Ετοιμάζεται αντιλαϊκή καταιγίδα, του Χρίστου Καραμάνου

Ενώ τα σκάνδαλα κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή της χώρας καθώς βαδίζουμε προς τις ευρωεκλογές, στο παρασκήνιο υπάρχει πυρετώδης προετοιμασία για τα νέα οικονομικά μέτρα, που θα ανακοινωθούν μετά τις ευρωεκλογές. Πρόγευση έδωσε η ετήσια έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλου, ενώ η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών ανέφερε ότι η Ελλάδα έχει ήδη συμφωνήσει σε ένα πακέτο σκληρών έκτακτων μέτρων, αντίστοιχων με αυτά που λήφθηκαν στην Ιρλανδία – το λεγόμενο “ιρλανδικό κοστούμι”.

Με τον προϋπολογισμό να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, με το δημόσιο έλλειμμα να εκτοξεύεται, καθώς τα προβλεπόμενα έσοδα δεν μπορεί πια η κοινωνία να τα δώσει (ο πλούτος ως γνωστόν έχει φορολογική ασυλία), και με την ΕΕ να πιέζει για να μη χρεωθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το κοινό νεοφιλελεύθερο νόμισμα, το ευρώ, μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας –κι ας είναι ο ευρωπαϊκός νεοφιλελεύθερος μονόδρομος του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ που οδηγεί στη χρεοκοπία–, η πολιτική που ετοιμάζεται περιλαμβάνει πρωτόγνωρα μέτρα, όπως:

• Γενική μείωση μισθών και συντάξεων – στην Ιρλανδία υπήρξε περικοπή κατά 10%.
• Μεγάλη αύξηση της φορολογίας και πληθώρα εισπρακτικών μέτρων.
• “Μοίρασμα της εργασίας”, γενίκευση του εργασιακού μεσαίωνα και επιδότηση των επιχειρήσεων για την απασχόληση – νέα προκλητική αφαίμαξη του προϋπολογισμού προς όφελος του πλούτου.
• Νέος γύρος αποθεμελίωσης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και γενικής αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης – ήδη συζητείται η παρακράτηση μισού μισθού από τους δημόσιους υπαλλήλους για τη διάσωση του Ταμείου τους.

Για να δοξαστεί δε η παραδοσιακή δουλικότητα του αστισμού της χώρας απέναντι στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, το πρώτο μέτρο που πήρε η ελληνική κυβέρνηση μπροστά στην κρίση, δεν ήταν άλλο από την ελάφρυνση των φόρων για την αγορά αυτοκινήτου. Ένα μέτρο που θίγει ακόμη περισσότερο τα έσοδα του προϋπολογισμού, ενώ στηρίζει τις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες και όχι την οικονομία της Ελλάδας.

Επιβεβαιώνονται έτσι τρία πράγματα:

Πρώτον, η απόλυτη χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, καθώς αυτό είναι που εφαρμόστηκε και αυτό είναι που οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα, την ιδιωτικοποίηση των πάντων, την απογείωση των επιχειρηματικών κερδών και μια κοινωνία που διαρκώς απορρίπτεται, συνθλίβεται και λαθροβιώνει, μια κοινωνία των 600 ευρώ.

Δεύτερον, τα ψέματα τελείωσαν, καθώς τα εικονικά οικονομικά σενάρια για ανάπτυξη του Αλογοσκούφη, του Παπαθανασίου και του Σουφλιά διαψεύδονται τραγικά και αποδεικνύεται ότι ο ρυθμός ανάπτυξης θα είναι αρνητικός (κατά τον ΟΟΣΑ) ή μηδενικός (κατά τον Προβόπουλο).

Τρίτον, ο αστισμός παραμένει σταθερά προσηλωμένος στο μονόδρομο του ακόμη περισσότερου και σκληρότερου νεοφιλελευθερισμού. Και σε ό,τι του ζητήσουν οι Ευρωπαίοι, ο (σοσιαλδημοκράτης) Αλμούνια, ο Σαρκοζί και η Μέρκελ.

Τι λέει το ΠΑΣΟΚ;

Απολύτως τίποτα. Δεν έκανε το παραμικρό σχόλιο στην έκθεση Προβόπουλου. Ο οποίος λειτουργεί όπως ακριβώς ο προκάτοχός του επί ΠΑΣΟΚ, ο Γκαργκάνας. Στην πραγματικότητα, η επερχόμενη αντιλαϊκή καταιγίδα είναι κοινής δικομματικής αποδοχής. Είναι η συνισταμένη του “όλου αστισμού”. Αφού στήριξαν όσο μπορούσαν το σύστημα του πλούτου με τα 28 δισ., τώρα αποδίδονται στον κοινό αγώνα για το ξεζούμισμα του λαού. Το ΠΑΣΟΚ, σταθερά προσανατολισμένο στο νεοφιλελευθερισμό, επιδιώκει να είναι η κυβέρνηση Καραμανλή αυτή που θα επιβάλει αυτό το σκληρό πακέτο και θα χρεωθεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Φυσικά, δεν θα κάνει τίποτα το ουσιαστικό για να το αποτρέψει. Αν έρθει στην κυβέρνηση, θα προφασιστεί ότι δεν μπορεί να καταργήσει ένα πλαίσιο το οποίο έχει εγκριθεί από την ΕΕ.

Η απάντηση της Αριστεράς

Χρειάζεται να ακουστεί δυνατά και αγωνιστικά (αν θέλετε ακόμη και εκλογικά) το ότι μπορούμε και πρέπει σαν κοινωνία να βάλουμε φραγμό στη νέα επίθεση, να αποκρούσουμε το νεοφιλελευθερισμό αλλά και να βαδίσουμε πέρα απ’ αυτόν. Η λαϊκή αγανάκτηση είναι μεγάλη, όμως δεν έχει τρόπους να εκφραστεί ή οι τρόποι που προσφέρονται (όπως μια απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ) δικαιολογημένα δεν πείθουν. Το καθήκον της οργάνωσης και της κινητοποίησης του λαού είναι το αυτό στο οποίο θα κριθεί η Αριστερά. Και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να λειτουργήσει και η καμπάνια για τις Ευρωεκλογές. Κατ’ αρχήν να μαυρισθεί ο δικομματισμός στην κάλπη. Αλλά παράλληλα, μέσα από μια μεγάλη ενεργοποίηση του δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στον κόσμο, να διαμορφωθούν οι όροι για μια πραγματική αγωνιστική απάντηση. Εκεί θα κριθεί το αν στις 8 Ιούνη θα υπάρχουν ριζικά αναβαθμισμένοι όροι για να μη μας φορέσουν το “ιρλανδικό κοστούμι”.

Χρίστος Καραμάνος

Διπλή κάλπη τον Ιούνη;

Η συζήτηση για το στήσιμο διπλής κάλπης τον Ιούνη τις τελευταίες μέρες φουντώνει και πάλι. Για πολλούς η έκβαση της υπόθεσης Παυλίδη θα παίξει καταλυτικό ρόλο στον καθορισμό του χρόνου των εκλογών. Αν και η πιθανότητα παραπομπής του πρώην υπουργού στο ειδικό δικαστήριο μοιάζει με τα σημερινά δεδομένα μικρή, οι λόγοι που επιταχύνουν την προσφυγή στις κάλπες παραμένουν πραγματικοί.

Η κυβέρνηση Καραμανλή βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση. Η γενίκευση των φαινομένων της κρίσης, η απώλεια κάθε ελέγχου στο έλλειμμα και οι πιέσεις για επιβολή πρόσθετων μέτρων αποκαλύπτουν με μεγαλύτερη σαφήνεια την αδυναμία της μπροστά στο φόβο για μεγαλύτερη καταβαράθρωσή της. Η έλλειψη αποτελεσματικότητας προκαλεί εκνευρισμό σε πολλούς στη χώρα και διεθνώς. Αδιάψευστος μάρτυρας η στάση των περισσότερων ΜΜΕ αλλά και του ΣΕΒ που πρώτοι πιάνουν τα μηνύματα των καιρών. Πρακτικά η κυβέρνηση αμφισβητείται και εσωτερικά, από δυναμικά οικονομικά κέντρα, και διεθνώς για την ικανότητά της να κυβερνήσει.

Από την πλευρά του, το ΠΑΣΟΚ κάνει μεγάλη φασαρία για άμεση προσφυγή στις κάλπες, την ίδια στιγμή που απεύχεται να προκηρυχθούν άμεσα. Προτιμά να αναγκαστεί να πάρει η σημερινή κυβέρνηση τα επώδυνα μέτρα και το ίδιο να διαχειριστεί την κατάσταση μετά τις πρώτες σημαντικές επιπτώσεις της κρίσης. Η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας αξιολογείται σαν μέσο που επιτρέπει έναν ορισμένο έλεγχο των εξελίξεων.

Βέβαια η ζωή αποδεικνύεται πιο περίπλοκη από τις επιλογές των κομμάτων. Έτσι, αν και τα κόμματα του δικομματισμού δεν επιθυμούν τις εκλογές, μπορεί τελικά να αναγκαστούν να οδηγηθούν σε αυτές.