ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ CPE, 1/4/2006

Με αφορμή την γαλλική εξέγερση

«Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ»

(ακόμη μια φορά)

 

Για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο, η Γαλλία δίνει μαθήματα αγώνα σε όλη την Ευρώπη. Μετά την απόρριψη του Ευρωσυντάγματος που έκανε τον νεοφιλελευθερισμό συνταγματική συνθήκη, μετά την εξέγερση των προαστίων του Νοέμβρη που έφερε στην επιφάνεια την δυαδική κοινωνία, έρχεται ο νεολαιίστικος και πανεργατικός ξεσηκωμός που υπενθυμίζει πως εκεί που υπάρχει καταπίεση, αδικία, εκμετάλλευση, υπάρχει και αντίσταση.

 

Ο σημερινός ξεσηκωμός είναι από πολλές πλευρές ιδιαίτερος και σημαντικός. Δεν είναι η κεντρική πολιτική μάχη του Ευρωσυντάγματος ούτε η πληβειακή εξέγερση της αξιοπρέπειας και της τιμής των προαστίων, παρόλο που όλα αυτά μπλέκονται και συμπληρώνονται. Αφορά την εξέγερση της νεολαίας μπροστά σε μια πολιτική που τη θεωρεί ευάλωτη, ανήμπορη, άρα και εύκολο θύμα των νεοφιλελεύθερων (στα όρια της κοινωνικής και οικονομικής εξόντωσης της νεολαίας) πολιτικών της. Η σημαντική πλευρά αυτής της εξέγερσης αφορά και τις συμμαχίες που έχει οικοδομήσει: Με πυροδότη το φοιτητικό και το μαθητικό κίνημα, τα κατά παράδοση δυσκοίλια απέναντι στη νεολαία συνδικάτα (ας θυμηθούμε το 68) συμπαρατάχθηκαν (ή αναγκάστηκαν να συμπαραταχθούν) σε ένα ευρύ μέτωπο που ζητά τίποτε λιγότερο από την απόσυρση του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης. Με μεγάλη συγκέντρωση το Σάββατο 18/3 και διεπαγγελματική (περίπου γενική) απεργία την Τρίτη 28/3. Γενική απεργία έχει να υπάρξει από το 68…

 

Αν για την αριστερά και τους αριστερούς φωλιάζει το ερωτηματικό γιατί στη Γαλλία και όχι αλλού, ας θυμηθούμε πέρα από την υπεραιωνόβια παράδοση της πολιτικής και των εξεγέρσεων στη χώρα αυτή, δύο σημαντικά γεγονότα:

Το πρώτο είναι οι από δεκαετίας νεολαιίστικοι ξεσηκωμοί, από το κίνημα των χωρίς χαρτιά του 95, έως τον ξεσηκωμό ενανίον των μέτρων Ζιπέ για την εκπαίδευση, έως το κίνημα εναντίον της κυβέρνησης Μπαλαντύρ. Έως τις πρόσφατες κινητοποιήσεις για την precarite (ανασφάλεια, αβεβαιότητα). Δεν υπάρχει στη Γαλλία μεταρρύθμιση (εννούμε πάντα μεταρρύθμιση σε όφελος της αγοράς και σε βάρος της κοινωνίας) που να μην συνάντησε ισχυρές αντιστάσεις της νεολαίας. Αθροιζόμενες οι αντιστάσεις αυτές, μερικές από τις οποίες είχαν σοβαρά αποτελέσματα, οδηγούν στον σημερινό ξεσηκωμό, αλλά πριν από αυτό, οδηγούν σε μια νέα αγωνιστική συνείδηση. Δεν πατά πάνω σε οράματα, σε ιδέες, σε χρώματα (κόκκινο ή πράσινο, ή μαύρο), αλλά πάνω στην πραγματικότητα: «Θέλουμε να ζησουμε, γιατί δεν μας αφήνετε να ζήσουμε;» γράφει το μπλουζάκι μιας διαδηλώτριας.

