Ελλάδα 2.0: Τουριστική «βιομηχανία», πράσινη «ανάπτυξη», και εργασία-λάστιχο | Μήπως μπορούμε να πάμε αλλιώς;

Ανακοίνωση της ΚΟΕ για την Απεργία ενάντια στο νέο εργασιακό νομοσχέδιο

Απλήρωτες υπερωρίες, δουλειά τις Κυριακές, ωράρια και εργαζόμενοι λάστιχο. Απελευθέρωση απολύσεων και εργοδοτική αυθαιρεσία. Υποβάθμιση των δημόσιων ελεγκτικών μηχανισμών. Απαξίωση του συνδικαλισμού ως μέσου αυτοάμυνας των εργαζομένων, και ασφυκτικός έλεγχός του από το κράτος.

Αυτή είναι η Ελλάδα που φτιάχνουν, βαφτίζοντας βαριά βιομηχανία τον μαζικό τουριστικό προορισμό των πολυεθνικών και του all inclusive. Η Ελλάδα της «πράσινης» και «ψηφιακής» μετάβασης ως μονόδρομος υπό την εποπτεία της Ε.Ε. Με τις πραγματικές πηγές του πλούτου στο περιθώριο, με τη φύση να καταστρέφεται, τη δημόσια περιουσία να ξεπουλιέται και την εργασία, με διαδοχικά νομοθετήματα, να γίνεται λάστιχο.

Μας λένε πως αυτό το «μέλλον» είναι εκσυγχρονισμός. Η νέα εποχή επιβάλει να μετατραπεί η Ελλάδα σε χώρο πειραματισμού για την ελίτ, ντόπια και παγκόσμια. Να γίνει γεωπολιτικός βραχίονας των ισχυρών, να εκχωρήσει κυριαρχία, να χωριστεί σε ζώνες. Και οι πολλοί, η κοινωνία, να συνεχίσουν να ζουν στην αβεβαιότητα, την επισφάλεια, την ανεργία ή την κακοπληρωμένη εργασία.

Η πραγματικότητα που ήδη βιώνουμε και το κερασάκι στην τούρτα

Όλα αυτά δεν είναι «πρωτοφανή»: είναι η πραγματικότητα που ήδη βιώνουμε εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε πολλούς κλάδους. Με ναυαρχίδα τη «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού και της εστίασης, τα σύγχρονα κάτεργα των τηλεφωνικών υπηρεσιών και των ταχυμεταφορών, τις υπεργολαβίες κοινής ωφέλειας σε δήμους και ΜΚΟ, αλλά και άλλους πιο παραδοσιακούς τομείς (βιομηχανία, λιανεμπόριο, κατασκευές).

Το κερασάκι στην τούρτα: η πανδημία, που «αξιοποιήθηκε» από κράτος και επιχειρήσεις σαν ένα μεγάλο εργαστήριο εργασιακής ευελιξίας. Η τηλεργασία και τα εκ περιτροπής ωράρια, που επέκτειναν τον χώρο και τον χρόνο εργασίας, ήρθαν για να μείνουν. Παράλληλα, το δικαίωμα μονο-μερών αναστολών συμβάσεων εργασίας άνοιξε την όρεξη για μονιμότερη «ευελιξία».

Aυτά νομιμοποιεί το νομοσχέδιο Χατζηδάκη (ο οποίος δεν έχει δουλέψει ούτε μια ώρα στη ζωή του, αλλά επιβάλλει να «πληρώνονται» οι υπερωρίες με… ρεπό), στο δρόμο που έστρωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Επιβάλλει την εργο-δοτική αυθαιρεσία και την καθολική επισφάλεια ως κρατική πολιτική, όπως για χρόνια ζητά ο ΣΕΒ και οι λοιποί «θεσμοί». Παντού «ατομική ευθύνη», και ανατίναξη κάθε έννοια συλλογικής σύμβασης και προστασίας.

