ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΒΙΟΛΑΚΙ, του Ν.Ταυρή

Ελληνική Αριστερά: Το βιολί βιολάκι…

του Νίκου Ταυρή

Δεν υπάρχει περίπτωση, δεν υπάρχει ευκαιρία και αφορμή που να μην εκδηλωθούν συντηρητικά, καθυστερημένα χαρακτηριστικά, τη στιγμή που όλα τα σημάδια στον ορίζοντα δείχνουν πως ο κόσμος έχει διάθεση για «νέα πράγματα», αναζητά μια πιο ελπιδοφόρα και αποτελεσματική πορεία της Αριστεράς.

Ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ

Δύο πρώην ηγέτες της ανανεωτικής Αριστεράς που έπαιξαν δραστήριο ρόλο στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό πύκνωσαν τις παρεμβάσεις και ίσως και να τις συντόνισαν… Ο Λ. Κύρκος που ακόμα και προεκλογικά δεν συγκρατήθηκε και έσπευσε να ρίξει λίγο φαρμάκι για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ («Χάνουμε άλλη μια ευκαιρία για ευρύτερη συνεργασία»), πρόσφατα ξαναμίλησε για την ανάγκη συνεργασίας ΣΥΝ και ΠΑΣΟΚ. Σαν «λαγός» μιας πολιτικής που πρέπει να εφαρμοστεί αργά ή γρήγορα, βγαίνει και κάνει δηλώσεις όπως αυτή: «η συνύπαρξη ΠΑΣΟΚ-Αριστεράς είναι μια διαδικασία μακρά και δύσκολη, ωστόσο υπάρχει η δυνατότητα γι’ αυτό που η σημερινή στιγμή αναζητά» («ΤΑ ΝΕΑ», 26/11). Από κοντά και στον ίδιο περίπου χρόνο, ο Ν. Κωνσταντόπουλος σε συνέντευξή του στον «Ελεύθερο Τύπο»της Κυριακής πρότεινε «Συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ για κυβερνητική λύση» ώστε «να τελειώνουμε επιτέλους με το κουραστικό δίλημμα “ή ηγεμονία της ΝΔ ή ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ”».

Έτσι, αυτοί οι δύο παράγοντες τροφοδοτούν τις γέφυρες με τον πασοκισμό, προβοκάρουν με έναν τρόπο την εκφρασμένη θέληση της πλειοψηφίας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και δίνουν την ευκαιρία στο ΚΚΕ να ομιλεί για «αποκούμπι του ΠΑΣΟΚ» και να αρνείται κάθε συνεργασία και κοινή δράση. Φυσικά η υπαρκτή φιλοπασοκική πτέρυγα στον ΣΥΝ, αφού για ένα διάστημα υποχρεώθηκε –από την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές– να χαμηλώσει τους τόνους, μάλλον θα ανασυνταχθεί και με την διαφαινόμενη αποχώρηση από την προεδρία του Α. Αλαβάνου θα δείξει πιο καθαρά τις προθέσεις και την πολιτική της.

Βέβαια ο βίος και η πολιτεία του ΠΑΣΟΚ είναι τέτοιος που δεν επιτρέπει μεγάλα ανοίγματα, αλλά το έδαφος μπορεί να προετοιμαστεί κατάλληλα από τους πασοκικούς προσκόπους μέσα στο χώρο του ΣΥΝ. Για παράδειγμα ο άλλος «λαγός», ο Μ. Κοψίδης, ξαναμίλησε και κατηγόρησε την «ανανεωτική πτέρυγα» ότι λίγο-πολύ ξεπουλά το όραμα της σύγκλισης με το ΠΑΣΟΚ…

Έτσι κι αλλιώς τα νερά θα ταραχτούν και αναγκαστικά θα συγκρουστούν, πέρα από προσωπικές και άλλες επιδιώξεις, και πολιτικές γραμμές.

Περισσός: ακόμη πιο σκληρά όπου βολεύει το μαγαζί μας…

Σε μια στιγμή που ο κόσμος της εργασίας και του μόχθου αναζητά μια διέξοδο και μια πολιτική απαντοχή, το ΚΚΕ αντί να πάρει πρωτοβουλίες οικοδόμησης ενός μετώπου κοινής δράσης όλων των δυνάμεων ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, κινείται σαν να προσφέρει χείρα βοηθείας στον Καραμανλή, ακολουθώντας την ίδια στείρα, σεχταριστική πολιτική. Για παράδειγμα, σχετικά με την επικείμενη απεργία της 12ης Δεκεμβρίου και την αναστάτωση που υπάρχει για το ασφαλιστικό επιλέγει να κινηθεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο των χωριστών συγκεντρώσεων, καλυμμένων πίσω από ταξικές κορώνες και παχιά λόγια.

Το σκληρό ΚΚΕ που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του (στα λόγια πάντα) και δεν θέλει καμιά συνεργασία με καμιά δύναμη και για κανένα μίνιμουμ ζήτημα για να μην θολώσει η διαχωριστική γραμμή που ξεχωρίζει επαναστάτες από αποστάτες και άλλα τέτοια παλαιότερων εποχών, μπορεί μια χαρά να συμπίπτει με τον ΣΥΝ στην υποστήριξη της υποψηφιότητας Δ. Χριστόφια του ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Μόνο που το «καθεστώς ΑΚΕΛ» είναι μια από τις κορυφαίες οπορτουνιστικές φιλοευρωπαϊκές και ενδοτικές δυνάμεις που η «μαΐλιος» νοοτροπία ακόμα δεν κατόρθωσε να ξετρυπώσει και να καταγγείλει. Και υπέρ της ΕΕ και αρκετά υπερ του σχεδίου Αναν («λέμε όχι για να προκύψει το ναι», ωραίο έτσι;), μέσα σε όλα στην Κύπρο, και σε κυβέρνηση συνεργασίας και συνεργασίες με άλλες δυνάμεις, και παρατηρητής στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς κλπ.

Ο Δ. Γόντικας μιλώντας σε εκδήλωση του ΚΚΕ για την Οκτωβριανή Επανάσταση δήλωσε ότι η άρχουσα τάξη προτιμά «ένα Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς δόντια… Ενα Κομμουνιστικό Κόμμα που θα παραδέρνει μεταξύ ακίνδυνων φόρουμ “αντιπαγκοσμιοποίησης”, κεντροαριστερών κυβερνήσεων, “κοινωνικών διαλόγων” και ψευτοεπαναστατικών ρομαντισμών και συνθημάτων όπως “οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη”, “το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη”.

Ένα Κομμουνιστικό Κόμμα ενσωματωμένο και χρήσιμο, βοηθό στη χειραγώγηση και στην περιπλάνηση των εργατικών και λαϊκών μαζών, στις αναζητήσεις και στις ατέλειωτες συζητήσεις για το πώς θα προσδώσουμε κοινωνική διάσταση στην αγορά, στην “παγκοσμιοποίηση”, στην ΕΕ, στον καπιταλισμό». Να, με κάτι τέτοια διασκεδάζουν και βαυκαλίζονται όταν οι ανάγκες είναι άλλες.

Το ερώτημα που πρέπει να θέσει κάθε προβληματιζόμενος προς όλες τις ηγεσίες της Αριστεράς είναι το ακόλουθο: τι κάνετε, τι σκέφτεστε να κάνετε ώστε η Αριστερά να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και να οικοδομήσει το πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο ανατροπής του νεφιλελευθερισμού;