Το κράτος βγάζει την κουκούλα – H κοινωνία σε κλοιό, του Δημήτρη Υφαντή

Το βράδυ των ευρωεκλογών ο -κατά τ’ άλλα ήπιος- υπουργός Κ. Χατζηδάκης ερμήνευσε το αποτέλεσμα ως κριτική της κοινωνίας για την αμυντική (;!) στάση της κυβέρνησης κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Ο υπουργός Δικαιοσύνης, που έλαβε το μήνυμα, δήλωσε ότι πρώτοι στόχοι της διωκτικής και κατασταλτικής πολιτικής είναι οι λαθρομετανάστες και ο αντιεξουσιαστικός χώρος! Πράγματι, έτσι το είπε ο πολιτικός υπεύθυνος της κυβέρνησης Καραμανλή, στοχοποιώντας με τον πλέον «θεσμικό» και κατηγορηματικό τρόπο τους αντιεξουσιαστές. Δεν είναι πλέον οι «κουκουλοφόροι, οι γνωστοί άγνωστοι, τα Εξάρχεια, οι ταραχοποιοί», είναι πολύ συγκεκριμένα όποιος πολιτικός χώρος δεν υποτάσσεται, δεν πειθαρχεί στο νέο σιδηρόφρακτο κοινωνικό σύμφωνο που επιβάλλεται. Οι απειλές και οι σωφρονιστικές προειδοποιήσεις δεν εκτοξεύονται πλέον μέσω υπονοουμένων και χαρακτηρισμών, ούτε μόνο από τους γνωστούς τηλεαστέρες και βουλευτές, που έχουν αναλάβει εργολαβία το βρώμικο έργο της συκοφάντησης του κινήματος και της νομιμοποίησης της καταστολής. Από τα πιο επίσημα χείλη με πολιτικό ονοματεπώνυμο εξοβελίζεται στο περιθώριο και στην παρανομία η κοινωνική και πολιτική αντίσταση.

Δεν πρόκειται για το πρόβλημα της «ασφάλειας», βέβαια. Αυτό είναι το ιδεολογικό «κουκούλωμα» μιας πολιτικής που δεν έχει άλλο στόχο από το σάλπισμα νεκρικού ησυχαστηρίου στην κοινωνία, που ασφυκτιά στο βρόχο της βαθιάς και αξεπέραστης κρίσης. Ο ακραίος κρατικός αυταρχισμός και η σκλήρυνση του αστυνομικού βραχίονα της βίας αφορά όλους όσοι κινητοποιούνται και διαδηλώνουν εναντίον μιας πολιτικής, που μέσα στην κρίση προωθεί τη συμπίεση και την αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων, τις απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις. Στρέφεται κυρίως ενάντια σε όσους θα εξεγερθούν από δω και μπρος, στα νέα μέτωπα που θα ανοίξει η διαστροφική νεοφιλελεύθερη διαχείριση.

Ο Δεκέμβρης έστειλε τα μηνύματα, που οι άρχουσες τάξεις τα αξιοποίησαν έγκαιρα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ο Σαρκοζί εφαρμόζει ακριβώς την ίδια πολιτική κατά της «επικίνδυνης κουκούλας», και ο Μπερλουσκόνι νομιμοποιεί τις περιπολίες «προθύμων αγανακτισμένων» πολιτών κατά των μεταναστών στις γειτονιές. Ο κρατικός αυταρχισμός, η ποινικοποίηση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, ο ρατσισμός, η γκετοποίηση και οι διώξεις των μεταναστών είναι η «κοινωνική» πολιτική του νεοφιλελευθερισμού.

Αν σήμερα με κατασκευασμένες κατηγορίες και ψευδομαρτυρίες αστυνομικών, που πάντα καταρρίπτονται στις δίκες, κρατούνται προφυλακισμένοι επί μήνες διαδηλωτές από την εξέγερση του Δεκέμβρη, τότε δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι θα σημάνει για την ένταση της αστυνομικής και δικαστικής βίας και αυθαιρεσίας το νέο αυταρχικό νομοθετικό πλαίσιο.

Απαιτείται ένα πλατύ δημοκρατικό μέτωπο ενάντια στο αυταρχικό-ρατσιστικό κυβερνητικό μπαράζ. Είναι αναγκαίο σαν προϋπόθεση για τη δυνατότητα αγώνων υπεράσπισης των στοιχειωδέστερων κατακτήσεων στο εισόδημα, τη δουλειά, την ασφάλιση, που θα χτυπηθούν χωρίς έλεος το επόμενο διάστημα.

