Φρεσκάδα από τα κινήματα και όχι από τη Σεμίνα, του Χρίστου Καραμάνου

Προβληματισμοί lifestyle στον Περισσό

Οι πονοκέφαλοι της ηγεσίας του ΚΚΕ μεγαλώνουν, καθώς βλέπει το ρεύμα που αναπτύσσεται προς το ΣΥΡΙΖΑ να δυναμώνει. Βλέπει τις δημοσκοπήσεις να δίνουν για πρώτη φορά μεγαλύτερα ποσοστά στο ΣΥΡΙΖΑ από το ΚΚΕ. Αγχώνεται γιατί αυτό δεν μοιάζει παροδικό, αλλά αποκτά τάσεις μονιμότητας. Προσπαθεί να καθησυχάσει τον κομματικό μηχανισμό με το επιχείρημα ότι πρόκειται για παροδικές μετατοπίσεις της βάσης του ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτό πάντα όταν ο "Ριζοσπάστης" παρουσιάζει αποτελέσματα σφυγμομετρήσεων το στοιχείο που προβάλλει περισσότερο δεν είναι τα χαμηλά ποσοστά των κομμάτων του δικομματισμού αλλά το ποσοστό των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, που μετακινούνται προς το ΣΥΡΙΖΑ. Από την υποτίμηση και τους "κουραμπιέδες" η ηγεσία του ΚΚΕ περνά σε κατάσταση εμφανούς εκνευρισμού (τουλάχιστον), καθώς το όλο κλίμα θα επηρεάσει το πώς θα πάει το συνέδριο του κόμματος, το φθινόπωρο.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη της (18 Γενάρη) η Αλέκα Παπαρήγα είχε τονίσει ότι "το ΚΚΕ δεν καθορίζει την πολιτική του με το βλέμμα στην κάλπη". Αυτό είναι γενικά σωστό για ένα αριστερό κόμμα. Ούτε γενικά είναι κριτήριο της ορθότητας της πολιτικής ενός αριστερού κόμματος το εκλογικό ποσοστό – γιατί πράγματι υπάρχουν περίοδοι με εξαιρετικές δυσκολίες, με διώξεις, με εξορίες, με απαγόρευση της πολιτικής δράσης. Όμως, συγγνώμη, είναι τέτοια περίοδος η τωρινή;

Η ηγεσία του ΚΚΕ, διαβάζοντας λάθος τις αιτίες, επιχειρεί αγχωμένα να βρει ένα επικοινωνιακό αντίδοτο στο φαινόμενο Τσίπρα. Αρχικά είχαμε την προβολή του νέου γραμματέα της ΚΝΕ Γ. Πρωτούλη και τώρα, υπό τις συμβουλές επικοινωνιολόγων, λανσάρεται το νέο στιλ της Αλέκας: λιγότερο στημένη, πιο άμεση, χρησιμοποίηση χαλαρών εκπομπών των ΜΜΕ, τύπου Σεμίνας, με την Αλέκα να μιλά σε προσωπικό τόνο. Πρόκειται για μια προσπάθεια φτιασιδώματος και αλλαγής του επικοινωνιακού προφίλ του κόμματος. Το οποίο, ας μην το ξεχνάμε, όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια έπαιζε με το ρόλο της τηλεοπτικής εικόνας, υποκαθιστούσε τη δράση του μαζικού κινήματος με τις συμβολικές ενέργειες (άνευρες "καταλήψεις" υπουργείων από το ΠΑΜΕ, φαραωνικά πανώ από την Ακρόπολη). Ακριβώς με τη λογική ότι αυτά "γράφουν" στα ΜΜΕ, παρουσιάζουν το κόμμα σαν κάτι το διαφορετικό, αλλά και δεν πολυενοχλούν το σύστημα.

Το ουσιαστικό επίδικο

Δεν θα ευδοκιμήσει η αλλαγή της επικοινωνιακής τακτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ. Γιατί; Επειδή το ζήτημα δεν επικοινωνιακό αλλά πολιτικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει και μπορεί "να αλλάξει το τοπίο" γιατί είναι ένα εγχείρημα ενωτικό, γιατί είναι ένα εγχείρημα κινηματικό και γιατί κάνει πραγματική και όχι φραστική ούτε "συμβολική" αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και στο νεοφιλελευθερισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε ώθηση, στήριξε, πρόβαλε όλους τους αγώνες που έφεραν σε δύσκολη θέση το δικομματισμό: στην Παιδεία, στη συνταγματική αναθεώρηση, στο άρθρο 24, στα λιμάνια, στις παραλίες και στους ελεύθερους χώρους, στο ασφαλιστικό, στη μεγάλη κινητοποίηση της 12ης Δεκέμβρη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (αν και λόγω φόβου πολλών πολιτών μην τυχόν και ακολουθήσει τα κεντρο-αριστερά σενάρια δεν απέσπασε στις εκλογές το ποσοστό που θα μπορούσε) πείθει σήμερα ευρύτερα στρώματα, ότι θέλει να ανατρέψει το δικομματικό σκηνικό. Αντίθετα, η ηγεσία του ΚΚΕ έπαθε αφωνία όταν ήρθαν στην επιφάνεια τα σκάνδαλα. Δεν επιχείρησε να τα συνδέσει με το νεοφιλελευθερισμό, με τις μεταρρυθμίσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν κατήγγειλε την κυβέρνηση της διαφθοράς και της πιο αντιλαϊκής πολιτικής στη μεταπολίτευση. Δεν έβαλε στο στόχαστρο τις ευθύνες του πρωθυπουργού. Η ηγεσία του ΚΚΕ τοποθετήθηκε σαν να επιδιώκει να διατηρηθεί ο δικομματισμός, σαν να καταλαβαίνει ότι από την αποδυνάμωση του δικομματισμού κινδυνεύει και η δική της θέση σαν κύριας και ηγεμονικής δύναμης της Αριστεράς. Ο πλατύς κόσμος βλέπει το ΚΚΕ σαν να στηρίζει τη ΝΔ και δεν έχει άδικο – πρόσφατα έφθασε να δώσει χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση, ακόμη και για να επανεκλεγεί ο απεχθής Βερέμης στη θέση του Προέδρου του ΕΣΥΠ. Ηγεμονισμός, ταξικιστική υπεροψία, μη σύγκρουση με το σύστημα και ιδεολογική σύγχυση – εκεί βρίσκεται το πρόβλημα κι όχι στην επικοινωνιακή πολιτική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρεμβαίνει ενωτικά στον πλατύ κόσμο, δεν έχει τη λογική ότι αν διαδηλώσει μαζί με τον πλατύ κόσμο σε μια κοινή πορεία, την οποία διοργανώνει πχ η ΓΣΕΕ, θα "λερωθεί" πολιτικά από το ρεφορμισμό. Γι’ αυτό μπορεί να διευρύνει την εμβέλεια του, ενώ αυτό δεν μπορεί να το κάνει το ΠΑΜΕ. Η λογική της περιχαράκωσης της ηγεσίας του ΚΚΕ, η λογική που ακόμη και για ένα ζήτημα ελεύθερων χώρων θέλει δύο επιτροπές κι όχι μία, η λογική ότι μεγάλος αντίπαλος του κόμματος είναι η Αριστερά και όχι ο δικομματισμός – εκεί βρίσκεται το πρόβλημα κι όχι στην επικοινωνιακή πολιτική.

Χρίστος Καραμάνος