Δεν πείθουν οι εξαγγελίες για απεργίες στην εκπαίδευση, του Δημήτρη Μητρόπουλου

Χρειάζεται άλλος προσανατολισμός

Η νέα χρονιά κάθε άλλο από ομαλή μπορεί να χαρακτηριστεί για το χώρο της εκπαίδευσης. Στα σχολεία, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν πολλά κενά, ενώ ο Υπουργός κάνει υπερφίαλες εξαγγελίες για το "έξυπνο σχολείο". Στα τριτοβάθμια ιδρύματα, ταυτόχρονα με την προώθηση ρυθμίσεων του νόμου πλαίσιου, ανοικτό παραμένει το ζήτημα της αναγνώρισης των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Κι όλα αυτά ενώ το κεντρικό κοινωνικό ζήτημα, αυτό της κοινωνικής ασφάλισης, απασχολεί και συζητιέται σε όλους τους εκπαιδευτικούς χώρους. Οι συνθήκες και το κλίμα μόνο για "ηρεμία" δεν προσφέρονται. Με ποιο σχέδιο, όμως; Η ΔΟΕ έχει ήδη εξαγγείλει 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες από 3 Μάρτη, ενώ η ΟΛΜΕ 48ωρες "μέσα στο Μάρτη"… Δεν φαίνονται, όμως, να πείθουν. Κι αυτό, τη στιγμή που χρειάζεται η μέγιστη συσπείρωση και αποφασιστικότητα μπροστά στη μάχη του ασφαλιστικού.

Υπάρχουν ερωτήματα…

Τα ερωτήματα σχετικά με τις αποφάσεις ΟΛΜΕ-ΔΟΕ είναι πολλά. Γιατί η ΠΑΣΚ "ψηφίζει αγώνες"; Η αισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι "θέλει να οξύνει την κρίση στη ΝΔ". Η πιο πονηρεμένη, ότι θέλει να σπάσει το πανεργατικό μέτωπο, να υπονομεύσει την απεργία στις 13 Φλεβάρη και να δημιουργήσει τη συνείδηση πως ό,τι έγινε έγινε με το ασφαλιστικό, πάμε από Μάρτη για τα του κλάδου μας". Και όταν η ΠΑΣΚ μιλάει για κλαδικά αιτήματα μιλάει α) για κυβερνητικά/νεοφιλελεύθερα αιτήματα (π.χ. επιμόρφωση) και β) για την εξασφάλιση των "παλιών" (βλ. ΟΤΕ – εθελουσία). Αν, όμως, το σχέδιο της ΠΑΣΚ είναι γνωστό, ποια είναι η στάση της αριστεράς; Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στηρίζουν "σιωπηρά" και, όπως πάντα, θέτουν ζητήματα επί του πλαισίου. Οι δυνάμεις της "ριζοσπαστικής αριστεράς" ψηφίζουν μαζί με την ΠΑΣΚ αιτήματα και πρόγραμμα δράσης, τραβώντας λίγο τα πράγματα από τον κλαδικό αγώνα στον πανεργατικό για το ασφαλιστικό. Πόσο αποτελεσματική, όμως, είναι μια τέτοια στάση;

Τα συμπεράσματα που "χάθηκαν" στο δρόμο!

Ο χώρος της εκπαίδευσης έχει πείρα από αγώνες. Την τελευταία διετία δάσκαλοι και φοιτητές κατάφεραν και άλλαξαν τις κυβερνητικές ιεραρχήσεις. Και υποτίθεται ότι βγήκαν συμπεράσματα. Βγήκαν, πράγματι;

Η σημασία της προετοιμασίας. Ένας αποφασιστικός, παρατεταμένος αγώνας θέλει προετοιμασία. Ποια είναι η προετοιμασία για τις πενθήμερες της ΔΟΕ; Ποια ζύμωση έχει γίνει; Οργανωτικά, ποια μέτρα έχουν παρθεί;

