ΦΑΚΕΛΟΣ: Ντόπινγκ, στόχος μια ναρκωμένη κοινωνία

Μέχρι πότε η Αριστερά θα αφήνει την εξουσία να ντοπάρει και να αλωνίζει στον αθλητισμό;

Συνέντευξη με τον Νίκο Μάλλιαρη, πρόεδρο του Α.Ο. "Αστέρας 2004" Καισαριανής

Με αφορμή το θέμα του ντοπαρίσματος των αθλητών, που κυριαρχεί στην επικαιρότητα, συναντηθήκαμε με τον παλιό ποδοσφαιριστή Νίκο Μάλλιαρη, πρόεδρο σήμερα της καισαριανιώτικης ομάδας "Αστέρας 2004". Μιας ομάδας στην οποία έχει βάλει τη σφραγίδα του προσπαθώντας να αναδείξει μια διαφορετική άποψη για τον αθλητισμό. Σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη, ο Νίκος Μάλλιαρης μιλά έξω από τα δόντια όχι μόνο για το ντόπινγκ, αλλά και για τα στοιχήματα, τη διαφθορά, το ρόλο του αθλητισμού και, για να το θέσουμε ευγενικά, την έλλειψη παρέμβασης της Αριστεράς…

Τι λες για όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στο χώρο του αθλητισμού;

Μιλάμε για το ντόπινγκ και το ’χουμε επικεντρώσει στο χάπι ή στο αναβολικό που παίρνει ο αθλητής. Ας δούμε το ντόπινγκ σαν ενισχυτική ουσία που είναι, τάχα "αναγκαία" για να τα βγάλεις πέρα. Έτσι φτιάχτηκε μια κοινή γνώμη που αποδέχεται ακόμη κι αυτά τα θανατηφόρα φάρμακα. Όχι μόνο για τους αθλητές τους μεγάλους, που με τη ντόπα θα κερδίσουν δόξα και χρήμα και θα… ενισχύσουν το εθνικό φρόνημα, αλλά και για τα ίδια τους τα παιδιά. Εγώ είμαι πρόεδρος στον Αστέρα 2004, μια ομάδα με 250 παιδιά, όπου παλεύουμε να περάσουμε την αντίληψη "κάνε αθλητισμό, να χαίρεσαι αυτό που κάνεις, και συγχρόνως κάνε σωστό αθλητισμό". Να μάθουν να αναδεικνύονται μέσω της συλλογικότητας και της συναγωνιστικότητας στα ομαδικά αθλήματα, να αναδειχθεί με αξιοκρατία ο καλύτερος και να εξελιχθεί.

Είναι δύσκολο να γίνει αυτή η αντίληψη αποδεκτή;

Στην κοινωνία μας, και κατ’ επέκταση στον αθλητισμό, είναι κυρίαρχη η νοοτροπία ότι θα αναδειχθώ μέσω… ενισχυτικών κινήσεων. Δηλαδή: Θα πιάσω τον προπονητή να βάλει το παιδί που δεν αξίζει στην ομάδα. Μετά, για να νικήσει μια τέτοια προβληματική ομάδα, θα πιάσουμε το διαιτητή να μας ευνοήσει. Συγχρόνως θα πιέσουμε τον πρόεδρο να εξαγοράσει τους αντιπάλους, να εξελιχθούμε εύκολα, να πάρουμε πρωταθλήματα. Κι όλο αυτό έρχεται και δένει με τα κίνητρα για τους αθλητές, που ντοπάρονται για να μπουν στις ακαδημίες και στα πανεπιστήμια. Έχουν προετοιμαστεί από αυτή τη νοοτροπία, της κατάκτησης στόχων με πλάγια μέσα. Ύψιστος στόχος ο πρωταθλητισμός, διότι εκεί είναι τα πολλά λεφτά, η μεγάλη αποδοχή. Κι ας φαρμακωθώ, κι ας πεθάνω!