 

Το δεύτερο είναι η απόρριψη από την πλειιοψηφία του Γαλλικού λαού του Ευρωσυντάγματος παρά και ενάντια στη θέληση πολιτικών, κομμάτων, ΜΜΕ, επιχειρήσεων, δεξαμενών σκέψης και σύσσωμης της καμαρίλας των Βρυξελλών που έπεσε υπέρ πίστεως στον νεοφιλελευθερισμό. Ολόκληρο το αντιλαϊκό, νεοταξικό, καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα (πολλοί οι χαρακτηρισμοί, αλλά μετά το γαλλικό όχι πιο λογικοί από ποτέ) έφαγε ένα ισχυρό χαστούκι. Χιλιάδες νέοι, εργαζόμενοι, συμμετείχαν σε μια πρωτόγνωρη καμπάνια που δημιούργησε τα σπέρματα μιας μόνιμης πολιτικής και κοινωνίκής αμφισβήτησης, ενός πλατιού κοινωνικού κινήματος (καμιά σχέση με τις Ελληνικές αντιγραφές) που τα αποτελέσματά του τα βλέπουμε και σήμερα. Πάνω από όλα όμως δημιούργησε την πεποίθηση ότι «θα νικήσουμε». Είναι αυτή η πεποίθηση που λείπει από εμάς στην Ελλάδα. Η πεποίθηση ότι είμαστε δυνατότεροι γιατί είμαστε οι πολλοί, κι ας είναι οι αντίπαλοι πιο ισχυροί και πιο οργανωμένοι. Η αισιοδοξία ότι κάθε αγώνας με την ενότητα και την αλληλεγγύη μπορεί να κερδίσει, ότι κάθε κυβέρνηση πρέπει να τρέμει μπροστά στο ενδεχόμενο μιας νέας πολιτικής ήττας, είναι μια αισιοδοξία που δεν κερδίζεται από τη θεωρία, τα κείμενα, τις προκηρύξεις των οργανώσεων και τις εφημερίδες της αριστεράς, αλλά από την πράξη, από την ίδια την «εμπειρία των μαζών». Και αυτή η εμπειρία των μαζών είναι το μεγάλο θετικό αποτέλεσμα του ΟΧΙ που ταρακούνησε την ΕΕ πέρυσι την άνοιξη.

 

Το Συμφωνο Πρώτης Απασχόλησης (CPE), προσωπική πρόταση -και στην πορεία προσωπική υπόθεση του πρωθυπουργού Ντε Βιλπέν- προβλέπει να επιτραπεί η προσωρινή εργασία (στη Γαλλία απαγορεύεται, να τι σημαίνει κοινωνικό κράτος, αλλά σε αυτά θα επανέλθουμε), να μπορεί ο εργοδότης να απολύει χωρίς αιτιολογία, ως τα 26 να επιτρέπεται απόλυση χωρίς αποζημίωση, και σαν αντάλλαγμα για όλα αυτά, η επιχείρηση θα προσφέρει έν σεμινάριο μαθητείας διάρκειας 20 (!) ωρών…

 

