ΔΕΘ: Απάντηση στον κυβερνητικό κυνισμό μια μαζική διαδήλωση, του Φειδία Παϊρίδη

Τα εγκαίνια της ΔΕΘ παραδοσιακά αποτελούν την αρχή της πολιτικής χρονιάς με την έννοια των κυβερνητικών εξαγγελιών και της πρώτης πολιτικής αντιπαράθεσης μετά το καλοκαίρι. Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια τα καλοκαίρια κάθε άλλο παρά πολιτικά ανενεργά είναι.

Έπειτα από ένα δύσκολο καλοκαίρι, ένας καυτός χειμώνας

Το φετινό καλοκαίρι στάθηκε, όπως και πολλά προηγούμενα, μια ευκαιρία για την κυβέρνηση να περάσει μέτρα τα οποία σε άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να ξεσηκώσουν θύελλα αντιδράσεων.

Για τους εργαζόμενους ξεκίνησε με ένα πραγματικό έγκλημα, τη δολοφονία των 8 εργατών στο Πέραμα, και συνεχίστηκε με μια πράξη πολιτικής δειλίας και κυνισμού: το πέρασμα της τροπολογίας για το εργασιακό καθεστώς των ΔΕΚΟ. Μια ρύθμιση την οποία ο Αλογοσκούφης είχε προσπαθήσει να περάσει και στο παρελθόν και αναγκάστηκε να κάνει πίσω μπροστά στις αντιδράσεις. Μια ρύθμιση που καταργεί ουσιαστικά τις συλλογικές συμβάσεις, γυρίζει την εργατική νομοθεσία πολλές δεκαετίες πίσω, οδηγεί εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον εργασιακό μεσαίωνα.

Και μετά απ’ αυτά, μπορούμε από το Σεπτέμβρη να μπούμε στο κυρίως θέμα της επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού στους εργαζόμενους. Η διάλυση της Ολυμπιακής έχει ήδη εξαγγελθεί και δρομολογείται υπέρ του ανταγωνιστή της. Η διάλυση του ΟΣΕ αναγγέλθηκε επίσης. Και τα θύματα, φυσικά, δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι, αλλά και όλοι οι Έλληνες. Είτε ως ταξιδιώτες παραδομένοι στο μονοπώλιο του ανεξέλεγκτου ιδιωτικού τομέα, είτε ως κάτοικοι των περιοχών που θα αποκοπούν, επειδή δεν θα αποφέρουν τα αναμενόμενα κέρδη. Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως και οι εργαζόμενοι στις υπόλοιπες ΔΕΚΟ θα κληθούν να πληρώσουν το τίμημα του "εκσυγχρονισμού" και των "νόμων της αγοράς".

Παράλληλα, αναμένονται τα μέτρα για τα "βαρέα και ανθυγιεινά" επαγγέλματα, τα οποία θα καταδικάσουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε παραπάνω χρόνια δουλειάς, με χειρότερους όρους, με χειρότερους μισθούς και συντάξεις. Ο Λαναράς αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους εκβιάζοντας για νέα "θαλασσοδάνεια", η Siemens απειλεί να κλείσει το εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη και ο χορός των κανιβάλων πάνω στο σώμα της εργατικής τάξης δεν έχει τελειωμό.

Η απάντηση στο μεσαίωνα και τον κυνισμό

Απέναντι σ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση της ακρίβειας, των ιδιωτικοποιήσεων και του εργασιακού μεσαίωνα ετοιμάζεται να παρουσιάσει τα στοιχεία που κατασκευάζει η ΕΣΥΕ για την υποτιθέμενη μείωση της ανεργίας. Αλλά ακόμα κι αυτό γυρίζει μπούμερανγκ, αφού το επικοινωνιακό τρικ της καταμέτρησης των ελαστικών μορφών απασχόλησης "συμπληρώνεται" από το πραγματικό φορολογικό χαράτσι στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, που εξαναγκάζονται να δουλεύουν με δελτίο παροχής υπηρεσιών.

Η απάντηση που μπορεί και πρέπει να δοθεί σ’ αυτή την αντεργατική καταιγίδα είναι προφανής: Ένταση των αγώνων για να παρθούν πίσω όλα τα αντεργατικά, αντιασφαλιστικά μέτρα, ή αλλιώς να απαλλαγεί ο τόπος από την πιο επικίνδυνη κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση. Μόνο που αυτή η απάντηση θα πρέπει να είναι πραγματική και όχι φραστικό πυροτέχνημα, γιατί από τα τελευταία θα έχουμε μπόλικα.

Για παράδειγμα, δεν μπορούν να υπάρξουν σοβαρά μέτρα ενάντια στην ακρίβεια χωρίς απαίτηση για έλεγχο των τιμών αλλά και χωρίς την καταγγελία της κατάπτυστης Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που υπέγραψαν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις που αφήνουν τη Νέα Δημοκρατία να "παράγει έργο" και ασχολούνται με το πολιτικό κέρδος που μπορεί να βγει απ’ αυτό το "έργο", αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους.

Αντίστοιχα, δεν μπορούν να υπάρξουν αποτελεσματικοί αγώνες –τέτοιους έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος της δουλειάς– χωρίς προσπάθεια να ενωθούν όλοι οι εργαζόμενοι. Χωρίς την αποφασιστική σύγκρουση με το νεοφιλελευθερισμό και την κυβέρνηση που τον υπηρετεί. Χωρίς την ουσιαστική προσπάθεια να οργανωθούν και να κινηθούν οι νέοι εργαζόμενοι. Χωρίς τη ρήξη με τη λογική της αγοράς και το παραμύθι της "εθνικής οικονομίας", που μια ζωή ρημάζει τους εργαζόμενους για να αυξάνουν τα κέρδη μιας χούφτας τραπεζιτών, μεγαλεμπόρων, κατασκευαστών και εφοπλιστών.

Όσοι νομίζουν πως μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη δραματική κατάσταση των εργαζόμενων, για άλλη μια φορά, σαν εφαλτήριο για την πολιτική τους ανάδειξη θα συναντήσουν αρκετά εμπόδια αλλά, το χειρότερο, θα έχουν βάλει τον εαυτό τους στην υπηρεσία του νεοφιλελευθερισμού και του δικομματισμού, που διαλύει συστηματικά τους εργαζόμενους, την κοινωνική συνοχή, τον τόπο.

Είναι σίγουρο πως όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνουν χωρίς μια σοβαρή προσπάθεια, χωρίς μια πραγματική μάχη. Η συγκέντρωση και η διαδήλωση της ΔΕΘ μπορεί να είναι ένα πρώτο βήμα. Να στείλει μηνύματα. Στην κυβέρνηση, ότι δεν πρόκειται να γίνει ανεκτή η πολιτική της και, κυρίως, πως τα πολιτικά και κοινωνικά συμβόλαια δεν αφορούν τους εργαζόμενους. Στην ηγεσία των συνδικάτων, πως είναι καιρός να κοιτάξουν προς τα κάτω, προς τους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους. Πως οι πολιτικοί συμβιβασμοί στα πλαίσια του δικομματισμού διαλύουν όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και το συνδικαλιστικό κίνημα.

Και αυτά τα μηνύματα δεν μπορεί να παραδοθούν παρά αυτοπροσώπως. Άρα το "όλοι στη Θεσσαλονίκη" δεν είναι ένα επετειακό σύνθημα, είναι ανάγκη των καιρών.

Φειδίας Παϊρίδης