Σχετικά με την ΚΟΕ και όσα ακούγονται ή γράφονται – Άρθρο του Γιώργου Παπαϊωάννου* στην εφημερίδα Δρόμος – 28/1/2012
Οι πολιτικοί οργανισμοί υπάρχουν για να οργανώνουν την ενότητα θέλησης και δράσης κοινωνικών ομάδων ή πτερύγων κοινωνικών ομάδων, προωθώντας τα συμφέροντά τους και καθορίζοντας προσανατολισμούς και ειδικές πολιτικές, για να κατακτηθούν οι στόχοι που έχουν συναποφασιστεί. Υπάρχουν περίοδοι που η όποια κατακτημένη ενότητα θέλησης και δράσης δοκιμάζεται, μπαίνει σε αμφισβήτηση, γίνονται νέες επιλογές.
Πρόσφατα συνέβη το γεγονός της αποχώρησης μιας μικρής ομάδας μελών και στελεχών της ΚΟΕ, για την οποία αρκετός λόγος γίνεται σε διάφορους μικρόκοσμους των χώρων της Αριστεράς.
Το γεγονός αυτό -όπως και μια σειρά άλλα τέτοια- πρέπει να συσχετιστεί με την πολιτική συγκυρία, όπου η γενικευμένη ρευστότητα κλονίζει, αποδομεί, υποσκάπτει πολιτικές θέσεις, οπτικές και ισορροπίες. Αυτή η πολιτική συγκυρία -όσο δεν κατανοείται η ουσία της και δεν σχεδιάζεται μια πολιτική κατεύθυνση ουσιαστικά αντιθετική και μαζική- λειτουργεί αποδιοργανωτικά σε όλους τους πολιτικούς χώρους, όχι μόνο τους συστημικούς αλλά και της Αριστεράς και της αμφισβήτησης.
Είμαστε σε μια συγκυρία τέτοια που και οι ίδιοι οι άνθρωποι διχάζονται και δεν βρίσκουν σημείο ισορροπίας με τον εαυτό τους και τις απόψεις τους. Όλοι οι πολιτικοί χώροι αγωνίζονται να υπάρξουν με ανασφάλειες, διχογνωμίες, εσωτερικές διαφοροποιήσεις και αναζητούνται πλαίσια διατήρησης και συνύπαρξης. Αυτή είναι η πραγματικότητα και κανείς δεν μπορεί να κρύβεται. Όλοι οι χώροι ταράζονται και δεν μπορεί κανείς να το παραγνωρίζει.
Η ΚΟΕ έχει τη δική της ιστορική καταγωγή και πορεία. Η θέση της στο πλαίσιο του αριστερού πολιτικού κινήματος έχει το δικό της στίγμα. Ήταν και είναι μια προσπάθεια ανοικτή, μία υπό διαμόρφωση οντότητα, δηλαδή μια προσπάθεια που δεν θεωρούσε ότι κατέχει έτοιμες λύσεις και την απόλυτη αλήθεια και ότι το μόνο που απομένει είναι κάθε φορά να τις αναπαράξει μαζικά. Αντίθετα, στρατεύτηκε τόσο στην κατανόηση της πραγματικότητας όσο και στη διαμόρφωση προϋποθέσεων για λύσεις που είναι ζητούμενες, συνθετότερες, και σίγουρα υπερβαίνουν τη σημερινή πραγματικότητα του αριστερού κινήματος και των οργανωμένων δυνάμεων, μέσα σε αυτό. Ως εκ τούτου, στους περισσότερους από εμάς, στη συντριπτική πλειοψηφία, μας φάνηκε σωστότερο στη νέα συγκυρία, στη μνημονιακή εποχή που συνιστά άλλη περίοδο τόσο για το καθεστώς όσο και για το κίνημα και την κοινωνία, να επιδιώξουμε επίκαιρες, ουσιαστικές προσεγγίσεις, με επίγνωση ότι αυτά δημιουργούν αναταράξεις, κενά συνεννόησης, τα οποία θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Επιλέξαμε αυτό, αντί να αναδιπλωθούμε, να περιχαρακωθούμε στα τετριμμένα, να δραπετεύσουμε από τις ανάγκες, ακολουθώντας το δρόμο της συνθηματολογίας, της καταγγελίας, της εύκολης κριτικής που όλοι γνωρίζουν ότι δεν επαρκούν. Αυτό το κόστος, σήμερα, πλήρωσε η ΚΟΕ. Κόστος σύμφυτο με την προσπάθειά της και την φυσιογνωμία της.