Τόσο πολύ;

Το ξέρουν όλοι αυτοί που φαρμακώνονται ότι θα πεθάνουν. Ή ότι θα έχουν μεγάλα προβλήματα. Αλλά σου λένε, αν δεν παίρναμε το ντόπινγκ, πού θα ήμασταν; Στην οικονομική εξαθλίωση και στην κοινωνική αφάνεια. Όσοι έχουν ένα επίπεδο, κάτι καταλαβαίνουν και αποτραβιούνται. Κι έτσι η εξουσία παίζει μόνη της στον αθλητισμό, χωρίς εμπόδια απ’ την Αριστερά. Η εξουσία άνοιξε μια φάμπρικα πριν χρόνια, την ελληνοποίηση ξένων αθλητών. Αυτοί ήταν "έτοιμοι", παραδομένοι στην πείνα τους στον πρώην υπαρκτό σοσιαλισμό, ή στην Αφρική, δεξιά-αριστερά. Τους μάζεψαν λοιπόν κι αυτοί είπαν ναι, ας γίνουμε πειραματόζωα. Αλλά δεν είναι μόνο το θέμα υγείας. Είναι και θέμα εξαπάτησης της κοινωνίας. Διαμόρφωσης προτύπου ότι με εύκολο τρόπο γινόμαστε μάγκες εμείς, κατακτούμε νίκες. Γιατί, σου λέει, οι άλλοι διεθνείς αθλητές που τα παίρνουν τι είναι, πιο μάγκες; Και στήνεται μια φάμπρικα έτσι. Από κάτω ξεκινά η φάμπρικα, δεν είναι μόνο από πάνω η εμπορευματοποίηση.

Δεν παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εμπορευματοποίηση οι πολυεθνικές;

Φυσικά, οι πολυεθνικές είδαν τον αθλητισμό σαν μπίζνα. Τη δουλειά τους κάνουν. Όπου μπορούν, μπαίνουν και κονομάνε. Το ίδιο δεν κάνουν και στην παιδεία; Εκεί, κάπου αντιστέκεσαι, γιατί έχεις κι εσύ κίνημα. Στον αθλητισμό όμως, πού είσαι; Δεν υπάρχει οργανωμένο κίνημα ν’ αντισταθεί στην αντίληψη της εμπορευματοποίησης, της ντόπας και του στοιχήματος. Το στοίχημα… άλλη ντόπα κι αυτή! Οι περισσότεροι αθλούμενοι και αθλητές, απ’ τα μικρότερα σωματεία μέχρι τα μεγαλύτερα, έχουν εθιστεί. "Στήνονται" παιχνίδια σωρηδόν. Κι όλοι το έχουν αποδεχτεί. Δηλαδή ιδεολογική διάβρωση. Πού να βρεις άκρη μετά; Να πεις τι εσύ ο αριστερός; Αφού είσαι απ’ έξω! Δεν είσαι εκεί, να τον διαπαιδαγωγήσεις απ’ τα παιδικά του χρόνια για τις αξίες της συλλογικότητας, της αγωνιστικότητας, του ήθους. Να του πεις "στηρίξου στις δικές σου δυνάμεις και θα πετύχεις". Αντίθετα, έρχονται οι άλλοι και τους λένε: στηρίξου σ’ εμένα. Εγώ ο προπονητάκος, ο παραγοντάκος, ο βουλευτάκος θα σου λύσω το όποιο πρόβλημα… και πάει, εσύ τον έχεις χάσει! Έρχεσαι μετά να του πεις π.χ. στα πανεπιστήμια άλλα πράγματα, και σ’ έχει χεσμένο.

Τι πρέπει δηλαδή να γίνει;