Η πρόταση Βιλπέν έρχεται σε προεκλογική χρονιά, με σκοπό δήθεν τη μείωση του ποσοστού ανεργίας. Στην πραγματικότητα διακαής στόχος της Γαλλικής ελίτ είναι η διάχυση της ανεργίας, όπως πολύ καλά συμβαίνει στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στην Αγγλία, στην Ιταλία, στην Ιρλανδία. Με πανσπερμία μορφών απασχόλησης, με μαύρη εργασία, με ευέλικτη απασχόληση, με μερική απασχόληση, με συμβάσεις έργου, με αμαρτωλά προγράμματα. Η γαλλική εργατική νομοθεσία (όπως και η γερμανική), απότοκο του κοινωνικού κράτους των χρυσών χρόνων του καπιταλισμού, δεν επιτρέπει την λεηλασία της αξιοπρέπειας και της οικονομικής και κοινωνικής θέσης των εργαζομένων, δημιουργεί φραγμούς στην ασυδοσία, δημιουργεί όρια στο κεφάλαιο. Απάντηση; Ας μοιράσουμε την εργασία, για να μοιράσουμε και την ανεργία. Τα ποσοστά θα πέσουν, το εργατικό κόστος θα μειωθεί, οι εργοδότες θα πανηγυρίζουν και οι …δείκτες θα ευημερούν. Οι νέοι θα περνούν χρόνια και χρόνια από τη μια δουλειά στην άλλη, από σύμβαση σε σύμβαση, χωρίς καμιά προστασία, έρμαιο εργοδοτικών εκβιασμών, φοβισμένοι από την άμεση απειλή της απόλυσης. Όλα τα υπόλοιπα που επιχειρηματολογεί η κυβέρνηση Βιλπέν είναι τρίχες. Από πότε μια επιχείρηση στο βαθμό που έχει ανάγκη από έναν εργαζόμενο θα τον προσλάβει μόνο αν μπορεί να τον απολύσει; Αν τον χρειάζεται θα τον προσλάβει έτσι κι αλλιώς. Το πρόβλημα είναι τι κόστος θα έχει αυτό για την επιχείρηση. Η πρόταση Βιλπέν έρχεται να μηδενίσει αυτό το κόστος για την επιχείρηση, να το πολλαπλασιάσει για την νεολαία.

 

Το κίνημα έχει μια σημαντική καινοτομία: Είναι ένα κίνημα νεολαίας (και στην πορεία του όχι μόνο), που δεν ορίστηκε με βάση την εκπαίδευση, αλλά με βάση την εργασία. Είναι από τα κινήματα που έρχονται από το μέλλον. Είναι η πρώτη φορά που το φοιτητικό κομμάτι, τοποθετιέται ανοικτά, ευθέως, παστρικά, σε ένα εργασιακό ζήτημα και μάλιστα δημιουργεί τέτοιους όρους που οδηγούν σε οργανική σύνδεση με το κλασσικό εργατικό κίνημα και προκαλούν πολιτική κρίση. Η πρόταση Βιλπέν αφορά το μέλλον της νεολαίας, την ίδια της τη ζωή, δεν είναι σκέτα το παρόν, τα μαθήματα, τα δίδακτρα, το σχολείο ή το Πανεπιστήμιο.

 

Είναι επίσης το κίνημα αυτό, ένα κίνημα που γεννιέται από την υλική πραγματικότητα, από τους ίδιους τους όρους ζωής και ύπαρξης της νεολαίας. Δεν προκαλείται από ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες. Δεν είναι κίνημα που ζητά έναν άλλον κόσμο. Είναι κίνημα που απορρίπτει αυτόν τον κόσμο, αυτή την πολιτική, αυτό το σύστημα. Για αυτό και έχει μεγάλη αξία στον «μετακομμουνιστικό» κόσμο. Ο καθηγητής Βεργόπουλος λέει ότι το 68 ήταν κόκκινο, το 2006 είναι μαύρο. Το μαύρο δεν αναφέρεται προφανώς στην αναρχία. Αφορά την απόγνωση, το αδιέξοδο, την κατάρρευση, το μπλοκάρισμα μιας ολόκληρης γενιάς όταν συνειδητοποιεί το μέλλον που της επιφυλάσσουν οι κρατούντες. Είναι το χρώμα που αποδίδει καλύτερα την κατάσταση, γιατί δεν αφορά ιδέες, αφορά πραγματικότητες. Και η πραγματικότητα δεν είναι φωτεινή, δεν είναι ευχάριστη, δεν είναι ανοιχτή… είναι μαύρη.

