Χαιρετισμός του Αλέκου Αλαβάνου, μέλους του Συντονιστικού του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, στο 3ο Συνέδριο της ΚΟΕ

Με την ευκαιρία του Συνέδριού σας θέλω να ευχαριστήσω τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της ΚΟΕ  για τη συμβολή σας στη συγκρότηση και τις δράσεις του ΜΑΑ. Για τις δυνατές στιγμές που βιώσαμε μαζί στις περιφερειακές εκλογές, στο Σπόρτιγκ, στα διόδια, στην πλατεία Συντάγματος που θα γίνει πλατεία Ταχρίρ. Για τη γενναιόκαρδη φιλοξενία σας στο @Ρουφ. Για τις ελπίδες που είχε γεννήσει η έκδοση του Δρόμου. Για την κοπιαστική δουλειά της νεολαίας σας σε πρωτοβουλίες του ΜΑΑ .

Αυτά τα ισχυρά βιώματα του παρελθόντος μας επιβάλλουν τη γλώσσα της ειλικρίνειας σε ένα παρόν πιο δύσκολο και πιο γκρίζο. Πέντε , λοιπόν, σύντομες πολιτικές παρατηρήσεις.

Πρώτο, σε μια εποχή που το σύστημα επιχειρεί να εξορκίσει μια ανατρεπτική λύση, ο μηδενισμός της αξίας της αριστεράς, με όποιες προθέσεις και αναλύσεις κι αν γίνεται, λειτουργεί σε όφελός του. Αριστερά δεν είναι κουρασμένα και γραφειοκρατικοποιημένα σχήματα που τυχαίνει να έχουν αριστερή καταγωγή. Αριστερά είναι στρατηγική σύγκρουσης, τομή κοινωνικής απελευθέρωσης, στάση ζωής.

Δεύτερο, σήμερα υπάρχουν πρωτοφανείς δυνατότητες για μια προωθημένη λαϊκή ενότητα, που μπορεί να περιλάβει από τους αγωνιστές της αριστεράς μέχρι πολίτες που στήριζαν παραδοσιακά δεξιά. Αυτό δεν σημαίνει σε πολιτικό επίπεδο ένα θολό κοινό παρανομαστή, συνύπαρξη με μέχρι πριν λίγο αρχηγούς ακροδεξιών κομμάτων ή θρησκευτικούς ιεροκήρυκες ή πρωταγωνιστές από πρωινάδικα.  Η αριστερά οφείλει να αναδείξει το ριζοσπαστικό περιεχόμενο της λαϊκής ενότητας.

Τρίτο, σε μια περίοδο ανοικτής παραβίασης του Συντάγματος και κατάργησης της λαϊκής κυριαρχίας η αριστερά οφείλει να είναι υποδειγματική δύναμη προώθησης και σεβασμού της δημοκρατίας. Αυτό δεν σημαίνει παραίτηση από τον ρόλο της στο όνομα του ότι «το λέει ο λαός», ένας λαός που συνεχώς το σύστημα ενημέρωσης θέλει να τον έχει σε φόβο, σε σύγχυση ή σε αντιδράσεις ακίνδυνες τελικά για το σύστημα. Η στάση μας δεν καθορίζεται από την κολακεία προς τον λαό, αλλά από απόλυτη και θαρραλέα ειλικρίνεια προς αυτόν.

Τέταρτο, οι όροι «εθνική ανεξαρτησία», «λαϊκή κυριαρχία», «κοινωνική απελευθέρωση» είναι ιεροί. Το να μένουμε όμως μόνο σε αυτούς και στο «αντί» (αντί στην τρόικα, αντί στη δανειακή σύμβαση) χωρίς να θέτουμε σε προτεραιότητα την εναλλακτική πολιτική που θα τους υλοποιήσει τους καθιστά παγίδες, προσχήματα, ευκαιρίες ενσωμάτωσης στο σύστημα. Μόνο η προτεραιότητα μιας ενότητας βασισμένης σε συγκεκριμένους ανατρεπτικούς προγραμματικούς στόχους και συναρθρωμένους με τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου της εργασίας μπορεί να δημιουργήσει δεσμούς εμπιστοσύνης με την κοινωνία.

Πέμπτο, κατά τη γνώμη μου η έξοδος από το ευρώ είναι αναγκαία για ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας. Αυτό το θέμα θα αποτελέσει ένα από τα κεντρικά σημεία συζήτησης στην Έκτακτη Πανελλαδική Συνάντηση του ΜΑΑ. Δεν είναι κατανοητό με ποιο τρόπο οι στόχοι που εκφράζονται από κοινοβουλευτικές δυνάμεις της αριστεράς για ακύρωση του μνημονίου ή της δανειακής σύμβασης, για κοινωνική δικαιοσύνη είναι εφικτοί μέσα στην Ευρωζώνη. Και δεν είναι αποδεκτό μετά  από τόσες θυσίες για το ευρώ, μετά την κατακρήμνιση με το δεύτερο δάνειο κάθε εργατικής κατάκτησης, να λέγεται ακόμα σε χρόνο αόριστο μέλλοντα «καμία θυσία για το ευρώ».

Συναντηθήκαμε στη συγκρότηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, όταν όλοι όσοι συμμετείχαμε κατανοήσαμε την ανάγκη ενός νέου ριζοσπαστικού λόγου της αριστεράς μπροστά στην επερχόμενη καταιγίδα της Ευρωζώνης. Η επίθεση προχώρησε με καταιγιστικούς ρυθμούς. Οι θέσεις μας δεν μπορούν να μένουν στάσιμες.

Ελπίζω το Συνέδριό σας με τους προβληματισμούς του να συμβάλλει στην επαναπροσέγγιση με το ΜΑΑ, γνωρίζοντας όλοι ότι οι σχέσεις εμπιστοσύνης έχουν κλονισθεί σε βάθος κι έχουν οδηγήσει σε νοσηρές και μη ανεκτές, κατά την άποψή μου, για μια δημοκρατική λειτουργία καταστάσεις. Θα είναι μια ιδιαίτερα θετική εξέλιξη αυτή.

Και στην περίπτωση όμως που τελικά οι δρόμοι μας χωρίσουν πιστεύω ότι οι σχέσεις φιλίας που αποκτήσαμε με όλες κι όλους εσάς θα αντέξουν μέσα σε ένα πλαίσιο συναγωνιστικότητας, μακριά από μια μακρόχρονη αυτοκαταστροφική παράδοση της αριστεράς που πολύχρονες σχέσεις αγάπης γίνονται σχέσεις μίσους, όταν οι πολιτικοί δρόμοι χωρίζουν.