ΦΑΚΕΛΟΣ: Ευρωσυνθήκη, δημοψήφισμα τώρα

Το αριστερό πρόγραμμα και η ΕΕ

Επειδή στην Αριστερά, και ειδικά στο ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται πολλή συζήτηση για ένα αριστερό πρόγραμμα πάλης αλλά και για αριστερή διακυβέρνηση, θέτουμε σαν αφετηρία ενός προβληματισμού το ερώτημα: Ποια σχέση έχει η υλοποίηση ενός αριστερού προγράμματος με την ΕΕ; Αν, για παράδειγμα, μια βασική, η βασικότερη μάλλον αιχμή αυτού του προγράμματος είναι η ανακούφιση του λαού, με μεγάλες αυξήσεις μισθών, με πλαφόν στις τιμές, με απαγόρευση της ελαστικής εργασίας και των απολύσεων από τις μεγάλες επιχειρήσεις, η ΕΕ θα έμενε αδιάφορη να παρακολουθεί τις εξελίξεις; Αν παίρνονταν μέτρα μεγάλης φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου, αν προωθούνταν μια πολιτική εθνικοποιήσεων στρατηγικών τομέων, η ΕΕ θα έμενε αδιάφορη; Ή μήπως θα ξεσήκωνε έναν πόλεμο ενάντια σ’ αυτές τις πολιτικές, ξεκινώντας από το ότι έτσι παραβιάζονται οι συνθήκες και απειλώντας μέχρι με στρατιωτικές επεμβάσεις; Από στελέχη του ΣΥΝ αφήνεται να εννοηθεί ότι μια σειρά αριστερά μέτρα θα μπορούσαν να ληφθούν χωρίς να πολυαντιδράσει η ΕΕ – και επισείεται το παράδειγμα της ανοχής που έχει δείξει μέχρι τώρα η ΕΕ σε μεγάλες χώρες, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, που παραβίαζαν το όριο του 3% στο δημόσιο έλλειμμα, η Ιταλία, που πάει να κρατικοποιήσει τον εθνικό της αερομεταφορέα (αντί να τον πουλήσει στους Γάλλους) κ.λπ. Η ουσιώδης διαφορά βρίσκεται στο ότι η Ελλάδα δεν είναι χώρα του διευθυντήριου – η Ελλάδα, αντίθετα από τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν, μπήκε υπό επιτήρηση για το έλλειμμα και υποχρεώνεται να πουλήσει την Ολυμπιακή. Γι’ αυτό δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη ότι η εφαρμογή ενός έστω και ελάχιστου (μίνιμουμ) αριστερού προγράμματος οδηγεί σε ρήξη με την ΕΕ. Ανοίγει, όμως, άλλες δυνατότητες, όπως την παραγωγική ανασυγκρότηση, την ευρεία συνεργασία με τρίτες χώρες ή ακόμη και με χώρες της ΕΕ, αλλά σε ισότιμη βάση. Πρόκειται για ένα δρόμο που μπορεί να περπατήσουν κάποιες χώρες μαζί, έξω όμως από τις ράγες της ΕΕ, με μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις. Για ένα δρόμο ανεξαρτησίας, αλλά υπό την ηγεμονία των εργαζόμενων, για ένα δρόμο κοντά και προς το σοσιαλισμό. Και μάλλον αυτή είναι η μαγιά για μια άλλη Ευρώπη.