Το μικρόβιο της ενότητας
Έχουμε πει ότι είναι τέτοια η πίεση για ενωτική δράση απέναντι σε έναν επικίνδυνο αντίπαλο που όλες οι καθοδηγήσεις της αριστεράς είναι αναγκασμένες να αναμετρηθούν με το ζήτημα. Το τελευταίο διάστημα το ΝΑΡ λάνσαρε τη δική του «ενωτική πρόταση διαλόγου». Στο κείμενο που διαβάσαμε έχει 12 σημεία: 1. Αριστερά της αντεπίθεσης και των νέων δυνατοτήτων. 2. Αριστερά των σύγχρονων εργατικών αναγκών και δικαιωμάτων. 3. Ανεξάρτητη, ανατρεπτική και αντιδιαχειριστική Αριστερά. 4. Αριστερά της αντικαπιταλιστικής επανάστασης. 5. Αριστερά της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. 6. Αριστερά του αντικαπιταλιστικού μετώπου και της κοινής δράσης. 7. Αριστερά της μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης ενάντια σε κυβέρνηση, ΕΕ, αστικό συνασπισμό εξουσίας. 8. Αριστερά των νικηφόρων αγώνων 9. Αριστερά διεθνιστική αντιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική. 10. Αριστερά μιας νέας θεωρητικής, προγραμματικής και πολιτιστικής δημιουργίας. 11. ΚΚΕ και ΣΥΝ δε μπορούν να εμπνεύσουν και να νικήσουν. 12. Μια άλλη Αριστερά του αυτοτελούς αντικαπιταλιστικού πόλου.
Ουφ!
Τι βερμπαλισμός για να πεις ότι δεν θέλεις ενότητα ή –πράγμα το ίδιο– πως την θέλεις μόνο με τον εαυτό σου, άντε –και δύσκολο το βλέπω– με όσους θέλουν και αυτοί έναν «τρίτο πόλο αντικαπιταλιστικό». Τα παραθέσαμε όλα για να βάλουμε και ένα ερώτημα στους φωστήρες του ΝΑΡ. Ποια η διαφορά του μετώπου και της ενωτικής πρότασης με τα καθήκοντα ενός πρωτοπόρου κόμματος. Ή αυτά δεν έχουν πια καμιά σημασία;