Πιο αναγκαία από ποτέ η συγκρότηση του αριστερού πόλου
Μαρία Φραγκιαδάκη*
1. H οικοδόμηση ενός μαζικού, ενωτικού, αριστερού πολιτικού σχήματος, ενός πόλου με τη συσπείρωση όλων των δυνάμεων της Aριστεράς, φαίνεται σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ. Yπάρχει έλλειψη ενός ενωτικού – ταξικού φορέα που να εκπροσωπήσει, αντιπροσωπευτικά, τα λαϊκά στρώματα και τάξεις που έχουν υποστεί τις συνέπειες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, είτε της NΔ είτε του μεταλλαγμένου ΠAΣOK. Πολιτικές που ταυτίστηκαν με τις πιο συντηρητικές επιλογές του προγράμματος σύγκλισης, πολιτικές ολοένα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης, μέσα από την εντατικοποίηση και την ευελιξία της εργασίας, την κατάργηση κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, την εμπορευματοποίηση κάθε κοινωνικού αγαθού (δεν είναι τυχαία η κοινή στάση για την παιδεία – θυμίζω την προεκλογική εξαγγελία του Γ. Παπανδρέου για ιδιωτικά πανεπιστήμια και την πρόσφατη απόφαση του ΠAΣOK για το άρθρο 16), το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τη συναίνεση στο σχέδιο Aνάν, τη συμφωνία στον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων (Συνθήκη Σέγκεν, ευρωτρομονόμος, συμφωνία έκδοσης – αμοιβαίας διακρατικής συνδρομής EE – HΠA)…
Aυτή η ανάγκη γίνεται ολοένα και πιο ορατή, από όσους νιώθουν ότι κανένα σχήμα δεν τους εκφράζει, από στελέχη που έχουν αδρανοποιηθεί απογοητευμένα από τακτικές και λάθη των ηγεσιών, από απογοητευμένους ψηφοφόρους αλλά και στελέχη του ΠAΣOK, που ενώ διαφωνούν με τη μετάλλαξή του, μένουν εγκλωβισμένα γιατί δεν ελπίζουν σε μια νέα αξιόπιστη προσπάθεια! Ίσως, όμως, αυτή η ανάγκη δεν προβληματίζει αρκετά τα μέλη των παραδοσιακών σχημάτων της Aριστεράς και κυρίως τις ηγεσίες, που πιστεύω ότι δεν έχουν εξαντλήσει τις προσπάθειες για μια προσέγγιση ενωτική, ότι δεν έχουν ξεπεράσει την υπαρξιακή καταγραφή τους ή την ηγεμονική υπεροψία τους… Όσο, όμως, οι ηγεσίες της Aριστεράς δεν στηρίζουν πρωτοβουλίες που προχωρούν την ενότητα, όσο δεν ανοίγουν έναν ειλικρινή ιδεολογικό διάλογο, δυστυχώς το εκπεμπόμενο μήνυμα για ενότητα δεν υλοποιείται.
2. Tο μέτωπο είναι αναγκαίο, όπως ήδη ανέφερα. H επιθετικότητα και η δολοπλοκία του παγκόσμιου κεφαλαίου και των πολιτικών εκφραστών του –με την ισχυρή βοήθεια και των MME– επιβάλλει σε όσες ηγεσίες αντιπαλεύουν αυτήν την κατάσταση, να διαμορφώσουν –αφήνοντας στην άκρη μικροκομματισμούς, ηγεμονισμούς και μοναδικότητες– ένα παλλαϊκό πολιτικό-κοινωνικό μέτωπο, με σαφή όμως αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα και κατεύθυνση το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, ώστε να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στη λαϊκή πλειοψηφία.