 

Είναι επίσης το κίνημα αυτό ένα σημαντικό μάθημα για τους συνδικαλιστές, τους μεγαλόσχημους, τους επαΐοντες, τους γνωρίζοντες τις διαπραγματεύσεις: Ούτε προτάσεις, ούτε μελέτες, ούτε έρευνες, ούτε πολύμορφες κινητοποιήσεις, ούτε προειδοποιητικές, ούτε ταξικιστικές, ούτε τρίχες κατσαρές: Είναι ξεσηκωμός που ζητά την απόσυρση του νόμου… Έτσι απλά, καθαρά, και για αυτό και δυνατά. Δεν ζητά να βελτιωθεί ο νόμος, δεν ζητά να αμβλυνθούν τα δύσκολα σημεία του, δεν ζητά να μην ισχύσουν για τώρα να ισχύσουν για αργότερα, δεν ζητά ανταλλάγματα, δεν ζητά λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, δεν ζητά τον ουρανό με τα άστρα. Ζητά απλά να υποχωρήσει η κυβέρνηση και η εργοδοσία. Απλά… Μίλια μπροστά από τους χειρισμούς, τα κόλπα, τις τρικλοποδιές, τις χίλες δυο δικαιολογίες που θα ακούγαμε στην Ελλάδα ώστε να μην υπάρξει ποτέ ένας τέτοιος αντίστοιχος ξεσηκωμός…

 

Στην Ελλάδα τα γεγονότα εις Παρισίους, πάντα ερμηνεύονται με τους παραμορφωτικούς φακούς των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Έτσι λοιπόν ανακάλυψαν ότι το γαλλικό μοντέλο, το προτείνει ο ΣΕΒ, το θέλει η κυβέρνηση, μπορεί να έρθει και σε μας σε λίγα χρόνια κλπ. Ας ξεκινήσουμε λίγο παράδοξα:

Μακάρι να ισχύσει εδώ και τώρα το μοντέλο Βιλπέν στην Ελλάδα. Θα είναι μια φιλοκοινωνική, φιλονεολαιίστικη πρόταση, που θα ανακουφίσει εκατοντάδες χιλιάδες νέους. Θα είναι ένα σημαντικό στοπ στο ξεσάλωμα της εργοδοσίας και της κυβέρνησης. Μπερδευτήκαμε; Ας δούμε πιο αναλυτικά, τι ισχύει στη Γαλλία και τι ισχύει στην Ελλάδα:

 