Μπορείς να αντιστρέψεις τα πράγματα και να παρέμβεις. Να προσανατολίσεις τις δυνάμεις σου που ήδη είναι φίλαθλοι, οπαδοί, αλλά μόνο σχολιάζουν. Ε, δεν αρκεί αυτό! Υπάρχουν 5.500 ερασιτεχνικά σωματεία… και το αθλητικό κίνημα είναι το μοναδικό στο οποίο η Αριστερά δεν παρεμβαίνει! Υπάρχουν 500 χιλιάδες ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα, από 7 χρονών μέχρι 20, και 7 εκατομμύρια φίλαθλοι. Παρακολουθούν τα παιδιά τους, τ’ ανίψια τους… κι εσύ τους αφήνεις έρμαιο στον οποιονδήποτε Βαρδινογιάννη, Κόκκαλη, Βγαινόπουλο-Μπαινόπουλο, στους κομματάρχες της δεξιάς, του ΠΑΣΟΚ, στους βουλευτάδες… Αυτοί τους παίρνουν χέρι-χέρι από πιτσιρίκια και μετά τους περιφέρουν σε κομματικές εκδηλώσεις – είδες τι γινόταν στο παρελθόν μ’ όλους αυτούς τους αρσιβαρίστες, τον Ιακώβου… που διαφήμιζαν την "ισχυρή Ελλάδα" του Σημίτη. Μπες λοιπόν μέσα, όπως μπήκαμε εμείς σαν Αστέρας 2004 πριν 5 χρόνια και φτιάξαμε, παρ’ όλη την αδιαφορία της Αριστεράς, ένα πρότυπο. Ένα σωματείο που θα μάθει τα παιδιά να αγωνίζονται σωστά, να δεθούν σαν φίλοι, να βελτιωθούν με τη συλλογικότητα, την αγάπη, την αλληλοκατανόηση. Που θα τα μάθει να μην ενδίδουν στην εύκολη λύση, τη δωροδοκία, τις βιαιότητες. Το σωματείο το κάναμε κοινωνικό κύτταρο, με παιδευτική λειτουργία για τα παιδιά και στους γονείς, με κοινωνική και οικολογική δράση. Παίρνουμε πρωτοβουλίες μεγάλης σημασίας, που έχουν γίνει αποδεκτές από το σύνολο του Τύπου, του ποδοσφαίρου, ακόμη και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μετά τις πυρκαγιές, για να καταλάβεις, είπαμε ότι οι πρώτοι που θίγονται είναι οι αθλούμενοι, οι οποίοι καλούνται να αγωνιστούν σε υψηλές θερμοκρασίες και σε μολυσμένη ατμόσφαιρα. Και προτείναμε στα 50 γήπεδα της Αττικής, όπου υπάρχουν περίπου 700 στρέμματα ελεύθεροι χώροι, να γίνουν δενδροφυτεύσεις από τα ίδια τα παιδιά που αγωνίζονται εκεί, ώστε να αναπτυχθεί η οικολογική συνείδηση και να συμβάλλουμε κάπως στην ανακούφιση του περιβάλλοντος, φτιάχνοντας μικρά πάρκα στον οικιστικό ιστό της τσιμεντούπολης.

Δεν βρήκατε ανταπόκριση;

Κανένας δήμαρχος της Αριστεράς δεν δέχτηκε να συμμετάσχει, να υλοποιήσει αυτές τις πρωτοβουλίες. Διότι στους δημάρχους ανήκουν τα γήπεδα. Βέβαια ο νομάρχης Αθηνών επικρότησε την πρωτοβουλία, και έχει κονδύλια να τα πάρουν οι δήμοι, εφόσον υποβάλλουν μελέτη υλοποίησης. Τίποτα δεν έχει γίνει. Και μιλάμε για τους δημάρχους της Αριστεράς. Πιάσε την Πετρούπολη που έχει δυο γήπεδα, την Καισαριανή… δεν θέλουν. Και πολιτικές πρωτοβουλίες παίρνουμε, π.χ. η ανακοίνωσή μας για τον πόλεμο στο Λίβανο προβλήθηκε και στις αθλητικές εφημερίδες, που τις διαβάζουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Το ίδιο η καταδίκη των ρατσιστικών επιθέσεων μετά την ήττα της Εθνικής μας στην Αλβανία. Επίσης, πήγαν τα παιδιά και συνάντησαν αρχηγούς κομμάτων, σε μια εποχή που τα κατηγορούμε ότι είναι απολιτίκ… Ήρθαν στο γήπεδο και στα γραφεία μας ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Συναντάμε δηλαδή ευρεία αποδοχή και δείξαμε με μια σειρά πρωτοβουλίες πώς το ποδοσφαιρικό σωματείο μπορεί να αποτελέσει εστία κοινωνικής παρέμβασης. Αλλά λείπει η συγκεκριμένη, συνεχής στήριξη από την Αριστερά.

