Δεν είναι το Ιράν. Είναι ο κόσμος όλος!

Να ηττηθούν πολεμοκάπηλα σχέδια ΗΠΑ-Ισραήλ
Πολλαπλά εκτεθιμένες Ελλάδα και Κύπρος, με ευθύνη κυβερνήσεων και ελίτ
Για μια μεγάλη Έξοδο των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό

Καταδικάζουμε την επίθεση που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν. Το Ιράν, ένα κυρίαρχο κράτος, ένας λαός με ιστορία αιώνων δεμένη με τη γη του, βρίσκεται διαχρονικά στο στόχαστρο των ΗΠΑ και Ισραήλ επειδή δεν συμμορφώνεται με τις προδιαγραφές τους. Δεν μετατρέπεται δηλαδή σε ένα «σχεδόν κράτος» τύπου Λιβύης ή Συρίας. Τα πυρηνικά όπλα, που υποτίθεται πως είχε την πρόθεση να κατασκευάσει η Τεχεράνη, δεν είναι παρά η πρόφαση για την αναβαθμισμένη επιθετικότητα των τελευταίων ημερών. Οι επιδιώξεις για αλλαγή καθεστώτος και οι αναφορές στην πιθανότητα πλήγματος του Ιράν και με «τακτικά» πυρηνικά όπλα, αποδεικνύουν ότι η επιθετικότητα ΗΠΑ-Ισραήλ δεν σταματά εδώ.

Ο σχεδιασμός για τη λεγόμενη «Νέα Μέση Ανατολή», η γενοκτονία των Παλαιστινίων, οι πόλεμοι (διαρκείς ή αστραπιαίοι) και οι ανατροπές καθεστώτων, είναι επεισόδια της στρατηγικής επιδίωξης ελέγχου που προωθεί ο άξονας ΗΠΑ-Ισραήλ, και από κοινού το κόμμα του πολέμου στη Δύση συνολικά – με την Κομισιόν της Ε.Ε. να ποζάρει ως βασική συνιστώσα. Η φυγή προς τον πόλεμο επιλέγεται ως μέσο ανάσχεσης της υποχώρησης της υπό δυτική ηγεμονία παγκοσμιοποίησης, και αποδυνάμωσης και κατακερματισμού των αναδυόμενων νέων κέντρων ισχύος. Είναι αυτή η επιλογή που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου της κλιμακωτής όξυνσης και οδηγεί στην απόπειρα κανονικοποίησης του πυρηνικού κινδύνου, είτε ανοίγοντας την όρεξη για χρήση πυρηνικών όπλων, είτε καθιστώντας πυρηνικές εγκαταστάσεις «νόμιμους» στόχους.

Τώρα όλοι αναμένουν την ένταση μιας πιθανής απάντησης του Ιράν, και αν αυτή θα πλήξει απευθείας αμερικανικούς στόχους στην ευρύτερη περιοχή. Μετρούν ακόμη την έκταση τυχόν εμπλοκής της Ρωσίας ή της Κίνας (που συνιστούν εξαρχής «ψυχραιμία») ή και άλλων περιφερειακών δυνάμεων. Σε κάθε περίπτωση, με δεδομένη τη συγκέντρωση στην περιοχή μεγάλου όγκου σύγχρονων οπλικών συστημάτων από τον Δυτικό Άξονα (κυρίως ΗΠΑ-Αγγλία), και με δεδομένη επίσης την αδυναμία των μέχρι πρότινος διεθνών μηχανισμών εξισορρόπησης (βλ. ΟΗΕ, ΔΟΑΕ) να επηρεάσουν τις εξελίξεις, η όξυνση της πολεμικής σύγκρουσης θα έχει αρνητικές συνέπειες για τους λαούς και τα κράτη της περιοχής, για την ειρήνη και τη σταθερότητα γενικότερα. Οι λαοί της Μέσης Ανατολής γνωρίζουν καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει η όποια θετική διευθέτηση αν δεν ηττηθεί συνολικά το σιωνιστικό σχέδιο ΗΠΑ-Ισραήλ.