	Νομοσχέδιο Βιλπέν	Ελλάδα
Ελαστικό 8ωρο	Το 8ωρο λάστιχο προϋποθέτει τη συμφωνία των συνδικάτων	Ο εργοδότης έχει το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής στην Νομαρχιακή Επιτροπή για να ανατρέψει το 8ωρο χωρίς εργατική συναίνεση (έργο Καραμανλή)
Κοινωνικό Πλάνο	Παράλληλα με την επιχειρησιακή σύμβαση για τις αυξήσεις, συνάπτεται και αντίστοιχο «κοινωνικό πλάνο για την επιχείρηση» με δεσμευτικούς στόχους για θέσεις εργασίας, εκσυγχρονισμό παραγωγής κλπ.	Δεν υπάρχει τέτοια συμφωνία, δεν υπάρχει διαβούλευση για το μέλλον της επιχείρησης. Το μόνο κοινωνικό πλάνο είναι το πλάνο της κυβέρνησης για υπερεπιδότηση και θαλασσοδάνεια που βουτάνε οι βιομήχανοι-εργοδότες και τα βάζουν στην τσέπη, πριν πάρουν το εργοστάσιό τους και φύγουν για τα Βαλκάνια (έργο διαχρονικό)
Αιτιολογημένη απόλυση	Πέραν του μηνιαίου ορίου απολύσεων (2-10%) κάθε απόλυση πρέπει να συνοδεύεται από αιτιολογημένη γνώμη και κοινωνικό πλάνο, επιδότηση, κατάσρτιση, επανένταξη. Αυτό δεν θα αφορά πλέον τους κάτω των 26 ετών.	Σε επιχειρήσεις έως 40 άτομα είναι ελεύθερες οι απολύσεις, έως 200 επιτρέπονται 4 απολύσεις το μήνα (2-10%) και πάνω από 200 άτομα, επιτρέπεται 2% το μήνα, χωρίς καμιά αιτιολόγηση. Το διευθυντικό δικαίωμα είναι απόλυτο και λειτουργεί χωρίς περιορισμό. (έργο Σημίτη-Καραμανλή)
Αποζημίωση για την απόλυση	Με τον νέο νόμο επιχειρήθηκε να καταργηθεί στους κάτω των 26, αλλά μετά την διαδήλωση του Σαββάτου 18/3, η κυβέρνηση υποχώρησε και πλέον η πρόταση είναι να ισχύουν κανονικά οι αποζημιώσεις.	Η αποζημίωση για τους υπαλλήλους με δίμηνη προειδοποίηση είναι νόμιμη, ανεξαρτήτως ηλικίας. Η αποζημίωση για τους εργατοτεχνίτες και για 2 έτη απασχόλησης ανεξαρτήτως ηλικίας είναι 7 μεροκάματα… (έργο Σημίτη)
Προσωρινή απασχόληση	Η προσωρινή απασχόληση απαγορεύεται για την κάλυψη παγίων αναγκών, εκτός από τη δοκιμαστική περίοδο που ποικίλλει από 3 μήνες έως 12. Δηλαδή η προσωρινή απασχόληση στη Γαλλία επιτρέπεται μόνο εκεί που δεν είναι πάγιες οι ανάγκες, παράδειγμα σε μια επιχείρηση που δουλεύει μόνο κάποιους μήνες το χρόνο (πχ τουριστικές), ή σε μια επιχείρηση (κοινοπραξία) με ημερομηνία λήξης. Παντού αλλού η προσωρινή απασχόληση είναι αυστηρά παράνομη.	Οι νέοι σχεδόν αποκλειστικά, προσλαμβάνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δηλαδή το 95% δουλεύει με όρους προσωρινής απσχόλησης. Αυτό πλέον αφορά και τους νεοπροσλαμβανόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου είναι 3μηνες ή 6μηνες, σπανιότερα 12μηνες, και πάλι ανεξαρτήτου ηλικίας. Στην πραγματικότητα θραύση κάνουν οι συμβάσεις έργου, όπου ο εργαζόμενος εμφανίζεται σαν «συνεργάτης» του αφεντικού. Ανεξάρτητα λοιπόν από το αν καλύπτει πάγιες ανάγκες, το σύνολο σχεδόν των εργαζόμενων νέων δουλεύει με συμβάσεις προσωρινής απασχόλησης. Και όσοι δουλεύουν με συμβάσεις αορίστου χρόνου, σε περίπτωση απόλυσης παίρνουν ότι αναγράφεται στο από πάνω κουτάκι. (έργο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΕΒ …συναινετικά)

 

Στην πραγματικότητα ο νόμος Βιλπέν είναι εδώ, αλλά με πολύ χειρότερους όρους, με πολύ πιο άγριες και αντικοινωνικές ρυθμίσεις. Στην πραγματικότητα ο νόμος Βιλπέν έρχεται να καταργήσει ένα τμήμα του κράτους – πρόνοιας που οικοδομήθηκε στην Δυτική Ευρώπη, ενώ στην Ελλάδα ποτέ δεν υπήρξε, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μερικών να πείσουν για το αντίθετο. Στην πραγματικότητα στη Γαλλία υπάρχουν και λειτουργούν οι νόμοι που προστατεύουν τον εργαζόμενο, ενώ στην Ελλάδα οι νόμοι αφορούν το τυχερό 2%, ενώ το υπόλοιπο 98% δουλεύει με όρους μεσαίωνα.

