Δικομματική αναστήλωση με παλιά υλικά, του Δημήτρη Υφαντή

Η δημοσκοπική εικόνα της διαφοράς του 3-5% μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, της οριακής υποχώρησης-καθήλωσης της Αριστεράς και της αξιοσημείωτης σταθερότητας του αξιοποιήσιμου 5% του ΛΑΟΣ απηχούν τους σχεδιασμούς και τις προθέσεις.

Είναι πλέον δεδομένο ότι το “σπρώξιμο” του Γ. Παπανδρέου αποτελεί την εναλλακτική επιλογή των επιχειρηματικών και εκδοτικών συγκροτημάτων. Δεν μπορεί όμως να περάσει απαρατήρητη μια λεπτή στήριξη της κυβέρνησης, σαν παράγοντα σταθερότητας και σχετικής αποτελεσματικότητας στο ρευστό, κρισιακό και απρόβλεπτο σε ενδεχόμενες εξελίξεις και ανατροπές πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον. Μετά την καταιγιστική εκλογολογία, που υποχωρεί αλλά δεν εξαφανίζεται, κυριαρχούν οι εκατέρωθεν ενέσεις ενίσχυσης αλλά και οι ανοιχτές πληγές από ένα πολύ πρόσφατο παρελθόν. Ο Γ. Καρατζαφέρης γίνεται πέτρα του σκανδάλου στο “νυφοπάζαρο”, όπως εύστοχα το χαρακτήρισε ο Α. Αλαβάνος, με την κυβερνητική παράταξη. Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάζεται να συνομιλήσει με το δήθεν αποκηρυγμένο σημιτικό παρελθόν. Και η Αριστερά, εγκλωβισμένη και πάλι στις εσωκομματικές κόντρες στο ΣΥΝ και αυτοϊκανοποιούμενη στη μακάρια και ακίνδυνη –στα λόγια και μόνο– “επαναστατικότητα” του ΚΚΕ, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις για άμεση παρέμβαση στην κοινωνική κρίση και για ρήξεις με το γερασμένο πολιτικό σύστημα, που μένουν ανεκπλήρωτες. Η κοινωνία τρομοκρατείται με ειδήσεις για την έκταση της κρίσης, χωρίς όμως να αντιλαμβάνεται τις πραγματικές διαστάσεις, τους κινδύνους και τις πολιτικές που επιβάλλονται. Ο άξονας της πολιτικής ζωής μετατοπίζεται ανατριχιαστικά στην “έννομη τάξη και ασφάλεια”. Συσκότιση, εκφοβισμός, κιτρινισμός, μικροπολιτική και υποταγή…

Κυβέρνηση… έχει ακόμα ζωή;

Δεν έχει σημασία ποιες είναι οι πραγματικές πολιτικές που ασκούνται όσο τα ΜΜΕ, από τη μία, και ο υποταγμένος συνδικαλισμός και φορείς, από την άλλη, διαμορφώνουν μια πλασματική εικόνα:

• Οι υπουργοί εμφανίζονται διώκτες της ακρίβειας και της ασυδοσίας των καρτέλ, ενώ, παρά την αφόρητη λιτότητα και την ανεργία, διοχετεύονται μέτρα περικοπής επιδομάτων και μοιράσματος της ανεργίας, με τα ταμεία να καταρρέουν.
• Το ξεπούλημα της Ολυμπιακής βαφτίζεται εξυγιαντική ιδιωτικοποίηση.
• Ο “εθνικός διάλογος” για την Παιδεία, επικοινωνιακό κόλπο πρώτης γραμμής, λιβανίζεται από ΠΑΣΟΚ, ΑΔΕΔΥ και τους εκσυγχρονιστές του, ενώ επιχειρείται να καταργηθεί στην πράξη το άρθρο 16.
• Καθόλου τυχαία όλα τούτα συντελούνται καθώς επίκειται το μοίρασμα του ΕΣΠΑ και των νέων μεγάλων έργων. Ο υγιής επιχειρηματικός κόσμος της χώρας έχει να λαμβάνει…

