Είναι έγκλημα να είσαι νέος, του Σπύρου Παναγιώτου

Δεν το κρύβει. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να κρατήσει ούτε τα προσχήματα. Αυτό το σημερινό γερασμένο σύστημα έχει θέσει στο στόχαστρό του τους νέους.

Το αποπνέει από κάθε πόρο του, με κάθε ευκαιρία, σε κάθε ζήτημα.

Στρέφεται ενάντια στα παιδιά του γιατί γνωρίζει ότι δεν έχει να τους προσφέρει κανένα μέλλον, καμιά προοπτική. Γνωρίζει ότι δεν έχει καμιά απάντηση στις ανάγκες τους, καμιά λύση στα προβλήματά τους πέρα από την ένταση της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας, της απόγνωσης, της εκμετάλλευσης, της ομηρίας στους μηχανισμούς του, της απόρριψης, της περιθωριοποίησης. Εκδικείται τους νέους γιατί δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα. Τους τιμωρεί για να τους εξαναγκάσει να του μοιάσουν στην απάθεια, την αδιαφορία, τη θεοποίηση του ατομισμού και της βουτηχτής, την κατάργηση κάθε αξίας, κάθε συλλογικού δικαιώματος και ιδανικού.

Ο κόσμος τους είναι ο κόσμος των "κουμπάρων", των καρτέλ, των δομημένων ομολόγων, των αρπαχτών στα χρηματιστήρια, των golden boys, των χλιδάτων στελεχών, των μιζών και των προμηθειών, των off shore εταιρειών, των "πνευματικών" τύπου Εφραίμ, για να μείνουμε μόνο στα πιο γνωστά και πρόσφατα γεγονότα. Ο κόσμος τους έχει ανάγκη, γεννά "κουμπουροφόρους", παραπροϊόντα και ενεργούμενα των συμφερόντων τους, να δρουν κατ’ εντολή τους, να προστατεύουν την "τάξη" σκορπώντας βία -όχι σπάνια πια και σφαίρες-, να κομπάζουν από την ατιμωρησία.

Παιδεία υπό κατεδάφιση

Αυτός ο γερασμένος κόσμος πυρπολεί τα όνειρα της νέας γενιάς.

Έχει δημιουργήσει ένα δημόσιο σχολείο που βρίσκεται υπό διαρκή κατεδάφιση. Που καλλιεργεί την πνευματική γύμνια, που μετατρέπει τους νέους σε λάστιχο ανάμεσα στην παπαγαλία, στην παραπαιδεία και στο Γολγοθά των εξετάσεων. Για να οδηγήσει την πλειοψηφία τους στην απόρριψη και την περιθωριοποίηση πριν τελειώσουν το σχολείο και άλλους αμέσως μόλις τελειώσουν το πανεπιστήμιο. Γιατί δεν υπάρχουν "σινικά τείχη" που να χωρίζουν αποτελεσματικά τους σημερινούς μαθητές και φοιτητές από όσους αύριο βρεθούν εκτός των τειχών.

Εργασία σε συνθήκες γαλέρας

Αυτός ο γερασμένος κόσμος έχει πυρπολήσει το δικαίωμα στην εργασία.

Με μισθούς φτώχειας, όμηρους στα λογής λογής προγράμματα stage, στη μερική και πρόσκαιρη απασχόληση, στη μαύρη εργασία, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, βορά στη βουλιμία του εργοδότη εγχώριου ή ξένου.

Ορέγεται -και αλλού έχει επιβάλει- τη βδομάδα των 60 και 70 ωρών σε συνθήκες γαλέρας όταν υπάρχει δουλειά, το άδειασμα στην ανεργία όταν τα οικονομικά συμφέροντα το απαιτούν. Καλλιεργεί το διχασμό για να διασπάσει τους εργαζόμενους ορθώνοντας ψεύτικους διαχωρισμούς και τείχη.