 

Στην πραγματικότητα επίσης όλο το παιχνίδι ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες μέρες για το ποιος είναι πιο κολλητός με τον ΣΕΒ δεν έχει νόημα: Ξέρουν πολύ καλά ότι το γαλλικό μοντέλο είναι πολύ πίσω από αυτό που ισχύει σήμερα στην Ελλάδα και που από κοινού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δημιούργησαν. Οι προτάσεις Γιωργάκη στο Λαύριο προεκλογικά, αφορούσαν την 4ετή ανασφάλιστη εργασία των νεοπροσλαμβανόμενων, ανεξαρτήτως ηλικίας, που θα απήλασσε τους εργοδότες από τις ασφαλιστικές εισφορές (θα τις πλήρωνε αργότερα ο εργαζόμενος!!!), και κυρίως θα οδηγούσε σε μια πρωτοφανή σφαγή του συνόλου των εργαζομένων: Ποιος εργοδότης δεν θα απέλυε σωρηδόν τους ήδη εργαζόμενους για να μην προσλαμβάνει ανα 4ετία νεοπροσλαμβανόμενους, στους οποίους δεν θα πλήρωνε ασφάλιση; Χαζός είναι; Θα μείωνε το εργατικό κόστος στο 60%. Και σιγά μην προστάτευε τους εργαζόμενους η οποιαδήποτε κυβέρνηση. Κάθε κυβέρνηση έχει δώσει όχι απλά δείγματα γραφής, αλλά συγκεκριμένες, πολύχρονες, δεσμευτικές ρυθμίσεις υπερ των αφεντικών, εναντίον των εργαζομένων. Θα οδηγούμασταν σε μια ανατίναξη κάθε εργασιακής ασφάλειας, και αυτό δεν αφορά μόνο τους νέους για τους οποίους η ασφάλεια είναι άπιαστο όνειρο, αλλά και τους παλιούς… Αυτή η πρόταση δεν είναι αντίστοιχη με του Βιλπέν, είναι αντίστοιχη των εργασιακών συνθηκών του 19ου αιώνα, και μάλιστα των αρχών του 19ου αιώνα. Οι προσπάθειες του Βενιζέλου και του Φλωρίδη να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα («δεν εννοούσαμε αυτό, το άλλο εννούσαμε») είναι κατόπιν εορτής… Και μετά ο Γ.Π. καλεί τους νέους να γίνουν επαναστάτες με αιτία. Λες και δεν υπάρχουν όχι μια αλλά εκατομμύρια αιτίες να είναι επαναστατημένος ο νέος άνθρωπος σήμερα Είτε με αιτία είτε χωρίς αιτία, αν οι νέοι γίνουν επαναστάτες, ο Γιωργάκης θα τρέχει να κρυφτεί…

 

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι όντως πολύ χειρότερα: Πόσοι δουλεύουν ανασφάλιστοι; Πόσοι δέχονται μισθό-χαρτζηλίκι; Πόσοι δουλεύουν ακόμη και χωρίς μισθό για μήνες προκειμένουν να δουν τα αφεντικά αν ο εργαζόμενος τους κάνει; Πόσοι δουλεύουν χωρίς μισθό για να φτιάξουν το βιογραφικό τους ώστε ο επόμενος ή ο μεθεπόμενος, ή ο παρα-μεθεπόμενος εργοδότης τελικά να τους προσλάβει; Πόσοι ζουν με την οικογένειά τους ως τα 35 γιατί δεν έχουν σταθερή δουλειά και ανά πάσα ώρα μπορούν να πεταχτούν στο δρόμο; Πόσοι από τη δουλειά τους μπορούν να συντηρούν δικό τους σπίτι; Πόσοι μπορούν να προγραμματίσουν στοιχειωδώς τη ζωή τους από τη στιγμή που δεν ξέρουν αν σε ένα χρόνο ή σε λίγους μήνες θα έχουν δουλειά ή θα ψάχνουν στις μικρές αγγελίες; Πόσοι αναγκάζονται να δέχονται εξευτελιστικούς μισθούς, εξευτελιστικές δουλειές, εξευτελιστικές συμπεριφορές; Πόσοι συμβασιούχοι του 3μηνου ή του 6μηνου δεν είναι υπάκουοι, υποτακτικοί, ανταγωνιστικοί, δεν δουλεύουν περισσότερο από το 8ωρο χωρίς υπερωρίες, για να έχουν την ελπίδα να ανανεωθεί η δικιά τους σύμβαση και όχι του διπλανού τους ή του άλλου που περιμένει στην ουρά και θα παρακαλούσε για οποιαδήποτε δουλειά; Πόσες οικογένειες δεν στρατεύονται χρόνια και χρόνια στο κυνηγητό για να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές για να μπει το παιδί τους σε μια δουλειά; Πόσοι δουλεύουν με 591 € το μήνα ως και έξι μέρες τη βδομάδα, δέκα ώρες τη μέρα; Πόσοι πτυχιούχοι κάναν το πτυχίο τους κορνίζα και δεν το χρησιμοποίησαν ποτέ; Πόσοι δουλεύουν σε άλλο αντικείμενο από αυτό στο οποίο σπούδασαν; Πόσοι στοιβάζονται στα προγράμματα κοροϊδίας του ΟΑΕΔ, στα προγράμματα κατάρτισης, πόσοι τρέχουν από σεμινάριο σε σεμινάριο, πόσοι χρυσοπληρώνουν και ξανα-χρυσοπληρώνουν για νέα χαρτιά, νέες βεβαιώσεις, νέες καταρτίσεις;