Τι προβλήματα αντιμετωπίζετε σαν σωματείο;

Είναι άθλιες οι συνθήκες. Δεν έχουμε γήπεδα, υγειονομική περίθαλψη, ούτε προληπτική ιατρική, ούτε κρατική οικονομική ενίσχυση. Τα βάζουμε όλα απ’ την τσέπη μας. Επιβαρύνονται κι οι γονείς, πληρώνουν 30, 40 ευρώ το μήνα για να κάνουν αθλητισμό τα παιδιά. Δεν θα μπορούσες να φτιάξεις κίνημα για τη μείωση των εξοπλισμών και να δοθούν τα χρήματα και στον αθλητισμό; Να μιλήσεις για την παιδεία και την ανυπαρξία ελεύθερου χρόνου, που τα παιδιά τρέχουν τρελαμένα από ’δώ κι από ’κεί, κι έρχονται για μια ωρούλα στην ομάδα μπας και κάνουν καριέρα; Να θέσεις το θέμα του περιβάλλοντος, που δένει κατεξοχήν όπως είπαμε με τον αθλούμενο, το ντόπινγκ, τη διατροφή… Αντί γι’ αυτό, μένουμε απ’ έξω και τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα, να λέμε τι κάνει η κακιά δεξιά. Μπες μέσα εκεί να της βάλεις εμπόδια! Εκεί να μιλήσεις για το αντιρατσιστικό πνεύμα, που χιλιάδες αλβανάκια, προσφυγάκια έρχονται και παίζουν μπάλα. Εκεί… που πήγαινα και τα ’βγαζα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας τα παιδάκια επειδή δεν είχαν το πρωτότυπο χαρτί, είχαν τη φωτοτυπία, τα βούταγαν λοιπόν οι μπάτσοι και τα ’χωναν μέσα. Έλα να δεις πώς φτάσανε τελικά να δεθούν τα ελληνάκια με τα αλβανάκια, που στην αρχή ήταν απομονωμένα, κι έγιναν μια ομάδα όπου αναδεικνύεται πλέον αρχηγός της ένας Αλβανός. Λοιπόν, αν δεν αποκτήσει τέτοια ποιότητα παρέμβασης η Αριστερά, δεν έχει μέλλον. Θα μένουν 30, 40 χρόνια στην εξουσία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κι εμείς κατακερματισμένοι να μας πηδάνε.

Είσαι πολύ αυστηρός!

Μα, αφήνουμε ανεκμετάλλευτο ένα κίνημα που έχει τεράστια ιδεολογική και πολιτική επιρροή. Αλλά εκεί θα τον πιάσεις τον νέο! Για να διαπαιδαγωγηθεί σωστά, που το ’χει στη φύση του ο αθλητισμός να διαπαιδαγωγεί, να υπερβαίνει την καθημερινότητα με στόχους αγωνιστικούς, να διδάσκει το παιδί να μην παραιτείται, να παλεύει συλλογικά. Να μην αναζητά το φάρμακο, αλλά ούτε και το ντόπινγκ το ψυχολογικό, του μεσάζοντα, του νταβατζή-βουλευτή, του, του… συν του πατέρα του, όλων αυτών που ακολουθούν την ίδια λογική: "Να κερδίσει η ομάδα μου κι ας πάει να… οποιοσδήποτε άλλος. Να αποθεώσουμε τον Τάδε που στήνει τα παιχνίδια, που αγοράζει διαιτητές, που έχει φτιάξει αυτοκρατορία". Δεν διαμαρτύρεται κανένας, ούτε τα στελέχη της Αριστεράς, να πουν "όχι, δεν γίνεται να είμαι Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός μ’ όλα αυτά που κάνουν". Λυσσάμε και καμαρώνουμε γιατί παίρνονται τέτοια πρωταθλήματα! Λοιπόν, όταν βλέπει ο λαός ότι εσύ ο αριστερός, που είσαι π.χ. στέλεχος της ΚΟΕ, πανηγυρίζεις… τι να σου κάνει;

Οπότε;