Σ’ αυτό το φόντο, η στήριξη που προσφέρει ο Γ. Καρατζαφέρης θα είναι ευπρόσδεκτη στο ποσοστό που δεν τραυματίσει το προφίλ της ΝΔ στο “μεσαίο χώρο”. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό ιδεολογικό υπόβαθρο σ’ αυτή την –στα όρια του γελοίου– αντιπαράθεση που διεξάγεται μεταξύ των νεοδημοκρατικών στελεχών, για χάρη του ΛΑΟΣ. Είναι ή δεν είναι “των άκρων”; Ο ίδιος ο Γ. Καρατζαφέρης συμπεριφέρεται με άνεση σαν μέλος της ευρύτερης παράταξης: “Εγώ δεν θα ρίξω τον Καραμανλή… άλλοι τον υπονομεύουν… η Ντόρα και ο Γιώργος στήθος με στήθος διεκδικούν το χρίσμα των Αμερικανών”. Το πραγματικό ζήτημα είναι οι συσχετισμοί ανάμεσα στα εσωκομματικά νεοδημοκρατικά στρατόπεδα, οι τωρινοί και οι της επόμενης μέρας. Το 5% του ΛΑΟΣ δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Και είναι ζητούμενο αν θα επιλέξουν να το βαφτίσουν “ακροδεξιό” ή κόμμα “της τάξης και της ευθύνης”. Όταν ο δικομματισμός στροβιλίζεται επικίνδυνα γύρω από το δίπολο άγριος νεοφιλελευθερισμός – εκφασισμός, τότε ποιος είναι των “άκρων”; Το παιχνίδι των μεταμφιέσεων θα έχει πολλά και πρωτότυπα επεισόδια.

Να κι ένα σενάριο εξελίξεων: Στις Ευρωεκλογές καταγράφεται αξιοπρεπής ήττα για τη Ν.Δ. Αμέσως μετά, λαμβάνονται τα “αναγκαία” μέτρα-σοκ στο όνομα της εθνικής κρίσης, με νέες εκκλήσεις για συναίνεση και υπευθυνότητα. Στις προεδρικές του 2010, ο Γ. Παπανδρέου, αν προκαλέσει εκλογές, καταγγέλλεται ως ανεύθυνος πολιτικάντης, σε αντίθεση με την κυβέρνηση, που αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος και μοχθεί για τη χώρα…

ΠΑΣΟΚ: κυβερνο-αντιπολίτευση

Πολλά μεγάλα λόγια μάς είπε ο Γ. Παπανδρέου. “Ακρίστε να περάσει η Ελλάδα… Με καλεί η ιστορία… Πράσινη ανάπτυξη…” Ποια όμως είναι η στάση που έχει κρατήσει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σε όλα τα μεγάλα πολιτικοοικονομικά “κόλπα” της περιόδου; Στα 28 δισ., στον Ελαιώνα, στο ξεπούλημα της Ολυμπιακής, στον “εθνικό διάλογο” για την Παιδεία, στην τρομολαγνεία και την κρατική τρομοκρατία: Παντού και πάντα σιωπηρή ανοχή, όπου δεν εκδηλώνεται απόλυτη ταύτιση. Ήταν δε εξόφθαλμη η “επιχείρηση ΠΟΣΔΕΠ”, όπου από κοινού ΠΑΣΟΚ και ανανεωτικοί του ΣΥΝ χτύπησαν το κίνημα του ΔΕΠ, που πρωτοστάτησε στην αντίσταση στην κατάργηση του άρθρου 16. Αυτό δεν λέγεται αντιπολίτευση υπέρ του λαού, αυτό λέγεται κυβερνο-αντιπολίτευση. Αυτό λέγεται “ακρίστε να περάσει η Ελλάδα των μεταπρατών, των διαπλεκόμενων στελεχών, των πράσινων νεοφιλελεύθερων πολιτικών”. Ήταν πολλαπλά αποκαλυπτική η συνάντηση του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ με τους επιχειρηματίες, επιφανείς εκπροσώπους του εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού (εμπόριο, τράπεζες, μεταφορές, τουρισμός, ΜΜΕ, κατασκευές, υπηρεσίες, όπως η ασφάλεια και η υγεία), μιας αποδιαρθρωμένης παραγωγικά οικονομίας. Τους ικανοποίησε ο Γ. Παπανδρέου, όπως μας ενημέρωσε ο φιλικός Τύπος, που αποκάλυψε (γιατί, άραγε, αν όχι για να τον δεσμεύσει;) την αρχικά “μυστική” συνάντηση. Τι να τους είπε; Πώς συναινούμε διά της μη συναίνεσης ή μήπως τους κάλεσε να επενδύσουν στην “πράσινη” ανάπτυξη;