Η ταυτότητα της ΚΟΕ, οι θέσεις, η δράση, η πρακτική και η κουλτούρα της, είναι γνωστές. Καθώς και η στάση της στο τελευταίο μνημονιακό-τροϊκανό διάστημα. Όσοι ενδιαφέρονται για αυτά γνωρίζουν και, βέβαια, κρίνουν. Γνωρίζουν τη γραμμή της «πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής διεξόδου της χώρας», τον πολιτικό στόχο της «μεταπολίτευσης του λαού», γνωρίζουν τις εκτιμήσεις μας για το ριζοσπαστισμό που εμφανίστηκε και έδωσε ζωή σε ένα μεγάλο μαζικό κίνημα το 2011 στις πλατείες, στις παρελάσεις, στα χαράτσια, στους εργασιακούς χώρους, γνωρίζουν τις θέσεις και απόψεις της ΚΟΕ για ένα παλλαϊκό εθνικό μέτωπο διεξόδου, γνωρίζουν το ενδιαφέρον της ΚΟΕ για τα γεωπολιτικά ζητήματα της περιοχή μας, γνωρίζουν την κριτική της ΚΟΕ για τη στάση της Αριστεράς, γνωρίζουν την αντισεχταριστική στάση και υπόσταση της ΚΟΕ και τη σημασία που δίνει στα εγχειρήματα και τις συνεργασίες του ανοικτού πεδίου.
Στη δοκιμαζόμενη, έτσι κι αλλιώς, ενότητα θέλησης και δράσης, η ΚΟΕ εδώ και περίπου ένα χρόνο έδωσε αυτές τις απαντήσεις και προσπάθησε να τις δοκιμάσει όσο επέτρεπαν οι δυνάμεις της και οι καταστάσεις που αντιμετώπισε. Αντίστοιχα, θα κριθεί τι καινούργιο και ουσιαστικό έχουν να προσφέρουν οι αποχωρήσαντες από την ΚΟΕ στο αριστερό κίνημα.
Η ΚΟΕ δεν είναι άθροισμα ή χώρος συνύπαρξης και ισορροπιών προσωπικοτήτων και ανεξέλεγκτων παραγόντων της Αριστεράς. Με τα χούγια τους, τις φιοριτούρες τους, τις ιδιαιτερότητές τους. Αυτό το απευθύνουμε σε κάθε κατεύθυνση και είναι καλό να γίνει κατανοητό. Ο αγώνας για συλλογική ελευθερία για εμάς δεν περνάει μέσα από την «ελευθερία» της μικροπολιτικής και του παραγοντισμού πίσω από τις πλάτες της συλλογικότητας. Βλέπουμε τα οργανωμένα υποκείμενα της κομμουνιστικής Αριστεράς ως κοινότητες αγωνιζόμενων ανθρώπων, ως χώρους χειραφέτησης και όχι αναπαραγωγής του αστικού τρόπου άσκησης πολιτικής.
Η ΚΟΕ δεν επεδίωξε αυτήν την κατάσταση, ούτε και είναι ευχαριστημένη από τις εξελίξεις αυτές. Ξέρουμε πολύ καλά ότι τέτοια γεγονότα ενισχύουν την άσχημη εικόνα που δίνει, συνολικά, η Αριστερά στον κόσμο.
Από την άλλη υπάρχει μια μερίδα της Αριστεράς, η οποία, αφού έχει παραιτηθεί από το να ασχολείται με τα μεγάλα και ουσιαστικά ζητήματα, αρέσκεται στο να ασχολείται με τα μικρά και να αναπαράγεται ως νοοτροπία μέσα από αυτά. Βρίσκει τροφή για αναλύσεις, αισθάνεται ότι μπορεί να παρεμβαίνει και να αναδεικνύει εντάσεις, να αναπαράγει τα στερεότυπα των προσεγγίσεών της με την ίδια φλυαρία που κρίθηκαν οι περισσότερες διαφοροποιήσεις και ενδοαριστερές διενέξεις των τελευταίων δεκαετιών. Με αυτά τα στερεότυπα θέλουν να κρίνουν τα περιστατικά της ΚΟΕ, βάζοντάς τα μέσα σε αυτό το πλαίσιο, με το ζόρι. Οι περισσότερες από αυτές τις προσεγγίσεις είναι στρατευμένες στην απόδειξη εκ των προτέρων αναμασημένων συμπερασμάτων. Συνεισφέρουν κι αυτοί με τη σειρά τους στην αποδιαπαιδαγώγηση του ευρύτερου πολιτικού αριστερού χώρου.
Η ΚΟΕ θα συνεχίσει το δρόμο της. Θα αναμετρηθεί και με τις εσωτερικές της εξελίξεις. Θα κριθεί, πέρα από τη γενική της συμβολή, και στο κατά πόσο θα μετατρέψει το αρνητικό φορτίο το οποίο διοχέτευσε στο δημόσιο χώρο της Αριστεράς. Η ΚΟΕ έχει απόλυτη επίγνωση και διαθεσιμότητα να προωθήσει το καθήκον αυτό.
* Ο Γιώργος Παπαϊωάννου είναι συντονιστής της Γραμματείας του Κ.Ο. της ΚΟΕ