Ανακοίνωση των Αριστερών Σχημάτων για τις φοιτητικές εκλογές

Σταθερά στο δρόμο της αλλαγής των συσχετισμών
Με την ενότητα κινημάτων, αγώνων, Αριστεράς

Το περιβάλλον των φοιτητικών εκλογών για ακόμα μια φορά δεν αποτύπωσε τα πραγματικά δεδομένα, τα σημαντικά προβλήματα αλλά και τις υπαρκτές ανησυχίες των χιλιάδων φοιτητών. Η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της, η επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο, το ζοφερό μέλλον της νέας γενιάς ελάχιστα καθόρισε την ατζέντα της εκλογικής περιόδου και τα ίδια τα εκλογικά αποτελέσματα. Η μάχη των “μηχανισμών”, οι εκδρομές και τα πάρτι έπνιξαν τη συζήτηση και τις αγωνίες των φοιτητών για το πού πάνε τα πράγματα.

Η αποχή από τις φοιτητικές εκλογές παρουσιάζεται αυξημένη σε σχέση με πέρυσι. Η απαξίωση του φοιτητικού συνδικαλισμού κι ο εξοβελισμός της πολιτικής από τα αμφιθέατρα οδηγούν σ’ ένα πανεπιστήμιο με δομές και διαδικασίες που θα αφορούν ολοένα και λιγότερους φοιτητές. Η αστική πολιτική –αδυνατώντας να εμπνεύσει– έχει κάθε λόγο να χαίρεται με την αδιαφορία και την αποδιοργάνωση. Το υποτονικό κλίμα των φετινών εκλογών –απόρροια και της ημερομηνίας που από κοινού ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αποφάσισαν– αθροίζεται αντικειμενικά σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Η αυθόρμητη εξέγερση του Δεκέμβρη, το σημαντικότερο γεγονός των τελευταίων χρόνων, επηρέασε την πολιτική αντιπαράθεση, χωρίς όμως να πολώσει το σκηνικό των εκλογών. Η πραγματική σύγκρουση ανάμεσα στον κόσμο της δυσαρέσκειας και της οργής και στην πολιτική συναίνεση που επέδειξαν το Δεκέμβρη η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν εκφράστηκε. Τα ερωτήματα που έφερε στο προσκήνιο η εξέγερση, η αντίθεση των δυο “στρατοπέδων” και οι υπαρκτές συλλογικές αναζητήσεις δεν μετασχηματίστηκαν στο επίπεδο της καθημερινής πολιτικής δράσης μέσα στο πανεπιστήμιο. Η Αριστερά δεν κέρδισε έναν καλύτερο συσχετισμό και αυτό πρέπει να προβληματίσει.

Οι δυνάμεις του δικομματισμού αύξησαν αθροιστικά το ποσοστό τους. Η ΔΑΠ για τρίτη συνεχή χρονιά εμφανίζει πτώση του ποσοστού της, παραμένοντας στην πρώτη θέση. Η πτώση όμως αυτή είναι συγκριτικά μικρή, αν σκεφτούμε τη γενική φθορά της ΝΔ, της χειρότερης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης. Η άνοδος της ΠΑΣΠ συμβαδίζει με τον αέρα της αναμενόμενης εναλλαγής του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας.

Η ΠΚΣ είχε σημαντική πτώση στο ποσοστό της, πληρώνοντας την απαράδεκτη στάση του ΚΚΕ στο κίνημα της νεολαίας, στην έμμεση στήριξή του στην πολιτική της ομαλότητας και της “σύνεσης”. Η επίθεση στη νεολαιϊστικη εξέγερση, η στάση της ΠΚΣ ως μιας δύναμης “τάξης και ασφάλειας” μέσα στο πανεπιστήμιο γέννησε δυσκολίες –ακόμα και σ’ έναν καλά οργανωμένο εκλογικό μηχανισμό– να πείσει για τις αγωνιστικές της προθέσεις. Η αποσυσπείρωση μελών της ΚΝΕ και της ΠΚΣ είναι αξιοσημείωτη. Η απελευθέρωση συνειδήσεων και η απόσπαση φοιτητών από μια απόλυτα αντικινηματική γραμμή είναι κρίσιμο ζητούμενο για το φοιτητικό κίνημα.

Οι δυνάμεις της κινηματικής Αριστεράς –κορμός του φοιτητικού κινήματος– δεν μπόρεσαν να φέρουν στο πανεπιστήμιο το άρωμα του Δεκέμβρη. Τα ποσοστά τους κινήθηκαν κοντά στα περσινά επίπεδα, χωρίς να υποτιμάται η επίθεση που δέχτηκαν για τη συμμετοχή τους στην εξέγερση και η συκοφάντησή τους σαν “ταραξίες των πανεπιστημίων”.

Τα ΕΑΑΚ σημείωσαν μικρή άνοδο. Οι ενωτικές διεργασίες στο χώρο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς –παρά τα ενδογενή τους όρια– και η φυσιογνωμία μιας δύναμης “πέρα από τα επίσημα” φαίνεται να συγκινούν ένα δυναμικό. Από την άλλη μεριά οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες θυσιάζουν τις ανάγκες του κινήματος στο βωμό μιας κοντόθωρης, μικροκομματικής καταγραφής.

Η Αριστερή Ενότητα σημειώνει μικρή πτώση με αξιοσημείωτη την καταγραφή της σε δεκάδες νέες σχολές. Οι υπαρκτές αδυναμίες στον πολιτικό λόγο της ΑΡΕΝ, η εξάντληση του ούριου άνεμου της κεντρικής πολιτικής σκηνής, η ενιαία μονομέτωπη πίεση από τις άλες δυνάμεις της αριστεράς, καθήλωσε για φέτος τις δυνάμεις της ΑΡΕΝ μετά από δύο χρονιές σημαντικής αύξησης.

Το φοιτητικό κίνημα οφείλει να σκύψει πάνω στα δεδομένα που δημιουργεί η αστική νεοφιλελεύθερη κίνηση. Δεδομένα αποσυγκρότησης, αποπολιτικοποίησης, δυσμενέστερων συσχετισμών. Το κίνημα και οι αγώνες δεν μετασχηματίζονται αυτόματα σε υλική δύναμη της Αριστεράς. Η επιμονή ωστόσο στο δρόμο της ενότητας των αγώνων, των κινημάτων, του λαού και της νεολαίας, ολόκληρης της Αριστεράς, σε μια εφόλης της ύλης αντιπαράθεση στη νεοφιλελεύθερη πολιτική είναι ο απαραίτητος όρος για την ανατροπή.