Ποια είναι τα συμπεράσματα που έχουν βγει για τους αγώνες σε συνθήκες νεοφιλελευθερισμού; Οι φοιτητές και η ΠΟΣΔΕΠ για κάθε βδομάδα επί ένα χρόνο βρίσκονταν στο δρόμο. Στη Γαλλία το κίνημα των νέων ενάντια στο συμβόλαιο πρώτης πρόσληψης έδινε ραντεβού κάθε βδομάδα. Το ίδιο και οι εργάτες στη Γερμανία ενάντια στην αντεργατική "ατζέντα 2000". Αυτά θα τα συζητήσει το συνδικαλιστικό κίνημα ή δεν θα ξεφύγουμε από την πεπατημένη;

Τι κινήσεις έγιναν για τη συμπόρευση του χώρου της εκπαίδευσης; Πού πήγε το κεκτημένο του "μετώπου της παιδείας"; Πρώτα βγάζουν οι ομοσπονδίες διαφορετικές αποφάσεις και μετά κάνουν συνάντηση; Ούτε καν οι συγγενείς παρατάξεις της αριστεράς δεν είχαν μεταξύ τους ένα στοιχειώδη συντονισμό!

Ο σχεδιασμός στην αρχή της χρονιάς, για την ΟΛΜΕ, έλεγε "κλαδική απεργία στις 26/11 – αδιαφορία για τις κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ". Η απεργία στις 12/12 έδωσε ένα ισχυρό χτύπημα στο συντεχνιασμό, που καλλιεργούν οι παρατάξεις του δικομματισμού με την ανοχή της αριστεράς, και έδωσε τη δυνατότητα να ανατραπεί ο αρχικός σχεδιασμός. Γιατί, για δεύτερη φορά, υπονομεύεται η απεργία της 13ης Φεβρουαρίου και πάμε για Μάρτη, μόνοι; Έγινε κάποιο συγκεκριμένο κάλεσμα στα υπόλοιπα συνδικάτα;

Αλλάζουμε προσανατολισμό!

Έχουμε ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε ότι πάμε για πανεργατικό αγώνα και όχι για κλαδικά αιτήματα. Με αιχμές την απόσυρση του νόμου Ρέππα και την αποτροπή της οποιαδήποτε κυβερνητικής ρύθμισης, ενάντια στο ασφαλιστικό. Με συγκεκριμένο κάλεσμα από ΟΛΜΕ-ΔΟΕ στα υπόλοιπα συνδικάτα για κοινή σύσκεψη μετά την απεργία στις 13/2 και άμεση κλιμάκωση με βδομαδιάτικες κινητοποιήσεις. Όχι το Μάρτη που θα έχει "κάτσει" το κλίμα για το ασφαλιστικό αλλά άμεσα!

Έχουμε ανάγκη να προετοιμάσουμε και να εμπνεύσουμε τον κόσμο. Να νιώσει ότι θα δώσουμε ένα δύσκολο αλλά ουσιαστικό αγώνα. Να ξεφύγουμε από την πεπατημένη. Να βρούμε τρόπους -κοινές συσκέψεις και αποφάσεις των ΔΣ των συνδικάτων, κοινές επιτροπές ανά χώρους και γειτονιές- και μορφές κινητοποίησης -π.χ. κάθε Τετάρτη μέρα του ασφαλιστικού με απεργία και στάσεις εργασίας και με τοπικές δράσεις για τις άλλες μέρες.

Ας τεθεί ένας τέτοιος προσανατολισμός στη βάση, από την αριστερά, ας παλευτεί και μετά ας κρατηθούν οι ισορροπίες και οι υποχωρήσεις στο ΔΣ της ΟΛΜΕ ή της ΔΟΕ σε σχέση με τους εκβιασμούς της ΠΑΣΚ. Δεν υπάρχει, όμως, τέτοιος προσανατολισμός. Η "αγωνία" του μεγάλου κομματιού της αριστεράς δεν είναι αυτά. Είναι η επιμόρφωση, οι διευθυντές, τα υπηρεσιακά συμβούλια, να εκφράσουμε πιο γνήσια από το δικομματισμό τα "κλαδικά αιτήματα". Και έτσι οι ισορροπίες του ΔΣ συντηρούνται και στη βάση. Και μαζί τους ο φαύλος κύκλος της αναποτελεσματικότητας. Εκτός κι αν λειτουργήσουν άλλες παράμετροι, πράγμα καθόλου απίθανο.

Δημήτρης Μητρόπουλος