Αποχαιρετώντας τον Κίμωνα

To απόγευμα της Τετάρτης αποχαιρετήσαμε με οδύνη τον σύντροφο Κίμωνα Καρολίδη. Ο Κίμωνας, ένας από μας, έβαλε τέρμα στο ταξίδι της ζωής του. Προστέθηκε στους 3-4 χιλιάδες συνανθρώπους μας που έχουν αυτοκτονήσει τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα μας.

Όσοι τον γνώριζαν δεν μπορούν παρά να γεμίσουν με πίκρα και πόνο όταν ένας νέος άνθρωπος, σαν τον Κίμωνα, με συμμετοχή και προσφορά στο κίνημα, χρήσιμος στην κοινωνία και με αρκετές δυνάμεις για να συνεισφέρει στον αγώνα του λαού μάς κάνει την επιλογή να φύγει από κοντά μας.

Η απώλεια του Κίμωνα μας αναγκάζει να σκεφτούμε πολλά. Δεν αντιδράμε όλοι με τον ίδιο τρόπο στα ίδια ερεθίσματα. Ούτε όλοι μας είμαστε εκτεθειμένοι με τον ίδιο τρόπο, λόγω των διαφορετικών εμπειριών, καταστάσεων, προβλημάτων. Φεύγουν οι πιο ευαίσθητοι, οι πιο πονεμένοι, οι πιο μόνοι.

Είμαστε όλοι εκτεθειμένοι, οργανωμένοι και ανένταχτοι, στους ίδιους κινδύνους και μέσα στις επιλογές, φαίνεται να «παίζει» και η «αναχώρηση». Φαίνεται πώς η απελπισία και τα αδιέξοδα εισχωρούν στη σκέψη, στους συλλογισμούς των ανθρώπων – ακόμα κι όταν αυτό δεν ομολογείται.

Ξέρουμε ότι ζούμε σε μια περίοδο που όλα είναι δύσκολα, που η κούραση είναι μεγάλη. Που δεν υπάρχουν μεγάλα οράματα να ζεσταίνουν την καρδιά και να ανάβουν την ελπίδα. Ξέρουμε πως τα συλλογικά υποκείμενα της Αριστεράς αρκετές φορές ξαστοχούν και αναπαράγουν την αλλοτρίωση. Πως ορισμένες στιγμές νιώθουμε μόνοι μας, ακόμα και όταν συμμετέχουμε σε μια συλλογικότητα. Την ίδια στιγμή ξέρουμε ότι δεν είμαστε ακριβώς μόνοι μας και ότι εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας βιώνουν πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα και αδιέξοδα.

Ξέρουμε επίσης ότι επιβάλλεται να αγωνιστούμε, όλοι μαζί, για να βάλουμε ένα τέλος σε ένα καθεστώς και ένα σύστημα που προσπαθεί να μας νεκρώνει κάθε μέρα και να χειροτερεύει τη ζωή (κάθε μορφής) φτάνει να δυναμώνει η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία, η αλλοτρίωση. Ότι επιβάλλεται να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο αύριο, για έναν κόσμο όπου θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια οι γύρω μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας.

Θα θυμόμαστε τον Κίμωνα, ένα σπάνιο άνθρωπο, καλό, ευγενικό, πρόθυμο, αγωνιστικό και ευαίσθητο. Και θα σκεφτούμε σοβαρά για την ίδια την ύπαρξη και την ποιότητα των συλλογικών υποκειμένων της Αριστεράς, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε νόημα στη ζωή και θα αγωνιστούμε για τη ζωή. Είναι επιβεβλημένο να δώσουμε θετικό περιεχόμενο στη ζωή.

Θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε πιο ουσιαστικά χωρίς να ξεχνάμε όλους τους ευαίσθητους ανθρώπους που οδηγήθηκαν στις «αναχωρήσεις» μη αντέχοντας άλλο.

Θα θυμόμαστε τον Κίμωνα, έναν από μας, και δεσμευόμαστε απέναντί του ότι θα πούμε στον δίπλα μας, μη φεύγεις. Κάτσε εδώ και γίνε χρήσιμος περισσότερο. Μη φεύγεις, μείνε μαζί μας. Χέρι-χέρι, πιασμένοι, όλοι μαζί, πρέπει να μείνουμε, να αντέξουμε, να τα καταφέρουμε.

Η ζωή θα νικήσει!

Ποιος ήταν ο Κίμωνας

Ο Κίμωνας ήταν 28 χρονών. Γεννήθηκε στη Νάουσα το 1985 και ήταν μέλος μονογονεϊκής οικογένειας. Ήταν απόφοιτος του τμήματος τοπογράφων των ΤΕΙ Αθήνας.

Ήταν μέλος της ΚΟΕ από το Σεπτέμβρη του 2006 μέχρι το Γενάρη του 2012. Κατόπιν εντάχτηκε στην Παρέμβαση. Χωρίς ίχνος υπερβολής έδινε πάντα το παρών σε κάθε αγώνα, μικρό και μεγάλο, της νεολαίας και του λαού μας. Όπου συμμετείχε πάντα διακρινόταν για το ήθος του, την αγωνιστικότητα του, το τσαγανό του και τη διάθεση του να προσφέρει.

Ένα από τα μεράκια του Κίμωνα ήταν και η φωτογραφία. Είχε ιδιαίτερο ταλέντο χωρίς ποτέ όμως να το επιδεικνύει. Οι φωτογραφίες του άρθρου είναι δικές του, δύο από τις πολλές καλές φωτογραφίες του…

7/2/2013