Χαμένος αγώνας είναι εκείνος που δεν δόθηκε, του Στέφανου Κόλλια

Η ολοκληρωτική καταστροφή του σπιτιού μου –στόχος που επετεύχθη με τη δεύτερη, αφού η πρώτη τους απόπειρα, στα τέλη Δεκεμβρίου, δεν έφερε τα αποτελέσματα που θέλανε– παραπέμπει στην υπόθεση Κούνεβα, όπως και στην επίθεση με τη χειροβομβίδα στο στέκι στην Τσαμαδού.

Το κάψιμο ενός σπιτιού –πόσο μάλλον στα ορεινά χωριά μας– παραπέμπει στους Ναζί που το συγκεκριμένο χωριό το κάψανε δυο φορές.

Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με κλιμάκωση της παρακρατικής βίας απέναντι σε κομμάτια της κοινωνίας που τα βλέπουν να διεκδικούν τα προφανή. Ποια είναι λοιπόν αυτά τα προφανή και αυτονόητα στην περίπτωσή μας, στην περίπτωση της Γκιώνας;

Η συνεχής εξορυκτική δραστηριότητα των εταιριών που λειτουργούν εδώ και πολλές δεκαετίες, έχει μετατρέψει μέρος του βουνού σε σεληνιακό τοπίο, και εκείνο που τρομάζει περισσότερο δεν είναι το παρελθόν, ούτε καν το παρόν, αλλά το μέλλον, μιας και οι τύποι αυτοί θα συνεχίσουν να σκάβουν μέχρι να πάρουν και το τελευταίο ευρώ που μπορούν. Επιπλέον, η Γκιώνα, μαζί με τα Βαρδούσια και την Οίτη, συντελούν στην υδροδότηση της Αθήνας και όλες οι μελέτες μιλάνε για άμεση επίπτωση των εξορυκτικών δραστηριοτήτων στην υδρολογική λεκάνη.

Το όλο ζήτημα όμως έχει και μια άλλη διάσταση, εκείνη της επιβολής, της μπότας, με τη διαμόρφωση ενός αποικιοκρατικού καθεστώτος, στο οποίο όπου και να γυρίσεις βρίσκεις τοίχο.

Ο κόσμος το ξέρει ότι “αυτοί ελέγχουν τους πάντες… τι τα θες…”, το θεωρεί αναπόσπαστο στοιχείο του νομού μας και συντελεί και αυτός με την εθελούσια παραίτηση –και ενίοτε το μικροσυμφέρον του– σε φαινόμενα όπως οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο σπίτι μου.

Από την άλλη, το θέμα έχει πάρει την τροπή που πρέπει και μένει στο κίνημα να δείξει στους κυρίαρχους και στα θρασύδειλα τσιράκια τους ότι ο μόνος χαμένος αγώνας είναι εκείνος που δεν δόθηκε ποτέ.

Είναι τόση η ασυδοσία τους όλα αυτά τα χρόνια που θεωρώ ότι δεν είναι τόσο εύκολο σε ένα δυνατό κίνημα να τους ξεμπροστιάσει και να τους καθίσει στο “λαϊκό”, έστω, σκαμνί.

Βλέπετε, τα περισσότερα τα κάνανε εντελώς απροκάλυπτα, αφού βρίσκονταν στο απυρόβλητο.

Έχει ο καιρός λοιπόν γυρίσματα.

Στέφανος Κόλλιας,
μέλος της “Κίνησης για τη Σωτηρία της Γκιώνας”