Απέναντι όμως δεν βρίσκονται μόνο οι συγκάτοικοι της δεξιάς «πολυκατοικίας», αλλά και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που πρωτοστάτησε όλη την προηγούμενη περίοδο στην εμπέδωση της τρομολαγνείας. Η αντιπολίτευσή του στη ΝΔ το Δεκέμβρη αφορούσε την «παθητική στάση». «Πού είναι το κράτος;» ωρύονταν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όταν οι νέοι στους δρόμους μάτωναν από την αστυνομική βία και οι συλλήψεις και οι προσαγωγές ήταν εκατοντάδες σε όλη την Ελλάδα. Ακολούθησαν οι δηλώσεις Πάγκαλου και Χρυσοχοΐδη στο ίδιο κλίμα. Πλέον το ΠΑΣΟΚ διαφοροποιείται στη Βουλή, αλλά δε δεσμεύεται για την κατάργηση του αυταρχικού πλαισίου και, βέβαια, δεν πρόκειται να πάρει καμία πρωτοβουλία κινητοποίησης και αντίδρασης του λαού. Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει τις δικές της ευθύνες γιατί καλλιέργησε τη κουκουλολογία και την καταστροφολογία και δέχτηκε πολλά συγχαρητήρια σαν «δύναμη της τάξης» από το ΛΑΟΣ, που εμπνεύστηκε τότε τα μέτρα που σήμερα γίνονται νόμοι του κράτους και την κυβέρνηση που τώρα νομοθετεί. Και, βέβαια, το ερώτημα απευθύνεται στην ηγεσία του ΚΚΕ: Θα συμβάλει σε μια ενωτική δημοκρατική απάντηση στο «μαύρο μέτωπο» του ακραίου αυταρχισμού και του ρατσισμού;

Τα μέτρα

• Ποινικοποίηση της «κουκούλας» και της κάλυψης του προσώπου
• Παρακολούθηση των καρτοκινητών τηλεφώνων
• Ανεξέλεγκτη χρήση των καμερών
• Αυστηρές ποινές για την περίφημη «περιύβριση αρχής», που μπορεί να θεωρηθεί ακόμα κι ένα σύνθημα διαδηλωτών, τον τραυματισμό αστυνομικών ή πυροσβεστών κατά τη διάρκεια συγκρούσεων
• Η πρωτοφανής γνωμοδότηση Σανιδά για τις εγκληματικές χειροβομβίδες με θραύσματα καουτσούκ, που νομιμοποιείται πλέον να χρησιμοποιεί η ΕΛΑΣ

Το «ιδιώνυμο»

Η ποινικοποίηση της κουκούλας και της κάλυψης του προσώπου χαρακτηρίστηκε ως «ιδιώνυμο» αδίκημα. Το κράτος δεν ποινικοποιεί πράξεις, αλλά συνάγει από ένα πρότυπο εμφάνισης την πρόθεση διάπραξης αξιόποινων πράξεων. Αξίζει να θυμίσουμε, από την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια «Βικιπαίδεια», πως καθιερώθηκε το Ιδιώνυμο στη δεκαετία του 1930. Τότε ποινικοποιήθηκε μια πολιτική και ιδεολογική κίνηση. Σήμερα;

Ιδιώνυμο

Από τη «Βικιπαίδεια»

Ο όρος αναφέρεται στο «ιδιώνυμο» (ειδικό) αδίκημα, όπως περιγράφεται σε νόμο που ψηφίστηκε το 1929 (N. 4229) μετά από πρόταση της κυβέρνησης Βενιζέλου. Επρόκειτο για νόμο «περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών». Ο στόχος του ήταν η ποινικοποίηση των «ανατρεπτικών» ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων. Προέβλεπε ποινή φυλάκισης πάνω απο έξι μήνες για όποιον «επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν…». Ήταν το πρώτο νομοθετικό μέτρο κατά του ΚΚΕ και εγκαινίασε σειρά από έκτακτα μέτρα που θα θεσπιστούν αργότερα απο το ελληνικό κράτος κατά της Αριστεράς. Με την επίκληση του «ιδιωνύμου» διαλύθηκαν οι περισσότερες εργατικές οργανώσεις προς τα τέλη του έτους 1930… Σύμφωνα με αυτόν, η απεργία δεν αναγνωριζόταν ως μέσο προβολής πολιτικών αιτημάτων, η διαδήλωση θεωρούνταν διασάλευση της κοινωνικής γαλήνης και ο συνδικαλισμός μετατράπηκε σε «ιδιώνυμο» αδίκημα.

Δημήτρης Υφαντής