ΦΑΚΕΛΟΣ: Βαλκάνια, στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού

Νέες απειλές για τους λαούς – Τα εθνικά θέματα στο προσκήνιο

Η δήλωση Πούτιν με την οποία χαρακτήριζε την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου "επαίσχυντη, ανήθικη και παράνομη" και εγκαλούσε "τους Ευρωπαίους" ότι χρησιμοποιούν δυο μέτρα και δυο σταθμά αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία του Κοσόβου αλλά όχι και της βόρειας Κύπρου η οποία είναι πρακτικά ανεξάρτητη επί 40 χρόνια, ήρθε να μας θυμίσει, ορισμένα ζητήματα που η ελληνική εξωτερική πολιτική αλλά και το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου προσπαθούν απεγνωσμένα "να ξεχάσουν".

Το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης δικαιολογεί το όνομά του

Θυμίζει καταρχάς, με τη βοήθεια και πολλών άλλων είναι αλήθεια, ότι εξακολουθούν να υπάρχουν τα προβλήματα στην ευρύτερη περιοχή. Ότι είναι πραγματικά "καυτά" και απειλούν οποιαδήποτε στιγμή με εντάσεις και περιπέτειες. Μάλιστα όσο περισσότερο οι πολιτικοί μας άρχοντες επιλέγουν να μη θέλουν να τα αντιμετωπίσουν, τόσο περισσότερο αυτά ενσκήπτουν απειλητικότερα. Υπενθυμίζει πως στην περιοχή εμπλέκονται και ανταγωνίζονται πάνω από τρεις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, ευρωπαϊκές δυνάμεις, Ρωσία) και αυτό δρομολογεί εξελίξεις αποσταθεροποίησης και εγκυμονεί κινδύνους για τους λαούς. Επισημαίνει πως τα προβλήματα είναι "μπλεγμένα" μεταξύ τους. Είναι αποτέλεσμα της ίδιας πολιτικής και των ίδιων συσχετισμών, πράγμα που σημαίνει πως δεν έχει κανένα νόημα η πολιτική της αποσπασματικής αντιμετώπισής τους.

Να αναζητήσουμε τις αιτίες

Τις αιτίες των προβλημάτων τις έχουμε ήδη αναφέρει. Είναι η ενεργητική παρουσία, αν δεν αρέσει ο όρος επέμβαση, των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Εδώ και πολλά χρόνια έχουν επιλέξει την αποσταθεροποίηση σαν τον τρόπο να διευκολύνουν την προώθηση της πολιτικής τους και την εγκατάστασή τους στην περιοχή. Και το πιο πρόσφορο μέσο για την αποσταθεροποίηση στάθηκε και παραμένει η υποδαύλιση των εθνικισμών. Το να στρέφεται η μια εθνότητα ενάντια στην άλλη και μέσα από τις εντάσεις και τις συγκρούσεις να δίνεται η δυνατότητα της απευθείας επέμβασης και παρουσίας στην περιοχή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Παράλληλα, οι νέοι συσχετισμοί στην ευρύτερη περιοχή, και η ανάδειξη σε ακόμα πιο σημαντικό ρόλο της Τουρκίας σαν περιφερειακής δύναμης, περιπλέκουν τα πράγματα, από τη στιγμή που φέρνουν στο προσκήνιο και τις ιδιαίτερες επιδιώξεις της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής η οποία έχει κάθε συμφέρον από την όξυνση των εντάσεων. Αυτή η πολιτική της Νέας Τάξης Πραγμάτων δημιουργεί τις συγκρούσεις, τις αναφλέξεις και τους κινδύνους από την Κύπρο μέχρι τη Βοσνία και από την Αλβανία μέχρι το Κουρδιστάν, είτε "επιλύοντας" εθνικά προβλήματα, π.χ. Κόσοβο, είτε αφήνοντας άλλα σε εκκρεμότητα "για μελλοντική χρήση". Εξάλλου η ίδια η δραστηριοποίηση των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών σε όλη την περιοχή με σχέδια, κινήσεις, παρεμβάσεις κ.τ.λ. δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για εφησυχασμό.