Γαλάζιοι και πράσινοι ιθύνοντες ανακαλύπτουν και λανσάρουν τις πιο απίθανες θεωρίες για να πείσουν ότι οι νέοι πρέπει να δουλεύουν περισσότερο ή να μένουν κατά τις περιστάσεις χωρίς δουλειά, να παίρνουν λιγότερα, να πληρώνουν περισσότερα, να τρέφονται με τα κάθε είδους σκουπίδια της αγοράς τους και του "πολιτισμού" τους. Με ήσυχη τη συνείδηση αυτές τις μπούρδες τις αποκαλούν άλλοι εκσυγχρονισμό, άλλοι μεταρρύθμιση.

Οραματίζονται μια γενιά χωρίς δικαιώματα, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς συνείδηση, χωρίς αλληλεγγύη. Οραματίζονται και επιδιώκουν να διαμορφώσουν μια γενιά συστηματικά απογυμνωμένη, αμόρφωτη, με ακρωτηριασμένη την κοινωνική της εμπειρία, πειθαρχημένη, διασπασμένη φτωχή.

Εταιρεία, αστυνομία, συμμορία

Αυτό που προωθείται σήμερα για τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων, αυτό που στηρίζει το σύστημα και ταυτόχρονα αυτό που πάνω του στηρίζεται το ίδιο, είναι το τρίπτυχο "επιχείρηση – αστυνομία – συμμορία". Ένα σχέδιο που μεταφέρεται αυτούσιο από τις ΗΠΑ και τις άλλες καπιταλιστικές μητροπόλεις της Ευρώπης και μεταφυτεύεται στη χώρα, στις πόλεις και στις γειτονιές. Επιχείρηση, που για τους ίδιους σημαίνει μπίζνα, αρπακτή, βόλεμα, κονόμα. Για τους άλλους, τους πολλούς, σημαίνει δουλειά σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς. Δουλειά σαν μέσο πειθαναγκασμού, διαρκούς ομηρίας και αλλοτρίωσης για να αρκείσαι με τα ψίχουλα του συστήματος. Αλλιώς υπάρχει η προοπτική της ολοκληρωτικής απόρριψης.

Αστυνομία για τη διαφύλαξη της "περιουσίας και της τάξης" για όλους. Την ίδια στιγμή που οι νέοι ωθούνται συστηματικά στην εγκληματικότητα και την παραβατικότητα. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την τεράστια άνθιση των ναρκωτικών όταν είναι γνωστό ότι πίσω από τα μεγάλα κυκλώματα διακίνησης και εμπορίας βρίσκονται οι υποτιθέμενοι "διώκτες" τους. Και μετά να παριστάνουν τους "σερίφηδες" του νόμου και της τάξης. Μιας "τάξης" που όλο και πια συχνά θα "διασαλεύεται" σαν αποτέλεσμα των αξεπέραστων προβλημάτων που γεννά και θα γεννά ο καπιταλισμός.

Και συμμορία και γκέτο για τους απορριπτόμενους, σαν ανώδυνη για το σύστημα διέξοδος και ταυτόχρονα εύκολα ελέγξιμη και χειραγωγήσιμη.

Μόνη ελπίδα για την ανατροπή αυτού του ρατσισμού ενάντια στους νέους ανθρώπους είναι το κίνημα, ο αγώνας, η συλλογική δράση, η εξέγερση. και οι νέοι έδειξαν ότι γνωρίζουν να βαδίζουν αυτό το δρόμο, πριν με τους αγώνες ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, τώρα ενάντια στην κρατική βία και την στυγνή δολοφονία του Αλέξη.

Είναι αναγκαίο οι νέοι να συνεχίσουν να χρωματίζουν με τη ζωντάνια τους τα γεγονότα, να συνεχίσουν να στέλνουν το μήνυμά τους σε όλους.Είναι αναγκαία η οργάνωση της κοινωνίας ενάντια σε αυτή την τραγική υποβάθμιση της ζωής που φέρνει ο αναχρονισμός του σημερινού συστήματος. Αυτό είναι, αυτό πρέπει να είναι, το περιεχόμενο δράσης της κομμουνιστικής Αριστεράς.

Σπύρος Παναγιώτου