 

Ο υφυπουργός εργασίας Γιακουμάτος δήλωνε στη Βουλή ότι δεν υπάρχει εργασιακός μεσαίωνας σήμερα στην Ελλάδα, τι είναι αυτά που λέτε, πού την είδατε την τρομοκρατία κλπ… Χαζός ή τυφλός δεν είναι κανένας από αυτούς που κυβερνούν τη ζωή μας, κάνουν νόμους, ψηφίζουν προϋπολογισμούς. Απλά έχουν το δικό τους στρατόπεδο. Δεν το αποδέχονται στα λόγια (τσακώνονται για το ποιος είναι πιο νεοφιλελεύθερος), αλλά στην πραγματικότητα κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Θυσιάζουν μια ολόκληρη γενιά για να φουσκώσει κι άλλο η τσέπη των ισχυρών. Το στρατόπεδό τους έχει κηρύξει εδώ και χρόνια τον πόλεμο. Το πρόβλημα είναι ότι το αντίπαλο στρατόπεδο (η κοινωνική πλειοψηφία) καταλαβαίνει ότι βομβαρδίζεται, αλλά δεν συγκροτείται σαν στρατόπεδο, δεν αμύνεται, δεν οργανώνεται. Και η αριστερά δεν πρωτοστατεί στην οργάνωση, αλλά πριμοδοτεί την αναπαραγωγή της σημερινής κατάστασης.

 

Η νεολαία στη Γαλλία ξεσηκώνεται εναντίον του καπιταλισμού, ακόμη και αν δεν καταλαβαίνει σαν τέτοιον τον ξεσηκωμό της. Ο καπιταλισμός, το σύστημά τους, η οικονομία τους, η κοινωνία τους, η πολιτική τους δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν στραγγίξει, αν δεν ξεζουμίσει μεν λιώσει στην εκμετάλλευση τη νεολαία. Το σημερινό σύστημα είναι αθρωποφάγο, και ειδικά αρέσκεται στο να καταβροχθίζει φρέσκο πράγμα, νέο σε ηλικία. Νεολαία και καπιταλισμός γίνονται όλο και περισσότερο, πράγματα ασύμβατα. Η μη κανονική, η μη συμβατή με τον έρμο ευρωπαϊκό πολιτισμό, μελαμψή εξέγερση των προαστίων του Νοέμβρη, έφερε στην επιφάνεια το θέμα αυτό με τρόπο βίαιο και οξυμμένο. Το σημερινό κίνημα το ξαναφέρνει στο επίκεντρο με τρόπο πιο κανονικό, πιο λογικό, πιο μαζικό και πιο αποδεκτό: Οι κυβερνώντες το παίρνουν το μήνυμα. Το πρόβλημα είναι να το πάρουν και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή όλοι εμείς. Και να πράξουμε αντιστοίχως…