Αυθαιρέτως

Η φαντασίωση

Ο Θ. Μαργαρίτης, ένθερμος υποστηρικτής της υποψηφιότητας Κουβέλη, σχολίασε σε άρθρο του στην Αυγή τα όσα λέγονται σε συνεντεύξεις και δηλώσεις από Αλαβάνο και Τσίπρα:

"Η νέα πλειοψηφία, ας πούμε, δεν μπορεί να είναι το αίτημα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς… Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται και η άνοδος του ΣΥΝ (υπενθυμίζω ότι το πραγματικό εκλογικό ποσοστό μας είναι 5% και όλα τα άλλα είναι συγκυριακές δημοσκοπήσεις με προφανείς βεβαίως δυνατότητες νέων αυξημένων καταγραφών), δεν οδηγεί σε εκείνη τη διαμόρφωση συσχετισμών με κυβερνητικό ορίζοντα. Θα έλεγα ότι είναι μια εκπληκτική φαντασίωση."

Αλλά να μην φλυαρούμε κιόλας…

Συνεχίζει το συλλογισμό του ο Θ. Μαργαρίτης, απαντώντας σε πιο πονηρές διατυπώσεις:

"Την ίδια ώρα, ορισμένες άλλες αναλύσεις που επίσης διατυπώνονται, για τη “νέα πλειοψηφία χωρίς τα φθαρμένα υλικά του δικομματικού πολιτικού συστήματος” επίσης κινούνται στο φαντασιακό πεδίο.

Η προοπτική μίας νέας πλειοψηφίας έχει τα προαπαιτούμενα μιας στοιχειώδους βασικής ανάλυσης: Ότι δηλαδή αν υλοποιηθεί, αν διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις –με προγραμματικούς και κινηματικούς όρους–, θα αφορά τις πραγματικές πολιτικές δυνάμεις. Με δυο λόγια, το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να κινείται πιο αριστερά, το ΚΚΕ πιο ανανεωτικά και ίσως οι Οικολόγοι-Πράσινοι πιο αποτελεσματικά.

Όλα τα άλλα είναι φλυαρίες…

Σήμερα είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, γιατί το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να παραμένει σε δεξιόστροφες θεωρήσεις και το ΚΚΕ αναπαράγει το σταλινικό φαινόμενο."

Ο ρεαλισμός στην εξουσία…

Και ολοκληρώνει το συλλογισμό του προσγειωνόμενος στο έδαφος ή το βασίλειο του ρεαλισμού:

"Η μόνη ρεαλιστική προοπτική για να δώσουμε απαντήσεις στα ερωτήματα των πολιτών, είναι η ανάγκη να ενισχυθεί ο ΣΥΝ, να αλλάξουν οι συσχετισμοί και με μικρές ή μεγάλες ανακατατάξεις στα κόμματα της “γειτονιάς” μας (όπως είπε ο Αλ. Αλαβάνος), να ανοίξουν οι δρόμοι της εναλλακτικής λύσης στο σημερινό δικομματικό στερεότυπο. Αυτή η ανάλυση είναι πιο εφικτή. Πιέζει για αλλαγές και ανατροπές. Δίνει συνέχεια και πολιτικό ορίζοντα στην ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων. Ενισχύει τον αυτόνομο ρόλο του ΣΥΝ και την προώθηση ενός προγράμματος μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών. Σε αυτή την κατεύθυνση υπάρχουν ρίσκα, κίνδυνοι και αντίπαλοι σχεδιασμοί. Είναι όμως πιο κοντά στην πραγματικότητα και επομένως περισσότερο πειστική."

Το βασικό ερώτημα είναι άλλο: Τι πραγματικά πιστεύει η πλειοψηφούσα άποψη; Διότι σε πολλά συμπίπτει-ταυτίζεται με όσα λέει ο Θ. Μαργαρίτης.