Χτύπημα στην καρδιά του νεοφιλελευθερισμού
Οι κερδοσκόποι έκαναν τη δουλειά τους "αποτελεσματικά" και οδήγησαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα στην κατάρρευση. Ο νεοφιλελευθερισμός που αποθέωσε την αγορά, η οποία "αυτορρυθμίζεται", έφτασε στα όριά του και γκρεμίζεται κάτω από τα αδιέξοδα που δημιούργησε. Χρηματιστές και "golden boys", που με τις ευλογίες των κυβερνήσεων δημιούργησαν φούσκες σε μια επί σειρά ετών φρενήρη άντληση υπερκερδών, βλέπουν όλο το οικοδόμημα της παρασιτικής οικονομίας τους να περνάει –ίσως– τη μεγαλύτερή του κρίση.
Η κρίση στο αμερικάνικο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που επεκτείνεται με ταχύτατους ρυθμούς και στην Ευρώπη, παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις και δεν μπορεί κανείς πλέον να προβλέψει την έκταση και το βάθος της. Η κρίση, που σιγά σιγά ξεκίνησε πριν από περίπου ένα χρόνο αρχικά στην αμερικανική στεγαστική πίστη, εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, αγκαλιάζοντας σχεδόν το σύνολο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Χτυπά την καρδιά του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου μοντέλου, που "επενδύει αέρα" και παράγει υπερκέρδη, υποθηκεύοντας το μέλλον ολόκληρων λαών και χωρών.
Η κατάρρευση των επενδυτικών τραπεζών στις ΗΠΑ μπορεί να είναι ακόμα μία από τις "περιοδικές και κλασικές" κρίσεις του καπιταλισμού, ωστόσο δείχνει να έχει πολλαπλασιαστικές και απρόβλεπτες συνέπειες. Πλέον οι επενδυτικές τράπεζες, που απογείωσαν το νεοφιλελευθερισμό, δεν υπάρχουν. Η χρεοκοπία της Lehman Brothers, η εξαγορά των Merrill Lynch και Bear Stearns και η μετατροπή των Morgan Stanley και Goldman Sachs σε παραδοσιακές εμπορικές τράπεζες αλλάζουν τα δεδομένα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύουν τη φύση, τα μέσα, τα όρια και τα αδιέξοδα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, που έγινε θρησκεία για τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Οι επενδυτικές τράπεζες, που προκάλεσαν την κρίση, αποτέλεσαν για πολλά χρόνια το σούπερ καύσιμο του παγκόσμιου τραπεζικού και οικονομικού συστήματος, τροφοδοτώντας το με μετρητά από τα τρομακτικά κέρδη που κατέγραφαν. Κλειδί της "επιτυχίας" τους ήταν σύνθετα επενδυτικά προϊόντα που "ανακάλυψαν" για να κερδοσκοπούν με "αέρα", αφού το "πρωτοποριακό" χαρακτηριστικό τους ήταν η δυνατότητα να επενδύσει κανείς ποσά πολλαπλάσια των κεφαλαίων που διέθετε, τα οποία –επειδή ακριβώς κατέγραφαν υπερκέρδη– είχαν κερδίσει όχι προνομιακό καθεστώς λειτουργίας αλλά απόλυτη ασυδοσία.
Το τέλος των επενδυτικών τραπεζών, λοιπόν, δεν είναι απλά μια νέα σελίδα στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, αλλά η χρυσή ευκαιρία για να φτάσουμε στην πλήρη απονομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού και να τελειώνουμε, επιτέλους, με τους μονόδρομους των Βρυξελλών και των εκάστοτε υποτακτικών κυβερνήσεων του δικομματισμού.