Γιάννης Δραγασάκης: Η κρίση φέρνει νέες απαιτήσεις, δυνατότητες, αλλά και κινδύνους

Η «Αριστερά!» ενόψει της 2ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, απευθύνθηκε στις συνιστώσες και σε πολλούς ανένταχτους του ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας σε όλους τέσσερα ερωτήματα. Σε αυτές τις σελίδες δημοσιεύονται οι απαντήσεις όσων ανταποκρίθηκαν. Να σημειωθεί ότι οι ερωτήσεις τέθηκαν σε όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και στον βουλευτή Φώτη Κουβέλη. Οι ερωτήσεις είναι οι εξής:

1. Ποια θεωρείτε ότι ήταν τα θετικά και ποια τα αρνητικά στοιχεία-βήματα του ΣΥΡΙΖΑ στον έναν χρόνο από την πρώτη Πανελλαδική Σύσκεψη;
2. Τι πρέπει να αλλάξει στο ΣΥΡΙΖΑ από δω και πέρα, προς ποια κατεύθυνση και με ποια εργαλεία;
3. Μπροστά στις ευρωεκλογές ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι, τα προτάγματα και εν τέλει το διακύβευμα για τον ΣΥΡΙΖΑ;
4. Στο περιβάλλον που διαμορφώνει η κρίση πώς οριζόμαστε ως ΣΥΡΙΖΑ και σε τι καλούμε τον κόσμο να δράσει και να κινητοποιηθεί;

1. Η συγκρότηση του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να κατανοηθεί και να επιβεβαιωθεί στην πράξη ως μια σημαντική τομή μακράς πνοής στην ιστορία και την κουλτούρα της Αριστεράς στη χώρα μας.

Η τομή συνίσταται στο γεγονός ότι πολιτικές δυνάμεις και οργανώσεις της Αριστεράς, με διαφορετικές καταβολές, με διαφορετική ιστορία, με διαφορετικές εμπειρίες, μαζί με πολλούς ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες αποφάσισαν να απαντήσουν στο χρόνιο κατακερματισμό και στην αναποτελεσματικότητα, που χαρακτήριζαν μέχρι πρόσφατα την Αριστερά, με την κοινή τους δράση. Αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα προβλήματα, παλιά και νέα, με διαρκή και ενεργό διάλογο, χωρίς να επαφίενται στις έτοιμες συνταγές του παρελθόντος. Αποφάσισαν να διαμορφώσουν από κοινού το πολιτικό πλαίσιο-σχέδιο που θα καταστήσει ξανά την Αριστερά πρωταγωνίστρια των εξελίξεων στη χώρα μας. Η πρωτοβουλία αυτή αντιμετωπίσθηκε θετικά από σημαντικά τμήματα των εργαζομένων και της νεολαίας και γέννησε μεγάλες προσδοκίες, στις οποίες τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να ανταποκριθεί.

2. Πρέπει να έχουμε συνείδηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προκαλέσει το σύστημα. Έχει μπει στο μάτι ισχυρών κέντρων του κατεστημένου που, παρά τις διαφορές τους, συμφωνούν στην ανάγκη να συμπιεστεί η Αριστερά, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα η σύνθετη κρίση που ζούμε φέρνει στο προσκήνιο νέες απαιτήσεις, δυνατότητες, αλλά και δυσκολίες ακόμη και κινδύνους.

Νομίζω, λοιπόν, ότι χρειαζόμαστε ένα ακόμη πιο ολοκληρωμένο και απαιτητικό σχέδιο παρέμβασης στις εξελίξεις. Η συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι διαρκής και κοινή φροντίδα και η προσπάθεια διεύρυνσής του μέσα στον κόσμο της εργασίας και της γνώσης, των γυναικών και της νεολαίας, διαρκής και επίμονη.

Η στήριξη των κοινωνικών και οικολογικών αγώνων, η δημιουργική σχέση με τα αντίστοιχα κινήματα πρέπει να είναι στον πυρήνα ενός τέτοιου σχεδίου. Όμως αυτό δεν αρκεί. Οι πολιτικές, προγραμματικές, ιδεολογικές ακόμη και οι οργανωτικές απαιτήσεις ενός τέτοιου σχεδίου δεν μπορεί να υποτιμηθούν.

3. Η ΕΕ βρίσκεται σε βαθιά κρίση, που για πρώτη φορά αναδεικνύει τόσο έντονα την αντίθεση ανάμεσα στις νεοφιλελεύθερες αρχές και πολιτικές, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η συγκρότησή της –και ειδικά η νομισματική ενοποίησή της–, από τη μια πλευρά, και τις ανάγκες των κοινωνιών και των εργαζομένων, από την άλλη.

Πρέπει, λοιπόν: α) να διαδηλώσουμε την ξεκάθαρη αντίθεσή μας προς αυτές τις αρχές και πολιτικές και να υπερασπιστούμε το δικαίωμα των ευρωπαϊκών λαών για μια άλλη, δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη, β) να προβάλουμε αιτήματα, στόχους και πολιτικές που να εκφράζουν τις κοινές ανάγκες των εργαζομένων σε πανευρωπαϊκό ορίζοντα και γ) να διεκδικήσουμε, ειδικότερα, το δικαίωμα και τη δυνατότητα του δικού μας και των άλλων λαών στην άσκηση μιας δημοσιονομικής κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των εργαζομένων και της κοινωνίας, ενάντια σε περιορισμούς, πολιτικές και «σύμφωνα», όπως το σύμφωνο σταθερότητας και συνολικά η αρχιτεκτονική της ΟΝΕ, που αντιστρατεύονται το δικαίωμα αυτό.

4. Όπως είχαμε προβλέψει, η χρηματοπιστωτική κρίση μετεξελίσσεται ταχύτατα σε μια κρίση της απασχόλησης, του παραγωγικού συστήματος και του κοινωνικού κράτους. Μπαίνουμε σε μια φάση τεράστιας έκρηξης των αναγκών και μεγάλης μείωσης των δημόσιων εσόδων.

Πρέπει να προβάλουμε την ανάγκη ενωτικών αντιστάσεων και να πρωτοστατήσουμε ώστε να υψώσουμε μια ασπίδα κοινωνικής αλληλεγγύης παντού, όπου εκδηλώνονται αυθαιρεσίες του κράτους, της κυβέρνησης ή της εργοδοσίας, όπου επιχειρούνται απολύσεις, καταπάτηση δικαιωμάτων, προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας γυναικών και ανδρών, αλλοδαπών και Ελλήνων.

Όμως, όσο αναγκαίοι και χρήσιμοι κι αν είναι οι αμυντικοί αγώνες, η Αριστερά πρέπει να βγει μπροστά με μια στρατηγική προοδευτικής εξόδου από την κρίση, με ένα συνεκτικό εναλλακτικό σχέδιο στον αντίποδα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ανταγωνιστικό προς εκείνα που εκπονούνται από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις.

Το πρόγραμμα που ετοιμάζεται από το ΣΥΡΙΖΑ, οι ώριμες αλλαγές και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που εμπεριέχονται σ’ αυτό συνιστούν ήδη ένα τέτοιο πλαίσιο, το οποίο μπορεί να αποτελέσει τη βάση για διάλογο, αγώνες και διεκδικήσεις.

Γιάννης Δραγασάκης,
βουλευτής Β’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