Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης

Σήμερα αποχαιρετάμε τη Μαριάννα.

Εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ την αποχαιρετάμε με πολύ μεγάλη λύπη, γιατί υπήρξε σ’ όλη της τη συνειδητή ζωή, απ’ τα μαθητικά της χρόνια, ένας άνθρωπος γεμάτος φλόγα και αφοσίωση στα κοινά μας ιδανικά. Ήταν όμως πάντα και ένας άνθρωπος με βαθιά αξιοπρέπεια και ακεραιότητα.

Η Μαριάννα ήταν με τον κόσμο «των από κάτω», των φτωχών και των κατατρεγμένων. Ποτέ δεν έκανε βήμα πίσω απ’ αυτό στη σύντομη ζωή της.

Υποστήριξε τις ιδέες της με πάθος. Ήξερε όμως να αφήνει κι άλλες ιδέες ν’ ανθίζουν και ήξερε να βαδίζει μαζί με άλλους.

Ήταν απ’ αυτούς που διάλεξαν δύσκολο δρόμο, δεν έμειναν στα μισά. Έτσι κι αλλιώς είχε πάντα μια έμφυτη αντιπάθεια στους κόσμους των σαλονιών, γι’ αυτό προτιμούσε να οργώνει τις φτωχογειτονιές με τα μηνύματα της αλληλεγγύης, του αγώνα και της συλλογικότητας. Αυτό συνέχισε να κάνει και την τελευταία δύσκολη περίοδο, αυτή της αρρώστιας.

Γι’ αυτό ο κόσμος της Αριστεράς και των κινημάτων, ο κόσμος του εργάτη, την εκτιμούσε και την τίμησε επανειλημμένα.

Πολλοί απ’ αυτούς είδαν το πείσμα, τη γενναιότητα και την περηφάνια, με τα οποία έδωσε και την τελευταία της μάχη, παραμένοντας όρθια μέχρι το τέλος, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτός ο κόσμος την τιμάει και σήμερα, έτσι όπως όφειλε να την τιμάει.

Θέλουμε να εκφράσουμε τη βαθιά μας οδύνη και τα συλλυπητήριά μας, που δεν είναι τυπικά αλλά ουσιαστικά, στη μητέρα της και τους δικούς της ανθρώπους. Θα ήθελα όμως να μου επιτρέψετε να πω και κάτι ακόμα.

Είμαστε εδώ και κάποιοι που γνωρίζαμε τη Μαριάννα πολλά χρόνια πριν.

Θέλω εντελώς αυθαίρετα να πάρω το δικαίωμα να αποχαιρετίσω εκ μέρους όλων αυτών τη Μαριάννα των φοιτητικών αγώνων και της γενιάς του 815.

Θυμόμαστε λοιπόν αυτό το ζωντανό, όμορφο, νέο κορίτσι που ήταν ΠΠΣΠ και μετά Συσπειρώσεις, να μιλάει με πάθος στο αμφιθέατρο της οδοντιατρικής, να μαλώνει με τους εκπροσώπους του καθηγητικού κατεστημένου της εποχής εκείνης, να ‘ρχεται στην πλατεία του χημείου λίγο πριν τη φοιτητική διαδήλωση. Τη θυμόμαστε στις παρέες και στα γλέντια της φοιτητικής μας ζωής, να γελάει με τον χαρακτηριστικό τρόπο που γελούσε. Τη βλέπουμε να κατεβαίνει τα τρία σκαλάκια της γνωστής ταβέρνας μ’ ένα τελευταίο τσιγάρο στο χέρι και να χάνεται μες στη νύχτα.

Καλό ταξίδι.