ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΣΚΑΛΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, Επιστολή του Σ.Γεωργόπουλου

Επιστολές

Ένα ακόμα σκαλί* για τα παιδιά και την παιδεία…

του Σωτήρη Γεωργόπουλου, νεοδιόριστου δασκάλου στη Pόδο

Η νέα σχολική χρονιά άρχισε, μαζί και τα γνωστά προβλήματα. Aυτό που απασχόλησε –και δικαίως– σε ένα βαθμό ήταν τα διάφορα βιβλία Ιστορίας, και ο Άδωνις Γεωργιάδης –αδίκως σε κάθε περίπτωση–, υπερασπιστής της πατριδογνωσίας… Φυσικά, οι γενικές καταγγελίες για μεγάλα κενά σε διδακτικό προσωπικό –μέχρι και 11 χιλιάδες υπολογίζονται– είχαν κι αυτές μερίδιο τηλεοπτικού χρόνου, πολύ πιο μικρό, βέβαια, συγκριτικά.

Πώς όμως βλέπει ένας νεοδιόριστος στην Πρωτοβάθμια Eκπαίδευση την κατάσταση στην παιδεία, ποια είναι τα πρώτα ερεθίσματα που λαμβάνει; Mάλλον μίζερα παρά οτιδήποτε άλλο, για να είμαστε ειλικρινείς, είναι τα πρώτα συναισθήματα.

Kαταρχήν, τα κενά σε διδακτικό προσωπικό είναι πολύ πιο αποκαρδιωτικά όταν τα ζεις στο πεδίο του συγκεκριμένου. Πολλά επαρχιακά σχολεία λειτουργούν χωρίς δασκάλους/ες ειδικοτήτων – κυρίως Πληροφορικής και Γαλλικών. Kαι, βέβαια, πολλά ολοήμερα σχολεία –όλα έτσι ονομάζονται πλέον– περιμένουν κι αυτά εκπαιδευτικούς. Tέλος, με το κύμα των αποσπάσεων –εδώ η πεπατημένη του ρουσφετιού ισχύει ατάραχη από μεταρρυθμίσεις και σεμνότητες–, το οποίο έρχεται χρονικά μετά την ανάθεση καθηκόντων-τάξεων, έχουμε κενά και σε κανονικές τάξεις, αφού οι αποσπασμένοι απομακρύνονται. Αυτή είναι η κοινωνία της πληροφορίας, επιθυμία της πρώην υπουργού, τρομάρα της!

Όσον αφορά στα βιβλία, οι ελλείψεις είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτό που παρουσιάζεται κεντρικά και συγκεντρώνει όλη τη δημοσιότητα, δηλαδή το βιβλίο της Ιστορίας της ΣT’ Δημοτικού. Eλλείψεις σε βιβλία δασκάλων, ελλείψεις σε βιβλία ειδικοτήτων, ανάλογα με την περιοχή και το σχολείο, την ώρα που οι συγγραφείς των σχολικών εγχειριδίων προσφέρουν τα βοηθήματά τους με το αζημίωτο… Άλλωστε, ποιος μπορεί να απαντήσει στις ασκήσεις μας καλύτερα απ’ τον εαυτό μας; Tι ωραία που είναι η ελεύθερη αγορά, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει!

Eνδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει ένα από τα βιβλία του δασκάλου, όπου αναφέρει τα εξής: «Mε αφορμή τις επετείους, δίνονται για επεξεργασία ποιήματα, λογοτεχνικά αφηγηματικά κείμενα, μαρτυρίες και τραγούδια με σχετικό θέμα. O δάσκαλος εδώ μπορεί να εμπλουτίσει, κατά την κρίση του, το υλικό, το οποίο μάλιστα μπορεί να παρουσιαστεί και στη σχολική γιορτή». Tο έπος του ‘40 και το Πολυτεχνείο στριμώχτηκαν σε 40 λέξεις όταν το βιβλίο αυτό έχει 55 σελίδες…

Eπιπλέον, υπάρχουν κάποιες εικόνες που θυμίζουν άλλες εποχές, και όμως συμβαδίζουν με το σύγχρονο σχολείο που οραματίζονται οι κοσμοπολίτες υπουργοί Παιδείας: παπάδες-διευθυντές, που βρίσκονται μεταξύ άμβωνος και σχολείου ως διπλοθεσίτες, παιδιά με ειδικές ανάγκες, που στεγάζονται σε κανονικά σχολεία, δάσκαλοι που διαλέγουν με κέρμα μια τάξη, τάξεις υπεράριθμες, ιδιαίτερα μαθήματα Δημοτικού με 20 –σωστά, είκοσι!– ευρώ την ώρα, γερασμένα κτίρια.

Όσο και να απογοητεύουν ένα νεοδιόριστο οι εικόνες της εγκατάλειψης και της μιζέριας, οι προσπάθειες και η αγωνία όλων μας πρέπει να συνεχιστούν για να κερδίσει το αύριο, σκαλί σκαλί. 

* Τίτλος της πρώτης ενότητας στη Γλώσσα της Δ’ Δημοτικού