Αυτό κι αν είναι δούλεμα
Αφού με προκλητικό τρόπο εξήγγειλαν ένα λεγόμενο "ταμείο φτώχειας" και το διαφήμισαν μέχρι αηδίας, λέγοντας μάλιστα ότι θα πάρει 100 εκατομμύρια ευρώ (ενώ στους τραπεζίτες δίνουν 28 δις), ποιον έβαλαν επικεφαλής του ταμείου; Ένα στέλεχος του ΣΕΒ, τον κύριο Αναλυτή!!! Δεν πάμε καθόλου καλά. Εντάξει, τα γκόλντεν μπόιζ μπαίνουν διευθυντές και γενικοί σύμβουλοι για να αυξήσουν τα κέρδη των "μετόχων". Βάζουν ένα στέλεχος του ΣΕΒ να διαχειριστεί 0,1 δις ευρώ για τους φτωχούς, και δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ξεφτίλας και του δουλέματος;
Σταλινολογίες
Τρεις μέρες μετά τη δημοσίευση της άποψης του καθηγητή Γιώργου Ρούση στο Ριζοσπάστη, όπου απέρριπτε τις θέσεις του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό σαν επιστροφή στον σταλινισμό, η Αλέκα Παπαρήγα σε συνέντευξή της αποκάλυψε την τεράστια σύγχυση που υπάρχει μέσα στο ΚΚΕ. Γιατί, ένα πράγμα είναι να γίνονται τσακώματα κορυφής για το ποιος είναι πιο σταλινικός και ντούρος, και άλλο είναι να πείθεις με τις θέσεις σου για σοβαρά ζητήματα. Έτσι η γραμματέας απολογητικά δήλωνε ότι το ΚΚΕ ποτέ δεν ενέδωσε στην σταλινολογία, ούτε το 1956, ούτε το 1961, ούτε και τώρα. Δεν πειράζει. Είναι μια μέθοδος κι αυτή. 50 χρόνια μετά, να λες και κάτι ή να χειρίζεσαι για μικροπολιτικούς σκοπούς σημαντικά ζητήματα.
Φιλική συμβουλή
Δεν είναι κακό να διαβάζεις έντυπα που πριν 40 χρόνια έπαιρναν σωστές θέσεις και πήγαιναν ενάντια στο ρεύμα με κόστος μεγάλο. Ούτε είναι κακό να αντιγράφεις κάτι από αυτές τις πηγές. Το κακό είναι να μην έχεις τα κότσια και το έρμα να πας πιο βαθιά στα ζητήματα και να αναζητήσεις πραγματικές αιτίες και καταστάσεις. Το 1960 π.χ. να καταγγέλλεις ότι πίσω από την αποσταλινοποίηση βρίσκεται μια αστική γραμμή που θα διαλύσει ό,τι καταχτήθηκε έτσι και επικρατήσει και συνεχιστεί, ήταν μια επαναστατική θέση. Να ταμπουρώνεσαι σήμερα, 40-50 χρόνια μετά, πίσω από εκείνη τη συζήτηση και να μην αναζητάς τι έγινε, πού πάγωσε και με ποιες διαδικασίες η επανάσταση μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τι έγινε και ποια η ουσία της αντιπαράθεσης στο κομμουνιστικό κίνημα τη δεκαετία του ’60, και να ξυπνάς τώρα το 2008 χωρίς να βλέπεις τίποτα όπως κρατικισμό, μεγαλοκρατικισμό, παραγωγικισμό – οικονομισμό κ.λπ., ε, δεν παίρνεις καν τη βάση…