Πρέπει να ασχοληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, να μπει σ’ αυτό το χώρο. Πώς μπήκαμε πριν 30 χρόνια σαν ποδοσφαιριστές και δημιουργήσαμε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αμειβόμενων Ποδοσφαιριστών; Τότε όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής, Παπαϊωάννου, Δομάζος, Κούδας, Καμάρας, Νικολάου, Αντωνιάδης, Αϊδινίου, αγωνίστηκαν μαζί μας για την κατοχύρωση των ποδοσφαιριστών και την εξυγίανση του αθλήματος. Κάναμε δύο απεργίες, το ’77 και το ’79, και νέκρωσαν οι κυριακάτικοι απογευματινοί ναοί, τα γήπεδα. Είδε ο κόσμος τα "μεγάλα ονόματα" να του δείχνουν το δρόμο της οργάνωσης και του αγώνα και να σπάνε το ιερό ταμπού του κυριακάτικου ματς. Ακόμη ο ΠΣΑΠ πέτυχε να αποτρέψει νομοσχέδιο του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης, του Μπάλκου, που με πρόσχημα τα επεισόδια στα γήπεδα ήθελε να φτιάξει σώμα αστυνομικών σκύλων – έχοντας κατά νου να τους χρησιμοποιήσει ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Πήραμε σαν ΠΣΑΠ θέση υπέρ του ελεύθερου και μαζικού επαναπατρισμού των πολιτικών προσφύγων που ζούσαν τότε ακόμη στις ανατολικές χώρες, γιατί οι παράγοντες κανόνιζαν να έρθουν τα παιδιά τους, όπως ο Χατζηπαναγής, ο Καραΐσκος, ο Ζίνδρος… αλλά απαγορευόταν να έρθουν οι οικογένειές τους! Καθιερώσαμε ποδοσφαιρικό αγώνα στην Καισαριανή προς τιμή των εκτελεσμένων κομμουνιστών, με τον Λαφτσή, με ποδοσφαιριστές που ήταν παιδιά πολιτικών προσφύγων, και με παλαίμαχους Καισαριανιώτες ποδοσφαιριστές. Μετά τις επιτυχίες του ΠΣΑΠ, φτιάχτηκε ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Καλαθοσφαιριστών και σύλλογοι ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών και άλλων σε όλη την Ελλάδα. Διεκδικήσαμε πόρους απ’ το κράτος, κατάργηση των εφ’ όρου ζωής συμβολαίων… πράγματα που τα πετύχαμε. Μας κυνήγησαν επειδή αγωνιστήκαμε. Αλλά αποδείξαμε ότι μπορεί να οικοδομηθεί ένα πολιτικοποιημένο συνδικαλιστικό κίνημα. Τώρα με τον Αστέρα 2004 φιλοδοξούμε να ξαναπιάσουμε το νήμα, γιατί μετά το ’81 αυτό το κίνημα αλώθηκε από τον ΠΑΣΟΚισμό και, σε συνδυασμό με την αδιαφορία της Αριστεράς, οδηγηθήκαμε εδώ.

Πού δηλαδή;