Έχει δίκιο, λοιπόν, ο Καραμανλής να καταλογίζει υποκρισία στο ΠΑΣΟΚ. Τουλάχιστον εκείνος είναι υποχρεωμένος να κυβερνάει και μας απειλεί ότι θα μας κυβερνήσει ακόμα εντατικότερα. Το ΠΑΣΟΚ καρπώνεται τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ενώ ουσιαστικά στηρίζει την κυβερνητική πολιτική. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να συγκροτήσει ως ώρας πολιτικό ρεύμα. Ωστόσο, επιστρατεύονται και ενεργοποιούνται εφεδρείες εκ δεξιών και αριστερών, με διαφορετικά αποτελέσματα. Η συμπίεση της Αριστεράς αποτελεί μια δοκιμασμένη συνταγή. Όσο ο ΣΥΝ εγκλωβίζεται σε εσωκομματικούς μηχανισμούς και παραγοντισμούς, όσο δεν αναδεικνύονται οι ουσιαστικές αντιθέσεις απέναντι στις απαιτήσεις της συγκυρίας, τόσο θα κυριαρχεί μια εικόνα παραλυτικής εσωστρέφειας που απογοητεύει όχι μόνο τον κόσμο της Αριστεράς αλλά και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που αναζητούν αγωνιστική διέξοδο. Έτσι ο Γ. Παπανδρέου καμώνεται τον προοδευτικό απέναντι στην προσέγγιση ΝΔ-ΛΑΟΣ.

Κι όμως, όσο κι αν φουσκώνουν τα δημοσκοπικά ποσοστά, τόσο δέσμιος είναι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Είναι τόσο αναιμική η ουσιαστική πολιτική δυναμική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που ουσιαστικά σύρθηκε σε “αποκατάσταση” του Κ. Σημίτη. Μετά τη συνάντηση, ο Γ. Παπανδρέου δεν έκανε καμία δήλωση, ενώ άνετος ο Κ. Σημίτης ανακοίνωσε ότι θα παρεμβαίνει όσο και όποτε επιθυμεί. Υπενθυμίζουμε ότι η αποστασιοποίηση από τον εκσυγχρονισμό της σημιτικής οκταετίας αποτέλεσε βασικό προπαγανδιστικό στοιχείο της γραμμής Παπανδρέου. Βέβαια, όταν υποχρεώνεται σε τοποθέτηση επί του συγκεκριμένου, όπως και στην τελευταία συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή, τότε ταυτίζεται πλήρως με το κυβερνητικό έργο του κόμματός του, στο οποίο άλλωστε και ο ίδιος πρωτοστάτησε. Είπαμε, αναστήλωση με παλιά υλικά. Ούτε η πολιτική φτώχεια συγκαλύπτεται, ούτε τα πολιτικά αδιέξοδα ξεπερνιούνται.

Διπολισμός;

Το μοντέλο δύο πόλων, που συγκρούονται γύρω από μία κοινή γραμμή, δοκιμάζεται ήδη στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Η Αριστερά είτε παρακαλάει για μία θέση στην ουρά της εξουσίας είτε εξορίζεται στο πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο. Ο ένας πόλος ΝΔ-ΛΑΟΣ, ο άλλος ΠΑΣΟΚ-ανανεωτικοί της κεντροαριστεράς-οικολόγοι(;), το ΚΚΕ στην αυτοπεριχαράκωσή του, ο ΣΥΡΙΖΑ κουτσουρεμένος, λαβωμένος, αναποτελεσματικός. Αυτό ακριβώς το “σύστημα” επιχειρηματικής-μιντιακής πολιτικής με αμερικανικές προδιαγραφές εμπεδώνεται στη Γαλλία και στην Ιταλία. Και δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι είναι δύο χώρες με ισχυρότατες, ως πρόσφατα, παραδόσεις Αριστεράς και εργατικών αντιστάσεων.

Δημήτρης Υφαντής

Ξανά ο ΣΕΒ

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ερωτώμενος για το χρόνο των εκλογών, απάντησε: “…θα τις αποφασίσουν οι οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις…” Τέτοιες ερωτήσεις μέχρι σήμερα απευθύνονταν στην κυβέρνηση, όχι στους βιομηχάνους. Πλέον η απάντηση του προέδρου του ΣΕΒ έχει μεγαλύτερη αξία από τα γνωστά στερεότυπα “…δεν τίθεται θέμα… η χώρα έχει κυβέρνηση…” του κυβερνητικού εκπροσώπου. Πολύ περισσότερο μία τέτοιου τύπου απάντηση, με “μαρξιστική” χροιά. Καταλάβαμε…

Μπρρρ…

Σαν τον πολιτικό βρικόλακα, που μυρίζεται αίμα από τις κοινωνικές πληγές της κρίσης, ο Μητσοτάκης, μιλώντας σε πολιτική εκδήλωση, μας κάλεσε σε… θυσίες, ενώ θεώρησε ήπια (!;) τα μέτρα που έχει πάρει ήδη η κυβέρνηση. Ελπίζουμε, μετά τις εμφανίσεις Σημίτη-Κύρκου, να “κλείσαμε” γι’ αυτό το δεκαπενθήμερο με τον Μητσοτάκη. Πόσα μπορεί να αντέξει κανείς;