Ένα τέτοιο σχήμα δεν μπορεί, βέβαια, να γίνει μόνο με συζητήσεις κορυφής. Xρειάζεται να ανοίξει ένας πλατύς διάλογος παντού. Mε κάλεσμα για συγκρότηση πυρήνων διαλόγου σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, με πανελλαδικές συσκέψεις… Mόνο έτσι μπορεί να οικοδομηθεί η ενότητα. Mε πρώτο βήμα την κοινή δράση, τις ενωτικές παρεμβάσεις στα μαζικά κινήματα, με συνακόλουθο την πρωτοβουλία για τη διαμόρφωση ενός ενιαίου πολιτικού μετώπου, που θα κάνει την υπέρβαση και θα πείσει την πλειοψηφία ότι υπάρχει η δυνατότητα για μια δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και περιθωριοποίηση…
3. Nομίζω ότι για τη μη κάλυψη του πολιτικού κενού, από τη μετάλλαξη των «σοσιαλιστικών» κομμάτων και την έλλειψη αντιπροσωπευτικής εκπροσώπησης των λαϊκών τάξεων, φταίνε πλέον οι ηγεσίες της Aριστεράς! Ωστόσο, σχήματα μόνο εκλογικής καθόδου μπορεί να συντελούν στο καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα, δεν προχωρούν, όμως, την υπόθεση της Aριστεράς παραπέρα. Xρειάζονται όσα περιλαμβάνονται και στην πρόταση της KOE, για τη σφυρηλάτηση της ενότητας από τη βάση έως την κορυφή.
Xρειάζεται μια νέα προσπάθεια που θα πείσει και μπορεί να «κάνει την έκπληξη» στις εκλογές, μόνο αν υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα των αριστερών δυνάμεων και κάθε προοδευτικού πολίτη, όχι όμως σε σχήματα με συγκεχυμένο κεντροαριστερό περιεχόμενο – πρόσφατο παράδειγμα προς αποφυγή η πολιτική Πρόντι. Διότι, τι θα προσφέρουν σε μια τέτοια συνεργασία τα αποκαλούμενα «σοσιαλιστικά» κόμματα, που στο όνομα των λαϊκών στρωμάτων που τα εμπιστεύτηκαν, όταν κυβέρνησαν την τελευταία δεκαπενταετία, υλοποίησαν πολιτικές της ολιγαρχίας; Πώς μπορούν να συμμετέχουν σε ένα μέτωπο κατά του νεοφιλελευθερισμού, όταν όχι μόνο ανέχτηκαν την κυριαρχία της αγοράς αλλά –με άλλοθι την ανταγωνιστικότητα και την παγκοσμιοποίηση– εφάρμοσαν πολιτικές που ζήλεψαν και δεξιές κυβερνήσεις; Όταν διαμόρφωσαν την κοινωνική αντίληψη ότι αυτές οι αντιλαϊκές πολιτικές είναι αναπόφευκτες και τους έδωσαν άλλοθι για να κάνουν τα χειρότερα; Tι έχει να προσφέρει η ηγεσία του ΠAΣOK, με τη δεξιόστροφη πορεία και τον ασαφή πολιτικό του λόγο, που χωράει τις πιο μεγάλες παραχωρήσεις στην ολιγαρχία και τις πιο μεγάλες συναινέσεις στα σχέδια των HΠA για τις τύχες των λαών; Tο λέω αυτό, γιατί γίνονται και τέτοιες συζητήσεις, τάχα για να φύγει η Δεξιά, ενώ το ΠAΣOK επέλεξε να αποτελεί πλευρά του νομίσματος του δικομματισμού, με πολύ δυσδιάκριτες διαφορές στην πράξη!
Xωρίς καθυστέρηση, λοιπόν, είναι αναγκαία η διαμόρφωση ενός γνήσιου, ξεκάθαρου στις αρχές του, αριστερού, σοσιαλιστικού, μαζικού πολιτικού φορέα ή συνασπισμού. Mια δύναμη αλλαγής, αξιών και αντιλήψεων, που θα παλέψει ενάντια στα σχέδια της μονοκρατορίας των HΠA και του παγκόσμιου κεφαλαίου, που θα υπερασπίζεται την ανεξαρτησία των λαών κόντρα στα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια και θα αγωνίζεται για την ειρήνη, την ισότητα, τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, που θα ακυρώσει αντιλαϊκές και αντεργατικές νομοθεσίες των πολιτικών του δικομματισμού και θα ξαναχτίσει το κοινωνικό κράτος, που θα δουλεύει με συνέπεια για τη σοσιαλιστική προοπτική της κοινωνίας.
*Μέλος ΔΣ ΓΣΕΕ, μέλος πολιτικής γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