Να μαραζώνει ο αθλητισμός, να έχει αλλοιωθεί το πνεύμα του, οικονομικά να έχει στραγγαλιστεί. Όσοι παραμένουν είτε παλεύουν άνισα είτε επιδιώκουν ιδιοτελείς σκοπούς. Να πουλήσουμε κανένα παιχνίδι, να κάνουμε καμιά μεταγραφή και να τα βάλουμε στην τσέπη. Το πιο κραυγαλέο παράδειγμα αδιαφορίας είναι αυτό με τον Αστέρα 2004, που απευθύνθηκε στην Αριστερά. Γράφτηκαν λοιπόν μέλη και η Παπαρήγα, και ο Αλαβάνος… όμως οι δυνάμεις οι τοπικές δεν ήρθαν να μας ενισχύσουν. Το αντιπαλεύουν κι οι τοπικές κοινωνίες, διότι δεν μπορούν να το αποδεχθούν έτσι όπως το αναλύσαμε μέχρι τώρα. Δεν έχουμε τέτοια κουλτούρα σαν Αριστερά. Εκεί που συγκεντρώνεται ο κόσμος και η νεολαία δεν πατάμε. Μα, αυτός που πάει εκεί ζει τεράστια προβλήματα. Εκεί είναι η φτηνή του διασκέδαση, τα παιδιά του. Αλλά εμείς θέλουμε να έρθει αυτός στην αίθουσα που θα κάνουμε διάλεξη… ε, δε γίνεται έτσι! Ειδικά τώρα που μιλάμε για ΣΥΡΙΖΑ, για νέα δυναμική. Το έδειξαν και τα τελευταία γεγονότα πόση σημασία έχει ο αθλητισμός. Η πολιτική ζωή τρέχει τώρα πίσω απ’ το ντόπινγκ. Και τρέχουμε κι εμείς ασθμαίνοντας. Το ίδιο γίνεται με το στοίχημα, με τον ΟΠΑΠ… Πώς ελέγχει κάποιος την ΕΠΟ και όλο το εποικοδόμημα το ποδοσφαιρικό για να κάνει τις μπίζνες του. Έτσι ελέγχουν το πολιτικό σύστημα και τρέχουν πίσω απ’ τις ομάδες οι βουλευτάδες κι οι υπουργοί. Η Αριστερά δεν καταλαβαίνει ότι πρέπει να παρέμβει; Θέλετε να χτυπήσετε το δικομματισμό στην πολιτική ζωή, αλλά στην αθλητική είστε Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί! Εγώ μιλάω σαν αριστερός, κοντά στην ΚΕΔΑ, στην ιδέα της ενότητας της Αριστεράς. Όλοι ξέρουν ότι έχω αυτή την αντίληψη κι ότι πέτυχε, έστω σ’ ένα μικρό σωματείο όπως ο Αστέρας 2004. Αλλά χρειάζεται στήριξη, ιδίως αφού έχουν έρθει να συνεργαστούν σε πρωτοβουλίες μας πρωτοκλασάτα ονόματα. Για παράδειγμα ο Μητροπάνος, ο Μικρούτσικος. Είχε π.χ. καμιά ανάγκη ο Θεοδωράκης να βγει και να πει, εγώ παίρνω τη φανέλα της ομάδας και γίνομαι μέλος; Δίνει σήμα, να ενισχυθούν τα σωματεία, να πάει ο άλλος στο σωματείο το επαγγελματικό, να ’ρθει και στο αθλητικό, όμως σ’ ένα σωματείο που είναι και εκπαιδευτικό, κοινωνικό, οικολογικό, διεκδικητικό.

Οικονομικά πού στηρίζεται το σωματείο σας;

Ένα ερασιτεχνικό σωματείο παίρνει… 1.000 ευρώ το χρόνο! Κατάλαβες; Από ’κεί και πέρα τα έξοδά του είναι 30.000, 50.000, ανάλογα με τη δυναμικότητα των αθλουμένων. Βάζουμε το χέρι στην τσέπη, και οι γονείς συνεισφέρουν. Δηλαδή, άλλη μια φορολόγηση του λαού μέσω της εισφοράς του για ένα "κοινωνικό αγαθό". Αλλά δεν οικοδομούμε εκεί ένα κίνημα διεκδικητικό, να αυξηθούν οι δαπάνες για τον αθλητισμό κι όχι για εξοπλισμούς. Όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό πρώτοι θα ενταχθούν σε τέτοια κινήματα – εάν βέβαια τα δουν να "δένουν" με τις καθημερινές διεκδικήσεις τους, π.χ. για βελτίωση των εγκαταστάσεων. Έρχονται στο γήπεδο τόσοι γονείς, περνάνε κι αφήνουν 50 παιδάκια ανά μία ώρα. Να ’σαι εκεί, να συζητάς, να μπαίνεις μπροστάρης. Αυτό μπορεί να το προτάξεις; Θα πιάσει τόπο! Στην Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ κανείς δε μίλησε για αθλητισμό…

Δεν έχει παρθεί μια πρωτοβουλία;

