στις ΗΠΑ ανακοινώθηκε ότι σε δύο μήνες αυξήθηκαν οι άνεργοι κατά 500.000. Στη χώρα μας ο Καραμανλής (μην γελάσετε) βάζει όρους στους τραπεζίτες ζητώντας τους να συμμορφωθούν, ο Φώλιας γαβγίζει, αλλά οι ανατιμήσεις γίνονται και τα επιτόκια ανεβαίνουν. Και, για να μην ξεχνιόμαστε, δίνονται 28 δις στις τράπεζες με σύμφωνη γνώμη και του ΠΑΣΟΚ (έχει κάποιες επιφυλάξεις για τους όρους και τη διαφάνεια που ακολουθεί η ΝΔ – ε, τι αντιπολίτευση θα ήταν αν δεν έλεγε κι αυτό…). Αλλά υπάρχουν δύο κινήσεις που χαρακτηρίζουν την ελληνική καμαρίλα: α) Ο Παπανδρέου –που στα γκάλοπ φαίνεται να πλησιάζει και να ξεπερνά σε ικανότητα τον Καραμανλή για πρωθυπουργός– συναντιέται διαδοχικά με όλους τους τραπεζίτες και κάνουν κουβεντούλα (για ποιο πράγμα άραγε; Μήπως για το πώς θα κάνουν θυσίες αυτοί για τον "λαουτζίκο";) β) Πρόεδρος του "ταμείου φτώχειας" με το φοβερό ποσό των 100 εκατομμυρίων ευρώ που εξήγγειλε ο γαλαντόμος Καραμανλής αναλαμβάνει το στέλεχος του ΣΕΒ κ. Αναλυτής. Η παράσταση φτάνει στο μεγαλύτερο απόγειό της όταν ο κόσμος πληροφορείται για τους μισθούς και μπόνους που τσέπωναν όλα τα γκόλντεν μπόιζ που διορίστηκαν από τον κ. Καραμανλή (που είχε τόση ασυλία μέχρι πρότινος από τους πάντες).

Μπορεί να φχαριστιόμαστε που έχει τσαλακωθεί η αλαζονεία του Καραμανλή, που μόλις το Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη κάλυπτε προσωπικά όλους τους συνεργάτες του, οι οποίοι τώρα παραιτούνται με μεγάλη συχνότητα, και πήρε προσωπικά πάνω του το πακέτο Αλογοσκούφη, και τώρα βλέπει πως μάλλον φτάνει η ώρα της εξόδου του… Η ουσία όμως είναι να μας δώσουν πίσω όλα όσα μας πήραν και να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση τη δική τους. Αυτά όμως απαιτούν μεγάλους αγώνες.

Σε ένα προηγούμενο σημείωμα γράφαμε πως "η αντικαπιταλιστική πάλη είναι όρος επιβίωσης για το λαό – πρώτιστο καθήκον για την αριστερά" (τεύχος 252). Αυτό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα αποδειχθεί σχετικά σύντομα. Ήδη όμως έχουν ξεκινήσει αγώνες σε όλο τον κόσμο που συναντούν αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο εμπάργκο από τα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις. Κανείς τους δεν θέλει να γίνουν γνωστοί οι αγώνες και να μην μεταδοθούν –σαν λεκές πάνω στο άρρωστο καπιταλιστικό σύστημα– σε ολόκληρο τον κόσμο. Ορισμένα παραδείγματα: Στη γειτονική Ιταλία γίνονται αγώνες και κινήματα που αγκαλιάζουν όλη την εκπαίδευση και μεγάλους χώρους εργαζομένων. Αγώνες που υποχρέωσαν τον Μπερλουσκόνι σε μια πρώτη αναδίπλωση. Αγώνες στους οποίους παίρνουν μέρος εκατοντάδες και εκατομμύρια πολιτών, ιδιαίτερα νέων. Στη Γαλλία αυτή τη στιγμή οι ψαράδες αποκλείουν λιμάνια, οι αγρότες κλείνουν δρόμους και πετούν τα προϊόντα τους σε νομαρχίες και δημαρχεία, οι κινητοποιήσεις από τους σιδηρόδρομους αγκαλιάζουν σιγά-σιγά όλες τις μεταφορές, έχουν αρχίσει να δημιουργούνται οι πρώτες εργοστασιακές επιτροπές ενάντια στις απολύσεις. Στην Ισπανία γίνονται μεγάλες διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις για το κλείσιμο εργοστασίων και την ανεργία. Στη Νικαράγουα γίνεται δημοψήφισμα που χάνουν οι δεξιές δυνάμεις και κανείς δεν γράφει μια αράδα για αυτές τις λαϊκές νίκες. Σε τρεις τουλάχιστον χώρες, τη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία, έγιναν οι μαζικότερες διαδηλώσεις για την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης (7/11) και όλοι σχολιάζουν ότι η κρίση ξαναζωντάνεψε τον Μαρξισμό στις χώρες αυτές. Όλα αυτά είναι μόνο όσα μπορεί να συγκεντρώσει κανείς μέσα από το εμπάργκο ειδήσεων και γνώσης που επιβάλλουν τα ΜΜΕ και το κράτος σε διεθνές επίπεδο. Την ίδια στιγμή, βέβαια, μάθαμε απίθανες πτυχές της ζωής του Ομπάμα, της μαμάς του, των φίλων του, των συμμαθητών του ή γνωρίσαμε τη σύζυγο του κυρίου Άδωνι στην απίθανη εκπομπή "Ο ορός της αλήθειας", που δείχνει σε ποιο βαθμό αυτοεξευτελισμού μπορεί να οδηγήσει ο καπιταλισμός για μερικές χιλιάδες ευρώ υπό τα χειροκροτήματα του αυτοεξευτελιζόμενου και των κοντινών του ανθρώπων (φτάνει να πάρει τα λεφτά – άμα τα χάσει μπορεί να συμβούν οικογενειακές τραγωδίες, οπότε… τα "παράπονα στο δήμαρχο").

Οι αγώνες αυτοί είναι οι ανάσες των λαών, είναι η ελπίδα τους, είναι ο δρόμος για το μέλλον. Υπάρχει η "επιστροφή του Μαρξ" όπως γράφουν οι αναλυτές για την κρίση με την επιβεβαίωσή του. Υπάρχει, όμως, και συντελείται μέσα στα κινήματα και τις αντιστάσεις μια "επιστροφή στο μέλλον". Οι άνθρωποι αναζητούν όραμα και διέξοδο. Ορισμένοι επικαλούνται το τι επακολούθησε την κρίση του 1929. Φασισμός και πόλεμος. Τα ξαναλένε για να μας τρομάξουν και φοβίσουν. Όχι γιατί δεν υπάρχουν τέτοιοι κίνδυνοι, αλλά γιατί και τότε υπήρχαν οι φωνές να μην γίνουν αγώνες, να μην νευριάσουμε το θηρίο, να το στρέψουμε μόνο ενάντια στους μπολσεβίκους για να σωθούμε όλοι. Έτσι και τώρα, η επιβίωση του καπιταλισμού και η διαιώνιση του γενοκτονικού του συστήματος ετοιμάζει το δρόμο για νέες εκατόμβες. Η ανατολή νέων αγώνων, το δυνάμωμα της Διεθνούς Κοινότητας των Λαών είναι η μοναδική αντικαπιταλιστική απάντηση στην κρίση και τις καταστροφές που φέρνει.