Εμπειρίες από το συνέδριο της ΠΟΕΣΥ, του Γιώργου Κατερίνη

Από την επίπονη διαδικασία ενός συνδικαλιστικού συνεδρίου δύσκολα μπορείς να πεις αν βγήκες κερδισμένος ή χαμένος. Και δεν εννοώ σε δυνάμεις, θέσεις ή ό,τι άλλο μπορεί να θεωρηθεί ως στενό παραταξιακό κέρδος, αλλά σε εμπειρίες. Προσπάθησα σε λίγες γραμμές να κωδικοποιήσω κάποια δικά μου συμπεράσματα, τα οποία θεωρώ ότι αξίζουν τον κόπο να αποτελέσουν αντικείμενο προβληματισμού.

• Το συνέδριο των δημοσιογράφων (της δευτεροβάθμιας μάλιστα συνδικαλιστικής τους οργάνωσης, της ΠΟΕΣΥ) έγινε μετά από περίοδο μαζικών κινητοποιήσεων για το ασφαλιστικό, με όποιες παλινωδίες, αντιπαραθέσεις και διαφωνίες γεννήθηκαν στο διάστημα αυτό. Κι όμως, στο συνέδριο αυτό δεν υπήρξε μια ουσιαστική συζήτηση θέσεων για το ασφαλιστικό. Ακόμα χειρότερα: οι θέσεις που παρουσιάστηκαν από τις μεγάλες παρατάξεις της Αριστεράς ήταν αρκετά ελλιπείς, ασαφείς ως προς βασικά ζητήματα (π.χ. ενιαίο ταμείο για όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, αύξηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών που στον κλάδο μας είναι σκανδαλωδώς μηδαμινές), χωρίς σχέδιο δράσης και σε τελική ανάλυση ανακόλουθες με τη δράση των προηγούμενων μηνών. Ένα κείμενο που διαμορφώθηκε ως σχέδιο απόφασης (αρκετά πρόχειρα είναι αλήθεια, αλλά περιείχε θέσεις επεξεργασμένες από συνδικαλιστικές δυνάμεις το προηγούμενο διάστημα) από τέσσερα σχήματα της αριστεράς, έδωσε τη δυνατότητα να τεθούν τα πραγματικά προβλήματα και οι θέσεις του κλάδου και τελικά να αποτελέσει την απόφαση του συνεδρίου για το ασφαλιστικό. Είναι κατανοητό ότι σε αυτό το συνέδριο κυρίαρχη ήταν η επιδίωξη ανατροπής της ιδιότυπης δεξιο-πασοκικής ηγεσίας του κλάδου, που έπαιξε σοβαρά παιχνίδια στις πλάτες των δημοσιογράφων και όλων των άλλων εργαζομένων στον κλάδο. Αλλά ακόμα και έτσι να είναι, η σαφής διατύπωση θέσεων, που να οριοθετούν απόψεις, στάσεις και συμπεριφορές και να αποτυπώνουν τις διαθέσεις των εκατοντάδων συναδέλφων-εργαζομένων στα ΜΜΕ είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

• Το ασφαλιστικό και η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση ήταν τα χαρακτηριστικά στοιχεία του προηγούμενου διαστήματος. Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι και το αποκλειστικό στοιχείο στο οποίο θα κριθεί η επόμενη ηγεσία του κλάδου. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κρίνονται στην υπεράσπιση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζόμενων που εκπροσωπούν, στην οργάνωση του κλάδου, στη θεσμική θωράκισή του. Στο συνέδριο αυτό δεν παρουσιάστηκε ένα αξιόλογο σχέδιο δράσης που να τοποθετεί στο επίκεντρο την σημερινή δύσκολη κατάσταση που βιώνει ο κλάδος, με εργασιακή ανασφάλεια, κατάργηση μόνιμων θέσεων εργασίας και αντικατάστασή τους με ελαστικές μορφές απασχόλησης, καθηλωμένες αποδοχές, καθεστώς πλήρους ασυδοσίας από τους εργοδότες κ.λπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και το αίτημα για Συνδικάτο Τύπου, αίτημα-κλειδί για την αποφασιστική οργάνωση του κλάδου, που ήταν ένα αίτημα το οποίο έδωσε τον τόνο στις προηγούμενες κινητοποιήσεις, στο μεν σχέδιο απόφασης που κατέθεσε η Μαχόμενη Δημοσιογραφία (ΚΚΕ) δεν υπήρχε καθόλου, στο δε κείμενο (που τελικά αποσύρθηκε) της μεγάλης αριστερής δύναμης αυτού του συνεδρίου, της Συσπείρωσης, διατυπωνόταν με εντελώς φιλολογικό τρόπο. Από δε τις τοποθετήσεις συνδικαλιστικών στελεχών της αριστεράς φάνηκε καθαρά η διαφορετική οπτική που υπάρχει για αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα για τον κλάδο (η ασφαλιστική ενοποίηση προαπαιτούμενο της συνδικαλιστικής ενοποίησης!). Αν στην οργάνωση της συνδικαλιστικής μας δράσης δεν ενοχλούμε την εργοδοσία, δεν ξέρω πόσο μακριά μπορούμε να πάμε. Όπως επίσης, αν με τα αιτήματα μας δεν θίγουμε την εργοδοσία, δεν ξέρω τι συνδικαλιστές μπορούμε να είμαστε.

• Τέλος, υπάρχει πάντα το θέμα της εμφάνισης των δυνάμεων της αριστεράς σε μια συνδικαλιστική οργάνωση. Στο συνέδριο της ΠΟΕΣΥ, οι δυνάμεις της αριστεράς είχαν μια σαφή αριθμητική υπεροχή. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπόρεσαν να σφραγίσουν τις εργασίες αυτού του συνεδρίου. Την τιμή της αριστεράς έσωσε η αποπομπή του Σιούφα την πρώτη ημέρα του συνεδρίου, στην οποία συνέβαλαν αποφασιστικά σύνεδροι και μέλη των μικρότερων συνδικαλιστικών σχημάτων, τα οποία, παρά τις όποιες αδυναμίες τους και τις δικές τους δυσκολίες συνεργασίας, επέβαλαν μια άλλη συνδικαλιστική πρακτική (Δεν θέλω να μειώσω τη συμβολή κανενός, αντίθετα, είναι φανερό ότι ο κλάδος στηρίζεται σε ελάχιστα έμπειρα στελέχη της αριστεράς). Κλείνοντας, πρέπει να υπογραμμίσω την εντελώς υποκριτική και αλλοπρόσαλλη τακτική των συνδικαλιστικών στελεχών του ΚΚΕ, τα οποία έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν ώστε να υποβαθμίσουν τη δράση της υπόλοιπης αριστεράς, την αναγόρευσαν σε κύριο αντίπαλο και αρνήθηκαν να συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας αριστερής πλειοψηφίας στη νέα διοίκηση. Ίσως γι’ αυτό κέρδισαν την έδρα τους με στήριξη της Δεξιάς…

Γιώργος Κατερίνης,
Σύνεδρος του 5ου Συνεδρίου της
Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ)
με την παράταξη "ΠΑΡΑΤΥΠΩΣ" της ΕΣΠΗΤ