Γιατί (δείχνουν ότι) νιώθουν τόσο σίγουροι;

Η κυβέρνηση νοιώθει σίγουρη για την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, και γι’ αυτό προωθεί τέτοια νομοθετικά εκτρώματα σαν να μην τρέχει τίποτα. Το ν/σ Χατζηδάκη δεν έπεσε βέβαια από τον ουρανό. Ολοκληρώνει την πολιτική αυτών που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες: Του «εκσυγχρονιστή» Σημίτη, του «απογραφέα» Καραμανλή, των «τραβάτε με κι ας κλαίω» μνημονιακών Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά-Τσίπρα. Σήμερα η Ν.Δ., με Μητσοτάκη πλέον, βάζει την τελευταία πρόκα στο φέρετρο του κόσμου της εργασίας. Την τελευταία, διότι οι προηγούμενοι δεν άφησαν και πολλά για να κοπούν…

Τα άλλα κόμματα επιμένουν στο «ψηφίστε μας για να τα καταργήσουμε», λες και δεν ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια σε τι μεταφράζεται αυτό. Οι συνένοχες συνδικαλιστικές ηγεσίες εξαγγέλλουν μια απεργία λίγο πριν «κλείσει» η σεζόν, επιμένοντας σε λόγο και πρακτικές που δεν συγκινούν, και δεν χωρούν τις αγωνίες του κόσμου. Και η κοινωνική βάση, μουδιασμένη, μπουχτισμένη από όλα όσα συμβαίνουν, προσπαθεί να επιβιώσει «προσαρμοζόμενη» στις νέες συνθήκες.

Κι όμως: η κοινωνική δυσαρέσκεια είναι εδώ, για να θυμίζει στους κυβερνώντες πως απέχουν πολύ από το να αποσπάσουν την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση. Η κατακραυγή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αποδέκτη τον δια βίου άεργο κ. Χατζηδάκη είναι η κορυφή μόνο του παγόβουνου. Μια οργή για όλα όσα βιώνουμε στην Ελλάδα της κρίσης και στο έδαφος των ανελευθεριών που επιβλήθηκαν στο όνομα της πανδημίας, συσσωρεύεται – χωρίς να βρίσκει προς το παρόν δρόμους να εκφραστεί.

Παρ’ όλα αυτά…

…την Πέμπτη 10/6 απεργούμε. Όσο κι αν το βάρος του «μία από τα ίδια», του από πριν υπονομευμένου αγώνα, είναι προφανές. Όλοι γνωρίζουμε πως ο μέχρι τώρα περπατημένος δρόμος δεν αρκεί για να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Ο δρόμος για την οικοδόμηση της απαραίτητης κοινωνικής ισχύος που θα ανατρέψει αυτά που επιβάλλονται μοιάζει μακρύς και ανηφορικός. Παρ’ όλα αυτά το ερώτημα παραμένει και ίσως, αν τεθεί, βοηθά να ξεμπλοκάρει η σκέψη μας: Μπορούμε να πάμε αλλιώς; Η προσπάθεια συλλογικής απάντησης, τέτοιας που να αφυπνίζει συνειδήσεις, θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό τον αγώνα για την υπεράσπιση της ζωής και του τόπου μας.

Η Ελλάδα που φτιάχνουν δεν μας χωρά. Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και η λεηλασία της φύσης στο όνομα της «ανάπτυξης», η φτωχοποίηση των εργαζομένων, η μαζική ανεργία και η δημογραφική κατάρρευση, οι διαρκείς υποχωρήσεις από τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα και η μετατροπή της χώρας σε γεωπολιτικό βραχίονα των ισχυρών δεν είναι μονόδρομος. Αντιθέτως, η συνολική άρνηση του μέλλοντος που μας ετοιμάζουν, ο αγώνας για την υπεράσπιση της ζωής και της πατρίδας μας, είναι η μοναδική επιλογή για επιβίωση και αξιοπρέπεια της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.