Η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται για μια ακόμη φορά κοντά στο επίκεντρο της ανάφλεξης. Δεν αναφερόμαστε μόνο στη μικρή απόσταση που χωρίζει κυρίως τη Λευκωσία από το Τελ Αβίβ (απόδειξη τα πλοία που μεταφέρουν ισραηλινούς προς την Κύπρο), αλλά κυρίως στην επιλογή του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ να αξιοποιήσει τις δύο χώρες του ελληνισμού ως μετόπισθεν των νέων πολεμικών του εκστρατειών. Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται όμηροι της στρατηγικής συνεργασίας με ΗΠΑ και Ισραήλ: το πολιτικό προσωπικό συμπεριφέρεται ως μεσίτης σιωνιστικών συμφερόντων, υπηρεσίες και κρατικοί θεσμοί είναι διαβρωμένοι ή δέχονται αφόρητες πιέσεις, η εμπλοκή σε τομείς της οικονομίας υποδηλώνει σημαντικό βαθμό διείσδυσης, ενώ οι –ανεξέλεγκτες– βάσεις των ΗΠΑ στη Σούδα και των Άγγλων στο Ακρωτήρι παίζουν διαρκώς αναβαθμισμένο επιχειρησιακά ρόλο. Σε μια ταραγμένη εποχή, μια τέτοια επιλογή μετατροπής της χώρας σε «ΝΑΤΟϊκό χώρο» είναι πολλαπλά επικίνδυνη. Όχι μόνο επειδή καθίσταται δυνάμει στόχος, αλλά κυρίως επειδή –στο όνομα της εξυπηρέτησης των «συμμάχων»– χάνει κάθε ανεξαρτησία κινήσεων, κάθε διπλωματική ευελιξία, κάθε αυτοτελή πολιτική οικοδόμησης ισχύος και άμυνας απέναντι στους πραγματικούς γεωπολιτικούς κινδύνους που μας απειλούν. Η πολιτική ηγεσία, η κυβέρνηση και οι ελίτ της χώρας, φέρουν ακέραια την ευθύνη για την τυχοδιωκτική αυτή πολιτική που αφήνει την χώρα πολλαπλά εκτεθιμένη στους πολεμικού κινδύνους.

Στόχος των εμπρηστών του πολέμου είναι να πειθαναγκάσουν τις κοινωνίες και τα κράτη μέσα από την ισχύ των όπλων. Με τα –χωρίς κανένα πρόσχημα νομιμοποίησης– τρομοκρατικά χτυπήματά τους, με την προβολή των θηριωδιών τους σε απευθείας μετάδοση (όπως στη Γάζα), θέλουν να στείλουν μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση πως μοναδικός δρόμος είναι η αποδοχή του δικού τους πλαισίου. Και όμως, ποτέ η ιστορία δεν προχώρησε με αυτόν τον τρόπο. Οι κοινωνίες, οι χώρες και οι λαοί, σε Ανατολή και Δύση, ασφυκτιούν μέσα στις συνθήκες της σε διαρκή κρίση παγκοσμιοποίησης, βλέπουν ως κίνδυνο για την ίδια τους τη βιωσιμότητα τον παραλογισμό της πολεμικής κλιμάκωσης, δεν πείθονται από τα πολεμοκάπηλα αφηγήματα. Και έχουν κάθε λόγο να αγωνιστούν για να σταματήσει ο πόλεμος, να ηττηθούν οι εμπρηστές και οι ενορχηστρωτές της πολεμικής όξυνσης, να απομονωθούν οι περιφερειακοί τραμπούκοι.

Απέναντι στην καταστροφική ισχύ των όπλων, τις δήθεν ανίκητες πολεμικές μηχανές και τους τάχα άτρωτους θόλους, ας αντιπαραταχθεί η δύναμη των κοινωνιών και των λαών που δεν αποδέχονται την αυτοαναίρεσή τους. Ας εκδηλωθεί μια μεγάλη Έξοδος των λαών που πολύπλευρα πολιορκούνται σε όλο τον κόσμο, και διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα να ζουν ελεύθεροι σε ελεύθερες πατρίδες. Σε αυτήν την προοπτική, η ανάπτυξη ενός μαζικού αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο μοιάζει ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος, ο μόνος που μπορεί να ανοίξει βιώσιμες και θετικές διεξόδους.

22/6/2025
KOE