Η πολιτική της στρουθοκαμήλου

Όλα αυτά τα χρόνια ο ελληνικός αστισμός βρέθηκε, και εξακολουθεί να βρίσκεται, μπροστά σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση με συσχετισμούς αρνητικούς για την Ελλάδα. Η άμεση επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων μαζί με την αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας "μοιραία" οδηγούσαν στην υποβάθμιση του ελληνικού ρόλου στην περιοχή. Αυτό δεν σημαίνει μόνο τη "δράση" του ελληνικού αστισμού στα Βαλκάνια συμπληρωματικά προς τους μεγάλους αλλά και προς την Τουρκία. Σημαίνει και την πίεσή που του ασκείται να υποχωρήσει από τις θέσεις του σε ζητήματα που είτε ήταν ανοιχτά από καιρό (Κυπριακό, ελληνοτουρκικά), είτε άνοιξαν μετά τη βαλκανική κρίση (Κόσοβο, "Σκοπιανό", "τουρκική μειονότητα" κ.τ.λ.). Η ελληνική εξωτερική πολιτική αντιμετώπισε την κατάσταση με δυο τρόπους. Πρώτον, με την ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση με τα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και την προσπάθεια να κερδίσει κάτι από το "γενικό ντου" στα Βαλκάνια. Δεύτερον, αποφάσισε να μην κάνει τίποτα για τα ακανθώδη προβλήματα τα οποία ανέκυψαν και να τα αφήσει "να σαπίσουν" μήπως τυχόν γίνει κάτι και αλλάξουν οι συσχετισμοί. Και οι δυο τρόποι απέτυχαν παταγωδώς. Από τη "μεγάλη βαλκανική εξόρμηση" -"όραμα" της εποχής Σημίτη μαζί με την Ολυμπιάδα και την ένταξη στην ΟΝΕ- το μόνο πραγματικό κέρδος ήταν τα φτηνά μεροκάματα για το ιδιωτικό κεφάλαιο (εξ ου και το κύμα φυγής των βιομηχανιών). Κατά τ’ άλλα μάλλον ζημιές καταγράφονται. Ακόμα και το περίφημο "τι ασχολείστε με τα Σκόπια, ανοίξτε ένα σούπερ μάρκετ να τελειώνουμε" μάλλον σε μπούμερανγκ γυρίζει, αφού οι επενδύσεις γίνανε και οι Έλληνες επενδυτές μάλλον την ελληνική κυβέρνηση πιέζουν, για να μη χάσουν τις μπίζνες, παρά την κυβέρνηση των Σκοπίων. Βλέπετε, υπάρχουν επενδυτές και "επενδυτές", όπως υπάρχουν εθνικισμοί και "εθνικισμοί". Τι μένει από όλη αυτή την τακτική; Η ανάγκη για όλο και περισσότερο "ρεαλισμό", διάβαζε ραγιαδισμό. Η ανάγκη να κλείσουν επιτέλους οι "ανοιχτές πληγές" (επί του προκειμένου Κυπριακό και "Σκοπιανό") όπως-όπως, για να πάψουν να δηλητηριάζουν τις σχέσεις μας με τους υπερατλαντικούς και λοιπούς συμμάχους. Και αν λόγοι εσωτερικής κατανάλωσης ή οι μνήμες του κυπριακού λαού δεν επέτρεψαν μέχρι σήμερα "να ξεμπερδεύουμε" με τα αγκάθια, η πρόθεση υπάρχει και όσο να ’ναι όλο και κάτι θα μετρήσει…

Έχουμε ανάγκη από μια άλλη πολιτική

Σε αυτές τις συνθήκες έχουμε επιτακτική ανάγκη από μια άλλη πολιτική. Από μια πολιτική η οποία να μην μετατρέπει την Ελλάδα σε μέρος του προβλήματος. Να μην οδηγεί στην καρδιά της κρίσης και άρα να μην εγκυμονεί κινδύνους για τον ελληνικό λαό αλλά και τους λαούς της περιοχής. Αυτό σημαίνει να απομακρυνθούμε από την αιτία των προβλημάτων: την πολιτική του ιμπεριαλισμού. Ο αντιιμπεριαλισμός για τον ελληνικό λαό, αλλά και τους λαούς της περιοχής, δεν είναι ιδεολογικό ζήτημα. Είναι ζωτική πολιτική ανάγκη. Είναι η προσπάθεια να σταματήσει η αποσταθεροποίηση, οι εντάσεις και οι συγκρούσεις στην περιοχή. Είναι η απαίτηση να αφεθούν οι λαοί να λύσουν τα προβλήματά τους μόνοι τους, πράγμα που σημαίνει και την ουσιαστική επίλυσή τους. Όσο η χώρα είναι δεμένη στο άρμα του ιμπεριαλισμού, όσο στηρίζει τις πολιτικές του, όσο συμμετέχει και ενισχύει τους πολέμους του, τόσο δυσχεραίνει τη θέση της, τόσο εμπλέκεται και η ίδια σε περιπέτειες. Με αυτή την έννοια αποκτούν ιδιαίτερη σημασία και επικαιρότητα τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα-αιτήματα:

• Έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ – Έξω οι βάσεις από την Ελλάδα
• Κανένας Έλληνας φαντάρος έξω από τα σύνορα – Να γυρίσουν άμεσα όλοι οι στρατιωτικοί
• Να σταματήσει η ελληνική πολιτική και οικονομική παρέμβαση στα Βαλκάνια
• Έξω οι ιμπεριαλιστές από τα Βαλκάνια. Η ανεξαρτησία της Βαλκανικής θα είναι αποτέλεσμα του αγώνα των λαών της ενάντια στα σχέδια και τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών υπό την κάλυψη των διεθνών οργανισμών
• Να παρθούν πρωτοβουλίες για την κοινή δράση των βαλκανικών λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και κυριαρχία στην περιοχή
• Ενάντια στις αντιδραστικές κυβερνήσεις της περιοχής
• Κύπρος ενιαία ανεξάρτητη
• Όχι στο καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων
• Να αποχωρήσουν όλα τα ξένα στρατεύματα από την Κύπρο
• Όχι σε λύσεις διχοτόμησης και ομοσπονδιοποίησης του νησιού – Ενάντια στα σχέδια πολέμου στο Αιγαίο
• Όχι στο κυνήγι των εξοπλισμών
• Άμεση μείωση των στρατιωτικών δαπανών
• Όχι στην επικυριαρχία των ιμπεριαλιστών
• Όχι στον τούρκικο επεκτατισμό και τον ελληνικό σοβινισμό

κείμενα: Φειδίας Παϊρίδης, Παντελής Κουτσιανάς