Τίποτα… Κι είπα μετά, που πήρατε την απόφαση… βάλτε κάπου εδώ στο κείμενο, και το θέμα "αθλητισμός". Να του δώσουμε μια, έστω κι από ’κεί, να ξεκινήσει κάτι. Οι φοιτητές σας, που κι αυτοί ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, να ξεκινήσουν παρέμβαση. Αλλά δεν περπατάει, διότι μετά ο καθένας μου έλεγε "Έλα να συζητήσουμε, θα ενταχθείς στο κομματίδιό μου; Δεν εντάσσεσαι; Άντε γεια!". Τους είπα, κινούμαστε σ’ όλη την Ελλάδα… παντού έχουμε παλιούς ποδοσφαιριστές που είναι σήμερα ή προποτζήδες ή παράγοντες ή προπονητές. Πήγαμε στην Καλαμάτα με τον Ψαριανό κι άλλους, κάναμε μια παρέμβαση, επικοινωνιακά "έπαιξε". Ας το συνεχίσουμε. Κάναμε μια βραδιά με το Θεοδωράκη, να τρελαθείς. Μαζέψαμε 50 διεθνείς ποδοσφαιριστές από το ’40 μέχρι σήμερα. Πήγαμε με την ομάδα και τους διεθνείς στο Ηρώδειο, και οι καλλιτέχνες έλεγαν "Βρε Λουκανίδη, εσύ εδώ; Βρε Παπαϊωάννου;". Και χειροκρότημα από το κοινό! Δεν εισπράττουν αυτή την αποδοχή στους χώρους τους. Οι τραμπούκοι πρόεδροι και η αληταρία τους δεν τους γουστάρουν. Τους θέλουν μόνο σαν μαϊντανούς. Τους μάζεψα για να κάνουμε το Πάρκο των Διεθνών. Τους λέω, ελάτε σ’ αυτό το γήπεδο που φέρει το όνομα "Μιχάλης Κρητικόπουλος" και είναι στην αριστερή Καισαριανή, να φυτέψετε από ένα δέντρο. Αλλά δεν το θέλει ο δήμος Καισαριανής… Κάποιοι δεν σκέφτονται την Αριστερά σαν ιδεολογία και πολιτική παρέμβαση, αλλά σαν καριέρα, σαν μικρομάγαζο, κι ό,τι δεν ελέγχουν θα το φάνε. Σκέψου, δύο φορές μας έχει δεχθεί για να μας συγχαρεί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το 2004 και το 2007 βραβευτήκαμε από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Αθλητικού Τύπου για την όλη δράση μας. Αλλά κανείς από την Αριστερά δεν λέει "έλα εδώ να το δουλέψουμε".

Πες μου δυο-τρία στοιχεία και για σένα…

Ήμουν ποδοσφαιριστής στον Εθνικό Αστέρα από το ’73 μέχρι το ’77. Με διέγραψαν, διότι αποκάλυψα δωροδοκίες, και επειδή συμμετείχα ενεργά στην ίδρυση του ΠΣΑΠ, που ερχόταν σε κόντρα με τον αυταρχισμό των παραγόντων, με τη διαφθορά του ποδοσφαίρου και τον κυβερνητικό παρεμβατισμό. Έφυγα για δύο χρόνια, πήγα στην Προοδευτική. Παράλληλα συμμετείχα ενεργά στον ΠΣΑΠ, όπου αναδείχθηκα μέσα από ’κεί με τις απεργίες που κάναμε, με τις παρεμβάσεις μας. Είχα ενταχθεί στο ΚΚΕ, απ’ το οποίο τελικά αποχώρησα το ’89 κι έμεινα ανένταχτος. Επανήλθα το 2003, συμμετέχοντας στην ίδρυση του Αστέρα 2004, με τη φιλοδοξία να αποκτήσει η Αριστερά ένα χειροπιαστό παράδειγμα για το πώς θέλει τον αθλητισμό. Και στον αγωνιστικό τομέα αλλά και σαν σωματείο, πώς μπορεί να παρεμβαίνει στην κοινωνική ζωή, στην πολιτική, στην εκπαιδευτική, στην πολιτιστική. Το ερώτημα είναι τώρα, κατά πόσο η Αριστερά μπορεί να μπει σ’ έναν παρθένο γι’ αυτήν χώρο, με τεράστιες δυνατότητες, και να συνδέσει τα κινήματα με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό.