ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, του Μ.Σιάχου

Εντός της Αριστεράς

του Μιχάλη Σιάχου

Δεν μας ενδιαφέρει αυτός ο «εμφύλιος»…

Συνεχίζεται και εντείνεται όσο πλησιάζουν οι εκλογές ο ενδοαριστερός «εμφύλιος». Δεν υπάρχει μέρα που να μην δίνεται κάποια ευκαιρία, είτε με δηλώσεις είτε με δημοσιεύματα, να ρίχνονται πυρά που δεν έχουν παρά αρνητικά αποτελέσματα γενικά για την υπόθεση της Αριστεράς. Ό,τι και να λέγεται και όπως και να λέγεται ρίχνει λάδι στη φωτιά και δυσκολεύει αφάνταστα την όποια συνάντηση αριστερών δυνάμεων στη βάση της προώθησης των λαϊκών ζητημάτων και προβλημάτων. Αυτή η εικόνα είναι αποκρουστική. Όχι, δεν πρόκειται για πολιτική αντιπαράθεση, για ξεκαθάρισμα του ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Πρόκειται για μια φτηνή παραγωγή «κοσμητικών» επιθέτων με σκοπό τη συκοφάντηση του άλλου και την ενίσχυση του ίδιου κομματικού οικοδομήματος.

Το χορό σέρνει φυσικά το ΚΚΕ, που πρώτο και καλύτερο θέλει να διεκδικήσει μονοπωλιακά το χώρο της Αριστεράς. Πας μη «έλλην» βάρβαρος, και βαρβαρότερος όλων ο ΣΥΝ. Όπως και στις δημοτικές εκλογές, έτσι και τώρα ο φόβος του κλεισίματος της ψαλίδας ανάμεσα στις δύο παρατάξεις θα είναι ο υπέρτατος δείκτης καλής ή όχι εκλογικής πορείας του κόμματος. Αυτό το κριτήριο οδηγεί σε βαρβαρισμό και ακραίες καταστάσεις. Ό,τι βλάπτει τον άλλο είναι καλό για μας, και αν μπορούμε κι εμείς να συμβάλλουμε στη βλάβη του, ακόμα καλύτερα. Το πράγμα γίνεται χειρότερο όταν ως μοναδικό κριτήριο μπαίνει η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ και τίποτα άλλο, όπως θα μπορούσε να ήταν η δημιουργία ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού. Η προώθηση ενός τέτοιου στόχου και η εκμετάλλευση και της εκλογικής διαδικασίας για την προπαγάνδισή του θα άνοιγε πόρτες και θα δημιουργούσε όρους για διεμβολισμό του δικομματισμού. Τώρα δηλώσεις του στιλ: «Αυτό που έχει σημασία δεν είναι ούτε πόσα κόμματα θα είναι στη Βουλή ούτε ποιο θα είναι πρώτο κόμμα, ούτε πόσους βουλευτές θα έχει… Εκείνο που θα μετρήσει υπέρ του λαού είναι το πόσο ενισχυμένο θα είναι το ΚΚΕ και πόσο αποδυναμωμένα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ» (Αλέκα Παπαρήγα σε πρόσφατη ομιλία) δημιουργούν τους όρους μιας μη πολιτικής αντιμετώπισης του θέματος των συμμαχιών και των συνεργασιών, άρα και των μετώπων ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Κι όχι μόνο. Ανοίγει το δρόμο στο να καταψηφίζει στο Δήμο Χαλκίδας πρόταση να ανακηρυχθεί ο Μ. Γλέζος επίτιμος δημότης με το σκεπτικό ότι «είναι δεξιός»… Το απολίτικο αυτό κλίμα (που είναι άκρως πολιτικό με μια έννοια) συνοδεύεται από τίτλους και ηχηρές λέξεις που δημιουργούν το ανάλογο κλίμα. Ορισμένα δείγματα: «Η εκλογική μάχη να γίνει κόλαση και για τους δυό (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ)» (Ριζοσπάστης 5/6), «Στις εκλογές να πάθουν στραπάτσο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ» (Ριζοσπάστης 2/6). Αυτά έρχονται σαν κλιμάκωση των προηγούμενων: «να τρομάξουμε τον δικομματισμό ενθισχύοντας το ΚΚΕ», «οι εκλογές πρώτο βήμα με ενίσχυση του ΚΚΕ». Έτσι όμως ούτε θα τρομάξει ο δικομματισμός, ούτε στραπάτσο θα πάθει, ούτε θα γίνει κόλαση για αυτόν. Άλλα πράγματα χρειάζονται, και αυτά δυστυχώς δεν παρέχονται…

Από την άλλη πλευρά της όχθης, στο χώρο του ΣΥΝ, η δεξιά πτέρυγα όσο κι αν στριμώχνεται δεν χάνει την άνεση της να εκβιάζει, να διαχωρίζεται από το εγχείρημα του ΣυΡιζΑ ή και να το καταγγέλλει, και να φθάνει μέχρι και να απειλεί ότι αλλοιώνεται ο χαρακτήρας του κόμματος. Αυτά μάλιστα συμβαίνουν λίγες μόλις μέρες μετά το έκτακτο συνέδριο. Κι όχι μόνο αυτό. Ορισμένοι εκπρόσωποί της, π.χ. ο Παπαδημούλης, βγαίνουν και δυναμιτίζουν τις σχέσεις με το ΚΚΕ και τον κόσμο του όταν δηλώνουν πως «το ΚΚΕ είναι ό,τι πιο συντηρητικό, ό,τι πιο αποστεωμένο, πιο οπισθοδρομικό, πιο σταλινικό υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ευρωπαϊκή Αριστερά» (5/6 στην ΝΕΤ).

Από πιο αριστερές πλευρές επιχειρείται να δοθεί ένα «ιδεολογικό» πρόσημο στις διεργασίες ενωτικής δράσης και του ΣυΡιζΑ. Για παράδειγμα, η αριστερά χαρακτηρίζεται «ανανεωτική και ριζοσπαστική», λες και πρόκειται για μια υπόθεση της «ανανεωτικής» αριστεράς και μια ρεβανς του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος. Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις που δεν βοηθούν την οικοδόμηση του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, ούτε την αναγκαία συνάντηση όσων δυνάμεων μπορούν να συμβάλλουν στο καθήκον αυτό.

Γι’ αυτό η ΚΟΕ θα συνεχίσει την προσπάθειά της για απεύθυνση σε ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής και κοινωνικής αριστεράς και τη συνειδητή προσπάθεια να αποφεύγονται κινήσεις και χαρακτηρισμοί που υπηρετούν τη μικροπολιτική διαχείριση και όχι την υπόθεση της Αριστεράς.

Αυτό δεν το καταλάβαμε…

Στην εφημερίδα «Εποχή», στο ένθετο «εντός εποχής» (τεύχος 5, 27/5/07), δημοσιεύτηκε άρθρο του Χ. Παπαδόπουλου με τίτλο «Σύριζα: Επιστροφή στην πολιτική;» Στο άρθρο λέγεται ευθέως πως «Με αυτήν την έννοια, όσοι επιχειρούν να διαμορφώσουν τη στρατηγική τους με καθοριστική διαχωριστική το Αριστερά-Κεντροαριστερά κάνουν λάθος» και έτσι «δεν μπορούν να κατανοήσουν πώς ένα κόμμα φτιαγμένο με τα πιο στέρεα (και εξελιγμένα) υλικά της κομμουνιστικής παράδοσης, η Επανίδρυση λόγου χάρη, συντάσσεται με την κεντροαριστερά για να μην αντιμετωπίσει το βαρύ (ιδιαίτερα πολιτικό) δίλημμα Μπερλουσκόνι ή Πρόντι».

Γιατί δεν γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι επί των δικών μας πολιτικών διλημμάτων, ή έστω αυτών που όλοι μπορούμε από τώρα να κρίνουμε ότι θα μας τεθούν; Προετοιμασία κάποιου εδάφους;

Συνέλευση της ριζοσπαστικής αριστεράς

Ορισμένες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς διοργανώνουν αύριο 9/6 πανελλαδική συνέλευση για ένα ενωτικό κατέβασμα στις βουλευτικές εκλογές. Απ΄ όσο ξέρουμε, στην πρωτοβουλία αυτή παίρνουν μέρος το ΣΕΚ, η ΑΡΑΝ, η ΑΡΑΣ, η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και ανεξάρτητοι αγωνιστές. Δεν φαίνεται να μετέχουν το ΝΑΡ ή ο μ-λ χώρος.

Καταρχάς είναι ευχάριστο που η ιδέα της ενωτικής παρέμβασης κερδίζει έδαφος σε πολλούς χώρους της Αριστεράς. Από την άλλη, είναι αναγκαίο να υπάρχουν ορισμένα μίνιμουμ εχέγγυα ώστε να είναι πραγματικά ενωτικό ένα εγχείρημα και να συσπειρώνει, άν όχι όλες, όσο το δυνατό περισσότερες δυνάμεις. Γιατί αν η ριζοσπαστική αριστερά έδινε ζωή σε ένα ενωτικό εγχείρημα βασισμένο σε μια μίνιμουμ πλατφόρμα ικανή να ενώσει όλες τις συνιστώσες, τότε θα έδινε ώθηση σε πολλές και χρήσιμες διεργασίες. Αν όμως έχουν ήδη παρθεί αποφάσεις για χωριστά κατεβάσματα π.χ. από ΝΑΡ, μ-λ χώρο κ.λπ., τότε η ελληνική αριστερά θα παρουσιάσει περισσότερα ψηφοδέλτια από ό,τι η γαλλική στις προεδρικές εκλογές, και αυτό δεν κάνει καλό σε κανέναν. Στο θέμα αυτό χρειάζεται έγκαιρη και ξεκάθαρη θέση από όλους. Τα «ναι μεν αλλά», τα «να δούμε το πολιτικό πλαίσιο» και άλλα γνωστά είναι δηλωτικά μιας έμμεσης αλλά σαφούς άρνησης.

Θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον την συνέλευση.